Δεκατρία χρόνια αποχαιρετισμού...

 Πασχίζει να φυτρώσει η χλόη στην έρημο,

να γαντζωθεί ο ήλιος από τον ουρανό,

να ξεκουράσει η μπουνάτσα τον ωκεανό,

το γέλιο να παρηγορήσει το δάκρυ.

Από παράδεισο φτιάχνουμε τη ζωή

κι από κόλαση την προδίδουμε.

Στον τόπο που ποτέ δεν βραδιάζει

το φως βαρέθηκε να βασιλεύει.

Όπου, όμως, το χώμα συναντά τη σπορά

ένα νέο παραμύθι ξεκινά.

Στα χρόνια που πέρασαν όρκο βαρύ δίνω

αυτά που θα έρθουν να τον σεβαστούν.

Κι αν μεσοστρατίς οι δρόμοι μπερδεύτηκαν

στον προορισμό είναι που τα μάγια θα λυθούν.

Ο κόσμος τρέχει, η γη μικραίνει,

την θλίψη παίρνει, η αγάπη μένει.

Εδώ το σπίτι και το ριζικό της,

εδώ κι ο αιώνια ανεκπλήρωτος αποχαιρετισμός της…