Το μέλλον Τσίπρα είναι και το μέλλον της Αριστεράς...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης έχει μια αυτοδυναμία από 155 έδρες και πάνω δεν έχει μεγάλη σημασία πόσες θα είναι οι έδρες τού ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ κ.ο.κ. Θα μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, όπως άλλωστε κι από το 2019 μέχρι σήμερα. Κι ακριβώς επειδή ένας φύσει αλαζόνας δεν γίνεται ποτέ πιο συνετός όταν κερδίζει δεύτερη τετραετία οι παρακολουθήσεις θα μοιάζουν με σεβασμό στο κράτος δικαίου όταν θα έρθει η ευλογημένη ώρα να παραδώσει την εξουσία...

Όποιος προοδευτικός πολίτης, συνεπώς, θέλει άλλες πολιτικές δεν έχει στην ουσία παρά την επιλογή τού ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος είναι άλλωστε και η μεγαλύτερη δύναμη στον κεντροαριστερό πόλο. Αν, πάλι, θεωρεί το ΣΥΡΙΖΑ αρκετά δεξιό για τα γούστα του δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς θεωρεί το ΠΑΣΟΚ αριστερότερο όταν οι μισοί και πλέον στη Χαριλάου Τρικούπη θα πετούσαν τη σκούφια τους για μια συγκυβέρνηση με τη ΝΔ ή εκείνους που υπερασπίζονται ακόμα τα γκουλάγκ. Ούτε, φυσικά, μπορεί να θεωρηθεί Αριστερή η Ζ. Κωνσταντοπούλου που, κατά δήλωσή της, δεν κοιτάζει αριστερά και δεξιά παρά μόνο μπροστά, εννοώντας την εκδίκηση για το 2015...

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Μητσοτάκης θα εξακολουθεί να δοξάζεται κρυπτόμενος όσο η Αριστερά παραμένει διασπασμένη. Αυτό, όμως, βαραίνει εκείνους που όταν ο Αλέξης Τσίπρας τους έτεινε το χέρι του η αντίδρασή τους ήταν να του το κόψουν και πανηγύριζαν το βράδυ που η δεξιά ξεπερνούσε το 40% κι εκείνοι με το ζόρι το 10%... 

Ο Τσίπρας δίνει και σε αυτές τις εκλογές ένα γενναίο αγώνα, στην ουσία μόνος του. Κι αν βεβαίως τον δίνει και για να μείνει ο ίδιος στο πολιτικό παιχνίδι, τον δίνει και για την Αριστερά. Όποιος δεν το καταλαβαίνει εντός κι εκτός ΣΥΡΙΖΑ δεν θα δικαιούται κανένα μερίδιο στη χαρά όταν απαλλαγούμε από το πιο φαύλο καθεστώς τής μεταπολίτευσης...