Οι Κουασιμόδοι της συνωμοσιολογίας είναι πυρίμαχοι...

Η δυσπιστία είναι προτιμητέα από την ευπιστία, ιδίως στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες όπου τα ψεύδη καθίστανται πυλώνες σάπιων συστημάτων. Γι' αυτό και δεν είναι κατακριτέο ο νους μας να πηγαίνει ακόμα και στο ενδεχόμενο τρομοκρατικής ενέργειας, για παράδειγμα, από τζιχαντιστές σε σχέση με την πυρκαγιά στην Παναγία των Παρισίων. Από τη στιγμή, μάλιστα, που δεν υπάρχει ακόμα κάποιο επίσημο πόρισμα κάθε εκδοχή είναι πιθανή...

Όταν, όμως, αξιοποιούμε την ευκολία που μας παρέχουν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την έκφραση δημόσιου λόγου προκειμένου να βγάζουμε συμπεράσματα δίχως να έχουμε κανένα στοιχείο στη διάθεσή μας κι αυτά τα συμπεράσματα να ταυτίζονται πλήρως με την ακροδεξιά ατζέντα, τότε οφείλουμε, το λιγότερο, να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Κι ακόμα περισσότερο αλίμονο αν από τα έωλα πορίσματά μας συνάγουμε και το ότι όλοι οι μουσουλμάνοι επιδιώκουν την εξόντωση όλων των χριστιανών. Ούτε, άλλωστε, όλοι οι χριστιανοί επιδιώκουν την εξόντωση όλων των μουσουλμάνων επειδή ένας φασίστας σκότωσε μερικές δεκάδες στη Νέα Ζηλανδία προ ολίγων εβδομάδων...

Τα παγκόσμια μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς, ανεξαρτήτως αν είναι αναγνωρισμένα από την ΟΥΝΕΣΚΟ ή όχι, δεν ανήκουν μόνο στους τόπους όπου βρίσκονται, αλλά στην παγκόσμια κοινότητα, διαχρονικά σύμβολα του τι μπορεί να κατορθώσει ο άνθρωπος όταν δρα με όρους μέλλοντος. Γι' αυτό και τα δικά μας επιχειρήματα για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα δεν είναι δυνατό να περιορίζονται στο "είναι δικά μας", αλλά να επεκτείνονται στο κομμάτι τής απονομής δικαιοσύνης- "κλάπηκαν από τη χώρα μας"- και, κυρίως, στο ότι είναι καλλιτεχνικώς προτιμητέο να επανενωθούν με τα υπόλοιπα εκθέματα του Μουσείου της Ακρόπολης ώστε, σε συνδυασμό με το ότι το μουσείο βρίσκεται κάτω από τον Ιερό Βράχο, να εκφράζεται το μεγαλείο τής αρχαίας Αθήνας στην ολότητά του. Δεν είναι, επίσης, κακό να προσπαθήσει ο πνευματικός κόσμος στην Ελλάδα να δημιουργήσει και κάτι σύγχρονο μεγαλειώδες ώστε αν καεί η Ακρόπολη να μην αναρωτιόμαστε "και τώρα που χάσαμε τα αρχαία μας τα κάλλη τι άλλο θα δείχνουμε στους τουρίστες"...

Αν έφευγαν όλοι οι μετανάστες το μίσος απλώς θα άλλαζε όνομα...

Κατά κάποιο απάνθρωπο τρόπο ο Αυστραλός που σκόρπισε τον θάνατο στη Νέα Ζηλανδία κι άλλοι παρόμοιοι "μανιακοί" που έχουν απασχολήσει την επικαιρότητα κατά καιρούς τονώνουν τον αυτοσεβασμό όλων εκείνων που διαπνέονται από μίσος, αλλά κατορθώνουν να το ρεγουλάρουν είτε από μόνοι τους είτε γιατί φοβούνται την τιμωρία. Αλίμονο, άλλωστε, αν όποιος υποστηρίζει την αυτοδικία ή την εκδίκηση, ιδίως όταν τις γενικοποιεί για να χωρέσει μέσα τους ολόκληρες ομάδες πληθυσμού, σκόρπιζε τον θάνατο για να αποδίδει τη δική του στρεβλή έννοια δικαιοσύνης. Όποιος, όμως, κινητροδοτείται από μίσος για οτιδήποτε είναι διαφορετικό από τον ίδιο κι αποδέχεται έστω και σιωπηρώς το "καλά τους έκανε γιατί κι αυτοί έχουν φάει πολλούς", ακόμα κι αν "αυτοί" δεν είναι οι ίδιοι κι απλώς μοιράζονται τις ίδιες θρησκευτικές πεποιθήσεις με τους άλλους, αποτελεί δημόσιο κίνδυνο...

Στο πλαίσιο της δικαιολόγησης του εθνικισμού, του ρατσισμού, γενικότερα του εξτρεμισμού αποδίδονται πράξεις ακραίας τρομοκρατικής βίας στην πολυπολιτισμικότητα, στην αδυναμία ενσωμάτωσης ξένων πολιτισμών και στην οπισθοχώρηση των εθνικών κρατών. Κάποιοι, μάλιστα, επαναφέρουν πιο έντονα την θεωρία των ναζί που επιβίωσαν του Β' Παγκοσμίου Πολέμου περί επιχείρησης αντικατάστασης των ευρωπαϊκών λαών από τα αφρικανικά και τα ασιατικά έθνη ως ένα καταχθόνιο σχέδιο των- ποιων άλλων;- Εβραίων και λοιπών μη χριστιανών. Για όλους αυτούς η μετανάστευση, η προσφυγιά, η γκετοποίηση, η μισαλλοδοξία, η ανισότητα, η εκμετάλλευση δεν έχουν γεννήτορα τη Δύση, αλλά τους απελπισμένους τού πλανήτη που ψάχνουν μια σανίδα σωτηρίας όταν οι ιμπεριαλιστές τορπιλίζουν τις πατρίδες τους είτε με τα όπλα είτε με το χρήμα...

Όποιος έχει επιλέξει το μίσος για πυξίδα στη ζωή του το αφήνει να τον καθοδηγεί είτε ο μαύρος, ο μουσουλμάνος ή ο ομοφυλόφιλος ζει στο Περού είτε στο διπλανό του διαμέρισμα. Αν δεν ήταν Αλβανός ο εχθρός θα ήταν ο Πακιστανός, αν δεν ήταν ο σιίτης ή ο σουνίτης θα ήταν ο βουδιστής κι  αν δεν ήταν ο γκέι θα ήταν ο τρανς...

Μια χαρά, άλλωστε, τα καταφέρνουμε οι γηγενείς Έλληνες να σκοτωνόμαστε και μεταξύ μας για το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ ή τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Όποιος, επομένως, θέλει να μισεί θα βρίσκει τον τρόπο να εξωτερικεύει τον θυμό και την οργή του για ό,τι δεν καταλαβαίνει ή τον βολεύει να χρησιμοποιεί ως αποδιοπομπαίο τράγο. Με λίγα λόγια, ακόμα κι αν όλοι οι πρόσφυγες και μετανάστες έφευγαν σήμερα από την Ελλάδα δεν θα είχαμε απαλλαγεί από το μίσος, απλώς θα του δίναμε διαφορετική μορφή αν δεν αποφασίζαμε να αντιμετωπίσουμε τους πραγματικούς λόγους που το δημιουργούν...