Οπως σε κάθε καλή κωμωδία υπάρχουν και δραματικές στιγμές, έτσι και σε μια καλή τραγωδία ελλοχεύουν και οι σκηνές γελιού. Σε αυτό το πλαίσιο αντιλαμβάνομαι την προσπάθεια της Ντόρας Μητσοτάκη να μας πείσει πως το δικό της κόμμα δεν θα είναι κόμμα στο οποίο θα εκτονώσει όλη την άλογη φιλοδοξία της, αλλά απάντηση στην ανάγκη του λαού για ένα καινούριο ξεκίνημα, μακριά από το πολιτικό σύστημα του παρόντος- παρελθόντος...
Αφού σας αφήσω κάποια δευτερόλεπτα- λεπτά για να γελάσετε με την ψυχή σας, θα σας ρωτήσω απλώς αυτά που ήδη ξέρετε: η κα Μητσοτάκη δεν ανήκει σε μια από τις φαμίλιες, που κυβερνούν την Ελλάδα τουλάχιστον από τη δεκαετία του '60; Η κα Μητσοτάκη δεν ήταν υπουργός από τη δεκαετία του '90; Η κα Μητσοτάκη δεν έχει λάβει, τουλάχιστον, δωράκια από τη Siemens; Είναι δικαίωμά της να θέλει να γίνει, επιτέλους για την ίδια, πρόεδρος κόμματος. Θα της θυμίσω μόνο το ποσοστό που είχε λάβει στις εκλογές του 1977 το Κόμμα Νεοφιλελευθέρων, που είχε ιδρύσει ο πατέρας της: 1,ο8%...
Το νέο, επομένως, θα έρθει μόνο από τους νέους: από άφθαρτα πρόσωπα, που θα ήταν προτιμότερο να μην έχουν καμία σχέση με τα κόμματα που μετέχουν στο Κοινοβούλιο αυτήν τη στιγμή. Και φυσικά από ένα λαό που θα πάψει να είναι λούμπεν και θα αποκτήσει ταξική συνείδηση...
1 σχόλιο:
αυτο το νεο απο νεους που οραματιζεσαι δε θα ερθει ποτε.
Γιατι απο τη μια εχουμε αναγκη απο νεους ατσαλακωτους πολιτικους, απο την αλλη οταν το θεμα αφορα τη διακυβερνηση μιας χωρας, εχουμε αναγκη απο γνωστες, εμπειρους πολιτικους που μπορουν να σταθουν στα δυσκολα & εχουν περασματα απο... βρωμικες γειτονιες. Αυτο κανενας νεος δεν μπορει να το προσφερει αν δεν επενδυσει χρονο με τους παλιους :[
http://yannidakis.spaces.live.com
Δημοσίευση σχολίου