Παραγραφή τής...δικαιοσύνης

Δεν αμφιβάλλω πως η αισθητική παίζει, ή θα έπρεπε να παίζει τέλος πάντων, σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Ένα όμορφα διακοσμημένο σπίτι ή μια καλοντυμένη γυναίκα είναι βέβαιο ότι βάζουν λίγο χρώμα στη γκρίζα καθημερινότητα. Ωστόσο, θα συμφωνείτε πως στην άτυπη πάλη των αξιών η δικαιοσύνη θα έπρεπε να υπερισχύει της αισθητικής. Και λέω θα έπρεπε γιατί, στην Ελλάδα τουλάχιστον, η πολιτικοδικαστική εξουσία, η οποία στην ουσία είναι μία κι αδιαίρετος, ενοχλείται περισσότερο από δέκα σκηνές στην πλατεία Συντάγματος παρά από την ατιμωρησία ενός ακόμα διεφθαρμένου πρώην υπουργού. Γι' αυτό ίσως διάλεξε την ίδια ημέρα για να κινήσει τις διαδικασίες τού αυτόφωρου για τους κατασκηνωτες "αγανακτισμένους" τής πλατείας και για να μην παραπέμψει τον Α. Τσοχατζοπουλο στο Ειδικό Δικαστήριο...

Αν θέλετε τη γνώμη μου, όσοι έχουν παραμείνει στο Σύνταγμα θα έπρεπε να έχουν αποχωρήσει οικειοθελώς από τα πόστα τους. Κι αυτό γιατί όσο παραπάπάνω μένουν τόσο περισσότερο ευτελίζεται ένα κίνημα πολιτών, το οποίο στηρίχθηκε στη μαζική συμετοχή και την ομόνοια γύρω από έναν κοινό σκοπό. Ομολογώ, επίσης, πως υπάρχει και η νομική βάση τής παραγραφής πίσω από το σκεπτικό των δικαστών οι οποίοι, ουσιαστικώς, αθώωσαν τον Α Τσοχατζόπουλο. Ποιός δε διακρίνει, όμως, το φαρισαϊσμό τής εξουσίας, η οποία εφαρμόζει απαρεγκλίτως τις διατάξεις περί παραγραφής, αλλά στο μεταξύ κωλυσιεργεί σκοπίμως στη διεκπεραίωση υποθέσεων; Και ποιός δεν ενοχλείται όταν δικαστές και πολιτικοί, όπως ο δήμαρχος Αθηναίων, Γ. Καμίνης, παραμένουν σιωπηλοί όταν οι πολίτες δέχονται χιλιάδες τόνους αστυνομικής βίας κι εμφανίζονται μόνο για να στιγματίσουν τους κατασκηνωτές τού Συντάγματος; Δεν θα σταματώ να το γράφω μέχρι να αλλάξει κάτι: η επιλεκτική εφαρμογή τής νομιμότητας είναι μήτρα τής ανομίας κι όσοι την υιοθετούν ως λογική θα χωρούσαν άνετα στο "κοστούμι" των φαρισαίων...

Ελεος με τους τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας!

Η κατ' όνομα δικαιοσύνη και το σύστημα που αυτή υπηρετεί, επιβάλλουν ποινές που συνολικώς αγγίζουν τα εκατόν τριάντα (!) χρόνια σε εικοσάχρονους επειδή "τρομοκρατούσαν" την ελληνική κοινωνία με... κατσαρόλες! Την ίδια ώρα, αφήνουν ανενόχλητους τους...τεμπέληδες φοροφυγάδες της εύφορης κοιλάδας, δηλαδή τους ιδιοκτήτες ταξί, να κάνουν άνω κάτω μια χώρα επειδή νιώθουν αδικημένοι που η πολιτεία θα τους συμπεριφέρεται από εδώ και πέρα ως κοινούς θνητούς κι όχι σαν θεούς, όπως συνέβαινε μέχρι πρόσφατα...
Από πού κι ως πού επιτρέπεται σε μια δράκα ανθρώπων να εμποδίζει τη διέλευση τουριστικών λεωφορείων, όπως συνέβη σήμερα, χωρίς να υπάρξουν συλλήψεις και προσαγωγές; Πώς είναι δυνατό η αστυνομία να καταφεύγει σε ακραίες μορφές βίας όταν είναι να αποκρούσει ειρηνικούς διαδηλωτές εναντίον του μεσοπρόθεσμου, αλλά να "σφυρίζει αδιάφορα" για τους μαφιόζους των τιμονιών, οι οποίοι αποφασίζουν και διατάσσουν για το αν θα κάνουν ή όχι διακοπές άνθρωποι που εργάζονταν όλο το χρόνο και δεν κοπροσκύλιαζαν όπως εκείνοι εκμεταλλευόμενοι τους οδηγούς των ταξί που έχουν στην ιδιοκτησία τους;...
Τί να περιμένω, όμως, από ένα σύστημα, πολιτικό και μιντιακό, που τα βάζει περισσότερο με τον κ. Ραγκούση και βρίσκει δίκιο στα αιτήματα των αυτοκινητιστών; Γι' αυτούς φταίει ο υπουργός Μεταφορών, ουσιαστικώς γιατί δεν κινήθηκε πολιτικάντικα όπως ο προκάτοχός του Δ. Ρέππας. Και τί να πω για τους μόνιμους "αντάρτες βουλευτές τού ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι ψηφίζουν τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού και χειροκροτούν όρθιοι τον ηγεμόνα τους σα να ήταν σωτήρας κι εξαντλούν την αυστηρότητά τους για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα μιας από τις αισχρότερες συντεχνίες, αισχρότητα που αποτυπώνεται ακόμα και στην ποιότητα του δημόσιου λόγου της, αλλά και στον τρόπο με τον οποίο χρωματίζει τη φαλάκρα της;...

Οποιος δεν θέλει να ζυμώσει...κάνει διάλογο

Μπορεί να είναι και περισσότερες, σίγουρα πάντως υπάρχουν δύο: η Ελλάδα στην οποία οι περισσότεροι δίνουμε τη μάχη τής καθημερινής επιβίωσης και η Ελλάδα τού ρεζίλη των Παπανδρέου, η οποία θυμίζει τον παράδεισο του χριστιανικού παραμυθιού. Ο σημερινός κομπασμός τού πρωθυπουργού στην κοινοβουλευτική ομάδα τού κόμματός του για το έργο(;) τής κυβέρνησής του προκαλεί, αν μη τί άλλο, ενόχληση σε όσους είναι θύματά της. Πόσω μάλλον όταν τον ακούσαμε να εξαγγέλλει νέο διάλογο με τους ταξιτζήδες. Σα να μην έχει περάσει, δηλαδή, ούτε μια ημέρα από τότε που οι συντεχνίες κυβερνούσαν για την πάρτη τους αυτήν τη χώρα...

Θυμώνω με όλους εκείνους που επιχειρηματολογούν στη βάση πως είναι καλοκαίρι και δεν πρέπει να ανοίγονται σημαντικά ζητήματα αυτήν την περίοδο. Κι αυτό γιατί προδίδει ακριβώς τη νοοτροπία τού ιδιώτη κι όχι του πολίτη, που μας έφερε μέχρι εδώ. Οποιος είναι πολιτικά συνειδητοποιημένος κι αισθάνεται πως θίγεται το κοινωνικό συμφέρον από την άσκηση μιας πολιτικής πετάγεται από την ξαπλώστρα του και κινεί γη και ουρανό για να βρει το δίκιο του. Και, φυσικά, δεν περιμένει να γυρίσει μαυρισμένος από τις διακοπές του με σκοπό να τις συνεχίσει διαμαρτυρόμενος στους δρόμους από το φθινόπωρο...

Θυμώνω, επίσης, και με εκείνους που δίνουν στο διάλογο τη μορφή πανάκειας. Λες και δεν έχουμε "χορτάσει" τόσο από διαλόγους όσο κι από επιτροπές για την επίλυση ζητημάτων. Απλώς, εκείνο που ντρέπονται να ομολογήσουν οι θιασώτες τους είναι πως δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, βολεμένοι καθώς είναι από τις αδικίες δεκαετιών. Λυπάμαι, αλλά η χώρα πρέπει να προχωρήσει με εκείνους που ξέρουν και θέλουν και να ζυμώνουν και να κοσκινίζουν στην ώρα τους...

Το αιώνιο ΠΑΣΟΚ...

Μετά και την απόφαση των Βρυξελλών της προηγούμενης εβδομάδας η κυβέρνηση δεν έχει καμιά δικαιολογία πλέον για να μην προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, οι οποίες έχουν αργήσει εδώ και δεκαετίες. Πολύ φοβάμαι, όμως, πως ο ρεζίλης των Παπανδρέου και οι υπουργοί του δεν θα μπορέσουν να διασχίσουν τον Ατλαντικό κολυμπώντας, όταν δυσκολεύονται ακόμα και στο να μην πνιγούν σε μια κουταλιά νερό...

Δείτε τί συμβαίνει, για παράδειγμα, με τους ταξιτζήδες δυο εβδομάδες τώρα: βουλευτές τού κυβερνώντος κόμματος, ακόμα και υπουργοί, επιτίθενται στο Γ. Ραγκούση, καταλογίζοντας στον υπουργό Μεταφορών την ευθύνη για το ότι οι αυτοκινητιστές καταλύουν, με το έτσι θέλω, κάθε έννοια νομιμότητας, υπερασπιζόμενοι στενά συντεχνιακά τους συμφέροντα. Αν υπάρχει κάποια ευθύνη τού κ. Ραγκούση στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι γιατί δεν έχει συλλάβει ούτε έναν από εκείνους τους τζάμπα μάγκες που με περίσσιο λαϊκισμό προχωρούν τις τελευταίες ημέρες σε χάπενιγκ ανευθυνότητας...

Οποιες ενστάσεις κι αν έχω για τον υπουργό Μεταφορών, οφείλω να ομολογήσω πως είναι από τους πιο αποτελεσματικούς υπουργούς τής κυβέρνησης. Ωστόσο ένας Ραγκούσης δε μπορεί να φέρει την άνοιξη σε ένα κόμμα όπως το ΠΑΣΟΚ, που έχει αγκιστρωθεί στην εξουσία εδώ και τρεις δεκαετίες όχι βεβαίως χάρη στην ιδεολογική του συνέπεια με τις αρχές της 3ης τού Σεπτέμβρη, αλλά εξαιτίας της δημιουργίας ενός συμπαγούς κομματικού στρατού, ο οποίος γαλουχήθηκε με τα "ιδανικά" τού ρουσφετιού και της ελάχιστης προσπάθειας. Αυτό το ΠΑΣΟΚ υπερασπίζονται πολλοί βουλευτές του κι όχι το σοσιαλισμό, που αν ρωτήσεις τους περισσότερους από αυτούς τί σημαίνει θα σε ρωτήσουν "τί έχω να κερδίσω από αυτόν"...

Η μάχη με τους ταξιτζήδες θέτει την κυβέρνηση προ των ευθυνών της: οφείλει να αποδείξει πόσο εννοεί τη μεταρρυθμιστική της προσήλωση ή αν, απλώς, είναι ένα ακόμα επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Κι αυτό γιατί η ικανοποίηση του συμφέροντος των περισσοτέρων, προς την κατεύθυνση της δίκαιης αναδιανομής τού εισοδήματος, πρέπει να είναι η κόκκινη γραμμή τής κυβέρνησης και όχι, φυσικά, οι αντιδράσεις τού όποιου βαψομαλλιά ταξιτζή ή πονηρού πολιτευτή...

Υπάρχει βία και βία...

Ξέρετε με τί θεριεύει περισσότερο η βία; Με την υποκρισία, με το περιλάλητο "πέσαμε από τα σύννεφα" πίσω από το οποίο κρύβεται η αδιαφορία μιας κοινωνίας που κρύβει τα δικά της άγρια ένστικτα κάτω από το χαλί, καταδικάζοντας μόνο εκείνους που φτάνουν στα άκρα το γαϊτανάκι τής μισαλλοδοξίας. Λες και η βία δε φωλιάζει σε όλους μας, είτε το παραδεχόμαστε στον εξομολογητή μας είτε όχι, ή λες και η ψυχολογική βία τής εξουσίας δεν είναι επαχθέστερη...

Οταν ο θείος Κάρολος ισχυριζόταν πως η βία είναι η μαμμή τής ιστορίας δεν ανακάλυπτε τον τρόχο, αλλά προχωρούσε σε μια διαπίστωση που ο πολιτικός ορθολογισμός (και) εκείνης τής εποχής δυσκολευόταν να αποδεχθεί. Πρόκειται για τον ίδιο πολιτικό ορθολογισμό που καταδικάζει, ακρίτως, οποιαδήποτε μορφή βίας, λησμονώντας πως στην ιστορία για κάθε ένα Γκάντι και καθεμιά επανάσταση των γαρυφάλλων αναλογούσαν δέκα Τσε Γκεβάρα κι εκατό γαλλικές επαναστάσεις. Με την ίδια λογική τής "ηρεμίας, τάξης κι ασφάλειας" θα έπρεπε να καταδικάζουμε στην αιωνιότητα τη βία που άσκησαν, για παράδειγμα, ο Καραϊσκάκης κι ο Παναγούλης...

Η βία που άσκησε ο νορβηγός είναι καταδικαστέα όχι γιατί ήταν βία, αλλά γιατί ασκήθηκε ατομικώς, δηλαδή χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση, και τυφλώς. Ο Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ δεν ενδιαφερόταν, δηλαδή, για την προσωπικότητα των παιδιών που σκότωνε, αλλά για την ιδιότητά τους, σε μια μάταιη σπονδή στη μισαλλοδοξία για την οποία θα καμάρωναν πολλοί εγχώριοι μουτζαχεντίν, οι οποίοι συχνάζουν, για παράδειγμα, στον Αγιο Παντελεήμονα...

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι θιασώτης τής βίας απέναντι σε όσους δεν έχουν την ίδια φάτσα με τη δική μου. Γι' αυτό και με τον ίδιο τρόπο που απεχθάνομαι τη βία ενός χριστιανού φονταμενταλιστή που θεωρεί αναγκαίο κακό τη δολοφονία δεκάδων αριστερών νεολαίων,άλλο τόσο απεχθάνομαι και τη βία των αριστεριστών που τοποθετούν βόμβες αποδεχόμενοι παράπλευρες απώλειες. Αν όχι ο ανθρωπισμός, τουλάχιστον η ιστορία θα έπρεπε να διδάξει όλους αυτούς πως κανένα σύστημα δεν κατάρρευσε ποτέ χωρίς να πληγεί ο εξουσιαστικός του πυρήνας παρά μόνο τα "πιόνια" του...

Τη...φάκα πού την κρύψατε;

Υπάρχουν δύο τρόποι εξαπάτησης: ο πρώτος είναι να πεις ψέματα κι ο άλλος να παραλείψεις να πεις όλη την αλήθεια. Η κυβέρνηση έχει αποδειχθεί ικανότατη και στις δύο αυτές μορφές παραπλάνησης του ελληνικού λαού. Δείτε, για παράδειγμα, τί συμβαίνει με το νέο δανεισμό τής χώρας, που αποφασίστηκε χθες κι ο οποίος κρατά όμηρο και τη γενιά των παιδιών των παιδιών μας. Εκ πρώτης όψεως βάζει έναν "πάτο στο βαρέλι", όπως ισχυρίζεται κι ο Β. Βενιζέλος, αφού, για παράδειγμα, η επιμήκυνση αποπληρωμής των δανείων, το, χαμηλό πάντως, κούρεμα "χρέους ή το αποκαλούμενο νέο σχέδιο Μάρσαλ δίνουν απαντήσεις προς τη σωστή κατεύθυνση, έστω κι αν αυτές καθυστέρησαν ενάμισι χρόνο για να δοθούν. Αν θέλετε, δε με απασχολεί ιδιαιτέρως και η απώλεια εθνικής κυριαρχίας κι αυτό γιατί το πρόβλημα είναι ταξικό κι όχι πατριωτικό. Για να το πω πιο λιανά, ποσώς θα με ενδιέφερε, για παράδειγμα, η τοποθέτηση ξένων επιτηρητών των ελλήνων υπουργών, αν ήξερα πως σκοπός τους θα ήταν η εφαρμογή μιας κοινωνικώς δίκαιης πολιτικής, η οποία θα επιμέριζε αναλόγως τα βάρη και θα φρόντιζε για την ισοκατανομή τού παραγόμενου πλούτου...

Ωστόσο, οι επιφυλάξεις μου είναι πολλές για το νέο δανεισμό, ξεκινώντας ακριβώς από αυτό το γεγονός, ότι πρόκειται δηλαδή για νέο δανεισμό χωρίς σημαντική συμμετοχή των ιδιωτών μέσω αξιόλογου "κουρέματος" τού εθνικού χρέους προς εκείνους και με, κατα περιπτώσεις, τοκογλυφικό επιτόκιο. Αυτό, όμως, που με φοβίζει περισσότερο είναι το νέο μνημόνιο που έρχεται για να αντικαταστήσει το αποτυχημένο προηγούμενο. Γιατί κανείς δε μας εξηγεί τί θα περιέχει αυτό; Μπορεί ο ρεζίλης των Παπανδρέου να υποστηρίζει πως δεν θα περιλαμβάνει νέα φορολογικά βάρη, αλλά ποιός τον πιστεύει;...
Αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση μοιάζει με εκείνον που κάνει πάρτι κι ανοίγει σαμπάνιες σε αυτό όχι γιατί γιορτάζει, για παράδειγμα, τα γενέθλιά του ή κάποια προαγωγή, αλλά γιατί ψυχολογικώς το είχε ανάγκη να ξεφύγει από την κατάθλιψή του και να ξεδώσει χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Θα αναρωτηθείτε πού είναι το κακό σε αυτό,προσθέτονταςπως η πραγματική οικονομία είναι κυρίως θέμα ψυχολογίας. Συγχωρήστε μου τον κυνισμό, αλλά όταν βλέπω το τυρί η πρώτη μου αντίδραση είναι να ψάχνω τη φάκα. Αφήστε που φοβάμαι πως η κυβέρνηση και τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης που τη στηρίζουν, έβαλαν τα γιορτινά τους για να παραστούν στην κηδεία και των στοιχειωδών εργασιακών δικαιωμάτων που είχαν μείνει ανέπαφα...

Στο σπίτι τού κρεμασμένου δε μιλούν για σκοινί...

Οταν οι πολιτικοί καταφεύγουν στην ηθικολογία, είναι πλέον φανερό ότι τα πραγματικά επιχειρήματα έχουν στερέψει. Κι αυτό συμβαίνει εδώ και πολύ καιρό με τη γερμανική κυβέρνηση, τις μιντιακές παραφυάδες της, τύπου "Μπιλντ", αλλά και με τους εγχώριους προσκυνημένους, οι οποίοι τσουβαλιάζουν τους πάντες και τα πάντα στο ίδιο σακί, με το ιδεολόγημα της συνευθύνης...

Να δεχθώ, όχι βεβαίως στην απολυτότητα αυτού του ισχυρισμού, πως οι έλληνες είμαστε τεμπέληδες, λαμόγια, ανεύθυνοι, κλέφτες, απατεώνες κι οτιδήποτε άλλο μάς προσάπτουν οι...αμέμπτου ηθικής γερμανοί, προκειμένου να μας εξαναγκάσουν σε φτώχεια διαρκείας. Μόνο που όταν θες να παραστήσεις την αρσακειάδα ή πριν πετάξεις τον πρώτο λίθο πρέπει πρώτα να είσαι βέβαιος ότι στη ντουλάπα σου δεν κρύβεις σκελετούς. Κι αν βρίσκονται τέτοιοι στη γερμανική "ντουλάπα"...

Μπορεί οι έλληνες να είμαστε τα πρωτοξάδερφα του διαβόλου, σύμφωνα με την απλοϊκή, μοραλιστική αντίληψη της ζωής, αλλά δεν ήταν συμπατριώτες μου που ευθύνονται για τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική τραγωδία τού 20ού αιώνα, δηλαδή το ολοκαύτωμα των εβραίων, των τσιγγάνων και λοιπών μειονοτήτων, αλλά πατριωτάκια τής Α. Μέρκελ. Δεν ήταν έλληνες εκείνοι που καταδίκαζαν λαούς στηνπείνα ή που εκτελούσαν εν ψυχρώ αθώαγυναικόπαιδα άλλης υπηκοότητας από τη δική τους. Προφανώς και οι έλληνες έχουμε πολλούς σκελετούς στη ντουλάπα μας, αλλά δεν είμαστε εκείνοι σήμερα που δείχνουμε με το δάχτυλο άλλους ευρωπαϊκούς λαούς για να τους καταδικάσουμε σε θάνατο ως υπεύθυνους για την κρίση στην ευρωζώνη. Πόσω μάλλον δεν ήμασταν εκείνοι που καταγράψαμε υπερκέρδη από τον άλογο δανεισμό των φτωχών τού Νότου...
Δεν ξέρω πού θα καταλήξει η σημερινή Σύνοδος Κορυφής. Θεωρώ σκόπιμο, όμως, να υπενθυμίσω στη Γερμανία τη Διάσκεψη του Λονδίνου,πριναπό58χρόνια, στην οποία αποφασίστηκε, με τη σύμφωνη γνώμη και της Ελλάδας, "κούρεμα" του γερμανικού χρέους στο μισό ύψος του, επιμήκυνση αποπληρωμής του και μείωση τού επιτοκίου! Αυτό είναι, άλλωστε, το πραγματικό νόημα της ηθικής και της αλληλεγγύης: να μη χτυπάς τον πεσμένο, ακόμα κι αν δικαίως έχει πέσει, αλλά να τον βοηθάς να ορθοποδήσει και να φτιάξει το μέλλον του...

Γιατί κλαις, εσύ δεν είσαι που δεν καταδίκαζες χθες;...

Αγωγή κατά της Ελληνικής Δημοκρατίας ετοιμάζεται να καταθέσει η Siemens, ζητώντας να αναγνωριστεί από τη γερμανική Δικαιοσύνη πως δεν έχει καμιά υποχρέωση αποζημίωσης του ελληνικού Δημοσίου. Και πολύ καλά θα κάνει! Αφού το "αδέκαστο" ελληνικό πολιτικό σύστημα και η "αδέκαστη" ελληνική Δικαιοσύνη δεν καταδίκασαν ούτε έναν για το σκάνδαλο των μιζών, γιατί να μπουν στη διαδικασία οι γερμανοί να δίνουν αποζημιώσεις; Είναι ο κοινός νους που λέει πως εφόσον δεν έχουν βρεθεί δωρολήπτες, δεν υπάρχουν και δωροδόκοι...
Η πλήρης αποκάλυψη του σκανδάλου Siemens, με τα 100 εκατομμύρια μάρκα που αφορούσαν μίζες στη χώρα μας (για να μην αναφερθώ και σε παλαιότερες υποθέσεις, όπως τα ψηφιακά κέντρα τού ΟΤΕ, τα οποία είχαν αναθέσει όλα τα πολιτικά κόμματα της εποχής σε Siemens-Intracom), θα τίναζε στον "αέρα" το πολιτικό σύστημα, ακόμα κι αν δεν είχαν μεσολαβήσει τα μνημόνια. Κι όχι μόνο, αφού από τη "γενναιόδωρη" γερμανική εταιρεία ταΐστηκαν κι αρκετοί δημοσιογράφοι με αριστερό παρελθόν και με μια μνημονιακή γλώσσα που τσακίζει κόκαλα από την υποκρισία της. Ωστόσο, είμαστε η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου έδωσε μίζες η Siemens που δεν καταδικάστηκε, έστω για τα μάτια τού κόσμου, ούτε ένας κρατικός αξιωματούχος, πολιτικός, επιχειρηματίας ή δημοσιογράφος. Φαίνεται πως και τα 100 εκατομμύρια μάρκα, όπως και τα δισεκατομμύρια δραχμές τής αρχικής συμφωνίας, φαγώθηκαν κι αυτά από την πλειονότητα του ελληνικού λαού, όπως απαιτεί η προπαγανδιστική λογική τής συνευθύνης που τόσο εύσχημα μας πλασάρουν οι νομείς τής εξουσίας, με τους πληρωμένους κονδυλοφόρους τους και τους αφελείς, μαζοχιστές ακολούθους τους..
Το έχω ξαναγράψει και θα το γράφω μέχρι να ακούσω ένα σοβαρό επιχείρημα που θα μπορέσει να μου αλλάξει γνώμη: όσο υπάρχει ατιμωρησία σε υψηλό επίπεδο, μαζί και με άλλους παράγοντες βεβαίως όπως η γραφειοκρατία, θα υπάρχει και μαζική, εκτεταμένη διαφθορά. Γι' αυτό και είναι τουλάχιστον υποκριτικές τώρα οι όποιες ενέργειες της ελληνικής κυβέρνησης να διεκδικήσει αποζημίωσεις από τη Siemens. Για την ακρίβεια, πρόκειται για λαϊκισμό τού αισχίστου είδους...

Σοσιαλισμός για λίγους=Χειρότερη μορφή καπιταλισμού...

Μετά κι από τα χθεσινά γεγονότα, ας ανακράξουμε όλοι μαζί, "ζήτω ο φεουδαρχικός σοσιαλισμός"! Πρόκειται για το "σοσιαλισμό" για λίγους, για εκείνους δηλαδή που έχουν κατορθώσει όλα αυτά τα χρόνια, μέσω εκβιασμών και δημιουργίας σχέσεων αλληλεξάρτησης με την εκάστοτε εξουσία, να εξασφαλίζουν για τον επαγγελματικό τους κλάδο προνόμια τα οποία είναι απαγορευτικά για τους περισσότερους άλλους. Και σαν τα κακομαθημένα παιδάκια που ο μπαμπάς τους δεν τους πήρε ένα ακόμα παιχνίδι, κλαίνε κι οδύρονται, απειλώντας θεούς και δαίμονες...
Επιτρέψτε μου να έχω μια διαφορετική θεώρηση του σοσιαλισμού από εκείνη που, φυσικά καιροσκοπικώς κι όχι ιδεολογικώς, διατηρούν οι "κλειστοί" επαγγελματίες, όπως οι ταξιτζήδες: για εμένα σοσιαλισμός σημαίνει ίση αμοιβή για ίση εργασία και υποχρέωση του κράτους να ελέγχει πως στην κούρσα τής ζωής όλοι ξεκινούν με τα ίδια εφόδια κι από την ίδια ευθεία. Διαφορετικώς, αν μερικοί δηλαδή έχουν στη διάθεσή τους περισσότερα όπλα, που δεν τα κέρδισαν με τον ιδρώτα τους αλλά εκμεταλλευόμενοι πελατειακές σχέσεις, λυπάμαι αλλά δε μπορώ να προστρέξω σε κανέναν αγώνα τους, ο οποίος μάλιστα αδιαφορεί για τις συνέπειες που μπορεί να έχει στην καθημερινότητα της υπόλοιπης κοινωνίας...
"Μα, έχουμε υποθηκεύσει τα σπίτια μας, είχαμε πάρει διαβεβαιώσεις από τον προηγούμενο υπουργό, οι οικογένειές μας θα πεινάσουν", κραυγάζουν οι ιδιοκτήτες ταξί, που τόσα χρόνια απολάμβαναν, με την ανοχή τής πολιτείας, υπερκέρδη κι αρκετοί από τους οποίους, όπως καταγγέλλουν οδηγοί ταξί που εκείνοι είναι που εργάζονται για το μεροκάματο, κάνουν ακόμα και "ξέπλυμα" χρήματος. Συγγνώμη, αλλά και πολλοί έμποροι, για παράδειγμα, έχουν βάλει υποθήκη το σπίτι τους, αλλά το επάγγελμά τους δεν ήταν ποτέ κλειστό. Αξίζει να υπενθυμίσω, επίσης, πως πέρυσι το Μάιο ψηφίστηκε το μνημόνιο, το οποίο περιλάμβανε και την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων. Οσοι, επομένως, πήραν άδεια ταξί από τότε μέχρι σήμερα θα έπρεπε να κατανοούν πως οι ψηφισμένοι νόμοι έχουν μεγαλύτερη ισχύ από τις πολιτικάντικες υποσχέσεις τού κάθε υπουργού και να μην παριστάνουν τους κουτοπόνηρους. Οσο για τους παλιότερους, εκείνοι έχουν αποσβέσει το κόστος τής αγοράς άδειας και με το παραπάνω. Στο κάτω κάτω, δεν υπάρχει ελεύθερος επαγγελματίας που να μην έχει ρισκάρει κάτι πριν κάνει τη δική του δουλειά. Φαίνεται, όμως, πως στον ελληνικό κρατικοδίαιτο καπιταλισμό αυτό είναι "ψιλά γράμματα"...
Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά δεν πρόκειται να κλάψω για το μέλλον κάποιου που τα κονομούσε τόσα χρόνια με μοναδικό απαραίτητο προσόν για τη δουλειά του το να ξέρει να οδηγεί με το πουκάμιστο ανοιχτό, με το ένα χέρι στο κλάξον και με το άλλο να κρατά τσιγάρο, για να μη μιλήσω και για την ποιότητα των υπηρεσιών που παρείχε. Η καρδιά μου βρίσκεται σε εκείνους που έχουν περάσει τη ζωή τους ή ετοιμάζονται να την περάσουν, κάνοντας σκληρές χειρωνακτικές δουλειές, καθώς και σε εκείνους με πανεπιστημιακά πτυχία, τους οποίους περιμένει η ανεργία στην άλλη γωνία. Καλό είναι να τα έχουν αυτά υπόψη οι διάφορες συντεχνίες, που λειτουργούν αποκλειστικώς για την πάρτη τους και οι οποίες έχουν εξευτελίσει το συνδικαλιστικό κίνημα, κρατώντας όμως οι εκπρόσωποί τους, τις παχυλές αμοιβές για τα νταβατζιλίκια τους...

Πήγαινέ με όπου...θέλω ταξιτζή!

Πείτε μου κάποιον που δεν θα ήθελε να είναι το επάγγελμά του κλειστό, να έχει δηλαδή εξασφαλισμένη εργασία και με καλές απολαβές. Πέρα από το ότι αυτό είναι ουτοπικό, είναι ακριβώς αυτή η προτεραιότητα που δίνουμε στο ατομικό όφελος από το συλλογικό που μας έχει οδηγήσει στο γκρεμό. Τί χαρακτηριστικότερο παράδειγμα υπάρχει, άλλωστε, από εκείνο των ιδιοκτητών ταξί, οι οποίοι απολάμβαναν, όπως και πολλά άλλα κλειστά επαγγέλματα, της εύνοιας των εκάστοτε κυβέρνησεων σε βάρος τού κοινωνικού συμφέροντος;...

Η πολιτική είναι θέμα επιλογών, αφού δεν υπάρχει απόφαση που να μην ευνοεί κάποιους και να μην θίγει άλλους. Γι' αυτό και το αντικειμενικότερο κριτήριο οφείλεται να είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των περισσοτέρων. Αυτό θα έπρεπε να συμβαίνει και με τα κλειστά επαγγέλματα, η απελευθέρωση των οποίων όπου έχει εφαρμοστεί, έχει φέρει και μείωση των τιμών. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, τα εισοδήματα να μειώνονται, αλλά η ταρίφα να αυξάνεται. Επιπλέον, θα είναι η ίδια η αγορά που θα αποφασίσει πόσους, για παράδειγμα, ταξιτζήδες, φαρμακοποιούς ή συμβολαιογράφους αντέχει η χώρα. Γιατί, δηλαδή, θα πρέπει να αποκλείονται νέοι άνθρωποι να μπουν στο χώρο των κλειστών επαγγελμάτων, οι οποίοι ενδεχομένως να είναι αξιώτεροι από τους νυν επαγγελματίες;

Σε αυτό το πλαίσιο δεν κατανοώ γιατί τα κόμματα τής Αριστεράς τάσσονται με το μέρος συντεχνιών, οι οποίες ήδη λειτουργούν ως καρτέλ σε βάρος τής πλειονότητας του ελληνικού λαού, και κατά της εισόδου ξένων εταιρειών. Προσωπικώς, δε με ενδιαφέρει αν αυτός που με εκμεταλλεύεται λέγεται Τζιμ ή Μήτσος, αλλά να σταματήσει η εκμετάλλευση, είτε αυτή προέρχεται από το μεγάλο κεφάλαιο, είτε από τους εναπομείναντες έλληνες "φεουδάρχες"...

Νυν υπέρ πάντων...η κουρσάρα!

Ας πούμε πως ήμουν μεταφορέας και ζητούσα από το ελληνικό Δημόσιο να μου παραχωρήσει ένα αυτοκίνητο. Πώς θα σας φαινόταν αυτή μου η ενέργεια, δεδομένου ότι εσείς, ως φορολογούμενοι, θα μου πληρώνατε στην ουσία το αναγκαίο εργαλείο για την εργασία μου; Στην καλύτερη περίπτωση θα μου αρνιόσασταν ευγενικώς μια τέτοια παραχώρηση και στη χειρότερη θα συνοδεύατε την απόρριψή σας με ένα ποτ πουρί τού ελληνικού υβρεολογίου! Αν, όμως, ήμουν βουλευτής, το οποίο σημαίνει κατά βάση πως επεξεργάζομαι και ψηφίζω νόμους κι ασκώ έλεγχο στην εκτελεστική εξουσία κι όχι πως κάνω χιλιόμετρα σα να ήμουν ταξιτζής, σας ζητούσα αυτοκίνητο κι εσείς δε μου το παραχωρούσατε, θα σας κατηγορούσα για λαϊκισμό...
Οπως είναι γνωστό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέστρεψε, εν χορδαίς κι οργάνοις, το βουλευτικό του αυτοκίνητο. Καλώς έπραξε, ασχέτως αν ο ίδιος και η οικογένειά του κι αν έχουν καταχραστεί κρατικό χρήμα και τα κατά καιρούς δημόσια αξιώματά τους ώστε να είναι σε θέση να παριστάνουν σήμερα τους υπεράνω. Ωστόσο, αδυνατώ να αντιληφθώ την οργή συναδέλφων βουλευτών τού κ. Μητσοτάκη κι από τη Ν.Δ., οι οποίοι κλαίγονται κι οδύρονται πως δεν έχουν τα χρήματα για να συντηρούν ένα αυτοκίνητο! Με συγχωρείτε, αλλά αν μπορεί να το κάνει ένας οικογενειάρχης τού μεροκάματου, είναι ντροπή κάποιοι βολεμένοι να κλαυθμηρίζουν πως δε μπορούν...
Για να το ξεκαθαρίσουμε, ένας βουλευτής χρειάζεται ένα πληρωμένο από τον ελληνικό λαό, ακριβό ως επί το πλείστον, αυτοκίνητο είτε για να κάνει μόστρα στην ερωμένη του, είτε για να γυρίζει από χωρίον εις χωρίον και να συγκεντρώνει ψηφαλάκια. Ε, με συγχωρείτε, αλλά δεν θα πληρώνω από την τσέπη μου για την επανεκλογή οποιουδήποτε βουλευτή έχει πάρει κούρσα για να με οδηγήσει στη...χρεοκοπία. Και για να μην είμαι απόλυτος, ας πληρώνει η Βουλή εισιτήρια υπεραστικών λεωφορείων, προκειμένου οι βουλευτές να προπαγανδίζουν το ανύπαρκτο έργο τους και στο πιο απομακρυσμένο χωριό της εκλογικής τους περιφέρειας, περιμένοντας πρώτα στη στάση μαζί με το...λαουτζίκο. Κι αν δεν πηγαίνει λεωφορείο στο πιο απομακρυσμένο χωριό ή δεν υπάρχει δρόμος για να πάνε εκεί, λυπάμαι, αλλά δεν κυβέρνησε ο λαός αυτήν τη χώρα, ώστε να ευθύνεται για το ανεπαρκές μεταφορικό κι οδικό δίκτυο. Κι αν, πάλι, ο πονηρός πολιτευτής φοβάται μη φάει καμιά σφαλιάρα όσο θα περιμένει στη στάση, θα του υπενθυμίζω πως κανείς κοιμάται όπως στρώνει...
"Μα, τί θέλεις, να έχουμε μόνο πλούσιους βουλευτές;", ενδεχομένως να με ρωτήσετε. Αφού πρώτα σας απαντήσω πως και τώρα κατά βάση μόνο πλούσιους βουλευτές βγαλμένους από τους κομματικούς σωλήνες έχουμε, θα πρότεινα από την επόμενη προεκλογική περίοδο να απαγορευτούν τα εκλογικά κέντρα των υποψηφίων και η προσωπική τους διαφήμιση. Οποιος έχει κάνει έργο ή έχει προσφέρει στην τοπική του κοινωνία δε χρειάζεται "θαυματοποιούς" τής επικοινωνίας για να εκλεγεί, ούτε πολλά χρήματα...

I wish he can!

Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι χαρακτηριστική περίπτωση ανθρώπου που όταν απογοητεύει, αυτό συμβαίνει όχι γιατί έχει δώσει λίγα, αλλά γιατί δεν έχει προσφέρει τα πάντα, όπως πίστεψαν πως θα μπορούσε πολλοί από εκείνους που τον ψήφισαν για την προεδρία των ΗΠΑ κι ακόμα περισσότεροι σε όλον τον κόσμο, που ήθελαν να δουν στο Οβάλ Γραφείο κάποιον που θα ήταν το ακριβώς αντίθετο της μισαλλόδοξης μαριονέτας που ακούει στο όνομα Τζορτζ Μπους. Γι' αυτό και η απογοήτευση είναι μεγάλη για κάθε Γκουαντάναμο που δεν έχει κλείσει ακόμα ή για κάθε Οσάμα Μπιν Λάντεν που εκτελεί καουμποϊκώς χωρίς δίκη...
Ωστόσο, "βγάζω το καπέλο" στο Μ. Ομπάμα γιατί στο άνδρο του νεοφιλελευθερισμού, όπου ο όρος "κοινωνική πρόνοια" ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία, κατόρθωσε να περάσει, έστω και κουτσουρεμένο, ένα δωρεάν σύστημα υγείας ακόμα και για τους λιγότερο προνομιούχους. Κι ακόμα περισσότερο υποκλίνομαι στη μάχη που δίνει ο πρόεδρος των ΗΠΑ για να στηρίξει την οικονομική του πολιτική απέναντι στους ρεπουμπλικανούς, αυτά τα πιόνια τού μεγάλου κεφαλαίου, οι οποίοι απαιτούν μείωση των δημοσίων δαπανών για να επιτρέψουν στον κ. Ομπάμα να δανειστεί για να βγάλει τη χώρα του από την κρίση...

Μπορεί να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα, άντε το πολύ και η Ευρώπη, να είναι ο ομφαλός τής γης, έτσι όμως αγνοούμε τη μεγάλη εικόνα: αυτήν τη στιγμή που ο κ. Ομπάμα απαιτεί μείωση των φοροαπαλλαγών των πλουσίων και μεγέθυνση του κοινωνικού-αναπτυξιακού κράτους, πρόταση που επικροτούν και νομπελίστες οικονομολόγοι όπως ο Πολ Κρούγκμαν, πρέπει να είμαστε όλοι αμερικανοί! Γιατί ο κ. Ομπάμα δίνει τη μάχη που κανένα ρεζίλη των Παπανδρέου, καμιά κα Μέρκελ και κανένας κ. Σαρκοζί δε δείχνουν διατεθειμένοι να δώσουν. Δίνει μια μάχη ιδεών αν θέλετε, όσο κι αν διαβάζεται παρατραβηγμένο, μια μάχη τού σοσιαλισμού απέναντι στη βαρβαρότητα του τοκογλυφικού κεφαλαίου...
Μπορεί ο κ. Ομπάμα να μην τα καταφέρει, μπορεί ακόμα και να τον δολοφονήσουν. Σημασία, πάντως, δεν έχει πόσοι κραυγάζουν εναντίον σου, αλλά ποιοί είναι αυτοί. I wish he can, επίσης, για να παραφράσω το προεκλογικό του σύνθημα. Είναι γνωστό, εξάλλου, πως χαμένη είναι μόνο η μάχη που δε δίνεται. Κι αυτήν την επιμονή τού Μ. Ομπάμα θα έπρεπε να είχε αντιγράψει, αφού δε γεννήθηκε με αυτό το χάρισμα, ο ρεζίλης των Παπανδρέου κι όχι μόνο την επικοινωνιακή στρατηγική τού προέδρου των ΗΠΑ...

Δεν υπάρχουν κλόουν χωρίς τσίρκο...

Θα αδικούσα τον ρεζίλη των Παπανδρέου, αν υποστήριζα πως είναι ο μόνος τρόπον τινά ηγέτης κράτους- μέλους τής Ευρωπαϊκής Ενωσης που χαρακτηρίζεται από ανικανότητα, μετριότητα και μικροπολιτικές επιδιώξεις. Είναι φανερό, πια, ακόμα και στους πλέον ανεκτικούς με την κάθε εξουσία πως πολιτικοί όπως η Α. Μέρκελ, ο Ν. Σαρκοζί ή ο Ζ.Μ. Μπαρόζο είναι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Ωστόσο, διαφωνώ με όλους εκείνους που εστιάζουν στα πρόσωπα για να αποφύγουν μια γενικότερη απολογία για το όλο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, το οποίο αποδεικνύεται πως δε χτίστηκε για να ενώσει τους λαούς, αλλά για να επιβάλει το φιλελεύθερο όραμα των ισχυρών κρατών τής Ε.Ε. στα πιο αδύναμα μέλη της και να γκρεμίσει κάθε ίχνος κοινωνικής πολιτικής...
Αυτή η συζήτηση δε γίνεται πουθενά στην Ευρώπη κι αυτό γιατί αν ξεκινήσει, θα σημάνει και την αρχή τού τέλους μιας μεσσιανικής αντίληψης για την πολιτική. Πώς θα εξακολουθούν να θαυμάζουν, για παράδειγμα, οι γερμανοί τον Χ. Κολ ή οι γάλλοι τον Φ. Μιτεράν, αν φωτιστεί όλη η αλήθεια πίσω από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που εξυπηρετεί κυρίως τα διάφορα επιχειρηματικά λόμπι; Και, για να έρθουμε στα δικά μας, πώς θα συνεχίσουμε να αποθεώνουμε τον θείο Καραμανλή για την είσοδό μας στην Ε.Ε. ή τον Κ. Σημίτη για την ένταξή μας στην ευρωζώνη, αν διαπιστώσουμε ότι μας έβαλαν να παίξουμε στο Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς να έχουμε ούτε τους κατάλληλους παίκτες, ούτε τις γηπεδικές εγκαταστάσεις για να αντεπεξέλθουμε σε αγώνες υψηλού επιπέδου, όπου τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι τεράστια;...
Οι σημερινοί καπετάνιοι τής Ευρώπης έχουν σαφώς τις ευθύνες τους για το ότι αδυνατούν ακόμα να βγάλουν το καΐκι από την θύελλα. Ωστόσο, δεν ήταν εκείνοι που θεώρησαν ώριμη ιδέα να ρίξουν το καΐκι στον ωκεανό. Δεν ήταν εκείνοι, για παράδειγμα, που έστησαν ένα κοινό νόμισμα πριν οργανώσουν μια πραγματική πολιτική ένωση. Δεν ήταν εκείνοι, επίσης, που αποδέχονταν ως μέλη τής Ε.Ε. και της ευρωζώνης όποιον απλώς τους χτυπούσε την "πόρτα", δυσκολεύοντας έτι περαιτέρω την πολιτική ενοποίηση, το να έχει, δηλαδή, η Ευρώπη μια ενιαία φωνή στον κόσμο...
Οσο περνά ο καιρός γίνεται και πιο αντίληπτο πόσο ολέθριο σφάλμα ήταν η ένταξή μας στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη χωρίς να έχουμε δημιουργήσει πρώτα ένα αναπτυξιακό μοντέλο, που θα μπορούσε να μας κάνει ισότιμους εταίρους κι όχι παρίες, ή, έστω, δίχως να διασφαλίσουμε πως δεν θα καταστραφούν παραγωγικοί τομείς όπου παραδοσιακώς πρωτοπορούσαμε, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη γεωργία. Είναι σαν κάποιος φτωχός, αγράμματος οικογενειάρχης να βρίσκει ξαφνικώς έξω από την πόρτα τού σπιτιού του ένα εκατομμύριο ευρώ. Τί περιμένετε; Να ρωτήσει πώς βρέθηκαν αυτά τα λεφτά; Να τα επενδύσει σωστά, όταν δεν ξέρει καν τί σημαίνει η λέξη "επένδυση", ή να τα χρησιμοποιήσει ακρίτως, χωρίς να φροντίσει να τα αξιοποιήσει ορθολογικώς, έτσι ώστε το ένα εκατομμύριο να γίνει δέκα κι εκατό εκατομμύρια;...
Αυτό έκαναν οι "χαρισματικοί" κι "εκσυγχρονιστές" ηγέτες μας. Μας άφησαν ένα εκατομμύριο ευρώ έξω από την πόρτα, που δεν ήταν καν δικά τους λεφτά, μας προέτρεψαν να τα γλεντήσουμε χωρίς ενοχές και τώρα οι επίγονοί τους μας ζητούν να πληρώσουμε το λογαριασμό για ένα μενού που δεν παραγγείλαμε ή που πιστέψαμε ότι ήταν κερασμένο κι από το οποίο άλλοι, που ήξεραν ακριβώς τί συνέβαινε, έφαγαν το καταπέτασμα...

Αγαπώ τον πλησίον μου, αρκεί να είναι ελληναράς!

Το τελευταίο εικοσιτετράωρο σκοτώθηκαν σε τροχαίο δυστύχημα εννέα μετανάστες (ανάμεσά τους και παιδιά) που επέβαιναν, μαζί με ακόμα τρία άτομα, σε Ι.Χ. (!), καθώς κι ένας αλβανός υπάλληλος περιπτέρου από πυροβολισμούς ληστών. "Ναι, ρε φίλε", θα μου πείτε, "αλλά χθες ήμασταν απασχολημένοι θρηνώντας τους 13 κύπριους στη Λεμεσό. Ή, μη μου πεις πως είσαι από αυτούς τους προσκυνημένους νεοταξικούς που δε νοιάζονται για το ελληνικό αίμα που χύνεται άδοξα;", ενδεχομένως να συμπληρώσετε. Φυσικά και νοιάζομαι, μόνο που με ενοχλεί αυτή η επιλεκτική επίδειξη ανθρωπιάς των ελλήνων, οι οποίοι μπορεί να στείλουν τόνους με τρόφιμα και φάρμακα στην Αϊτή, και καλά κάνουν, αλλά όταν πεθαίνει ο γείτονάς τους, ο οποίος έτυχε να μη γεννηθεί με το "θείο" ελληνικό αίμα στις φλέβες του, στρέφουν το βλέμμα τους αλλού...

Αυτό, βεβαίως, συμβαίνει κι όταν αντιμετωπίζουμε συμπατριώτες μας, οι οποίοι δε γεννήθηκαν με τη δική μας δύναμη χαρακτήρα ή γεννήθηκαν σε ένα προβληματικό οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον ή δεν θέλησαν να φιλήσουν "κατουρημένες ποδιές" για μια θέση στο Δημόσιο κι έτσι οδηγήθηκαν στην κατάχρηση ναρκωτικών, αλκοόλ ή οποιασδήποτε άλλης εξαρτησιογόνου ουσίας. Κανείς μας δεν τους θέλει στη γειτονιά του. Κι όμως είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι οποίοι γεμίσαμε καραβάνια βοήθειας προς τα θύματα του τσουνάμι στην Ινδονησία πριν από μερικά χρόνια. Ξένος πόνος, όμως, άλλος πόνος...

Πριν από μερικούς μήνες τα μέσα ενημέρωσης ξέσπασαν σε ένα ρεσιτάλ μισαλλοδοξίας με αφορμή τη δολοφονία ενός πατέρα στο κέντρο τής Αθήνας. Το συμβάν ήταν προφανώς θλιβερό, αλλά το πρόβλημα της εγκληματικότητας δεν επιλύεται με ουρλιαχτά μίσους και λαϊκά δικαστήρια, ούτε πρόκειται να επιλυθεί αν συγκεντρώσουμε όλους τους παρανόμως διαμένοντες στην Ελλάδα και τους εκτελέσουμε έναν έναν! Μόνο αφελείς και ηλίθιοι θα μπορούσαν να πιστεύουν ότι οι ρακένδυτοι, πεινασμένοι ξένοι αποτελούν τον κίνδυνο νούμερο ένα γι' αυτήν τη χώρα...
Η εποχή προστάζει για αλληλεγγύη κι ανθρωπιά. Καλή είναι η αγωνία για το νέο λιμό στην Αφρική ή για τη διάσωση ενός σπάνιου θηλαστικού στην Αυστραλία, αλλά ο άνθρωπος όταν λέγεται άνθρωπος πρέπει πρώτα από όλα να τιμά την ιδιότητά του αυτή δείχνοντας έμπρακτη συμπόνια προς αυτόν που μοιράζεται μαζί του το ίδιο σπίτι, την ίδια γειτονιά, την ίδια χώρα. Αλλιώς η φιλανθρωπία για την καταπολέμηση των ενοχών, για τη φοροαπαλλαγή ή για την εύνοια των θεών είναι κάτι χειρότερο από ανούσια, καταντά φαρισαϊκή...

"It's business, boy"...

Ζητώ προκαταβολικώς συγγνώμη για τη σκληρότητα της φωτογραφίας, αλλά εκτιμώ πως είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να καταδείξω πως, επιτέλους, σε αυτόν τον πλανήτη τα ανθρώπινα δικαιώματα, και δη των πιο απροστάτευτων όπως είναι τα παιδιά, πρέπει να προηγούνται των οικονομικών συναλλαγών. Είναι, ίσως, ο μόνος τρόπος για να καταδείξω πως καλές είναι οι μπίζνες με το Ισραήλ για το φυσικό αέριο κι οτιδήποτε άλλο, αλλά την ώρα που οι παλαιστίνιοι ζουν καταδικασμένοι στη φτώχεια που τους έχει επιβληθεί απέξω είναι ντροπή για οποιοδήποτε πολιτισμένο κράτος να απαγορεύει τον απόπλου ενός στολίσκου που θέλει να σπάσει, έστω συμβολικώς, τον αποκλεισμό τής Λωρίδας τής Γάζας...

Διευκρινίζω πως δεν έχω την ουτοπική απαίτηση από την ελληνική ή οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση να γίνουν χορηγοί μιας τέτοιας ανθρωπιστικής αποστολής ή να συναλλάσσονται μόνο με όσους σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δε νομίζω, άλλωστε, πως θα έβρισκαν και πολλούς συνεταίρους σε αυτήν την περίπτωση. Ας χρησιμοποιήσουν, όμως, διπλωματικά μέσα ή ακόμα και οικονομικά αντίποινα, προκειμένου να σταματήσει το κράτος τού Ισραήλ να συμπεριφέρεται σε ορισμένους υπηκόους του όπως ο Χίτλερ συμπεριφέρθηκε στους εβραίους. Εχω την απαίτηση, εξάλλου, από την κυβέρνηση που με αντιπροσωπεύει να επιτρέπει στους ενεργούς πολίτες της να χρησιμοποιούν τη δυναμική τους ούτως ώστε να γίνεται γνωστό παγκοσμίως πως ο πλανήτης μας δεν πρόκειται να γίνει ειρηνικότερος όσο κάποια κράτη εξακολουθούν να χρησιμοποιούν μεθόδους αποκλεισμού, οι οποίες προσβάλλουν ακόμα και την ίδια τους την αιματοβαμμένη ιστορία...

Δεν θέλω να εμπλακώ σε θεωρίες συνωμοσίας που εμπλέκουν το ρεζίλη των Παπανδρέου με το σιωνισμό και, ειδικότερα, με το αμερικανοεβραϊκό λόμπι. Θα περίμενα, όμως, από τον πρωθυπουργό τής χώρας μου να έδιεχνε παρόμοια πυγμή με εκείνη που αδίκως επέδειξε απέναντι στους ακτιβιστές τής Γάζας και σε άλλα θέματα εξωτερικής πολιτικής και, κυρίως, απέναντι στους γερμανούς, οι οποίοι καταδικάζουν το ευρωπαϊκό όραμα στον αφανισμό μόνο και μόνο γιατί δεν αντιλαμβάνονται πως το σπίτι που καίγεται δεν είναι μόνο το ελληνικό, αλλά και το δικό τους...

Το ξύλο βγήκε από τον "παράδεισο" της ατιμωρησίας...

Η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην τραγωδία και την κωμωδία είναι πολύ λεπτή. Λέγοντάς το δεν ανακαλύπτω την Αμερική, αλλά τονίζω μια πραγματικότητα την οποία υπηρετεί "επαξίως" η σημερινή κυβέρνηση. Αυτήν την εβδομάδα, για παράδειγμα, ο ρεζίλης των Παπανδρέου προχώρησε σε μια ακόμα πρωτότυπη, στα όρια της γελοιότητας, ενέργεια: έκανε υπουργικό συμβούλιο με θέμα "τί έχουν τα έρμα και τα...δέρνουν", με αφορμή τα καθημερινά επεισόδια σε βάρος υπουργών και βουλευτών του!

Επειδή, όμως, όποιος είναι γελοίος θέλει να το βροντοφωνάζει κιόλας, ο λαομίσητος πρωθυπουργός μας βρήκε την "ευφάνταστη" λύση, που δεν ήταν άλλη από το σχηματισμό διακομματικής επιτροπής με τίτλο που παραπέμπει στον εφιαλτικό κόσμο τού "1984" τού Τ. Οργουελ: "διακομματική επιτροπή για την προστασία των θεσμών και τη διασφάλιση της ευνομίας"!

Θα ήθελα να προσφέρω μια "χείρα" βοηθείας στον ρεζίλη, ώστε να πάρει την απάντηση που αναζητά και να μην επιβαρυνθεί έτι περαιτέρω ο κρατικός προϋπολογισμός από ένα ακόμα επίδομα συμμετοχής σε επιτροπή που θα λάβουν οι βουλευτές. Και, μάλιστα, θα "συλλέξω" το επιχείρημά μου από την επικαιρότητα: "Γιατί σας δέρνουν", αναρωτιέστε πρωθυπουργέ μου; (Και) γιατί αυτήν την εβδομάδα "κουκουλώσατε" ένα ακόμα σκάνδαλο, εκείνο της Siemens. Γι' αυτό κι ο λαός όταν βλέπει την ατιμωρησία τού πολιτικού συστήματος να διαιωνίζεται, θα εξακολουθεί να μπαίνει στον πειρασμό να σας δίνει ένα γερό μπερντάκι ξύλο...

Να συμφωνήσω με την επιχειρηματολογία πως το σκάνδαλο ήταν, εν πολλοίς, παραγεγραμμένο. Δεν το ήξερε, όμως, αυτό το ΠΑΣΟΚ όταν ψήφιζε τη σύσταση σχετικής εξεταστικής επιτροπής; Το ήξερε και το παραήξερε, αλλά η υποκρισία είναι η δεύτερη φύση του κι αυτή θα πουλά μέχρι το δίκαιο τέλος του. Για να είμαι σαφής, πάντως, το όνειρό μου δεν είναι να δω κάποιον πολιτικό πίσω από τα κάγκελα. Σκοπός τής δικαιοσύνης δεν πρέπει να είναι η εκδίκηση, αλλά ο σωφρονισμός κι ο παραδειγματισμός. Αυτό που θέλω, όμως, στο παρόν σύστημα είναι για το ίδιο έγκλημα και για τις ίδιες συνθήκες τέλεσής του να τιμωρούνται με την ίδια ποινή ο...Μπάμπης ο Σουγιάς με το Χ πολιτικό. Μέχρι να το δω, όμως, αυτό να συμβαίνει, μην περιμένετε να παίρνω από το χέρι τους την πέτρα που κρατούν εκείνοι που αισθάνονται δικαίως αδικημένοι...

Θέλω πανεπιστήμια και της αγοράς!

Προφανώς κι ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του, έστω κι αν αυτό δε βρίσκεται στις προτεραιότητες του πολιτικοεπιχειρηματικού κατεστημένου, που θέλει το δημόσιο λόγο παγιδευμένο στα "θερμοκήπια" της Βουλής και των συμβατικών μίντια. Επιτρέψτε μου, όμως, να εκνευρίζομαι όταν ακούω εκείνους που έχουν ασκήσει όλα αυτά τα χρόνια κάθε είδους εξουσία στον τομέα τους να καταδικάζουν εκ των προτέρων οποιαδήποτε προσπάθεια μεταρρύθμισης. Χαρακτηριστικά παραδείγματα των τελευταίων ημερών είναι τα πανεπιστήμια και τα ταξί...

Για τα ταξί δεν θέλω να γράψω και πολλά: απλώς να επισημάνω πόσο ανοίκειο είναι όλοι εκείνοι οι ιδιοκτήτες που έχουν μετατρέψει το επάγγελμά τους σε καρτέλ, παρέχοντας ακριβές υπηρεσίες με σχεδόν μηδενική ποιότητα, να καταγγέλουν τη δημιουργία...καρτέλ στην περίπτωση απελευθέρωσης του επαγγέλματός τους. Το σημαντικό, όμως, είναι τα πανεπιστήμια κι ό,τι αυτά σηματοδοτούν για το μέλλον τής χώρας. Παρότι έχω τις ενστάσεις μου για το νόμο- πλαίσιο της Α. Διαμαντοπούλου, κυρίως όσον αφορά τη γενικότητά του και την πρακτική του εφαρμογή, εν τούτοις ομολογώ πως κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση. Πόσω μάλλον όταν διαπιστώνω πόσο ξεβολεύονται με αυτό οι πρυτάνεις, που είχαν συνηθίσει στη συντεχνιακή, κομματική και φοιτητική διαπλοκή...

Είναι φανερό ότι η κα Διαμαντοπούλου περνά το νομοσχέδιο καλοκαιριάτικα για να γλιτώσει τις αντιδράσεις. Ωστόσο, αυτό δε γεννά καμιά δικαιολογία για όποιον θέλει να του αντιταχθεί. Αν οι πανεπιστημιακοί και οι φοιτητές έχουν τις αντιρρήσεις τους, ας σηκωθούν από τις ξαπλώστρες τους στην Ψαρού, ας επιστρέψουν στην Αθήνα κις ας πλημμυρίσουν τους δρόμους της. Ποιός είπε πως η επανάσταση πάει παραλία; Η κουτοπονηριά τού τύπου "δώστε μας τρεις μήνες διορία να το σκεφτούμε" όταν πολλές διατάξεις τού νομοσχεδίου είναι γνωστές εδώ κι ένα χρόνο δεν ταιριάζει, πια, με την εποχή...

Δεν ταιριάζει, επίσης, και η παλαιολιθική αντίληψη της Αριστεράς πως τα πανεπιστήμια δεν πρέπει να συνδέονται με την αγορά. Δε μπορώ να καταλάβω τη λογική πίσω από αυτό: θέλουν οι Τσίπρες και οι Παπαρήγες να προκύψουν νέες στρατιές ανέργων; Φυσικά και δεν εννοώ πως τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ πρέπει να δημιουργούν μονοδιάστατους επιστήμονες, χωρίς κάποια σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων. Για να μην τρελαθούμε, όμως, ποιός πιστεύει ότι σήμερα τα ελληνικά πανεπιστήμια αποτελούν κυψέλες παραγωγής ιδεών στο πρότυπο της σχολής των Αθηνών; Υπάρχει εκεί έξω και η επιλογή της ισορροπίας ανάμεσα στην ποικιλία τής γνώσης και την ανάγκη για εύρεση εργασίας. Αυτό που δεν αντέχουν άλλο τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι η άσκηση επαναστατικής γυμναστικής από ανθρώπους που απέτυχαν στο ρόλο τους, παρότι τους δόθηκε πολλάκις η ευκαιρία να φέρουν την αλλαγή...

Σώσον Κύριε τους παπάδες σου...μόνο!

Ολα κι όλα! Μπορώ να κατηγορήσω την κυβέρνηση για πολλά, όπως για παράδειγμα για αχρεία επίθεση στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, αλλά για ένα θα ήμουν άδικος αν την έψεγα: για επίθεση στον...θεό ή, έστω, στους επί γης αυτόκλητους αντιπροσώπους του, δηλαδή τους τραγοπαπάδες! Την ώρα που ο αντιβασιλεύς τού ρεζίλη των Παπανδρέου, Β. Βενιζέλος περνά στα κρυφά μείωση ακόμα και της σύνταξης των 360 ευρώ, δίνει όρκο πίστης στην...ανίερη σύνοδο πως δεν θα πειράξει την εκκλησιαστική περιουσία και δεν θα περικόψει τους μισθούς και τις συντάξεις των ρασοφόρων...
Αφελής ων, θα περίμενα από τον αρχιεπίσκοπο Τζερόνιμο να πρότεινε ο ίδιος την απαλλαγή των ελλήνων φορολογούμενων από την καταβολή τού μισθού των υφισταμένων του. Κι αυτό θα ήταν το ελάχιστο που θα περίμενα από την εκκλησία ως συνεισφορά της στον καιρό τής κρίσης. Γιατί αν ήθελα να είμαι πιο ρεαλιστής, θα απαιτούσα και τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, αν όχι την παραχώρηση ή εκποίηση έστω μέρους της προς όφελος του ελληνικού Δημοσίου...
Τίποτα, όμως, από όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβούν σε αυτό το φονταμενταλιστικό κράτος, το οποίο "σερβίρει" νεοφιλελευθερισμό στους πολλούς και φεουδαρχία στους λίγους. Ποιός ξέρει, μπορεί ο ρεζίλης κι ο αντιβασιλεύς του να έχουν προχωρήσει σε μυστικές διαπραγματεύσεις με τον Υψιστο για τη σωτηρία τής πατρίδας και το αντίτιμο που κλήθηκαν να πληρώσουν να ήταν η ασυλία των τραγοπαπάδων. Αν, όμως, δεν καταλήφθηκαν από κάποια θεία ενόραση, αλλά απλώς από μία μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια, τότε φοβάμαι πως ούτε ο θεός με όλο του το σόι δεν θα μπορέσουν να τους γλιτώσουν. Αμήν!

Πονά κεφάλι...γιατρεύει κεφάλι

Μακριά από εμένα οποιαδήποτε υπεραπλούστευση του τύπου "όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι άχρηστοι και τεμπέληδες". Μακριά από εμένα, όμως, και δόγματα του στιλ "κανείς δεν πρέπει να χάνει την εργασία του ανεξαρτήτως αν είναι χρήσιμος κι άξιος". Γι' αυτό και δεν θεωρώ ταμπού τις απολύσεις στο Δημόσιο, πόσω μάλλον αν πρόκειται για περιπτώσεις αντιπαραγωγικών ανθρώπων, κηφήνων που διορίστηκαν ανταλλάσσοντας την ψήφο τους και το μέλλον των παιδιών τους...
Σε αυτό το πλαίσιο, εκτιμώ πως και η σολομώντειος λύση των μετατάξεων έχει αγγίξει τα όριά της: το να μεταφέρεις κάποιον αργόσχολο επί τριακονταετία τού ΟΣΕ, για παράδειγμα, σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο ούτε τις δημόσιες δαπάνες θα συμμαζέψει ούτε κάποια χρησιμότητα στο κοινωνικό σύνολο θα προσφέρει. Γι' αυτό και συμφωνώ με την κατάργηση ή συγχώνευση άχρηστων δημόσιων υπηρεσιών κι οργανισμών, οι οποίοι δημιουργήθηκαν σε καιρούς επίπλαστης ευμάρειας για να καλυφθούν τα "δικά" μας "πράσινα" ή "γαλάζια παιδιά".
Προσοχή όμως, η σημερινή πολιτική τής κυβέρνησης δε διακατέχεται από αίσθημα αξιοκρατίας, αλλά από μια μπακαλίστική λογική τού να κόβουμε από παντού τα πάντα, χωρίς καμιά κοινωνική δικαιοσύνη και πρόνοια. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να λέμε από τη μια πως βρίθουμε αναξιοποίητων φυσικών πόρων κι από την άλλη να κλείνουμε το δημόσιο φορέα που ασχολείται με αυτό το ζήτημα, δηλαδή το ΙΓΜΕ...
Η Ελλάδα χρειάζεται λιγότερο Δημόσιο από αυτόν το γραφειοκρατικό μηχανισμό που έχει σήμερα. Αυτό είναι αλήθεια. Χρειάζεται, όμως, κι ένα άλλο παραγωγικό μοντέλο, το οποίο μπορούν να υπηρετήσουν μόνο νέοι άνθρωποι, οι οποίοι δεν έχουν γαλουχηθεί με τον κομματικό "κολλιτσιδισμό", διαθέτουν υψηλή πανεπιστημιακή μόρφωση και, κυρίως, μια διαφορετική νοοτροπία από τη γενιά των γονιών τους, που θεωρούσαν το διορισμό τους στο Δημόσιο ως το φινάλε των επαγγελματικών τους φιλοδοξιών. Για να γίνουν, όμως, όλα αυτά απαιτείται και μια άλλη προϋπόθεση, η σοβαρότερη: αυτή η κυβέρνηση των νενέκων, που ετοιμάζεται να υψώσει κι ανδριάντα φιλέλληνα στο Ζ.Κ. Γιουνκέρ, να έχει αφήσει μετά από το καταστροφικό της πέρασμα και κάτι που να ανήκει στο Δημόσιο...

"Παιδί" σας είναι το τέρας κύριοι Φράνκενσταϊν...

Δεν καταλαβαίνω τους βουλευτές τού ΠΑΣΟΚ που εξανίστανται για τις επιθέσεις που δέχονται από πολίτες. Από όσο γνωρίζω οι γονείς οφείλουν να αγαπούν τα παιδιά τους όσο ατίθασα ή κακομαθημένα κι αν είναι. Αυτό το γράφω για να μην κοροϊδευόμαστε πως τα περισσότερα από τα "παιδιά" που επιτίθενται σε όσους ψήφισαν το μεσοπρόθεσμο είναι του "θείου" ΣΥΡΙΖΑ. "Παιδιά" τού ΠΑΣΟΚ είναι κι αυτή είναι η τραγωδία τού κυβερνώντος κόμματος...

Ως γνωστόν, αυτοί που χτυπούν δυνατότερα είναι εκείνοι που έχουν ευεργετηθεί πιο πολύ από το θύμα τους στο παρελθόν: πρόκειται για τα "τέκνα" τού κομματικού σωλήνα που διορίστηκαν στο Δημόσιο όχι με την αξία τους, αλλά χάρη στην ένταξή τους σε κάποια κλαδική τού ΠΑΣΟΚ. Είναι οι ίδιοι που ανέμιζαν τις πράσινες σημαίες σε κάθε προεκλογική περίοδο όχι γιατί πίστευαν στο σοσιαλισμό, αλλά γιατί αγαπούσαν την πάρτη τους. Είναι οι άχρηστοι που συναγελάζονταν με την εξουσία κι αποδέχονταν τα ψίχουλα που εκείνη τους πετούσε για να εξασφαλίζει την ψήφο και τη συνενοχή τους...

Φυσικά κι ανάμεσα σε όσους πετούν γιαούρτια, μπουκάλια και πέτρες ή όσους γρονθοκοπούν πολιτικούς βρίσκονται κι άνθρωποι που είναι γνησίως αγανακτισμένοι, γιατί δε συμμετείχαν σε κανένα πάρτι το λογαριασμό τού οποίου καλούνται να πληρώσουν σήμερα. Μπορεί και να είναι η πλειονότητα, αλλά φοβάμαι πως οι πιο ακραίες ενέργειες προέρχονται από εκείνους που σηκώθηκαν από τους καναπέδες τους όταν διαπίστωσαν ότι θα έπρεπε να ιδρώσουν και λίγο γι'αυτούς. Είναι τα "τέρατα" που δημιούργησε ο δόκτορας Φρανκενστάιν...

Από την άλλη, τί να πει κανείς για τις γελοίες προσωπικότητες των βουλευτών τού ΠΑΣΟΚ; Τα επιχειρήματά τους περί κατάλυσης της δημοκρατίας ακούγονται τουλάχιστον προκλητικά όταν προέρχονται από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο ασκεί συστηματικώς ψυχολογική και σωματική βία στο λαό του. Πώς τολμούν οι "μεσοπρόθεσμοι" να κλαυθμυρίζουν για μια γροθιά όταν μόλις την προηγούμενη εβδομάδα "πότισαν" διαδηλωτές με χιλιάδες χημικά; Για ποιά δημοκρατία κλαίνε κι οδύρονται εκείνοι που δεν τολμούν να κάνουν εκλογές ή, έστω, να περάσουν νομοθετήματα-εκτρώματα με την αυξημένη πλειοψηφία τής Βουλής; Αυτόν τον ανεκδιήγητο βουλευτή Αθανασιάδη, που τη μία δηλώνει πως τον έπεισε ο ρεζίλης των Παπανδρέου κι ο Β. Βενιζέλος και την άλλη πως απειλήθηκε η ζωή του, ποιός θα τον μαζέψει; Ως πότε ανθρωπάκια θα παίζουν με τις ζωές μας;...

Καιρός είναι οι βουλευτές τού ΠΑΣΟΚ να συνειδητοποιήσουν πως οι καρδιές των πολιτών δεν κερδίζονται με τα ΜΑΤ, αλλά με την άσκηση πολιτικής που δεν θα φτωχοποιεί τη χώρα "για ένα πουκάμισο αδειανό". Το μεσοπρόθεσμο δε διασώζει την Ελλάδα, παρά μόνο δίνει χρόνο στους δανειστές μας να ξεφύγουν από τη μέγγενη χωρίς συνέπειες για τους ίδιους. Κι αφού θα έχουν αρπάξει τη δημόσια περιουσία με τους τόκους των χρημάτων που δανείζεται ο ελληνικός λαός, τότε θα μας πετάξουν στην θάλασσα χωρίς σωσίβιο...

Τί Γιώργος, τί Γιωργάκης!

Ο ρεζίλης των Παπανδρέου ανήλθε στην εξουσία, έστω με ασύστολα ψεύδη, μέσω εκλογών. Αντιθέτως, ο δικτάτορας Γ. Παπαδόπουλος την κατέλαβε με τα τανκ. Από εκεί και πέρα, όμως, οι κυβερνητικοί τους βίοι τέμνονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι κακοπροαίρετοι να μιλούμε για μια νέας μορφής χούντα. Να σκεφτείτε πως τόσο ο ρεζίλης όσο κι ο Παπαδόπουλος είχαν δύο αντιπροέδρους, Πάγκαλο-Βενιζέλο ο μεν, Παττακό-Μακαρέζο ο δε!

Κι αν αυτό μπορεί να θεωρηθεί μόνο ένα ιστορικό καπρίτσιο τί να πει κανείς, για παράδειγμα, για το ότι και οι δύο σιχαίνονταν τις εκλογές όπως ο διάβολος το λιβάνι. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ήταν και οι δύο λάτρεις των δημοψηφισμάτων που αφορούν συνταγματικές αλλαγές!

Οι παράλληλοι βίοι "αγίων" δε σταματούν εδώ: τόσο ο ρεζίλης όσο κι ο Παπαδόπουλος έπρεπε να βρουν ένα "μπαμπούλα" για να θεμελιώσουν την εξουσία τους. Ο μεν δικτάτορας επινόησε τον κομμουνιστικό κίνδυνο, ο δε ρεζίλης εκείνον της χρεοκοπίας. Με αυτόν τον τρόπο και οι δύο κατάφεραν να βάλουν την Ελλάδα στο "γύψο", βαυκαλιζόμενοι τους γιατρούς χωρίς πτυχίο.

Πάμε παρακάτω! Και οι δυο κυβέρνησαν και κυβερνούν με την παρεούλα τους. Ο Παπαδόπουλος με τους συνταγματάρχες, ο ρεζίλης με τους "κηπουρούς" του. Και οι δύο, επίσης, έτυχαν της στήριξης των ξένων δυνάμεων, φυσικά με τα ανάλογα ανταλλάγματα εθνικής κυριαρχίας. Και οι δύο χρησιμοποίησαν όχι μόνο ψυχολογική, αλλά και σωματική βία (π.χ. βασανιστήρια, χημικά) για να κρατηθούν στο τιμόνι τής χώρας. Α, και κάτι ακόμα! Ο Παπαδόπουλος κατάρρευσε μετά από τα γεγονότα τού Πολυτεχνείου και η χούντα ύστερα από την τραγωδία τής Κύπρου. Ελπίζω πως η κατάρρευση του καθεστώτος τού ρεζίλη δεν θα συνδεθεί με κάποιου νέου τύπου τραγωδία...