I wish he can!

Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι χαρακτηριστική περίπτωση ανθρώπου που όταν απογοητεύει, αυτό συμβαίνει όχι γιατί έχει δώσει λίγα, αλλά γιατί δεν έχει προσφέρει τα πάντα, όπως πίστεψαν πως θα μπορούσε πολλοί από εκείνους που τον ψήφισαν για την προεδρία των ΗΠΑ κι ακόμα περισσότεροι σε όλον τον κόσμο, που ήθελαν να δουν στο Οβάλ Γραφείο κάποιον που θα ήταν το ακριβώς αντίθετο της μισαλλόδοξης μαριονέτας που ακούει στο όνομα Τζορτζ Μπους. Γι' αυτό και η απογοήτευση είναι μεγάλη για κάθε Γκουαντάναμο που δεν έχει κλείσει ακόμα ή για κάθε Οσάμα Μπιν Λάντεν που εκτελεί καουμποϊκώς χωρίς δίκη...
Ωστόσο, "βγάζω το καπέλο" στο Μ. Ομπάμα γιατί στο άνδρο του νεοφιλελευθερισμού, όπου ο όρος "κοινωνική πρόνοια" ισοδυναμεί με εσχάτη προδοσία, κατόρθωσε να περάσει, έστω και κουτσουρεμένο, ένα δωρεάν σύστημα υγείας ακόμα και για τους λιγότερο προνομιούχους. Κι ακόμα περισσότερο υποκλίνομαι στη μάχη που δίνει ο πρόεδρος των ΗΠΑ για να στηρίξει την οικονομική του πολιτική απέναντι στους ρεπουμπλικανούς, αυτά τα πιόνια τού μεγάλου κεφαλαίου, οι οποίοι απαιτούν μείωση των δημοσίων δαπανών για να επιτρέψουν στον κ. Ομπάμα να δανειστεί για να βγάλει τη χώρα του από την κρίση...

Μπορεί να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα, άντε το πολύ και η Ευρώπη, να είναι ο ομφαλός τής γης, έτσι όμως αγνοούμε τη μεγάλη εικόνα: αυτήν τη στιγμή που ο κ. Ομπάμα απαιτεί μείωση των φοροαπαλλαγών των πλουσίων και μεγέθυνση του κοινωνικού-αναπτυξιακού κράτους, πρόταση που επικροτούν και νομπελίστες οικονομολόγοι όπως ο Πολ Κρούγκμαν, πρέπει να είμαστε όλοι αμερικανοί! Γιατί ο κ. Ομπάμα δίνει τη μάχη που κανένα ρεζίλη των Παπανδρέου, καμιά κα Μέρκελ και κανένας κ. Σαρκοζί δε δείχνουν διατεθειμένοι να δώσουν. Δίνει μια μάχη ιδεών αν θέλετε, όσο κι αν διαβάζεται παρατραβηγμένο, μια μάχη τού σοσιαλισμού απέναντι στη βαρβαρότητα του τοκογλυφικού κεφαλαίου...
Μπορεί ο κ. Ομπάμα να μην τα καταφέρει, μπορεί ακόμα και να τον δολοφονήσουν. Σημασία, πάντως, δεν έχει πόσοι κραυγάζουν εναντίον σου, αλλά ποιοί είναι αυτοί. I wish he can, επίσης, για να παραφράσω το προεκλογικό του σύνθημα. Είναι γνωστό, εξάλλου, πως χαμένη είναι μόνο η μάχη που δε δίνεται. Κι αυτήν την επιμονή τού Μ. Ομπάμα θα έπρεπε να είχε αντιγράψει, αφού δε γεννήθηκε με αυτό το χάρισμα, ο ρεζίλης των Παπανδρέου κι όχι μόνο την επικοινωνιακή στρατηγική τού προέδρου των ΗΠΑ...