Μπορεί να είναι και περισσότερες, σίγουρα πάντως υπάρχουν δύο: η Ελλάδα στην οποία οι περισσότεροι δίνουμε τη μάχη τής καθημερινής επιβίωσης και η Ελλάδα τού ρεζίλη των Παπανδρέου, η οποία θυμίζει τον παράδεισο του χριστιανικού παραμυθιού. Ο σημερινός κομπασμός τού πρωθυπουργού στην κοινοβουλευτική ομάδα τού κόμματός του για το έργο(;) τής κυβέρνησής του προκαλεί, αν μη τί άλλο, ενόχληση σε όσους είναι θύματά της. Πόσω μάλλον όταν τον ακούσαμε να εξαγγέλλει νέο διάλογο με τους ταξιτζήδες. Σα να μην έχει περάσει, δηλαδή, ούτε μια ημέρα από τότε που οι συντεχνίες κυβερνούσαν για την πάρτη τους αυτήν τη χώρα...
Θυμώνω με όλους εκείνους που επιχειρηματολογούν στη βάση πως είναι καλοκαίρι και δεν πρέπει να ανοίγονται σημαντικά ζητήματα αυτήν την περίοδο. Κι αυτό γιατί προδίδει ακριβώς τη νοοτροπία τού ιδιώτη κι όχι του πολίτη, που μας έφερε μέχρι εδώ. Οποιος είναι πολιτικά συνειδητοποιημένος κι αισθάνεται πως θίγεται το κοινωνικό συμφέρον από την άσκηση μιας πολιτικής πετάγεται από την ξαπλώστρα του και κινεί γη και ουρανό για να βρει το δίκιο του. Και, φυσικά, δεν περιμένει να γυρίσει μαυρισμένος από τις διακοπές του με σκοπό να τις συνεχίσει διαμαρτυρόμενος στους δρόμους από το φθινόπωρο...
Θυμώνω, επίσης, και με εκείνους που δίνουν στο διάλογο τη μορφή πανάκειας. Λες και δεν έχουμε "χορτάσει" τόσο από διαλόγους όσο κι από επιτροπές για την επίλυση ζητημάτων. Απλώς, εκείνο που ντρέπονται να ομολογήσουν οι θιασώτες τους είναι πως δεν θέλουν να αλλάξει τίποτα, βολεμένοι καθώς είναι από τις αδικίες δεκαετιών. Λυπάμαι, αλλά η χώρα πρέπει να προχωρήσει με εκείνους που ξέρουν και θέλουν και να ζυμώνουν και να κοσκινίζουν στην ώρα τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου