Μετά κι από τα χθεσινά γεγονότα, ας ανακράξουμε όλοι μαζί, "ζήτω ο φεουδαρχικός σοσιαλισμός"! Πρόκειται για το "σοσιαλισμό" για λίγους, για εκείνους δηλαδή που έχουν κατορθώσει όλα αυτά τα χρόνια, μέσω εκβιασμών και δημιουργίας σχέσεων αλληλεξάρτησης με την εκάστοτε εξουσία, να εξασφαλίζουν για τον επαγγελματικό τους κλάδο προνόμια τα οποία είναι απαγορευτικά για τους περισσότερους άλλους. Και σαν τα κακομαθημένα παιδάκια που ο μπαμπάς τους δεν τους πήρε ένα ακόμα παιχνίδι, κλαίνε κι οδύρονται, απειλώντας θεούς και δαίμονες...
Επιτρέψτε μου να έχω μια διαφορετική θεώρηση του σοσιαλισμού από εκείνη που, φυσικά καιροσκοπικώς κι όχι ιδεολογικώς, διατηρούν οι "κλειστοί" επαγγελματίες, όπως οι ταξιτζήδες: για εμένα σοσιαλισμός σημαίνει ίση αμοιβή για ίση εργασία και υποχρέωση του κράτους να ελέγχει πως στην κούρσα τής ζωής όλοι ξεκινούν με τα ίδια εφόδια κι από την ίδια ευθεία. Διαφορετικώς, αν μερικοί δηλαδή έχουν στη διάθεσή τους περισσότερα όπλα, που δεν τα κέρδισαν με τον ιδρώτα τους αλλά εκμεταλλευόμενοι πελατειακές σχέσεις, λυπάμαι αλλά δε μπορώ να προστρέξω σε κανέναν αγώνα τους, ο οποίος μάλιστα αδιαφορεί για τις συνέπειες που μπορεί να έχει στην καθημερινότητα της υπόλοιπης κοινωνίας...
"Μα, έχουμε υποθηκεύσει τα σπίτια μας, είχαμε πάρει διαβεβαιώσεις από τον προηγούμενο υπουργό, οι οικογένειές μας θα πεινάσουν", κραυγάζουν οι ιδιοκτήτες ταξί, που τόσα χρόνια απολάμβαναν, με την ανοχή τής πολιτείας, υπερκέρδη κι αρκετοί από τους οποίους, όπως καταγγέλλουν οδηγοί ταξί που εκείνοι είναι που εργάζονται για το μεροκάματο, κάνουν ακόμα και "ξέπλυμα" χρήματος. Συγγνώμη, αλλά και πολλοί έμποροι, για παράδειγμα, έχουν βάλει υποθήκη το σπίτι τους, αλλά το επάγγελμά τους δεν ήταν ποτέ κλειστό. Αξίζει να υπενθυμίσω, επίσης, πως πέρυσι το Μάιο ψηφίστηκε το μνημόνιο, το οποίο περιλάμβανε και την απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων. Οσοι, επομένως, πήραν άδεια ταξί από τότε μέχρι σήμερα θα έπρεπε να κατανοούν πως οι ψηφισμένοι νόμοι έχουν μεγαλύτερη ισχύ από τις πολιτικάντικες υποσχέσεις τού κάθε υπουργού και να μην παριστάνουν τους κουτοπόνηρους. Οσο για τους παλιότερους, εκείνοι έχουν αποσβέσει το κόστος τής αγοράς άδειας και με το παραπάνω. Στο κάτω κάτω, δεν υπάρχει ελεύθερος επαγγελματίας που να μην έχει ρισκάρει κάτι πριν κάνει τη δική του δουλειά. Φαίνεται, όμως, πως στον ελληνικό κρατικοδίαιτο καπιταλισμό αυτό είναι "ψιλά γράμματα"...
Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά δεν πρόκειται να κλάψω για το μέλλον κάποιου που τα κονομούσε τόσα χρόνια με μοναδικό απαραίτητο προσόν για τη δουλειά του το να ξέρει να οδηγεί με το πουκάμιστο ανοιχτό, με το ένα χέρι στο κλάξον και με το άλλο να κρατά τσιγάρο, για να μη μιλήσω και για την ποιότητα των υπηρεσιών που παρείχε. Η καρδιά μου βρίσκεται σε εκείνους που έχουν περάσει τη ζωή τους ή ετοιμάζονται να την περάσουν, κάνοντας σκληρές χειρωνακτικές δουλειές, καθώς και σε εκείνους με πανεπιστημιακά πτυχία, τους οποίους περιμένει η ανεργία στην άλλη γωνία. Καλό είναι να τα έχουν αυτά υπόψη οι διάφορες συντεχνίες, που λειτουργούν αποκλειστικώς για την πάρτη τους και οι οποίες έχουν εξευτελίσει το συνδικαλιστικό κίνημα, κρατώντας όμως οι εκπρόσωποί τους, τις παχυλές αμοιβές για τα νταβατζιλίκια τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου