Θα αδικούσα τον ρεζίλη των Παπανδρέου, αν υποστήριζα πως είναι ο μόνος τρόπον τινά ηγέτης κράτους- μέλους τής Ευρωπαϊκής Ενωσης που χαρακτηρίζεται από ανικανότητα, μετριότητα και μικροπολιτικές επιδιώξεις. Είναι φανερό, πια, ακόμα και στους πλέον ανεκτικούς με την κάθε εξουσία πως πολιτικοί όπως η Α. Μέρκελ, ο Ν. Σαρκοζί ή ο Ζ.Μ. Μπαρόζο είναι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Ωστόσο, διαφωνώ με όλους εκείνους που εστιάζουν στα πρόσωπα για να αποφύγουν μια γενικότερη απολογία για το όλο ευρωπαϊκό οικοδόμημα, το οποίο αποδεικνύεται πως δε χτίστηκε για να ενώσει τους λαούς, αλλά για να επιβάλει το φιλελεύθερο όραμα των ισχυρών κρατών τής Ε.Ε. στα πιο αδύναμα μέλη της και να γκρεμίσει κάθε ίχνος κοινωνικής πολιτικής...
Αυτή η συζήτηση δε γίνεται πουθενά στην Ευρώπη κι αυτό γιατί αν ξεκινήσει, θα σημάνει και την αρχή τού τέλους μιας μεσσιανικής αντίληψης για την πολιτική. Πώς θα εξακολουθούν να θαυμάζουν, για παράδειγμα, οι γερμανοί τον Χ. Κολ ή οι γάλλοι τον Φ. Μιτεράν, αν φωτιστεί όλη η αλήθεια πίσω από τη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, που εξυπηρετεί κυρίως τα διάφορα επιχειρηματικά λόμπι; Και, για να έρθουμε στα δικά μας, πώς θα συνεχίσουμε να αποθεώνουμε τον θείο Καραμανλή για την είσοδό μας στην Ε.Ε. ή τον Κ. Σημίτη για την ένταξή μας στην ευρωζώνη, αν διαπιστώσουμε ότι μας έβαλαν να παίξουμε στο Τσάμπιονς Λιγκ χωρίς να έχουμε ούτε τους κατάλληλους παίκτες, ούτε τις γηπεδικές εγκαταστάσεις για να αντεπεξέλθουμε σε αγώνες υψηλού επιπέδου, όπου τα συμφέροντα που διακυβεύονται είναι τεράστια;...
Οι σημερινοί καπετάνιοι τής Ευρώπης έχουν σαφώς τις ευθύνες τους για το ότι αδυνατούν ακόμα να βγάλουν το καΐκι από την θύελλα. Ωστόσο, δεν ήταν εκείνοι που θεώρησαν ώριμη ιδέα να ρίξουν το καΐκι στον ωκεανό. Δεν ήταν εκείνοι, για παράδειγμα, που έστησαν ένα κοινό νόμισμα πριν οργανώσουν μια πραγματική πολιτική ένωση. Δεν ήταν εκείνοι, επίσης, που αποδέχονταν ως μέλη τής Ε.Ε. και της ευρωζώνης όποιον απλώς τους χτυπούσε την "πόρτα", δυσκολεύοντας έτι περαιτέρω την πολιτική ενοποίηση, το να έχει, δηλαδή, η Ευρώπη μια ενιαία φωνή στον κόσμο...
Οσο περνά ο καιρός γίνεται και πιο αντίληπτο πόσο ολέθριο σφάλμα ήταν η ένταξή μας στην Ε.Ε. και στην ευρωζώνη χωρίς να έχουμε δημιουργήσει πρώτα ένα αναπτυξιακό μοντέλο, που θα μπορούσε να μας κάνει ισότιμους εταίρους κι όχι παρίες, ή, έστω, δίχως να διασφαλίσουμε πως δεν θα καταστραφούν παραγωγικοί τομείς όπου παραδοσιακώς πρωτοπορούσαμε, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη γεωργία. Είναι σαν κάποιος φτωχός, αγράμματος οικογενειάρχης να βρίσκει ξαφνικώς έξω από την πόρτα τού σπιτιού του ένα εκατομμύριο ευρώ. Τί περιμένετε; Να ρωτήσει πώς βρέθηκαν αυτά τα λεφτά; Να τα επενδύσει σωστά, όταν δεν ξέρει καν τί σημαίνει η λέξη "επένδυση", ή να τα χρησιμοποιήσει ακρίτως, χωρίς να φροντίσει να τα αξιοποιήσει ορθολογικώς, έτσι ώστε το ένα εκατομμύριο να γίνει δέκα κι εκατό εκατομμύρια;...
Αυτό έκαναν οι "χαρισματικοί" κι "εκσυγχρονιστές" ηγέτες μας. Μας άφησαν ένα εκατομμύριο ευρώ έξω από την πόρτα, που δεν ήταν καν δικά τους λεφτά, μας προέτρεψαν να τα γλεντήσουμε χωρίς ενοχές και τώρα οι επίγονοί τους μας ζητούν να πληρώσουμε το λογαριασμό για ένα μενού που δεν παραγγείλαμε ή που πιστέψαμε ότι ήταν κερασμένο κι από το οποίο άλλοι, που ήξεραν ακριβώς τί συνέβαινε, έφαγαν το καταπέτασμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου