Τα νόμιμα είναι και ηθι(δι)κά μας...

Ο Γ. Βουλγαράκης μπορεί να έχει πεθάνει πολιτικώς και να μην θυμόμαστε κάτι καλύτερο για το "έργο" του πέρα από λοβιτούρες, ωστόσο το πνεύμα του ζει και βασιλεύει! Το "νόμιμο είναι και ηθικό" έχει...μετεμψυχωθεί, για παράδειγμα, στον περιφερειάρχη Πελοποννήσου, Π. Τατούλη, ο οποίος διόρισε την κόρη του επικεφαλής τού γραφείου Τύπου τής Περιφέρειας. Το ότι εκείνη δεν είναι καν άνθρωπος τού χώρου είναι μόνο μια...ασήμαντη λεπτομέρεια, αφού σημασία έχει πως "είναι άτομο εμπιστοσύνης". Αυτό είναι, άλλωστε, το επιχείρημα που χρησιμοποιούν χρόνια οι πολιτικοί μας ταγοί για να δικαιολογούν την οικογενειοκρατία και την ευνοιοκρατία και πάντως όχι την αξιοκρατία...

Ας φανώ καλοπροαίρετος κι ας δεχθώ ότι η θυγατέρα Τατούλη είναι η καλύτερη στη χώρα για την εργασία που ανάλαβε. Ο πατέρας της, όμως, δεν την προσέλαβε σε κάποια ιδιωτική επιχείρησή του, όπου ακόμα κι εκεί πάντως θα έπρεπε να κινείται με βάση και το συμφέρον των εργαζομένων του, άρα και για τη διασφάλιση της βιωσιμότητάς της. Έστω πως σε εκείνη την περίπτωση θα είχε βάλει δικά του χρήματα. Από τη στιγμή, όμως, που ο κ. Τατούλης διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα οφείλει να εξυπηρετεί πρωτίστως το δημόσιο συμφέρον κι όχι αυτό τής οικογένειάς του. Στο κάτω κάτω τής γραφής, η κόρη Τατούλη δεν έχει κερδίσει και κανένα Νομπέλ για να την θεωρούμε μία και μοναδική κι αναντικατάστατη! Αλλωστε, όλοι ξέρουμε ότι η...θυγατέρα τού Καίσαρα δεν αρκεί να είναι τίμια. Ούτε αυτό είναι ανάποδος ρατσισμός αφού έτσι κι αλλιώς η κα Τατούλη με το επώνυμο που κουβαλά και τις γνωριμίες της θα πρέπει να είναι εντελώς ανίκανη για να μη μπορεί να βρει εργασία στον ιδιωτικό τομέα ή ένα "μετριοπαθέστερο" πόστο στο δημόσιο ή στην τοπική αυτοδιοίκηση. Ούτε είναι ντροπή να γίνεις πρώτα στρατιώτης και μετά στρατηγός, όπως συμβαίνει με την πλειονότητα των ελλήνων...

Υπερασπιστές, επίσης, του ιδεολογήματος "ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό" είναι, βεβαίως, και οι "άρχοντες" της φοροαποφυγής. Εκείνοι, δηλαδή, οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, ορισμένοι εκ των οποίων μάλιστα έχουν πουλήσει εδώ και καιρό τις επιχειρήσεις τους, οι οποίοι πιέζουν την τρόικα κι αυτή την κυβέρνηση για άμεση επιστροφή, και με τη σφραγίδα τού νόμου, στον εργασιακό μεσαίωνα με την πρόφαση της σωτηρίας τής πατρίδας. Εκείνοι ωστόσο, για να σώσουν τη χώρα "προφανώς", έχουν μεταφέρει τα δισεκατομμύρια που έβγαλαν με το αίμα τού ελληνικού λαού σε φορολογικούς παραδείσους κι έχουν αγοράσει ό,τι ακριβό ακίνητο πωλείται στο Λονδίνο. Πώς να αντέξουμε τόση νομιμότητα;...

Πανηγυρίζουμε πριν μπει γκολ...

Φαίνεται πως κάποιοι πιστεύουν ότι οι σαμπάνιες που έχουν στην κάβα τους θα ξεθυμάνουν, γι' αυτό και βιάζονται να τις καταναλώσουν πριν την ώρα τους. Είναι οι ίδιοι που έσπευσαν μετά από την απόφαση του "Γιούρογκρουπ" της 21ης Ιουλίου να πανηγυρίσουν για τη σωτηρία τής χώρας. Πρόκειται για τους ίδιους, εξάλλου, που προτρέχουν, δηλώνοντας ενθουσιασμένοι για τη συγχώνευση Alpha-Eurobank, πριν ακόμα δουν τί θα προκύψει από αυτή...

Κατανοώ πως η πίεση είναι τόσο μεγάλη για μια θετική εξέλιξη, που είμαστε έτοιμοι να γιορτάσουμε ακόμα και για ένα γκολ που δεν έχει επιτευχθεί ακόμα. Ωστόσο, αυτήν τη στιγμή οι μεγαλεπήβολες διακηρύξεις περί διασφάλισης των καταθέσεων κι ενίσχυσης της ρευστότητας της αγοράς είναι ακόμα σχέδια επί χάρτου, τα οποία πρέπει να τα δούμε πρώτα στην πράξη πριν τα πιστέψουμε. Και φυσικά δε μπορούμε να παίρνουμε τοις μετρητοίς τις δηλώσεις εκείνων που θα χαρακτήριζαν εκβιάστρια την κυβέρνηση αν απαιτούσε από την τρόικα τα στοιχειώδη, όπως τη μη περαιτέρω μείωση των συντάξεων των ३०० ευρώ, αλλά έχουν πάντοτε έναν καλό λόγο για τις τράπεζες, οι οποίες στην ουσία εκβιάζουν κι έχουν αποκομίσει παραπάνω από εκατό δισεκατομμύρια ευρώ με το επιχείρημα πως "είναι πολύ μεγάλες για να καταρρεύσουν"...

Είναι αλήθεια ότι η συγχώνευση έχει σηκώσει πολύ σκονή και ίσως αυτό να μας εμποδίζει να δούμε καθαρώς τί μας περιμένει το φθινόπωπρο και το χειμώνα, αν συνεχιστεί η ίδια πολιτική. Γιατί αν τα "ραβασάκια" τής εφορίας είναι το πρόγευμα, αυτό που θα ακολουθήσει, με νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων κι αυξήσεις σε άμεσους κι έμμεσους φόρους, μπορεί να "παγώσει" πολλά χαμόγελα ακόμα και στο Χρηματιστήριο, το οποίο λειτουργεί πουλώντας κι αγοράζοντας "αέρα κοπανιστό"...

Είναι τραγικό τη στιγμή που αυτό το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα της "φούσκας" μάς οδηγεί σε απανωτές κρίσεις εμείς να εξακολουθούμε να πανηγυρίζουμε για τη διαιώνισή του. Ας μη γελιόμαστε, όσο πιθανό είναι να επιστρέψουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα οι μεγαλοεπιχειρηματίες που τα φυγάδευσαν στο εξωτερικό, άλλο τόσο πιθανό είναι να γεμίσει η αγορά με "φρέσκο" χρήμα. Κι αυτό γιατί οι τραπεζίτες γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι κρίσεις θα έρχονται όλο και πιο συχνά όσο δε μπαίνει μέτρο στη δράση τους...

Δάσκαλε που δίδασκες και...ζωή δεν ήξερες

Ο Οτο φον Μπίσμαρκ είχε πει πως με τρεις καθηγητές χάθηκε η πατρίδα. Φανταστείτε, δηλαδή, πόσο χαμένη είναι χώρα μας, την οποία κυρίως μόνο καθηγητές την έχουν κυβερνήσει τις τελευταίες δεκαετίες! Και σα να μην έφτανε το...θεάρεστο έργο τους όλο αυτό το διάστημα, εξακολουθούν να θέλουν να "υπηρετούν" την πολιτική αν και οι ίδιοι, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, δεν έχουν ιδέα τού τί συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Γι' αυτό ακόμα πιο τρομακτικό από έναν απαίδευτο, με την ουσιαστική κι όχι τυπική έννοια του όρου, μπακάλη είναι ένας μορφωμένος καθηγητής με πτυχία από ακριβοθώρητα πανεπιστήμια του κόσμου ο οποίος όμως δεν έχει εργαστεί ούτε μια ημέρα στον πραγματικό κόσμο. Γι' αυτό και θεωρεί πως ό,τι έχει διαβάσει στην θεωρητική ωραιοποίηση των βιβλίων μπορεί να εφαρμοστεί κατά γράμμα στην πράξη...
Αυτό ισχύει και για νεόκοπους καθηγητάδες-πολιτικούς αστέρες, όπως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ηλίας Μόσιαλος και η βουλευτίς Επικρατείας τού ΠΑΣΟΚ, Ελενα Παναρίτη. Μοιάζουν κι εκείνοι με τους τηλεοπτικούς σχολιαστές ποδοσφαιρικών αγώνων οι οποίοι στην θεωρία μπορούν να κατατροπώσουν οποιοδήποτε αντίπαλο, όταν όμως αναλάβουν μια ομάδα αδυνατούν να εφαρμόσουν στην πράξη αυτό που φαίνεται τόσο εύκολο στα χαρτιά. Οσον αφορά, εξάλλου, τους καθηγητές-πολιτικούς συνήθως παρατηρείται μια θεολογική εμμονή στα νούμερα και στις στατιστικές εκ μέρους τους, πίσω από τις οποίες όμως βρίσκονται άνθρωποι που, όσο κι αν δεν το διδάσκουν στα Λονδίνα, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες, χρειάζονται νερό και τροφή για να επιβιώσουν. Πώς να το καταλάβουν, όμως, αυτό οι προφεσόροι όταν έχουν περάσει το μεγαλύτερο κομμάτι τής ζωής τους στα πανεπιστημιακά θερμοκήπια, αυτό το...μακέτο ζωής, για να χρησιμοποιήσω και μια αγαπημένη έκφραση του καθηγητή Κ. Σημίτη;
Είναι όλα τα παραπάνω ένας ύμνος στην αμορφωσιά, στους ανθρώπους που έχουν μάθει τη ζωή στο πεζοδρόμιο κι όχι στα σχολεία και στις σχολές; Οχι βεβαίως! Κάθε άνθρωπος θα πρέπει να ακολουθεί την κλίση του, όποια κι αν είναι αυτή, και να τη διδάσκεται όσο πιο ενδελεχώς γίνεται. Αλλωστε είναι αυτή η έλλειψη πνευματικής καλλιέργειας που οδηγεί πολλούς στο να ψηφίζουν μόνο ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. και να διασκεδάζουν αποκλειστικώς με τουρκικές σαπουνόπερες και σκυλάδικα. Οσο επικίνδυνο είναι, όμως, να μην έχεις διαβάσει ούτε ένα βιβλίο στη ζωή σου, άλλο τόσο τραγικό είναι και να γνωρίζεις τη ζωή μόνο μέσα από τα βιβλία. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να επιμένεις πως οι άνθρωποι πρέπει να προσαρμόζονται σε αυτά κι όχι το αντίστροφο...

Μη "ματώνετε" τόσο πολύ και μας πεθάνετε...

Πόσες και πόσες αλησμόνητες φράσεις δεν έχει κληροδοτήσει ο ρεζίλης των Παπανδρέου στο δημόσιο λόγο! Από το "λεφτά υπάρχουν" μέχρι τη χυδαία αναπαραγωγή από την πλευρά του τού "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" ο πρωθυπουργός έχει αποδείξει ότι τουλάχιστον στα ψέματα είναι γιος τού πατέρα του. Μια ακόμα φράση του που μου έχει "κολλήσει" στο μυαλό" ήταν κι εκείνο το "θα λάμψει η αλήθεια κι ας ματώσουμε", όταν είχε αναφερθεί στη "Ζίμενς". Θυμάστε, αυτήν την "υποθεσούλα" για την οποία μοιράστηκαν τουλάχιστον εκατο εκατομμύρια μάρκα σε πολιτικούς και κρατικούς αξιωματούχους. Δε μπορεί, περί "υποθεσούλας" θα επρόκειτο αφού σε διαφορετική περίπτωση θα είχε καταδικαστεί εδώ και πολύ καιρό έστω κι ένας για δωροληψία κι απιστία σε βάρος τού Δημοσίου...

Χθες παίχτηκε στη Βουλή και η τελευταία πράξη τής "κωμωδίας", με τη μη παραπομπή των Γ. Αλογοσκούφη και Χ. Μαρκογιαννάκη. Δεν ισχυρίζομαι πως αυτοί οι δύο ήταν οι μεγαλύτεροι ένοχοι, αν ήταν ένοχοι, ούτε ότι δεν έχουν παραγραφεί τα τυχόν αδικήματά τους. Εξοργίζομαι, όμως, με ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα το οποίο άφησε το σκάνδαλο να "ωριμάσει" τόσο πολύ, ώστε στο τέλος να μη μπορεί να κάνει τίποτα με αυτό. Εξοργίζομαι με το ίδιο σύστημα που όχι μόνο είναι ένοχο, αλλά έχει το θράσος να φορά το "μανδύα" τού εξυγιαντή. Θυμάστε εκείνο το κουρελόχαρτο που είχε προσκομίσει το ΠΑΣΟΚ, κόμμα που κυβερνά τη χώρα σχεδόν τριάντα χρόνια με την ίδια προσήλωση στη δικαιοσύνη την οποία είχε κι ο "σοσιαλιστής" Γκαντάφι, προκειμένου να αποδείξει πως δεν έλαβε χρήματα από το "μαύρο" ταμείο τής "Ζίμενς"; Αν προσκόμιζε το ίδιο χαρτί κάποιος ιδιώτης, ακόμα και οι ανεπαρκείς και διεφθαρμένες εφορίες θα είχαν ζητήσει τη σύλληψή του επί τόπου! Οπως θα έπρεπε να είχε διερευνηθεί λίγο περισσότερο και η Ιντρακόμ, η οποία στην ουσία δε λειτουργούσε ανταγωνιστικώς με τη "Ζίμενς", αλλά σαν καλό συνεταιράκι της...

Εξοργίζομαι, όμως, εντελώς με το ίδιο πολιτικό και μιντιακό σύστημα που ενώ τσέπωνε εκατομμύρια τόσα χρόνια σε μαύρες σακούλες από τη γερμανική εταιρεία κι όχι μόνο, σήμερα παριστάνει τον τιμητή τού ελληνικού λαού, ισχυρίζομενο με περισσή θρασύτητα πως "μαζί τα φάγαμε". Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω πολιτικούς και δημοσιογραφικούς αγύρτες, αλλά οι περισσότεροι δεν ήμασταν ομοτράπεζοί τους. Κι αν κάποιοι από εμάς αισθάνθηκαν χορτασμένοι με τα ψίχουλα που μας πετούσαν, όπως έκαναν τα παλιότερα χρόνια οι βασιλιάδες στους δούλους τους, αυτό δε σημαίνει πως γεμίσαμε το στομάχι μας το ίδιο. Όσο η ατιμωρησία των "μεγάλων" επιμένει να είναι ο κανόνας, είναι πολύ δύσκολο ως απίθανο να καλλιεργηθεί μια κουλτούρα νομιμοφροσύνης στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, ακόμα κι αν αυτή η έλλειψή της αποδεικνύεται αρκετές φορές αυτοκαταστροφική...

Δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται...σε ευρώ

Ο Μπουτς Κάσιντι κι ο Σάντανς Κιντ βρίσκονται σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, περικυκλωμένοι από ιλαρχία τού βολιβιανού ιππικού. Τί κάνουν; Βάζουν τα κλάματα και φωνάζουν τη μαμά τους να τους σώσει; Προσεύχονται στον καλό θεούλη να τους χαρίσει τη ζωή ή έστω τη βασιλεία των ουρανών κι άλλες τέτοιες ιλαρότητες; Οχι! Σχεδιάζουν το επόμενο ταξίδι τους στην Αυστραλία, μολονότι ο θάνατος τούς περιμένει έξω από την πόρτα. "Προς στιγμή νόμιζα πως είχαμε μπελάδες", είναι η τελευταία ατάκα που ανταλλάζουν πριν βγουν να συναντήσουν το πεπρωμένο τους. Κι αυτό γιατί έτσι πρέπει να πεθαίνουν οι άνδρες, παλεύοντας μέχρι τελευταίας σφαίρας και με το χαμόγελο της αισιοδοξίας στα χείλη...

Θυμήθηκα την ταινία "Δύο Ληστές" με τον Πολ Νιούμαν και τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, με αφορμή έρευνα γερμανικού μάλιστα ινστιτούτου σύμφωνα με την οποία οι έλληνες είμαστε ο δεύτερος πιο αισιόδοξος λαός στην Ευρώπη! Μπορεί έξω από τα σύνορα της χώρας να μη μας περιμένει το βολιβιανό ιππικό, αλλά η ύφεση, η ανεργία, η φτωχοποίηση, εμείς, όμως, δεν παύουμε να αντιμετωπίζουμε το μέλλον με την αισιοδοξία των ανθρώπων που έχουν πίστη στις δυνάμεις τους και βεβαιότητα ότι το μέλλον που τους έχει σχεδιάσει ο Μαμωνάς θα μείνει στα χαρτιά. Ποιός ξέρει, ίσως να ισχύει κι αυτό που είχε τραγουδήσει ο Σαρλ Αζναβούρ, πως η μιζέρια είναι λιγότερο σκληρή στον ήλιο...

Από την άλλη, οι γερμανοί, που η πολιτική ορθότητα θέλει να μας τους παρουσιάσει ως πρότυπο λαού, καταλαμβάνουν μόλις την 11η θέση σε αυτόν τον πίνακα αισιοδοξίας, λίγο πιο κάτω από άλλα "πρότυπα", όπως οι ολλανδοί και οι ελβετοί, ακόμα και οι τούρκοι. Κι όσο για τους ρώσους, φαίνεται πως ο καπιταλισμός κι ο Β. Πούτιν δεν τους έφεραν την ευτυχία που τους είχαν υποσχεθεί όταν κατάρρεε η Σοβιετική Ένωση, γι' αυτό και είναι ο πιο απαισιόδοξος λαός στην Ευρώπη...

Θέλω να καταλήξω στο ότι μια χαρά ευτυχισμένοι είμαστε στην Ελλαδίτσα μας και δεν πρέπει να αλλάξουμε τίποτα; Οχι βεβαίως! Αλλωστε, προτιμότερη ακόμα κι από την αισιοδοξία για καλύτερες ημέρες είναι η βεβαιότητα της ευτυχίας. Εξάλλου, οι σημερινές προσδοκίες θα "μαραθούν", αν τις σπείρουμε σε "βάλτο". Πρέπει να κάνουμε πολλά, ωστόσο ανάμεσά τους δε μπορεί να είναι το μοντέλο λιτότητας που εφαρμόζεται εδώ κι αρκετά χρόνια στους λαούς τής βόρειας Ευρώπης, μοντέλο που πλούτισε λίγους, διέλυσε το κοινωνικό κράτος και δεν έδωσε τίποτα παραπάνω στους πολίτες από μια αξιοπρεπή διαβίωση. Ο άνθρωπος, όμως, δε μπορεί να ζει μόνο για να εργάζεται υπερωρίες κι ας του δίνουν σε αντάλλαγμα ένα όμορφο σπίτι στα προάστια, ένα οικογενειακό αυτοκίνητο κι εξασφαλισμένη σύνταξη στα βαθιά, βαθιά γεράματα. Αν η κυβέρνηση θέλει να επιβάλει και στην Ελλάδα έναν τρόπο ζωής που οδηγεί στη μανιοκατάθλιψη, τότε θα πρέπει να ξέρει πως θα σπάσει το "κεφάλι" της στον τοίχο. Οχι γιατί δε μπαίνει αλυσίδα "στου ρωμιού και στ' αγεριού το πόδι", αλλά γιατί δεν θα προλάβει...

Την επόμενη φορά και για τον "Ντον Κορλεόνε"...

Γιατί εξεγέρθηκαν οι κάτοικοι του Βόλου κι επιτέθηκαν, μεταξύ άλλων, στα γραφεία τής νομαρχιακής τού ΠΑΣΟΚ και βουλευτών τού κυβερνώντος κόμματος; Γιατί προεκλογικώς ο ρεζίλης των Παπανδρέου είχε υποσχεθεί σοσιαλισμό και παραδίδει βαρβαρότητα; Οχι "βεβαίως"! Βγήκαν κατά εκατοντάδες στους κεντρικούς δρόμους τής πόλης για να υπερασπιστούν, εμμέσως, ένα μαφιόζο όπως είναι ο Α. Μπέος, ο μεγαλομέτοχος του Ολυμπιακού Βόλου. Γι' αυτό και η συμπεριφορά τους δε ντροπιάζει μόνο την πρωτεύουσα της Μαγνησίας, αλλά και μια απολίτικη νοοτροπία ιδιωτών, με την αρχαιοελληνική έννοια, κι όχι πολιτών που δεν ξεσηκώνονται γιατί η κυβερνητική πολιτική τούς κάνει ακόμα πιο φτωχούς, αλλά για σώβρακα και φανέλες, που λέει κι ο Τζίμης Πανούσης...

Είμαι βολιώτης, οπότε γνωρίζω τί λέω όταν ισχυρίζομαι πως επί δεκαετίες οι τοπικοί άρχοντες και βουλευτές, καθώς και η κεντρική κυβέρνηση άφησαν μια από τις μεγαλύτερες πόλεις τής χώρας να μαραζώσει. Πού είναι η βιομηχανική ζώνη τού παρελθόντος, πού εξαφανίστηκε το εμπόριο, πώς "απογυμνώθηκε" τό λιμάνι, πότε θα βελτιωθεί, με την ολοκλήρωση για παράδειγμα του περιφερειακού, η μποτιλιαρισμένη καθημερινότητα των κατοίκων; Την τελευταία δεκαετία, τουλάχιστον, το μόνο που έχει να θυμάται ο Βόλος είναι το ποδοσφαιρικό τουρνουά των Ολυμπιακών Αγώνων που διεξήχθη σε άδειες κερκίδες και την ανάληψη των Μεσογειακών, που ευτυχώς τους επιστρέψαμε πριν μας κοστίσει ο κούκος αηδόνι...

Κι όμως, οι βολιώτες δε διαμαρτυρήθηκαν ποτέ για όλα αυτά. Εμεναν στα σπίτια τους, περιμένοντας ένα μαγικό ραβδί για να τα διορθώσει όλα και κατηγορώντας, στο μεταξύ, την Αθήνα, τη Λάρισα κι οποιονδήποτε άλλο δεν αντίκριζαν στον καθρέφτη τους. Ακόμα κι όταν το κίνημα των αγανακτισμένων γιγαντώθηκε σε όλη τη χώρα, στο Βόλο κινητοποιήθηκαν πάλι μερικές εκατοντάδες, αρκετοί μάλιστα εκ των οποίων ήταν φοιτητές από άλλες πόλεις. Μέχρι που ήρθε ο δίκαιος υποβιβασμός τής τοπικής ομάδας στη Δ' Εθνική για να δηλώσουν "παρών" και να εκφράσουν την οργή τους απέναντι στην "αδικία" τού κατεστημένου...

Φυσικά ο Ολυμπιακός Βόλου και η Καβάλα δεν είναι οι πιο διεφθαρμένες ομάδες στη χώρα. Βεβαίως και θα έπρεπε να υποβιβαστούν ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός γιατί οι διοικήσεις τους "τρίβονταν στη γκλίτσα τού τσοπάνη". Ακόμα και στην Ιταλία, την κοιτίδα τής μαφίας και τη χώρα που έχει για πρωθυπουργό κάποιον σαν το Σ. Μπερλουσκόνι, έχουν υποβιβάσει στο παρελθόν συλλόγους όπως η Μίλαν και η Γιουβέντους με ευρωπαϊκούς τίτλους στο παλμαρέ τους κι όχι κυπελλάκια τής Ψωροκώσταινας. Το "κι εσείς βασανίζετε τους μαύρους" το χρησιμοποιούν ως επιχείρημα οι αναιδείς ένοχοι κι όχι οι αδίκως καταδικασθέντες. Λυπάμαι, αλλά η λούμπεν βία α λα Λονδίνο μόνο περισσότερα "όπλα" δίνει σε εκείνους που εκτρέφουν το φόβο για την ελευθερία...

Ο πάπας έχει παρέα στο αλάθητο...

Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει πολιτικούς να δείχνουν τη "μεγαθυμία" τους, ισχυριζόμενοι πως άνθρωποι είναι κι αυτοί, θα κάνουν και λάθη. Πετούν, δηλαδή, στο πόπολο ένα λεκτικό πυροτέχνημα, με το οποίο αναμένουν τον εξαγνισμό τους στα μάτια τής κοινής γνώμης. Κι όμως, δεν υπάρχει ούτε ένας δημοσιογράφος, ούτε ένας, ο οποίος να έχει ακούσει πρωθυπουργό, υπουργό ή βουλευτή να δηλώνει πως έκανε λάθη και να μην του κάνει την αυτονόητη ερώτηση: "ποιά είναι αυτά τα λάθη κύριε; Δώστε μας έναν ονομαστικό κατάλογο"! Γιατί είναι διαφορετικό το λάθος να είναι ένα νομικό σφάλμα άνευ ιδιαίτερης σημασίας σε μια εγκύκλιο κι άλλο αυτό να είναι η ηθική και οικονομική εξόντωση δέκα εκατομμυρίων ελλήνων...

Υπάρχουν, πάντως, κι εκείνοι που δε μπαίνουν καν στη διαδικασία να αναγνωρίσουν λάθη τους, ακολουθώντας το παπικό αλάθητο...Ένας από αυτούς είναι κι ο Ε. Βενιζέλος, ο οποίος ενώ παραδέχθηκε ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι είναι δύσκολο να πιαστούν, απέδωσε την ευθύνη γι' αυτό στην ύφεση! Μόνο που ο υπουργός Οικονομικών λησμόνησε να αναφέρει και το ποιός ευθύνεται για την ύφεση. Είναι μόνο το διεθνές κλίμα ή μήπως φταίει και η βαριά λιτότητα που έχει επιβάλει η κυβέρνηση που υπηρετεί στον ελληνικό λαό εδώ κι ενάμισι χρόνο; Ο Ε. Βενιζέλος μού θύμισε το ανέκδοτο με εκείνον που σκοτώνει πρώτα τους γονείς του και ύστερα ζητά από το δικαστήριο να του αποδοθεί το ελαφρυντικό τού ορφανού...

Μέχρι να βρούμε ποιός φταίει, θα έχουμε φάει ο ένας τον άλλο!

Δε διεκδικώ τα πνευματικά δικαιώματα του τίτλου! Αυτά ανήκουν σε ηλικιωμένο κύριο με τον οποίο γίναμε αυτόπτες μάρτυρες ενός λεκτικού επεισοδίου ανάμεσα σε έλληνες και ξένους επιβάτες δημόσιου μέσου μεταφοράς, δι' ασήμαντον αφορμή. Τολμώ να πω πως έχει δίκιο, γιατί στην αγωνία μας να βρούμε ποιός ή ποιοί ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση πολλές φορές καταφεύγουμε στην εύκολη λύση των αποδιοπομπαίων τράγων. Και πρωτεύουσα θέση σε αυτό το "κυνήγι μαγισσών" κατέχουν οι μετανάστες...

Θα μου πείτε, "αυτούς βλέπουμε, αυτούς βρίζουμε", μόνο που υπάρχει κάποια αιτία που ήρθαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στα μέρη μας κι αυτή δεν είναι ο τουρισμός. Δεν είναι άλλη από την απάνθρωπη παγκοσμιοποίηση, που φτώχυνε τους περισσότερους και πλούτισε ελάχιστους. Γι' αυτό ακόμα κι αν εκτελέσουμε έναν έναν τους μετανάστες στο σκοπευτήριο της Καισαριανής και τους θάψουμε σε έναν ομαδικό τάφο κάτω από τον Παρθενώνα, το μόνο που θα "καταφέρουμε" θα είναι να συμπεριληφθούμε στη χορεία των κρατών που "ενταφιάζουν" τα πραγματικά τους προβλήματα κάτω από το χαλί με τη μέθοδο των γενοκτονιών...

Σε αυτό το πλαίσιο, η α λα Κλιντ Ίστγουντ "γουεστερνοποίηση" της ελληνικής κοινωνίας μπορεί να ικανοποιεί τα απωθημένα αυτοδικίας αρκετών, αλλά δε νομιμοποιεί την έναρξη ενός κοινωνικού εμφυλίου, στον οποίο θα συμμετέχουν μόνο τα θύματα της βίαιης πολιτικής τής κυβέρνησης, με τους θύτες να απολαμβάνουν το θέαμα από την άνεση των πολυήμερων διακοπών τους στα ελληνικά νησιά...

Βρείτε της "γυαλιά" για να μη μοιάσει του Αδόλφου...

Η Α. Μέρκελ δε φορά μυωπικά γυαλιά, παρότι θα έπρεπε! Κι αυτό γιατί ο οικονομικός εθνικισμός της είναι τόσο κοντόφθαλμος, ώστε δε βάζει σε κίνδυνο μόνο την ευρωζώνη, αλλά και την ίδια τη Γερμανία. Το Βερολίνο μπορεί να επιχαίρει για τα δημοσιονομικά κι αναπτυξιακά του μεγέθη (τα οποία κι αυτά όμως συρρικνώνονται ήδη) σε σύγκριση με εκείνα των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών, αλλά ξεχνά πως τα ελλείμματα των άλλων είναι τα δικά του πλεονάσματα. Τί σημαίνει αυτό; Πως η εξάρτησή του από τα κράτη- "γουρούνια", όπως αρέσκεται η προτεσταντική υποκρισία να χαρακτηρίζει και τη χώρα μας, είναι σημαντική και θα γίνει τεράστια το αργότερο μέσα σε μια δεκαετία όταν η Κίνα, η Ινδία και οι υπόλοιπες αναπτυσσόμενες δυνάμεις με το δικό τους εξαγωγικό εμπόριο θα έχουν κάνει τη Γερμανία να μοιάζει νάνος...

Η Α. Μέρκελ, όμως, δεν ενδιαφέρεται για το τί θα γίνει σε δέκα έτη, αλλά ύστερα από δύο χρόνια, όταν και διεξάγονται οι ομοσπονδιακές εκλογές στη χώρα της. Γι' αυτό κι έχει επενδύσει σε ένα μείγμα πολιτικής που μπορεί να μην περιλαμβάνει εθνικοσοσιαλισμό, Ες Ες και στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά χαρακτηρίζεται από τον ίδιο επεκτατισμό για τον οποίο ο Αδόλφος Χίτλερ έχει περάσει στην ιστορία ως συνώνυμο του διαβολικού. Κι αν τότε ήταν ο αφανισμός των εβραίων που υποτίθεται πως θα έφερνε την παγκόσμια ειρήνη, σήμερα είναι η εξάλειψη του δημόσιου χρέους, του ελλείμματος, των ελλήνων, των πορτογάλων και λοιπών "μιασμάτων". Το αποτέλεσμα, όμως, θα είναι μια τρίτη παγκόσμια τραγωδία μέσα σε εκατό χρόνια για την οποία η Γερμανία θα έχει βάλει το "δαχτυλάκι" της...

Στο ίδιο πλαίσιο, εξάλλου, κινούνται και οι ευρωπαϊκοί δορυφόροι τής Γερμανίας, όπως η Ολλανδία και η Φινλανδία, που εξακολουθούν να προπαγανδίζουν πως οι έλληνες ζούσαμε σε βάρος τής υπόλοιπης Ευρώπης την ίδια ώρα που πίναμε τη μία...Χάινεκεν μετά την άλλη κι ανταλλάζαμε σωρηδόν μηνύματα με συσκευές Νόκια. Αν η Ελλάδα και τα υπόλοιπα "γουρούνια" δεν ανήκαν στη ζώνη τού ευρώ, οι βορειοευρωπαίοι θα ζούσαν κι εκείνοι στην ύφεση. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, πόσοι προτιμούσαν τα ιταλικά από τα γερμανικά αυτοκίνητα προ εικοσαετίας λόγω τής χαμηλότερης τιμής τους. Γι' αυτό, επομένως, την επόμενη φορά που η Α. Μέρκελ και οι συνοδοιιπόροι της βγάλουν κήρυγμα από το αββαείο, ας φροντίσουν να μην το κάνουν με το δείκτη προτεταμένο στον "αμαρτωλό" κλήρο γιατί είναι αυτός που πλήρωνε τα ακριβά τους ράσα μέχρι σήμερα. Γιατί από αύριο κι αυτά θα κατασκευάζονται στην Κίνα...

Ο σταθμός τού Μονάχου ξανάνοιξε και μας περιμένει!

Τί άδικος που είμαι με την παγκοσμιοποίηση! Γιατί, πείτε μου, αν δεν υπήρχε, θα είχαν τη δυνατότητα οι ασιάτες και οι αφρικανοί να μεταναστεύουν ομαδικώς για να γνωρίζουν την Ευρώπη, την κοιτίδα τού πολιτισμού, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, με τις εξελιγμένες τους τεχνολογίες, ή οποιαδήποτε άλλη "αναπτυγμένη" χώρα τού κόσμου; Θα είχε, επίσης, τη δυνατότητα η νέα γενιά των ελλήνων να γνωρίσει τους τόπους στους οποίους είχαν μεταναστεύσει οι γονείς και οι παππούδες της, ζώντας εκεί και η ίδια για να εξασφαλίσει το μέλλον της; Οχι, πείτε μου, θα μπορούσαν τα ελληνικά νιάτα να γνωρίσουν τη φτώχεια που είχαν γνωρίσει οι πρόγονοί τους τις προηγούμενες δεκαετίες κι έτσι να σκληραγωγηθούν στην καθημερινή μάχη τής επιβίωσης; Γι' αυτό και είναι αχάριστοι όλοι εκείνοι που αντιτίθενται στο καπιταλιστικό μοντέλο που ωφέλησε τους λίγους κι έβλαψε τους πολλούς: αλίμονο αν η ζωή είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Θα πρέπει να είναι γεμάτος λακκούβες και οι πιο σκληροτράχηλοι ας επιβιώσουν! Οι υπόλοιποι να πάνε να πνιγούν ή να πάνε...στο Αμέρικα, στην Αστραλία κι ας δουλέψουν εκεί σα δουλοπάροικοι...
Αν κάποτε στηθεί ένα ειδικό δικαστήριο για τα εγκλήματα αυτής της κυβέρνησης, το αδίκημα για το οποίο πρέπει να τιμωρηθούν αυστηρότερα ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του είναι η ανεργία, ιδίως των νέων και των γυναικών. Ξέρετε γιατί; Γιατί η καταστροφή τού παρόντος δε μπορεί να συγκριθεί με τις επιπτώσεις που έχει η διάλυση του μέλλοντος μιας χώρας. Κι όμως, ο ρεζίλης των Παπανδρέου και οι λακέδες του συνεχίζουν να ακολουθούν ένα μοντέλο λιτότητας, στη λογική τού "θα σας γιατρέψουμε, αλλά πρώτα θα σας σκοτώσουμε"...
Κι όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στην ηχηρότατη σιωπή των πνευματικών ανθρώπων αυτής τής χώρας, οι οποίοι, πλην εξαιρέσεων, όταν διατυπώνουν δημόσιο λόγο το κάνουν μόνο για να λοιδορούν τους αγανακτισμένους ή για να ευλογούν τα γένια τής εξουσίας. Προφανώς και οι μούντζες δεν είναι πολιτική πρόταση, αλλά σε ποιά...σεζλόγκ λιάζονται εκείνοι που θα έπρεπε να έχουν και τις ιδέες και το λεξιλόγιο για να διατυπώσουν το καινούριο; Δυστυχώς ο πνευματικός κόσμος στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται είτε από μετριότητα είτε από δουλοπρέπεια. Πολλές φορές, μάλιστα, αυτές οι δύο ανθρώπινες αδυναμίες συνδυάζονται στο ίδιο πρόσωπο, που μπερδεύει τη σκιά του με το μπόι του...

Με προσευχή και νηστεία!

Ο Μάο συνήθιζε να λέει πως προτιμούσε την κοπριά τής αγελάδας από τα λόγια ενός δογματικού κι αυτό γιατί από το πρώτο έφτιαχνες λίπασμα, ενώ από το δεύτερο τίποτα! Το ίδιο συμβαίνει με τις συναντήσεις κορυφής των ευρωπαίων ηγετών, όπως με τη χθεσινή Μέρκελ-Σαρκοζί. Η καγκελάριος της Γερμανίας κι ο πρόεδρος της Γαλλίας κατάληξαν στο συμπέρασμα πως για να βγει η ευρωζώνη από την κρίση μία είναι κυρίως η λύση: να κατοχυρωθούν και συνταγματικώς από τα κράτη μέλη οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, κάτι που αν συμβεί, σύμφωνα με το νεοφιλελεύθερο δόγμα, η παγκόσμια οικονομία θα επιστρέψει στα "ίσα" της, δηλαδή στα υπερκέρδη των λίγων σε βάρος των πολλών. Με λίγα λόγια, όπως ένας δογματικός χριστιανός πιστεύει ότι με τη νηστεία και την προσευχή θα κερδίσει την εύνοια του θεούλη κι άρα τον παράδεισο, έτσι και οι ευρωπαϊκοί λαοί μπορεί να υποφέρουν σε αυτήν τη ζωή, αλλά τους περιμένουν μεγαλεία στη μετά θάνατον, η οποία πολύ φοβάμαι πως υπάρχει μόνο σε ένα φαντασιακό επίπεδο...

Γι' άλλη μια φορά Μέρκελ-Σαρκοζί έβαλαν το κάρο μπροστά από το άλογο. Η Ευρώπη χρειάζεται πρωτίστως πολιτική και, δευτερευόντως, οικονομική διακυβέρνηση. Κι αυτό γιατί η ευτυχία των πολιτών προέχει από την ευημερία των αγορών. Για να συμβεί, εξάλλου, αυτό απαιτείται υγιής ανάπτυξη, άρα επενδύσεις, άρα δάνεια σε λελογισμένο επίπεδο για να κινηθεί η πραγματική οικονομία και φυσικά όχι στρατιωτική προσήλωση σε δημοσιονομική πειθαρχία. Ο πληθωρισμός που μπορεί να ανακύψει θα είναι πρόβλημα μόνο αν μεταλλαχθεί σε υπερπληθωρισμό και το χρήμα που διακινηθεί στην αγορά αφιερωθεί στη λατρεία τού μαμωνά τού καταναλωτισμού κι όχι σε αναγέννηση κρίσιμων παραγωγικών τομέων, όπως η γεωργία και η βιομηχανία...

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι χρήσιμο και το ευρωομόλογο ως αναπτυξιακό εργαλείο κι ας φαίνεται εκ πρώτης όψεως άδικο για χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία. Αυτό που δεν έχουν κατανοήσει αυτές οι κυβερνήσεις, όπως και η φινλανδική για παράδειγμα που ζητά να τη δανείσουμε για να μας δανείσει, είναι πως από τη στιγμή που έχει ένα κοινό νόμισμα η Ευρώπη, πρέπει να συμπεριφέρεται ως μια ενιαία χώρα. Ακριβώς όπως η Δυτική Γερμανία έδωσε και δίνει χρήματα για την πραγματική ενσωμάτωση της ανατολικής Γερμανίας, το ίδιο πρέπει να κάνει τώρα και για κράτη όπως η Ελλάδα από τον υπερδανεισμό των οποίων ωφελήθηκε τα μάλα η ενωμένη Γερμανία, για να μην ξεχνιόμαστε. Η πρόσφατη επιβράδυνση, μάλιστα, της γερμανικής οικονομίας θα πρέπει να ακουστεί σαν καμπανάκι στο Βερολίνο για το τί μπορεί να επακολουθήσει, αν συνεχιστεί η πολιτική τού "Τετάρτη-Παρασκευή φασολάδα" και του "σώσον κύριε το λαό σου"...

Κάτι μας χρωστούν οι έλληνες "Πολίτες Κέιν"...

-"Ο κ. Θάτσερ είναι ηλίθιος"! -"Μα, πώς το λέτε αυτό, είναι ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους τού καιρού μας". -"Αγαπητέ μου, το να γίνεις πλούσιος είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, αν αυτός είναι ο μοναδικός σου σκοπός στη ζωή"...

Η παραπάνω στιχομυθία διαδραματίζεται μεταξύ τού δημοσιογράφου που ετοιμάζει τη βιογραφία τού Τσαρλς Φόστερ Κέιν κι ενός στενού συνεργάτη τού μεγιστάνα τού Τύπου. Κι όλα αυτά συμβαίνουν φυσικά στον "Πολίτη Κέιν", το αριστούργημα του Όρσον Ουέλς, το οποίο θυμήθηκα με αφορμή τις μεγαλορρήμονες παραινέσεις Βενιζέλου προς τον επιχειρηματικό κόσμο τής χώρας να επιστρέψει τις καταθέσεις του στις ελληνικές τράπεζες και να επενδύσει στην Ελλάδα...

Να, λοιπόν, που και η κυβέρνηση κατανόησε πως το...δαιμονόπληκτο Δημόσιο δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα σε αυτήν τη χώρα, πως υπάρχει δηλαδή και μια οικονομική ολιγαρχία που γιγαντώθηκε χάρη στο κρατικό (δηλαδή και στο δικό μας) χρήμα. Τώρα, όμως, που η πατρίδα έχει ανάγκη τα χρήματα που στο κάτω κάτω τής ανήκουν, αυτή ποιεί τη νήσσαν, φροντίζοντας να μη χάσει ούτε ένα ευρώ από την περιουσία της που είναι χτισμένη με το μόχθο των εργαζομένων της, τους οποίους τώρα απολύει, αλλά και με την ανοχή τής Πολιτείας σε κάθε είδους νόμιμες παρανομίες της...

Σε αυτό το πλαίσιο, μου είναι ανυπόφορη η φιλανθρωπία των πλουσίων, με την οποία χτίζουν το δήθεν κοινωνικό τους προφίλ, κερδίζοντας φοροαπαλλαγές παραλλήλως με το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Στην Ελλάδα, ειδικά, όπου δεν οικοδομήθηκε ποτέ μια αστική τάξη, οι μερικές εκατοντάδες πλούσιοι έκαναν τα λεφτά τους όχι βασιζόμενοι σε καινοτόμες ιδέες, αλλά στην απομύζηση του δημόσιου πλούτου. Γι' αυτό και χρωστούν σε αυτήν τη χώρα πολύ περισσότερα κι από όσα θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν σε μια δίκαιη φορολογική τους δήλωση...

Αυτό δε σημαίνει πως θέλω το Δημόσιο να μείνει όπως είναι σήμερα, αλλά είναι οι ίδιοι που όταν πληρώνουν ένα ευρώ στο γιατρό ή για δίδακτρα διαμαρτύρονται για το πού χάθηκε το κράτος, οι οποίοι πρωτοστατούν στους λίβελους κατά τού δημόσιου τομέα. Κι όμως το κράτος πρέπει να έχει λόγο πάνω σε τομείς όπως η παιδεία και η υγεία, όπως και πρέπει να διατηρήσει υπό τον έλεγχό του κερδοφόρους οργανισμούς, για παράδειγμα ΔΕΗ κι ΟΠΑΠ, που μπορούν να χρηματοδοτήσουν κοινωνικές πολιτικές. Γι' αυτό και το σοβαρότερο πρόβλημα με τις ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι η απώλεια εθνικής κυριαρχίας (ουδόλως με ενδιαφέρει αν ο φεουδάρχης λέγεται Τζιμ ή Μήτσος), αλλά της δυνατότητας να αναδιανεμηθεί ο πλούτος επί ίσοις όροις ανάμεσα σε εκείνους που τον παράγουν κι αυτούς που τον καρπώνονται. Στην τελική, και οι ίδιοι οι ζάμπλουτοι θα πρέπει να έχουν υπόψη τους πως η τελευταία λέξη τού "Πολίτη Κέιν" ήταν "Ροδανθός", το όνομα του έλκηθρου που του είχαν κάνει δωρο όταν ήταν μικρός, του μόνου πράγματος δηλαδή που του χάρισαν και δεν αγόρασε με τους παράδες του...

Ρε τί γίνεται, αν νικήσεις το φόβο...

Οι ταραχές στο Λονδίνο κάλυψαν την πρωτοφανή κινητοποίηση των ισραηλινών αγανακτισμένων, οι οποίοι βγήκαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν, μεταξύ άλλων, για τις υψηλές τιμές και την ανεργία, αλλά και για να ζητήσουν κατώτατο μισθό και δωρεάν παιδεία σε όλες τις βαθμίδες. Όσο κι αν θέλουμε να παριστάνουμε τους φιλήσυχους και τους πολιτισμένους, μέσα μας σιγοκαίουν τα βίαια ένστικτα. Γι' αυτό και είτε γινόμαστε βίαιοι οι ίδιοι, είτε εκτονώνουμε τη βιαιότητά μας μέσα από οφθαλμόλουτρα βίας, όπως αυτά στη Νορβηγία και στην Αγγλία που γουστάρουμε να παρακολουθούμε από απόσταση ασφαλείας...
Ωστόσο το Ισραήλ, μια συντηρητική κοινωνία τού φόβου ελέω του άλυτου παλαιστινιακού ζητήματος, μας δίνει το παράδειγμα του τί μπορεί να συμβεί εφόσον υποσκελίσουμε τον τρόμο κι αναλογιστούμε πώς κάποιοι λίγοι μας κλέβουν τις ζωές. Γιατί αυτό συμβαίνει στο Ισραήλ κι οπουδήποτε αλλού κυριαρχεί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο: η όποια άνθηση των στατιστικών σημαίνει υπερκέρδη για τους λίγους και φτωχοποίηση για τους πολλούς. Και το Ισραήλ διοικείται από μια οικονομική ολιγαρχία, η οποία χρησιμοποιεί το φόβο των κομάντο αυτοκτονίας και την θρησκεία (ω, τί "έκπληξη"!) για να κρατά το λαό δεμενο: γιατί είναι, για παράδειγμα, το τυρί ακριβό στο Τελ Αβίβ; Για να μη μπαίνουν στον πειρασμό οι εβραίοι να το τρώνε, είναι η απάντηση που δίνουν οι "ολιγαρκείς" φαταούλες...
Ο σοβιετικός κομμουνισμός απέτυχε γιατί δεν υπολόγισε την ανθρώπινη φιλοδοξία. Ο νεοφιλελευθερισμός πεθαίνει γιατί δε συνειδητοποίησε πως η ανθρώπινη απληστία δε μπορεί να γίνεται αποδεκτή για πάντα από εκείνους που χάνουν συνεχώς το, μικρό ούτως ή άλλως, κομμάτι τής πίτας που τους πετάχτηκε όπως τα κόκαλα στα σκυλιά. Η ιστορική ανάγκη το απαιτεί εδώ και τώρα: δίκαιη ισοκατανομή τού πλούτου! Αλλιώς ο κόσμος μας θα εξακολουθεί να φλέγεται από άκρη σε άκρη...

Ο λαϊκισμός δεν έλυσε κανένα πρόβλημα...

Κάθε βάναυση πολιτική χρειάζεται τους αποδιοπομπαίους τράγους της, αυτούς δηλαδή στους οποίους μπορεί να ρίξει την ευθύνη για τα πάντα και με τρόπο που η πλειονότητα όχι μόνο δεν θα αντιδράσει, αλλά θα συγκατανεύσει με τη σκληρότητα της εξουσίας. Στην Ελλάδα αυτό το ρόλο κλήθηκαν να παίξουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, στους οποίους έπεσε όλο το ανάθεμα για τα χρόνια προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, λες και η ελληνική ιδιωτική επιχειρηματικότητα ήταν παράδειγμα προς μίμηση...

Αυτό φυσικά και δε σημαίνει πως το ελληνικό Δημόσιο λειτουργούσε και λειτουργεί άψογα. Γι' αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ, για παράδειγμα, πως οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να εργάζονται οκτάωρο, όπως ακριβώς και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι ζουν και με την εργασιακή ανασφάλεια. Γι' αυτό και οι συνδικαλιστές τού Δημοσίου δε μπορούν να συμπεριφέρονται ακόμα σαν το κράτος να τους ανήκει. Δεν είναι δυνατό, για να γίνω συγκεκριμένος, να δηλώνει ο εικονιζόμενος πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, Σ. Παπασπύρος, δήθεν για να το παίξει φιλολαϊκός, πως οι εφορίες δεν θα εισπράττουν φόρους σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση. Ο λαϊκισμός δεν έλυσε κανένα πρόβλημα, το αντίθετο θα έλεγα: γιατί, πείτε μου, σε τί θα ωφελήσει ακόμα και τους δημοσίους υπαλλήλους η μη είσπραξη φόρων, όταν από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής θα μπορούσαν να γλιτώσουν κι εκείνοι τους μισθούς τους;...

Ο Γ' παγκόσμιος πόλεμος!

Ο Ντέιβιντ Κάμερον έχει δίκιο: πράγματι όσα συμβαίνουν στο Λονδίνο και στις άλλες μεγάλες πόλεις τής Αγγλίας οφείλονται σε "καθαρή εγκληματικότητα". Μόνο που ο πρωθυπουργός τής Βρετανίας δε διευκρινίζει σε τίνος την καθαρή εγκληματικότητα οφείλονται. Γιατί αν ήθελε να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του και τους ψηφοφόρους του πρώτα θα έτεινε το δάχτυλο προς τον εαυτό του, τους φίλους του τραπεζίτες που τσεπώνουν το ένα μπόνους μετά το άλλο γιατί...χρεοκόπησαν τις τράπεζές τους, το φίλο του Ρ. Μέρντοκ, που μπέρδεψε τη δημοσιογραφία με αποχωρητήριο, και γενικώς σε όλους εκείνους που επιμένουν να συντηρούν ένα πολιτικό σύστημα που διανέμει τον πλούτο σε λίγους και τα ψίχουλα στους πολλούς...

Είναι ανόητος όποιος πιστεύει ότι μπορεί να καταστείλει τη βία χρησιμοποιώντας χιλιάδες αστυνομικούς, πλαστικές σφαίρες και κανονάκια νερού. Το μόνο που θα κατορθώσει είναι να ηρεμήσει την κατάσταση για λίγο, να δημιουργήσει στους νοικοκυραίους μια αίσθηση εφησυχασμού, να τους κάνει ίσως να αισθανθούν πως για όλα φταίνε μερικά κακομαθημένα...καλόπαιδα, τα οποία δεν πήραν σωστή ανατροφή από το σπίτι τους γι' αυτό σπάνε και λεηλατούν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους...

Προφανώς και η βία που ξέσπασε στην Αγγλία, όπως και η βία που ξεσπά κατά καιρούς στην Ελλάδα, είναι "τυφλή" και λούμπεν. Είναι βία οργής κι αγανάκτησης, αλλά απουσιάζει η πρόταση από αυτή. Ωστόσο ποτέ καμιά...στρουθοκάμηλος δε μπόρεσε να λύσει καποιο σοβαρό πρόβλημα. Την ώρα που οι ισχυροί τής γης πασχίζουν να σώσουν τα χρηματιστήριά τους, τους ναούς δηλαδή του αεριτζίκου κέρδους, υπάρχουν από πίσω τους δισεκατομμύρια άνθρωποι που δεν θέλουν μετοχές, αλλά ζωή. Κι όσο οι Κάμερον αυτού του κόσμου δίνουν προτεραιότητα στο δογματισμό των στατιστικών τόσο θα φουντώνουν οι ταραχές...

Το κρατούν νεοφιλελεύθερο μοντέλο είναι τόσο νεκρό όσο κι ο σταλινικός κομμουνισμός. Οι λαοί χρειάζονται επειγόντως ένα διαφορετικό κομμουνιστικό σύστημα διακυβέρνησης, το οποίο θα βασίζεται στον πολυκομματισμό και σε αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, και το οποίο θα στοχεύει στην δίκαιη αναδιανομή τού πλούτου. Γιατί είναι ακριβώς αυτή η ανισότητα που έχει μετατρέψει σήμερα κάθε γωνιά τού πλανήτη σε πυριταδοποθήκη έτοιμη να εκραγεί, εντός ενός σκηνικού που ελάχιστα θα διαφέρει, αν θα διαφέρει καθόλου, από ένα Γ' παγκόσμιο πόλεμο...

Μας θέλουν κινέζους εργάτες...

Δείτε τη φωτογραφία και θα έχετε μια εικόνα τού νεοφιλελεύθερου οράματος: δισεκατομμύρια εργαζόμενοι με μισθούς πείνας παράγουν τον πλούτο των λίγων κι αυτό ονομάζεται ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα κι όπως αλλιώς θέλετε να ονομάσεται αυτόν τον καπιταλισμό τής απόλυτης φούσκας, που κάποιοι επιμένουν να υπερασπίζονται...

Είναι οι ίδιοι που βλέπουν την Κίνα των απειράριθμων καταπατήσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τη εργασιακής εξαθλίωσης και της τεράστιας ανισοκατανομής πλούτου ως το μοντέλο πάνω στο οποίο θα πρέπει να βασιστεί το μέλλον μας. Είναι οι ίδιοι θιασώτες τής απλοϊκής θεωρίας πως το κράτος, το οποίο καλείται να ενδιαφερθεί για εκατομμύρια στόματα κι όχι για τέσσερα όπως σε μια μέση οικογένεια, θα πρέπει να μην ξοδεύει περισσότερα από όσα βγάζει. Το κράτος πρέπει να ξοδεύει όσα χρειάζονται για να ασκεί κοινωνική πολιτική κι όχι για να διορίζει με βάση κομματικά κριτήρια ή να εξυπηρετεί διαπλεκόμενους επιχειρηματίες. Σε αυτό το πλαίσιο, ο καπιταλισμός τής αγοραπωλησίας "αέρα", που μας έφερε εδώ που μας έφερε, είναι κλινικά νεκρός...

Οταν οι μουστάρδες προηγούνται των ανθρώπων...

Πού πήγε τώρα το μυαλό μου! Θυμάστε ποιά λέξη κυριαρχούσε στις δημόσιες συζήτήσεις πριν από μια δεκαετία περίπου; Ηταν η περιώνυμη παγκοσμιοποίηση, στο όνομα της οποίας έπιναν τότε πολλοί νερό. Ήταν οι ίδιοι που θριαμβολογούσαν για τη νέα, εκείνη την εποχή, μορφή καπιταλισμού, που επέτρεπε την ελεύθερη διακίνηση μουστάρδας ανά τον κόσμο, αλλά απαγόρευε ταυτοχρόνως την ελεύθερη διακίνηση των ανθρώπων, οι οποίοι αναγκάζονταν να μετακινηθούν ακόμα και σε άλλες ηπείρους από τη στιγμή που η άρση των περιορισμών στις εισαγωγές τούς κατέστησαν πένητες μετανάστες. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά στήθηκαν και στήνονται και σήμερα ακόμα και φράχτες για να μη μπαίνουν στα σπίτια μας αυτοί που εμείς ξεσπιτώσαμε. Κι όλο αυτό το ονομάζουν φιλελευθερισμό...

Πού είναι σήμερα όλοι εκείνοι που πανηγύριζαν; Το μοντέλο τους οδηγεί σε παγκόσμιες κρίσεις με την ίδια συχνότητα που αλλάζει πουκάμισα ο Μανωλιός, αλλά εκείνοι σφυρίζουν αδιάφορα, συνεχίζοντας αμέριμνοι τις διακοπές τους. Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα όσοι υπέγραφαν και ψήφιζαν το ένα μνημόνιο μετά το άλλο αδυνατούν, επίσης, να εξηγήσουν πώς είναι δυνατό να καταρρέει η παγκόσμια οικονομία επειδή στο ελληνικό Δημόσιο υπήρχαν υπεράριθμοι! Απλώς επιβεβαιώνεται ότι όλο αυτό το διάστημα οι κυβερνήτες μας έδιναν λανθασμένες απαντήσεις σε λανθασμένα ερωτήματα. Γι' αυτό και θα έπρεπε να έχουν τη στοιχειώδη εντιμότητα και να παραδεχθούν πως όταν ένα αυτοκίνητο χαλά κάθε τρεις και λίγο, δε φταίνε, τις περισσότερες φορές τουλάχιστον, όσοι κάθονται στο πίσω κάθισμα, αλλά είτε αυτός που το οδηγεί, είτε το ίδιο το αυτοκίνητο. Κι αυτοί είναι που πρέπει να αλλάξουμε όσοι καθόμαστε στο πίσω κάθισμα...

Τρέχουν για να σώσουν τον καπιταλισμό!

Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τραγικό: όλοι εκείνοι που έδειχναν με το δάχτυλο τούς "ανεπρόκοπους" έλληνες, οι οποίοι τα έφαγαν μαζί με την εξουσία γι' αυτό κι έπρεπε να τιμωρηθούν, τρέχουν τώρα για να σώσουν οτιδήποτε κι αν σώζεται από το κολοσσιαίο λαθος που διέπραξαν όταν βιάστηκαν να καταδικάσουν την Ελλάδα. Γιατί αυτό που δεν είχαν καταλάβει ήταν πως το πρόβλημα δεν εντοπιζόταν σε μια χώρα δέκα εκατομμυρίων, αλλά στην αδυναμία τής πολιτικής να επιβληθεί στις αγορές, στην υποταγή δηλαδή εκείνων που υποτίθεται πως ψηφίζονται για να υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον σε έναν άναρχο καπιταλισμό, ο οποίος δε βασίζεται καν στην παραγωγή, αλλά στην αγοραπωλησία "αέρα"...

Οι ευρωπαϊκές, κυρίως, κυβερνήσεις πορεύτηκαν τόσο καιρό με τη στοχοπροσήλωση ενός φανατικού χριστιανού, ο οποίος πιστεύει ότι κάνοντας αυστηρή νηστεία θα έχει μια θέση ρεζερβέ στον παράδεισο. Γι' αυτό και θεώρησαν πως οι πολιτικές λιτότητας θα εξευμένιζαν τις αγορές, λες και το θέμα ήταν να τιμωρηθούν οι λαοί κι όχι το "θηρίο". Οι κυβερνήσεις το τάιζαν συνεχώς, θεωρώντας αφελώς πως η απληστία έχει μέτρο. Και τώρα που ο "Γκοτζίλα" ποδοπατά χώρες τού μεγέθους τής Ιταλίας, της Ισπανίας, ακόμα και των ΗΠΑ τρέχουν για να σώσουν τον καπιταλισμό τους. Όπως ακριβώς οι πλούσιοι τής Πομπηίας, οι οποίοι διασκέδαζαν ακόμα και την ώρα που η λάβα έγλειφε τα πρώτα σπίτια τής πόλης τους...

Πώς γέμισε θεούς ο κόσμος...

Αισθάνομαι μειονεκτικά! Κι αυτό γιατί αν στρέψω το βλέμμα μου δεξιά κι αριστερά, αντικρίζω μόνο...θεούς, κάτι αναμάρτητες δηλαδή υπάρξεις, που θέλουν να πιστεύουν ότι ξέρουν σε ποιούς πρέπει να απονέμεται χάρη και ποιοί πρέπει να οδηγούνται στη λαιμητόμο. Είναι οι ίδιοι που υποδύονται ευχαρίστως, για "χάρη" τής κοινωνίας, το ρόλο τού "πατερούλη", στις ηθικές αξίες τού οποίου οφείλουν όλοι να προσαρμόζονται, αλλιώς πρέπει να καταλήγουν, στην καλύτερη για τους "ενόχους" περίπτωση, στη φυλακή. Εχουν, με λίγα λόγια, βάλει τόσο πολλά "πρέπει" στη ζωή τους, ώστε στην ουσία να έχουν κλειστεί μέσα σε όλα αυτά τα "πρέπει" σαν ισόβιοι κατάδικοι...
Δεν παραληρώ, αλλά τοποθετούμαι με αφορμή την προτεινόμενη αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών, που έχει ανοίξει ένα σωρό συζητήσεις. Κατ' αρχήν συμφωνώ, όπως θα συμφωνούσα και με την ελεύθερη εμπορία ναρκωτικών, ακόμα και ηρωίνης. Για να μην παρεξηγηθώ: αυτό δε σημαίνει πως προτρέπω κανένα να γίνει χασικλής, ίσα ίσα που η αποχαύνωση που φέρνουντα ναρκωτικά σκοτώνει κάθε πιθανότητα ο ιδιώτης να γίνει πολίτης. Μόνο που τον ίδιο μιθριδατισμό, αν όχι χειρότερο, επιφέρουν κι άλλες "ναρκωτικές ουσίες", όπως το αλκοόλ, η παρακολούθηση σαπουνοπερών ή ακόμα και το ποδόσφαιρο. Να απαγορεύσουμε κι αυτά, στο όνομα του πολιτικού ορθολογισμού; Ή, μήπως, θα πρέπει να καταλάβουμε πως το κράτος δε μπορεί να επεμβαίνει σε δουλειές που ανήκουν στην οικογένεια και στο σχολείο;...
Την ίδια ώρα ορισμένοι ζητούν οι χρήστες να παραμένουν στη φυλακή και οι έμποροι να τιμωρούνται με την θανατική ποινή. Οι χρήστες, όμως, είναι ασθενείς. Οσο για τη...γκιλοτίνα, η Πολιτεία δε μπορεί να καταδικάζει με τη λογική ενός συγγενούς, που βρίσκεται εν βρασμώ ψυχής. Ποιός, άλλωστε, ανάμεσα σε εμάς τους θνητούς διαθέτει την ηθική και πνευματική ανωτερότητα για να ορίζει για ποιό έγκλημα θα πρέπει να αφαιρείται ανθρώπινη ζωή και για ποιό όχι; Γιατί αν για ορισμένους είναι η διακίνηση ναρκωτικών, η παιδεραστία ή ο βιασμός, για κάποιους άλλους ενδέχεται να είναι η διακίνηση μισαλλόδοξων ιδεών, οι οποίες, αν θέλετε, κάνουν πολύ μεγαλύτερη ζημιά στην κοινωνία από ό,τι η κόκα και η ηρωίνη. Αφήστε που είναι οι ίδιοι αυτοί...πάναγνοι και πανάρετοι, οι οποίοι δεν έχουν πρόβλημα να ερμηνεύουν το ρόλο τού θεού όταν είναι για τη σκληρότερη των τιμωριών για κάποιο συνάνθρωπό τους, αλλά αρνούνται την πρακτική εφαρμογή ορισμένων επιστημονικών ανακαλύψεων που μπορούν να σώσουν ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στη βάση τού ότι δε μπορούν να παίζουν οι άνθρωποι τον θεό. Λυπάμαι, αλλά είναι αυτοί, τελικώς, που δεν έχουν τον θεό τους!

"Ξεχάσατε" την αγιοποίηση κ. Παπαϊωάννου...

Στην Ελλάδα κυριαρχεί η απλοϊκή δεξιά αντίληψη περί νόμου, τάξης κι ασφάλειας.Σύμφωνα με αυτή, αν σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο λειτουργούσαν κάμερες ασφαλείας και περιπολούσαν εκατό μπάτσοι, τότε η Αθήνα, οι υπόλοιπες πόλεις και τα χώρια θα ήταν ένας παράδεισος, στον οποίο θα μπορούσαν να κυκλοφορούν, δήθεν ελεύθεροι, οι πολίτες κάθε ηλικίας και φύλου...

Λυπάμαι που θα τους διαψεύσω το όνειρο, αλλά με τα σημερινά δεδομένα εγκληματικότητα, και γιατί όχι αυξημένη, θα καταγραφόταν ακόμα κι αν σε κάθε νοικοκυριό είχε εγκατασταθεί από ένας ή περισσότεροι μπάτσοι, ακόμα κι αν κάθε σπίτι θύμιζε φρούριο από πλευράς ασφάλειας, ακόμα κι αν σε κάθε γωνιά τού δρόμου βρισκόταν κι από ένας μπάτσος. Ακόμα κι αν γίνουν όλα αυτά, πέρα από το αυταρχικό κράτος-"πατερούλη" που θα έχουμε δημιουργήσει, θα έχουμε δώσει απάντηση στα αποτελέσματα τού εγκλήματος, όχι στις γενεσιουργές του αιτίες. Με λίγα λόγια, όσο η ανισοκατανομή τού πλούτου και η προστασία των συμφερόντων των λίγων έναντι των πολλών θα επιμένει να είναι η πολιτική (και) αυτής της κυβέρνησης, καμιά κάμερα ή ομάδα "Δίας" ΄δεν θα μπορεί να εμποδίζει τον πεινασμένο από το να κλέψει για να φάει...

Σε αυτό το πλαίσιο, η νομοθετική πρωτοβουλία τού υπουργού Δικαιοσύνης, Μ. Παπαϊωάννου για τις κάμερες ασφαλείας ή για τους ιστοτόπους δεν απαντά στο πραγματικό πρόβλημα, παρά μόνο εξυπηρετεί το θεαθήναι και τους διαπλέκομενους μιντιάρχες αντιστοίχως. Όσον αφορά τα "μπλογκ", προφανώς τα κατεστημένα...MEGAλα μέσα ενοχλούνται από το γεγονός ότι υπάρχουν και μέσα ενημέρωσης που δεν αφιερώνουν τις σελίδες ή το χρόνο τους στη διαπόμπευση των εχθρών τού συστήματος και στην αγιοποίηση των πέντε δέκα επιχειρηματικών τζακιών, που απομυζούν το δημόσιο πλούτο τις τελευταίες δεκαετίες...

Σαφώς και υπάρχουν και ιστότοποι που έχουν δημιουργηθεί μόνο και μόνο για να ρίχνουν "λάσπη στον ανεμιστήρα". Ακόμα κι αυτοί, όμως, δε μπορούν να πλήξουν ανεπανόρθωτα την τιμή τού "θύματός" τους, εφόσον αυτό έχει καθαρό βίο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις, μάλιστα, εκείνων που βγήκαν πιο δυνατοί ύστερα από μια αναμέτρησή τους με κάθε είδος εντύπου. Γι' αυτό και η οποιαδήποτε ποδηγέτηση της ελευθεροτυπίας δε μπορεί να βασίζεται στο θολό επιχείρημα περί συκοφαντίας, με το οποίο η αλήθεια είτε μένει στο σκοτάδι, είτε παρουσιάζεται μισή. Με την ίδια λογική, θα περίμενα μεγαλύτερη ευαισθησία από τον κ. Παπαϊωάννου και στο αντίθετο της συκοφαντίας, δηλαδή την άκρατη εξύμνηση προσώπων ή επιχειρήσεων από τα μίντια, η οποία κι αυτή πόρρω απέχει από την αλήθεια. Εκτός αν όλοι οι άνθρωποι έχουμε ελαττώματα, εκτός από τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες αυτής της χώρας. Περιμένετε, όμως, από τον κ. Παπαϊωάννου να τα βάλει με τα αφεντικά του;...

Η ανόητη Αριστερά!

Δύο τινά συμβαίνουν: ή δεν είμαι αριστερός ή η Αριστερά δεν είναι αριστερή! Από μικρός έχω μάθει πως βασική πτυχή τής αριστερής σκέψης είναι η υπεράσπιση των συμφερόντων των πολλών έναντι εκείνων των λίγων. Κι αυτό γιατί η πολιτική είναι θέμα επιλογών. Μόνο αν είσαι καιροσκόπος και δημαγωγός, μπορείς να ισχυρίζεσαι πως πράττεις για το καλό όλων ανεξαιρέτως. Με βάση τα παραπάνω, δε μπορώ να καταλάβω από πότε η Αριστερά συμμαχεί με τους λίγους φεουδάρχες ιδιοκτήτες ταξί σε βάρος των οδηγών και του συνόλου τής κοινωνίας...

Φοβάμαι πως στον Περισσό, στην Κουμουνδούρου κι αλλού πιστεύουν ότι το κεφάλαιο είναι οι βαρδινογιάννηδες, οι λάτσηδες και οι λοιπές διαπλεκόμενες δυνάμεις κι ότι δεν υπάρχουν διάσπαρτοι, δεξιά κι αριστερά, μικροί φεουδάρχες, οι οποίοι διαφεντεύουν τον κλάδο τους σα να μην υπάρχει κανένας άλλος στον κόσμο. Λυπάμαι που θα διαψεύσω την επίσημη Αριστερά, αλλά όταν πρόκειται για εκμετάλλευση του προσωπικού τους, δεν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ των περισσότερων ιδιοκτητών ταξί και του μεγάλου κεφαλαίου...

"Θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή"...

Ο Αντώνης Σαμαράς είναι ένας σύγχρονος πολιτικός! Δεν προέρχεται από τη σκληρή δεξιά, για την οποία κάθε αριστερός είναι μίασμα, ούτε υπήρξε ποτέ αβερωφικός, με ό,τι συνειρμούς φέρνει αυτό για το σκληρό κομματισμό. Ο Α. Σαμαράς, επίσης, έχει υπάρξει επιτυχημένος υπουργός, αφού δεν επέτρεψε ποτέ στην πατριδοκαπηλεία να εισχωρήσει στο δημόσιο λόγο του, ούτε βεβαίως άνοιξε ποτέ τα σύνορα σε κάθε λογής εγκληματίες για να μετοικήσουν στην Ελλάδα...

Ο Α. Σαμαράς, επίσης, δε χρηματίστηκε ποτέ από διαπλεκόμενα συμφέροντα για να ρίξει μια κυβέρνηση, όσο κακή κι αν ήταν αυτή για τον τόπο. Ούτε ίδρυσε ποτέ κόμμα, το οποίο βασιζόταν σε έναν οπορτουνιστικό πατριωτισμό, τον οποίο μάλιστα υπηρέτησε καλύτερα στη συνέχεια ο Γ. Καρατζαφέρης...

Και για να έρθω στο σήμερα, ο Α. Σαμαράς δεν είναι από αυτούς τους πολιτικάντηδες παλαιάς κοπής, οι οποίοι υπόσχονται τα πάντα και στους πάντες προκειμένου να γίνουν πρωθυπουργοί. Και, φυσικά, δεν είναι από εκείνους που όταν ανέλθουν στην εξουσία, θα κάνουν τα ακριβώς αντίθετα από όσα υπόσχονταν προεκλογικώς, όπως ο ρεζίλης των Παπανδρέου. Α, ο Αντώνης Σαμαράς στον οποίο αναφέρομαι είναι, προφανώς, συνωνυμία με τον πρόεδρο της Ν.Δ....

Υ.Γ.: Πάλι "καλά" που οι ιδιοκτήτες ταξί κάνουν και καμιά απεργία για να τους βλέπουμε κι εμείς πού και πού μέσα στα ταξί τους κι όχι μόνο τους εργαζόμενους που απασχολούν και στους οποίους δίνουν μισθούς πείνας, αφήνοντάς τους ανασφάλιστους...