Πόσες και πόσες αλησμόνητες φράσεις δεν έχει κληροδοτήσει ο ρεζίλης των Παπανδρέου στο δημόσιο λόγο! Από το "λεφτά υπάρχουν" μέχρι τη χυδαία αναπαραγωγή από την πλευρά του τού "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" ο πρωθυπουργός έχει αποδείξει ότι τουλάχιστον στα ψέματα είναι γιος τού πατέρα του. Μια ακόμα φράση του που μου έχει "κολλήσει" στο μυαλό" ήταν κι εκείνο το "θα λάμψει η αλήθεια κι ας ματώσουμε", όταν είχε αναφερθεί στη "Ζίμενς". Θυμάστε, αυτήν την "υποθεσούλα" για την οποία μοιράστηκαν τουλάχιστον εκατο εκατομμύρια μάρκα σε πολιτικούς και κρατικούς αξιωματούχους. Δε μπορεί, περί "υποθεσούλας" θα επρόκειτο αφού σε διαφορετική περίπτωση θα είχε καταδικαστεί εδώ και πολύ καιρό έστω κι ένας για δωροληψία κι απιστία σε βάρος τού Δημοσίου...
Χθες παίχτηκε στη Βουλή και η τελευταία πράξη τής "κωμωδίας", με τη μη παραπομπή των Γ. Αλογοσκούφη και Χ. Μαρκογιαννάκη. Δεν ισχυρίζομαι πως αυτοί οι δύο ήταν οι μεγαλύτεροι ένοχοι, αν ήταν ένοχοι, ούτε ότι δεν έχουν παραγραφεί τα τυχόν αδικήματά τους. Εξοργίζομαι, όμως, με ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα το οποίο άφησε το σκάνδαλο να "ωριμάσει" τόσο πολύ, ώστε στο τέλος να μη μπορεί να κάνει τίποτα με αυτό. Εξοργίζομαι με το ίδιο σύστημα που όχι μόνο είναι ένοχο, αλλά έχει το θράσος να φορά το "μανδύα" τού εξυγιαντή. Θυμάστε εκείνο το κουρελόχαρτο που είχε προσκομίσει το ΠΑΣΟΚ, κόμμα που κυβερνά τη χώρα σχεδόν τριάντα χρόνια με την ίδια προσήλωση στη δικαιοσύνη την οποία είχε κι ο "σοσιαλιστής" Γκαντάφι, προκειμένου να αποδείξει πως δεν έλαβε χρήματα από το "μαύρο" ταμείο τής "Ζίμενς"; Αν προσκόμιζε το ίδιο χαρτί κάποιος ιδιώτης, ακόμα και οι ανεπαρκείς και διεφθαρμένες εφορίες θα είχαν ζητήσει τη σύλληψή του επί τόπου! Οπως θα έπρεπε να είχε διερευνηθεί λίγο περισσότερο και η Ιντρακόμ, η οποία στην ουσία δε λειτουργούσε ανταγωνιστικώς με τη "Ζίμενς", αλλά σαν καλό συνεταιράκι της...
Εξοργίζομαι, όμως, εντελώς με το ίδιο πολιτικό και μιντιακό σύστημα που ενώ τσέπωνε εκατομμύρια τόσα χρόνια σε μαύρες σακούλες από τη γερμανική εταιρεία κι όχι μόνο, σήμερα παριστάνει τον τιμητή τού ελληνικού λαού, ισχυρίζομενο με περισσή θρασύτητα πως "μαζί τα φάγαμε". Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω πολιτικούς και δημοσιογραφικούς αγύρτες, αλλά οι περισσότεροι δεν ήμασταν ομοτράπεζοί τους. Κι αν κάποιοι από εμάς αισθάνθηκαν χορτασμένοι με τα ψίχουλα που μας πετούσαν, όπως έκαναν τα παλιότερα χρόνια οι βασιλιάδες στους δούλους τους, αυτό δε σημαίνει πως γεμίσαμε το στομάχι μας το ίδιο. Όσο η ατιμωρησία των "μεγάλων" επιμένει να είναι ο κανόνας, είναι πολύ δύσκολο ως απίθανο να καλλιεργηθεί μια κουλτούρα νομιμοφροσύνης στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, ακόμα κι αν αυτή η έλλειψή της αποδεικνύεται αρκετές φορές αυτοκαταστροφική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου