-"Ο κ. Θάτσερ είναι ηλίθιος"! -"Μα, πώς το λέτε αυτό, είναι ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους τού καιρού μας". -"Αγαπητέ μου, το να γίνεις πλούσιος είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο, αν αυτός είναι ο μοναδικός σου σκοπός στη ζωή"...
Η παραπάνω στιχομυθία διαδραματίζεται μεταξύ τού δημοσιογράφου που ετοιμάζει τη βιογραφία τού Τσαρλς Φόστερ Κέιν κι ενός στενού συνεργάτη τού μεγιστάνα τού Τύπου. Κι όλα αυτά συμβαίνουν φυσικά στον "Πολίτη Κέιν", το αριστούργημα του Όρσον Ουέλς, το οποίο θυμήθηκα με αφορμή τις μεγαλορρήμονες παραινέσεις Βενιζέλου προς τον επιχειρηματικό κόσμο τής χώρας να επιστρέψει τις καταθέσεις του στις ελληνικές τράπεζες και να επενδύσει στην Ελλάδα...
Να, λοιπόν, που και η κυβέρνηση κατανόησε πως το...δαιμονόπληκτο Δημόσιο δεν είναι το μοναδικό πρόβλημα σε αυτήν τη χώρα, πως υπάρχει δηλαδή και μια οικονομική ολιγαρχία που γιγαντώθηκε χάρη στο κρατικό (δηλαδή και στο δικό μας) χρήμα. Τώρα, όμως, που η πατρίδα έχει ανάγκη τα χρήματα που στο κάτω κάτω τής ανήκουν, αυτή ποιεί τη νήσσαν, φροντίζοντας να μη χάσει ούτε ένα ευρώ από την περιουσία της που είναι χτισμένη με το μόχθο των εργαζομένων της, τους οποίους τώρα απολύει, αλλά και με την ανοχή τής Πολιτείας σε κάθε είδους νόμιμες παρανομίες της...
Σε αυτό το πλαίσιο, μου είναι ανυπόφορη η φιλανθρωπία των πλουσίων, με την οποία χτίζουν το δήθεν κοινωνικό τους προφίλ, κερδίζοντας φοροαπαλλαγές παραλλήλως με το ξέπλυμα βρόμικου χρήματος. Στην Ελλάδα, ειδικά, όπου δεν οικοδομήθηκε ποτέ μια αστική τάξη, οι μερικές εκατοντάδες πλούσιοι έκαναν τα λεφτά τους όχι βασιζόμενοι σε καινοτόμες ιδέες, αλλά στην απομύζηση του δημόσιου πλούτου. Γι' αυτό και χρωστούν σε αυτήν τη χώρα πολύ περισσότερα κι από όσα θα μπορούσαν να συμπεριληφθούν σε μια δίκαιη φορολογική τους δήλωση...
Αυτό δε σημαίνει πως θέλω το Δημόσιο να μείνει όπως είναι σήμερα, αλλά είναι οι ίδιοι που όταν πληρώνουν ένα ευρώ στο γιατρό ή για δίδακτρα διαμαρτύρονται για το πού χάθηκε το κράτος, οι οποίοι πρωτοστατούν στους λίβελους κατά τού δημόσιου τομέα. Κι όμως το κράτος πρέπει να έχει λόγο πάνω σε τομείς όπως η παιδεία και η υγεία, όπως και πρέπει να διατηρήσει υπό τον έλεγχό του κερδοφόρους οργανισμούς, για παράδειγμα ΔΕΗ κι ΟΠΑΠ, που μπορούν να χρηματοδοτήσουν κοινωνικές πολιτικές. Γι' αυτό και το σοβαρότερο πρόβλημα με τις ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι η απώλεια εθνικής κυριαρχίας (ουδόλως με ενδιαφέρει αν ο φεουδάρχης λέγεται Τζιμ ή Μήτσος), αλλά της δυνατότητας να αναδιανεμηθεί ο πλούτος επί ίσοις όροις ανάμεσα σε εκείνους που τον παράγουν κι αυτούς που τον καρπώνονται. Στην τελική, και οι ίδιοι οι ζάμπλουτοι θα πρέπει να έχουν υπόψη τους πως η τελευταία λέξη τού "Πολίτη Κέιν" ήταν "Ροδανθός", το όνομα του έλκηθρου που του είχαν κάνει δωρο όταν ήταν μικρός, του μόνου πράγματος δηλαδή που του χάρισαν και δεν αγόρασε με τους παράδες του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου