Κάθε βάναυση πολιτική χρειάζεται τους αποδιοπομπαίους τράγους της, αυτούς δηλαδή στους οποίους μπορεί να ρίξει την ευθύνη για τα πάντα και με τρόπο που η πλειονότητα όχι μόνο δεν θα αντιδράσει, αλλά θα συγκατανεύσει με τη σκληρότητα της εξουσίας. Στην Ελλάδα αυτό το ρόλο κλήθηκαν να παίξουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, στους οποίους έπεσε όλο το ανάθεμα για τα χρόνια προβλήματα της ελληνικής οικονομίας, λες και η ελληνική ιδιωτική επιχειρηματικότητα ήταν παράδειγμα προς μίμηση...
Αυτό φυσικά και δε σημαίνει πως το ελληνικό Δημόσιο λειτουργούσε και λειτουργεί άψογα. Γι' αυτό είναι εκ των ων ουκ άνευ, για παράδειγμα, πως οι δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να εργάζονται οκτάωρο, όπως ακριβώς και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι οποίοι ζουν και με την εργασιακή ανασφάλεια. Γι' αυτό και οι συνδικαλιστές τού Δημοσίου δε μπορούν να συμπεριφέρονται ακόμα σαν το κράτος να τους ανήκει. Δεν είναι δυνατό, για να γίνω συγκεκριμένος, να δηλώνει ο εικονιζόμενος πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ, Σ. Παπασπύρος, δήθεν για να το παίξει φιλολαϊκός, πως οι εφορίες δεν θα εισπράττουν φόρους σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την πολιτική που ασκεί η κυβέρνηση. Ο λαϊκισμός δεν έλυσε κανένα πρόβλημα, το αντίθετο θα έλεγα: γιατί, πείτε μου, σε τί θα ωφελήσει ακόμα και τους δημοσίους υπαλλήλους η μη είσπραξη φόρων, όταν από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής θα μπορούσαν να γλιτώσουν κι εκείνοι τους μισθούς τους;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου