Τί άδικος που είμαι με την παγκοσμιοποίηση! Γιατί, πείτε μου, αν δεν υπήρχε, θα είχαν τη δυνατότητα οι ασιάτες και οι αφρικανοί να μεταναστεύουν ομαδικώς για να γνωρίζουν την Ευρώπη, την κοιτίδα τού πολιτισμού, τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, με τις εξελιγμένες τους τεχνολογίες, ή οποιαδήποτε άλλη "αναπτυγμένη" χώρα τού κόσμου; Θα είχε, επίσης, τη δυνατότητα η νέα γενιά των ελλήνων να γνωρίσει τους τόπους στους οποίους είχαν μεταναστεύσει οι γονείς και οι παππούδες της, ζώντας εκεί και η ίδια για να εξασφαλίσει το μέλλον της; Οχι, πείτε μου, θα μπορούσαν τα ελληνικά νιάτα να γνωρίσουν τη φτώχεια που είχαν γνωρίσει οι πρόγονοί τους τις προηγούμενες δεκαετίες κι έτσι να σκληραγωγηθούν στην καθημερινή μάχη τής επιβίωσης; Γι' αυτό και είναι αχάριστοι όλοι εκείνοι που αντιτίθενται στο καπιταλιστικό μοντέλο που ωφέλησε τους λίγους κι έβλαψε τους πολλούς: αλίμονο αν η ζωή είναι ένας δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Θα πρέπει να είναι γεμάτος λακκούβες και οι πιο σκληροτράχηλοι ας επιβιώσουν! Οι υπόλοιποι να πάνε να πνιγούν ή να πάνε...στο Αμέρικα, στην Αστραλία κι ας δουλέψουν εκεί σα δουλοπάροικοι...
Αν κάποτε στηθεί ένα ειδικό δικαστήριο για τα εγκλήματα αυτής της κυβέρνησης, το αδίκημα για το οποίο πρέπει να τιμωρηθούν αυστηρότερα ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του είναι η ανεργία, ιδίως των νέων και των γυναικών. Ξέρετε γιατί; Γιατί η καταστροφή τού παρόντος δε μπορεί να συγκριθεί με τις επιπτώσεις που έχει η διάλυση του μέλλοντος μιας χώρας. Κι όμως, ο ρεζίλης των Παπανδρέου και οι λακέδες του συνεχίζουν να ακολουθούν ένα μοντέλο λιτότητας, στη λογική τού "θα σας γιατρέψουμε, αλλά πρώτα θα σας σκοτώσουμε"...
Κι όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στην ηχηρότατη σιωπή των πνευματικών ανθρώπων αυτής τής χώρας, οι οποίοι, πλην εξαιρέσεων, όταν διατυπώνουν δημόσιο λόγο το κάνουν μόνο για να λοιδορούν τους αγανακτισμένους ή για να ευλογούν τα γένια τής εξουσίας. Προφανώς και οι μούντζες δεν είναι πολιτική πρόταση, αλλά σε ποιά...σεζλόγκ λιάζονται εκείνοι που θα έπρεπε να έχουν και τις ιδέες και το λεξιλόγιο για να διατυπώσουν το καινούριο; Δυστυχώς ο πνευματικός κόσμος στην Ελλάδα χαρακτηρίζεται είτε από μετριότητα είτε από δουλοπρέπεια. Πολλές φορές, μάλιστα, αυτές οι δύο ανθρώπινες αδυναμίες συνδυάζονται στο ίδιο πρόσωπο, που μπερδεύει τη σκιά του με το μπόι του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου