Ο Μπουτς Κάσιντι κι ο Σάντανς Κιντ βρίσκονται σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι, περικυκλωμένοι από ιλαρχία τού βολιβιανού ιππικού. Τί κάνουν; Βάζουν τα κλάματα και φωνάζουν τη μαμά τους να τους σώσει; Προσεύχονται στον καλό θεούλη να τους χαρίσει τη ζωή ή έστω τη βασιλεία των ουρανών κι άλλες τέτοιες ιλαρότητες; Οχι! Σχεδιάζουν το επόμενο ταξίδι τους στην Αυστραλία, μολονότι ο θάνατος τούς περιμένει έξω από την πόρτα. "Προς στιγμή νόμιζα πως είχαμε μπελάδες", είναι η τελευταία ατάκα που ανταλλάζουν πριν βγουν να συναντήσουν το πεπρωμένο τους. Κι αυτό γιατί έτσι πρέπει να πεθαίνουν οι άνδρες, παλεύοντας μέχρι τελευταίας σφαίρας και με το χαμόγελο της αισιοδοξίας στα χείλη...
Θυμήθηκα την ταινία "Δύο Ληστές" με τον Πολ Νιούμαν και τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, με αφορμή έρευνα γερμανικού μάλιστα ινστιτούτου σύμφωνα με την οποία οι έλληνες είμαστε ο δεύτερος πιο αισιόδοξος λαός στην Ευρώπη! Μπορεί έξω από τα σύνορα της χώρας να μη μας περιμένει το βολιβιανό ιππικό, αλλά η ύφεση, η ανεργία, η φτωχοποίηση, εμείς, όμως, δεν παύουμε να αντιμετωπίζουμε το μέλλον με την αισιοδοξία των ανθρώπων που έχουν πίστη στις δυνάμεις τους και βεβαιότητα ότι το μέλλον που τους έχει σχεδιάσει ο Μαμωνάς θα μείνει στα χαρτιά. Ποιός ξέρει, ίσως να ισχύει κι αυτό που είχε τραγουδήσει ο Σαρλ Αζναβούρ, πως η μιζέρια είναι λιγότερο σκληρή στον ήλιο...
Από την άλλη, οι γερμανοί, που η πολιτική ορθότητα θέλει να μας τους παρουσιάσει ως πρότυπο λαού, καταλαμβάνουν μόλις την 11η θέση σε αυτόν τον πίνακα αισιοδοξίας, λίγο πιο κάτω από άλλα "πρότυπα", όπως οι ολλανδοί και οι ελβετοί, ακόμα και οι τούρκοι. Κι όσο για τους ρώσους, φαίνεται πως ο καπιταλισμός κι ο Β. Πούτιν δεν τους έφεραν την ευτυχία που τους είχαν υποσχεθεί όταν κατάρρεε η Σοβιετική Ένωση, γι' αυτό και είναι ο πιο απαισιόδοξος λαός στην Ευρώπη...
Θέλω να καταλήξω στο ότι μια χαρά ευτυχισμένοι είμαστε στην Ελλαδίτσα μας και δεν πρέπει να αλλάξουμε τίποτα; Οχι βεβαίως! Αλλωστε, προτιμότερη ακόμα κι από την αισιοδοξία για καλύτερες ημέρες είναι η βεβαιότητα της ευτυχίας. Εξάλλου, οι σημερινές προσδοκίες θα "μαραθούν", αν τις σπείρουμε σε "βάλτο". Πρέπει να κάνουμε πολλά, ωστόσο ανάμεσά τους δε μπορεί να είναι το μοντέλο λιτότητας που εφαρμόζεται εδώ κι αρκετά χρόνια στους λαούς τής βόρειας Ευρώπης, μοντέλο που πλούτισε λίγους, διέλυσε το κοινωνικό κράτος και δεν έδωσε τίποτα παραπάνω στους πολίτες από μια αξιοπρεπή διαβίωση. Ο άνθρωπος, όμως, δε μπορεί να ζει μόνο για να εργάζεται υπερωρίες κι ας του δίνουν σε αντάλλαγμα ένα όμορφο σπίτι στα προάστια, ένα οικογενειακό αυτοκίνητο κι εξασφαλισμένη σύνταξη στα βαθιά, βαθιά γεράματα. Αν η κυβέρνηση θέλει να επιβάλει και στην Ελλάδα έναν τρόπο ζωής που οδηγεί στη μανιοκατάθλιψη, τότε θα πρέπει να ξέρει πως θα σπάσει το "κεφάλι" της στον τοίχο. Οχι γιατί δε μπαίνει αλυσίδα "στου ρωμιού και στ' αγεριού το πόδι", αλλά γιατί δεν θα προλάβει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου