Απέξω κούκλα, από μέσα πανούκλα!

Ποιά είναι η συνήθης πρακτική όσων είναι ανίκανοι να λύνουν προβλήματα; Τα κρύβουν κάτω από το χαλί και ύστερα προσεύχονται στον καλό θεούλη να τους σπλαχνιστεί και να τα διώξει μακριά χωρίς εκείνοι να χρειαστεί να κάνουν κάτι! Να,...κακή ώρα σαν τον τρόπο που βρήκε ο Γ. Καμίνης για να λύσει το πρόβλημα των αστέγων: ξήλωσε τα παγκάκια από την πλατεία Κλαυθμώνος ώστε εκείνοι να μη μπορούν να κοιμούνται πάνω σε αυτά. Ποιός ξέρει, αν ούτε αυτή η "φανταστική" ιδέα πιάσει τόπο, ίσως να προχωρήσει ο δήμαρχος Αθηναίων και σε μαζικό πρόγραμμα...φόλας για τους κλοσάρ της πρωτεύουσας, πανομοιότυπο με αυτό που είχε εφαρμόσει η Ν. Μπακογιάννη για τα αδέσποτα ζώα πριν από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας...
Ο Γ. Καμίνης είναι τόσο κοντόφθαλμος και υποταγμένος στη μνημονιακή πολιτική ώστε να θεωρεί πως το μείζονπρόβλημα της Αθήνας είναι η βιτρίνα της κι όχι το ότι έχει καταντήσει μια πόλη χωρίς "στοκ", δίχως δηλαδή μια εναλλακτική πρόταση, πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική, πολεοδομική, να παρουσιάσει στον υπόλοιπο κόσμο. Δε με ενδιαφέρει η πόλη που ζω να αποκτήσει μια ψευδεπίγραφη εορταστική ατμόσφαιρα για ένα μήνα και ύστερα να επιστρέψει στη μιζέρια της, ούτε να γίνει πιστό αντίγραφο κάθε άλλης μεγαλούπολης στον πλανήτη. Δεν θέλω η δημοτική μου αρχή να γεμίσει τους δρόμους τής πρωτεύουσας με αγιοβασίληδες, καρουζέλ και παγοδρόμια ενόψει Χριστογέννων κι έπειτα, όταν σβήσουν τα φώτα των γιορτών, να γυρίσουμε στο σκοτάδι της φτώχειας, της εξαθλίωσης, αλλά, κυρίως, της έλλειψης φαντασίας, καινοτομίας και ιδεών οι οποίες θα έκαναν την Αθήνα έναν ξεχωριστό τουριστικό προορισμό κι όχι μόνο για τον Παρθενώνα και τη νυχτερινή της διασκέδαση...
Αυτά είναι, όμως, ψιλά γράμματα για εκείνους που διοικούν την πόλη. Γι' αυτούς σημασία έχει να μην "πληγώνεται" το μάτι των νοικοκυραίων όταν τύχει και συναντηθεί με τις ζωές των κοινωνικώς απόκληρων, που κοιμούνται στα παγκάκια και τρώνε από τα σκουπίδια. Και ξέρετε τί είναι αυτό που τρομάζει περισσότερο τον καλοταϊσμένο Γ. Καμίνη και τους φίλους του στο δημοτικό και υπουργικό συμβούλιο; Μήπως οι ευαρεστημένοι πολίτες ξυπνήσουν κι αντιληφθούν ότι αν μείνουν απαθείς, σύντομα θα κάνουν παρέα σε όσους τώρα χαρτζιλικώνουν από οίκτο και για να ξεγελούν τη συνείδησή τους...

Εκεί, εκεί στη Β' Εθνική!

Θέλει να μας υποβιβάσει ο γερμανογαλλικός άξονας από τη...Σούπερ Λίγκα στη Β' Εθνική; Ας το κάνει! Αλλωστε, όσοι δεν θέλουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους κατανοούν ότι η Ελλάδα δεν είχε κερδίσει την άνοδό της στην ανώτερη κατηγορία μέσα στο "γήπεδο", αλλά χάρη σε παρασκηνιακές διεργασίες (βλ. πλαστά στοιχεία). Ωστόσο, αν ο υποβιβασμός λάβει σάρκα κι οστά οι γερμανογάλλοι δε μπορούν να έχουν καμιά απαίτηση να επιβάλλουν τους δικούς τους κανόνες σε μια χώρα που δεν θέλησαν να κρατήσουν στο κλειστό τους κλαμπ. Θα ήταν, για παράδειγμα, σαν ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός να απέβαλλαν από το πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκας την Θύελλα Ανω Ραχούλας ως μη ανταγωνιστική ομάδα, αλλά να είχαν την απαίτηση αυτό το συμπαθές σωματείο να αγωνίζεται μαζί τους κάθε φορά που οι ίδιοι νιώθουν αγωνιστικά πεσμένοι, ώστε να φαίνονται ισχυρότεροι από ό,τι είναι στην πραγματικότητα...

Μακάρι να γινόταν, αλλά η Ελλάδα είναι σχεδόν αδύνατο να ανασυγκροτηθεί ακολουθώντας κανόνες οι οποίοι μπορούν να έχουν εφαρμογή μόνο σε οικονομικά δυνατούς. Είναι σα να επιβάλλεις σε ένα επτάχρονο παιδί να παρακάμψει το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο και να σπουδάσει κατευθείαν στο Πανεπιστήμιο! Όσο έξυπνο κι εργατικό κι αν είναι αυτό το παιδί, είναι αδύνατο να τα καταφέρει. Κι όμως, αυτό προσπαθούν να επιβάλουν οι γερμανογάλλοι στη χώρα μας και στους άλλους "άτακτους" του Νότου, χωρίς ωστόσο οι ίδιοι να έχουν αποδειχθεί πολύ επιτυχημένοι "καθηγητές".

Βγαίνει, για παράδειγμα, κάθε τρεις και λίγο ο Β. Σόιμπλε για να υποστηρίξει πως η συνταγή του μνημονίου ήταν επιτυχημένη, αλλά δε "μαγειρεύτηκε" σωστά. Κατ' αρχήν οτιδήποτε δεν έχει εφαρμοστεί στην πράξη δεν είναι δυνατό να χαρακτηρίζεται επιτυχημένο. Να συμφωνήσω, εξάλλου, πως η κυβέρνηση του ρεζίλη των Παπανδρέου δεν εφάρμοσε αρκετές από τις προβλέψεις του μνημονίου στην ώρα τους, με αποτέλεσμα να συρθεί αργότερα στη λήψη μέτρων, όπως η εργασιακή εφεδρεία στο Δημόσιο, που ήταν συνώνυμα της προχειρότητας και της αναποτελεσματικότητας. Ωστόσο, οι ευρωπαίοι καλά θα κάνουν μερικές φορές να κοιτούν και τη δική τους φάτσα στον καθρέφτη. Αν το κάνουν, ας μην παραξενευτούν αν το θέαμα που αντικρίσουν τους τρομάξει! Κι αυτό γιατί ποτέ και πουθενά στον κόσμο δεν πέτυχε πρόγραμμα λιτότητας σε μια οικονομία σε ύφεση. Πόσω μάλλον όταν τόσο η λιτότητα όσο και η ύφεση έχουν αποκτήσει χαρακτηριστικά μονιμότητας...

Το παρελθόν δε διδάσκει τη Γερμανία...

Προφανώς και η Α. Μέρκελ δεν έχει πολύ ελεύθερο χρόνο! Ωστόσο, θα τη συμβούλευα να ξέκλεβε δύο ώρες από το βεβαρημένο της πρόγραμμα για να δει μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, η οποία μάλιστα βραβεύτηκε με το "Χρυσό Φοίνικα" στις Κάννες, την οποία σκηνοθέτησε ο Μίκαελ Χάνεκε κι έχει τίτλο "Η Λευκή Κορδέλα". Η υπόθεση διαδραματίζεται σε ένα γερμανικό χωριό στα χρόνια του μεσοπολέμου. Μέσα από τον τρόπο που παρουσιάζονται η βία, η καταπίεση και η υποκρισία στο φιλμ ο θεατής του αντιλαμβάνεται γιατί ο γερμανικός λαός παραδόθηκε αμαχητί στο ναζισμό. Με λίγα λόγια, γιατί η προτεσταντική ηθική οδήγησε στην επιβολή ενός αιμοσταγούς ηγέτη, όπως ο Χίτλερ, ο οποίος υποσχέθηκε στους γερμανούς τυφλή εκδίκηση για τα δεινά τα οποία τους είχαν επιβάλει οι νικητές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Όπως συμβαίνει, όμως, με οτιδήποτε εκκινεί από τυφλό πάθος, το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό...
Κάθε ομοιότητα με τη σημερινή κατάσταση δεν είναι καθόλου τυχαία! Η Γερμανία, αφού πρώτα επωφελήθηκε αγρίως από την καθιέρωση του ευρώ αλλά κι από την κρίση στην ευρωζώνη τα δύο τελευταία χρόνια, έρχεται τώρα να απειλήσει με μια δημοσιονομική πειθαρχία, η οποία θα είναι τόσο χρήσιμη όσο η δίαιτα σε κάποιον που έχει κάνει απεργία πείνας για δύο μήνες. Και προκειμένου να την επιτύχει, απειλεί με την επιβολή κυρώσεων τις απείθαρχες χώρες στις οποίες χρωστά το εξαγωγικό θαύμα τής τελευταίας δεκαετίας! Καταπίεση, βία και υποκρισία δηλαδή, όλα μαζί σε μια πολιτική που δεν είναι μόνο δολοφονική για το ευρώ, αλλά κι αυτοκτονική για την ίδια τη Γερμανία...

"Λαϊκοί αγωνιστές" με χρονοκαθυστέρηση!

Απορώ με εκείνους που ισχυρίζονται πως η Ελλάδα είναι μια χώρα γερόντων, πως αντιμετωπίζει, δηλαδή, έντονο δημογραφικό πρόβλημα. Κι αυτό γιατί όπου κι αν στρέφω το βλέμμα μου αντικρίζω μόνο...δίχρονους: δίχρονους πολιτικούς, δίχρονους επιχειρηματίες, δίχρονους πολίτες, δίχρονους...εργατοπατέρες, κι ας έχουν μούσια όπως ο Ν. Φωτόπουλος! Είναι ο πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ λαϊκός ήρωας, ύστερα κι από τη σύλληψή του για την κατάληψη του Κέντρου Διακοπής Ρεύματος; Οχι, αλλά ο Ν. Φωτόπουλος είναι έξυπνος κι έχει κατανοήσει πως ζούμε σε μια εποχή όπου ο καθένας στη δημόσια ζωή αυτής της χώρας, ανεξαρτήτως του παρελθόντος του, προσπαθεί να λάβει την καλύτερη θέση για την επόμενη ημέρα, τότε δηλαδή που ο κόσμος θα έχει χωριστεί στη λαϊκή συνείδηση σε καθάρματα και σε γενναίους, χωρίς ενδιάμεσες καταστάσεις...
Το διευκρινίζω: δεν είμαι αντίθετος σε ενέργειες οι οποίες παρεμποδίζουν την επιβολή άδικων αποφάσεων, όπως η διακοπή ρεύματος σε όσους δε μπορούν ή δεν θέλουν να πληρώσουν το χαράτσι στα ακίνητα. Οταν η εξουσία, άλλωστε, παραβιάζει το Σύνταγμα και τους νόμους δεν είναι απλώς δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση των πολιτών να αντιστέκονται με οποιοδήποτε τρόπο στηναδικία.Ωστόσο, είναι ελάχιστοι εκείνοι οι οποίοι κατέχουν σήμερα δημοσιο αξίωμα και οι οποίοι μπορούν να ισχυρίζονται πως έχουν μείνει αμόλυντοι από αμαρτίες του παρελθόντος. Και σίγουρα ένας από αυτούς δεν είναι ο Ν. Φωτόπουλος, ο οποίος ηγείται μιας συντεχνίας υπαλλήλων, η οποία επί δεκαετίες διοικούσε, στην ουσία, μια δημόσια επιχείρηση όχι με άξονα το κοινό συμφέρον, αλλά το καθαρώς ατομικό. Δεν θυμάμαι, για παράδειγμα, το Ν. Φωτόπουλο να έχει ζητήσει ποτέ να μοιραστούν και οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι τα οικονομικά κι εργασιακά προνόμια που απολάμβαναν όσοι ανήκαν στη ΓΕΝΟΠ. Γι' αυτό και οι όψιμοι λαϊκοί αγώνες ορισμένων είναι τόσο γνήσιοι όσο οι τσάντες που πωλούν μετανάστες στα Προπύλαια. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να απαλλαγούμε από το...παραεμπόριο.

Στις κωμωδίες περισσεύει η δημοκρατία...

Υποβάλλω τα "σέβη" μου στην προπαγάνδα! Μπορεί η ιδέα τής επιβολής άποψης δια της πλαγίας οδού και μέσω της επανάληψης να μου είναι απεχθής (παρότι ίσως το κάνω κι εγώ!), ωστόσο της αναγνωρίζω πως όταν το θέλει πολύ μπορεί να μας πείσει για τα πάντα: όπως, για παράδειγμα, πως οι τυφλοί είναι οι καταλληλότεροι για να οδηγούν λεωφορεία! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και να μας κάνει να πιστεύουμε ότι όσοι δεν επιθυμούν να επιβιβάζονται σε μέσα μεταφοράς που δεν πληρούν τους στοιχειώδεις κανόνες ασφαλείας είναι ανεύθυνοι κι αφελείς...
Μήπως κάτι τέτοιο δε συμβαίνει και με το λεωφορείο που μπορούμε να το ονομάσουμε, χάριν καλλιτεχνίας, "Λεωφορείον ο Πόθος τής Δηθεν Διάσωσης της Ελλάδας"; Εδώ και δύο χρόνια η πολιτική κι επιχειρηματική ελίτ, με την αμέριστη συμπαράσταση που απολαμβάνει από τα τσιράκια της στο χώρο των μέσων ενημέρωσης, μας απειλεί πως αν δε συναινέσουμε στην αυτοκτονία μας θα πεθάνουμε! Κι εμείς, σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, συναινέσαμε: και περικοπές στους μισθούς και στις συντάξεις δεχθήκαμε, εκόντες άκοντες, και με τις γενικότερες ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις συμβιβαστήκαμε, ακόμα κι έκτακτες εισφορές αλληλεγγύης συμφωνήσαμε να καταβάλουμε, αν και θα έπρεπε να είμαστε εμείς εκείνοι οι οποίοι θα τυγχάναμε της οικονομικής συνεισφοράς του κράτους και των πλουσιότερων κατοίκων αυτής της χώρας. Και τί καταφέραμε ύστερα από όλα αυτά, όπως αποδεικνύει και η αδυναμία της Γερμανίας να πάρει από τις αγορές το ποσό που ζητούσε για τα ομόλογά της; Μια "τρύπα στο νερό"! Τίποτα δηλαδή πιο φυσιολογικό όταν προσπαθείς να δώσεις απαντήσεις σε ένα πρόβλημα θέτοντας, όμως, λανθασμένες ερωτήσεις...
Εχω μια απορία και θα ήθελα να με βοηθήσετε: αυτός ο κατασυκοφαντημένος ελληνικός λαός, ο οποίος υποτίθεται πως δεν έχει τη σοφία των κυβερνώντων του για να του δοθεί η δυνατότητα να μιλήσει μέσω δημοψηφίσματος ή εκλογών, πόσο χειρότερη θα είχε κάνει την κατάσταση αν του δινόταν η ευκαιρία να την πάρει στα "χέρια" του; Να δεχθώ πως δεν έχει αναπτυχθεί όλα αυτά τα χρόνια μια κουλτούρα συμμετοχής στα κοινά, με την έννοια της εξυπηρέτησης του δημόσιου κι όχι του προσωπικού συμφέροντος. Οταν ακούω, όμως, αυτό το επιχείρημα από εκείνους που τρέμουν την πραγματική δημοκρατία γιατί αντικρούει τον ωφελιμισμό τους, μου θυμίζουν τους εργοδότες που δεν προσλαμβάνουν νέους γιατί δεν έχουν εμπειρία! Δώστε μας εμπειρίες, επομένως: διοργανώστε, για παράδειγμα, δημοψηφίσματα σε συνοικιακό, δημοτικό, περιφερειακό και ύστερα εθνικό επίπεδο και χρησιμοποιήστε το διαδίκτυο και για κάτι καλό κι όχι μόνο για να βάζετε ρετουσαρισμένες φωτογραφίες σας δίπλα στην παράθεση του ανύπαρκτου έργου σας. Α, και κάτι που μπορεί να γίνει πιο άμεσα: κάντε, επιτέλους, εκλογές για να δοθεί ένα τέλος σε αυτήν την κυβέρνηση μαριονετών τραπεζιτών-ακροδεξιάς, η οποία παρωδεί τη δημοκρατία στην ίδια τη χώρα που τη γέννησε. Αλίμονο, εξάλλου,αν της επιτραπεί να πάρει νέα μέτρα λιτότητας μέχρι τον Ιούνιο και, μάλιστα, δεσμευτικά για τα επόμενα τρία χρόνια...

"Δοξάστηκε κρυπτόμενος, γελοιοποιηθηκε εμφανιζόμενος"!

Ο στρατηγός Γρίβας ήταν μια από τις πιο αμφιλεγόμενες προσωπικότητες της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας, αφού η δράση του στην Κύπρο συνδυάστηκε τόσο με την ανεξαρτησία τής νήσου όσο όμως και με τη διχοτόμησή της. Γι' αυτόν, άλλωστε, ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε πει το περίφημο "δοξάστηκε κρυπτόμενος και γελοιοποιήθηκε εμφανιζόμενος"! Ποιός ξέρει, αν ο αποκαλούμενος και "Γέρος της Δημοκρατίας" ζούσε σήμερα μπορεί να έλεγε τα ίδια και για το διάδοχο του εγγονού του στην πρωθυπουργία...
Λίγο πριν αναλάβει ο Λ. Παπαδήμος ένα από τα επιχείρηματα υπέρ του που χρησιμοποιούσαν οι "αφισιονάδος" του ήταν πως με την ευρωπαϊκή του εμπειρία και το "καλό" του όνομα στα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων θα μπορούσε να επαναδιαπραγματευόταν τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής τού Οκτωβρίου επί τα βελτίω. Η πρώτη του επίσκεψη, όμως, ως πρωθυπουργού στις Βρυξέλλες, στο Λουξεμβούργο και στη Φρανκφούρτη απόδειξε ότι ο ρόλος που έχει αναλάβει ο τραπεζίτης στην πολιτική ζωή της χώρας δεν είναι αυτός του μαχητικού διεκδικητή των συμφερόντων τού ελληνικού λαού, αλλά του πειθήνιου εφαρμοστή των μέτρων λιτότητας που είναι τόσο αποτελεσματικά όσο η νηστεία στους κωπηλάτες μιας τριήρους! Γελούσαν και τα "μουστάκια" των... Μπαροζογιουνκέρηδων που άλλαξαν το Μανωλιό για να βάλουν τα ρούχα του αλλιώς και, μάλιστα, στο "σώμα" που τους μοιάζει περισσότερο στην ανελέητη εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης ανοησίας.
Απορώ, εξάλλου, πώς είναι δυνατό κάποιος που έχει τοποθετηθεί στην θέση του χωρίς καμιά προηγούμενη λαϊκή νομιμοποίηση να απαιτεί, συμπαρατασσόμενος με τους ξένους δανειστές, από την πολιτική ηγεσία της χώρας, που όσο άθλια κι αν είναι κάποιοι την έχουν εκλέξει, να βάλει την υπογραφή της στη νέα δανειακή σύμβαση και, μάλιστα, με εκβιαστικό τρόπο. Κάποιοι ισχυρίζονται πως οι γαλλογερμανοί επιμένουν γιατί στο πακέτο του Οκτωβρίου συμπεριλαμβάνεται και η αγορά όπλων. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτή η θεωρία συνωμοσίας, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να κατανοήσουν οι ευρωπαίοι πως ακόμα κι ο πιο δουλοπρεπής εκβιαζόμενος θα φτάσει η στιγμή που θα ξεσηκωθεί. Και τότε ενδεχομένως η σφοδρότητα της αντίδρασής του να είναι καταστροφικότερη για τους εκβιαστές του παρά για τον ίδιο...

Αυτοδιαλύονται περί όνου σκιάς!

Οι τύποι είναι απίθανοι! Την ώρα που το κατασκεύασμά τους, δηλαδή το ευρώ, καταρρέει εκείνοι εξακολουθούν τα παιχνίδια εξουσίας που μοιάζουν με παρτίδα σκάκι μεταξύ νευρωτικών. Δε μπορώ να εξηγήσω αλλιώς τη συνεχιζόμενη διαμάχη τρόικας-Α. Σαμαρά για τις περιβόητες έγγραφες δεσμεύσεις για την εφαρμογή των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής του Οκτωβρίου, δηλαδή για το...αυτόγραφο του προέδρου της Ν.Δ. που απαιτούν Κομισιόν, ΕΚΤ και ΔΝΤ, λες και η ευρωζώνη βρίσκεται υπό διάλυση γι' αυτόν το λόγο κι όχι για πολύ σοβαρότερους...
Μην τρελαθούμε πάντως: η άρνηση Σαμαρά να υπογράψει, όσο ορθή κι αν είναι, δε στηρίζεται φυσικά σε λόγους εθνικής αξιοπρέπειας, όπως θέλει να ισχυρίζεται, αλλά σε κάτι πολύ πιο μικροκομματικό. Ξέρει πολύ καλά κι ο ίδιος πως η απόφασή του να συμμετάσχει σε αυτήν τη συγκυβέρνηση τραπεζιτών-ακροδεξιών έχει πικράνει όσους πίστεψαν τον αντιμνημονιακό λόγο του και στράφηκαν σε αυτόν σα διέξοδο στην πολιτική Παπανδρέου. Ο Α. Σαμαράς, επομένως, δε μπορούσε παρά να κρατήσει μια τελευταία παντιέρα για την τιμή των...εκλογών, τις οποίες θέλει να κερδίσει περισσότερο από όσο επιθυμεί να διασωθεί η χώρα. Μόνο που όπως έχει παραδεχθεί κι ο ίδιος, έχει ήδη δεσμευτεί για την εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής. Για παράδειγμα, θα ψηφίσει έναν προϋπολογισμό που περιέχει και ρυθμίσεις του μεσοπρόθεσμου τις οποίες είχε καταψηφίσει μόλις το καλοκαίρι ως απαράδεκτες κι αδιέξοδες...
Εχω την εντύπωση πως όσοι δε βλέπουμε τη σωτηρία του ελληνικού λαού να περνά μέσα από το ευρώ δεν θα χρειαστεί να κουνήσουμε ούτε το μικρό μας δαχτυλάκι για να απαλλαγούμε από ένα νόμισμα που "πλάστηκε" για τους ισχυρούς κι όχι για τους αδύναμους! Θα το καταστρέψουν μόνοι τους οι "δυνατοί", στο όνομα μιας πειθαρχίας που έχει την ίδια ουσία με την υποχρέωση των φαντάρων να ξυρίζονται σε καθημερινή βάση...

Οι μασκοφόροι της ακροδεξιάς...

Ας πάρουμε την καλύτερη περίπτωση για το ΛΑΟΣ. Σε αυτήν είναι ένα ακροδεξιό κόμμα, το πιο επιτυχημένο από τη μεταπολίτευση και μετά! Στη χειρότερη, όμως, περίπτωση είναι ένας σχηματισμός χωρίς καμιά συγκεκριμένη ιδεολογία. Εκτός αν ως τέτοια λογίζει κανείς τον απύθμενο αριβισμό του αρχηγού και των κορυφαίων στελεχών του, οι οποίοι συμπεριφέρονται σαν εποχικά καταστήματα: τα Χριστούγεννα πωλούν αγιοβασίληδες, τις απόκριες στολές "Μπάτμαν" και στα μεσοδιαστήματα βιβλία τα οποία αν πιστέψεις, απορείς γιατί οι έλληνες δεν είμαστε ικανοί, ανάμεσα σε άλλα, να πετάμε χωρίς φτερά και να διασχίζουμε τους ωκεανούς κολυμπώντας!
Κι όμως το ΛΑΟΣ είναι πλέον συγκυβερνών κόμμα. Εμείς, ωστόσο, δεν απορούμε γι' αυτό αλλά με το ότι οι ευρωπαίοι το καταγγέλλουν ως ακροδεξιό, ρατσιστικό κι αντισημιτικό. Με λίγα λόγια περιγράφουν το "βασιλιά" γυμνό, όπως πραγματικά είναι, κι όχι με τα διαδήματα μετριοπάθειας με τα οποία τον έχει στολίσει ο Γ. Καρατζαφύρερ προκειμένου να δώσει λίγο φως στο ιδεολογηματικό σκοτάδι στο οποίο κινείται ο σχηματισμός του οποίου ηγείται. Το παρελθόν, άλλωστε, μπορείς να το αποκρύβεις, αλλά δε μπορείς να το αλλάξεις. Είναι αδύνατο, για παράδειγμα, να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να αφαιρέσεις το τσεκούρι από τα χέρια του Μ. Βορίδη και τα αντισημιτικά φυλλάδια από τις παλάμες του Α. Γεωργιάδη...
Δεν ξέρω αν ο ρόλος του ΛΑΟΣ στο πολιτικό σύστημα είναι να κάνει τη βρόμικη δουλειά, όπως το καταγγέλλει η Α. Παπαρήγα. Ακόμα, όμως, κι αν δεν υπολανθάνει σκοπιμότητα, το απότελεσμα είναι το ίδιο. Ο Γ. Καρατζαφύρερ διαθέτει, πλέον, τρία κυβερνητικά στελέχη σε μια συγκυβέρνηση που περιλαμβάνει τα πάντα- τραπεζίτες, σοσιαλψευταράδες, φιλελεύθερα μηδενικά κι ακροδεξιούς, αλλά της λείπει το σημαντικότερο για μια δημοκρατία όνομα και πράγμα, δηλαδή η λαϊκή νομιμοποίηση...

Να ποιός είναι ο...Αγών τους!

Σκεφτείτε να ετοίμαζα επί μήνες μια πολυσέλιδη έκθεση στην οποία, μεταξύ άλλων, θα διαπίστωνα, όταν την ολοκλήρωνα, τα κάτωθι: ο ουρανός είναι γαλανός, η γη είναι σφαιρική, τα δένδρα φυλλορροούν το φθινόπωρο, τα αυτοκίνητα τρέχουν γρηγορότερα από τους ελέφαντες και οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθαίνουν! Πόση σημασία θα δίνατε σε αυτές τις κοινοτοπίες, που είναι γνωστές ακόμα και σε όσους υποφέρουν από δείκτη εφυίας χαμηλότερο του εκατό; Πόσο σοφό θα με περνούσατε και πόσο θα ελπίζατε σε εμένα για να σας δώσω λύσεις όταν η πολυπλοκότητα της σκέψης μου δεν θα ξεπερνούσε εκείνη ενός παιδιού της πρώτης Δημοτικού; Κι όμως, το έθνος στράφηκε προσοχή ενώπιον του γκάουλαϊτερ Ράιχενμπαχ, ο οποίος...σε πολυσέλιδη έκθεσή του μας "ενημέρωσε", δίχως να καταθέσει προτάσεις, ανάμεσα σε άλλα για τη γραφειοκρατία και τη φοροδιαφυγή στην Ελλάδα! Πραγματικά, θα εξεπλάγησαν όσοι προσγειώθηκαν από τον Αρη σε αυτήν την "κουτσουλιά" τής Μεσογείου μόλις χθες...
Χρυσοθήρα μου κ. Ράιχενμπαχ, προφανώς και η Ελλάδα μαστίζεται από τη γραφειοκρατία και τη φοροδιαφυγή. Φυσικά και πρέπει να αξιοποιήσουμε τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας με τις οποίες μας έχει προικίσει η φύση. Αλλά όλα αυτά δε μπορούν να γίνουν με όρους αποικιοκρατικούς, με δήθεν σοφούς κι αυθεντίες πάνω από το κεφάλι μας να διαμοιράζουν τα ιμάτιά μας σα να ήταν δικά τους. Και φυσικά δίχως τους ίδιους κομματικούς σχηματισμούς που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο και δεν θέλησαν ποτέ, ελέω πελατειακών σχέσεων με τους ψηφοφοόρους τους κι εθελοδουλίας στα επιχειρηματικά αφεντικά τους, ούτε να φτιάξουν μια ορθολογικά δομημένη δημόσια διοίκηση ούτε να "χτυπήσουν" τη φοροδιαφυγή. Γιατί είναι, ακριβώς, η έλλειψη πολιτικής βούλησης που γιγάντωσε αυτά τα προβλήματα κι όχι τόσο η αδυναμία τωνδιοικητικώνκαι φοροεισπρακτικών μηχανισμών λόγω κακού γενετικού υλικού...
Κακά τα ψέματα, όμως, οι έλληνες ζουν την εποχή της αναζήτησης σωτήρα. Τον ψάχνουν απεγνωσμένα παντού, έφτασαν μέχρι και στα απορρίμματα του μακρινού παρελθόντος για να βρουν κάποιον που θα τους σώσει από μια χρεοκοπία που έχει ήδη συμβεί! Αδέλφια, αν μου επιτρέπετε, σταματήστε να διαβάζετε βιογραφικά: μόνο η λαϊκή ενότητα κι αλληλεγγύη θα μας βγάλει από την κρίση. Αυτοί που μας κυβερνούν έχουν ως πρώτη προτεραιότητα να γλιτώσουν την κάστα τους από τη συμφορά. Αν, δευτερευόντως, σωθούν η πατρίδα κι ο λαός της έχει καλώς. Αλλά δεν θα σκάσουν κιόλας αν στο τέλος έχουν διαφυλάξει μόνο το τομάρι τους...

Το ευρώ δεν το "γκρεμίζει" ο Λαφαζάνης...

Θυμάστε το "παιχνίδι" που έχουμε παρακολουθήσει σε αρκετές αμερικανικές ταινίες με δύο αυτοκίνητα να τρέχουν το ένα προς το άλλο κι ο νικητής να είναι αυτός που δεν θα στρίψει πρώτος το τιμόνι; Αυτό μου θυμίζει το "παιχνίδι" των εκβιασμών που παίζεται τα τελευταία δύο χρόνια μεταξύ Αθήνας και Βρυξελλών! Μόνο που αν ήθελε κάποιος να στοιχηματίσει υπέρ των ευρωκρατών δεν θα κέρδιζε και πολλά αφού η απόδοση που δίνουν είναι χαμηλή. Κι αυτό γιατί αυτή που πρώτη στρίβει το "τιμόνι" ήταν πάντοτε η κυβέρνηση του ρεζίλη των Παπανδρέου και η ακροδεξιά αντιπολίτευση Σαμαρά-Καρατζαφέρη. Αλήθεια, πόσο αφελής πρέπει να είναι κανείς για να πιστεύει ότι η Κομισιόν θα επιτρέψει την ευρωζώνη να καταρρεύσει γιατί ο πρόεδρος της Ν.Δ. δεν θα υπογράψει ένα χαρτί; Αλλωστε, με τους εκβιασμούς μπορείς να πετύχεις προσωρινά οφέλη, ο εκβιαζόμενος όμως δεν θα τους ξεχάσει ποτέ...

Οι πιέσεις που δέχονται τα ισπανικά, τα ιταλικά, αλλά και τα γαλλικά ομόλογα αποδεικνύουν αυτό που θα έπρεπε να ήταν αυταπόδεικτο για τους ηγέτες της ευρωζώνης, οι οποίοι έχουν σπουδάσει στα ακριβότερα πανεπιστήμια του κόσμου: πως το ευρώ δεν θα καταρρεύσει εξαιτίας του...Παναγιώτη Λαφαζάνη κι όσων άλλων υποστηρίζουν την εκδοχή της επιστροφής στα εθνικά νομίσματα, αλλά εξαιτίας των ίδιων των ηγετών της ευρωζώνης! Το παραδέχθηκε, άλλωστε, κι ο πρόεδρος της Κομισιόν ότι οι πολιτικές που ακολούθησε η Ευρώπη για την έξοδο από την κρίση απότυχαν. Και για να παραφράσω λίγο τον αγαπημένο στον τραπεζιτάρχη Παπαδήμο, Σέξπιρ "το πρόβλημα Λουκά δε βρίσκεται στους αστερισμούς, αλλά στους εαυτούς μας"...

Έχω γράψει εδώ και πολύ καιρό πως η αντιμετώπιση της Ελλάδας σαν το απολωλός πρόβατο από τους ισχυρούς της ευρωζώνης όχι μόνο καταλύει την έννοια της Κοινοτικής αλληλεγγύης (όχι δηλαδή πως υπήρξε ποτέ κάτι τέτοιο) και βασίζεται σε μια υποκριτική ηθικολογία, αλλά κόβει το "κλαδί" που κάθονται και οι ίδιοι. Ωστόσο η Γερμανία, κατά βάση, και η Γαλλία δευτερευόντως, σα γνήσιες καπιταλιστικές χώρες, θέλησαν να πουλήσουν ακόμα και το "σκοινί" με το οποίο, νομοτελειακώς πλέον, θα κρεμαστούν! Το ευρώ "αργοπεθαίνει", όμως γι' αυτό δε φταίει η Ελλάδα, αλλά εκείνοι που έβαλαν το κάρο, δηλαδή την οικονομική ένωση, μπροστά από το άλογο, δηλαδή την πολιτική ένωση. Το ευρώ "ψυχορραγεί" και, κατά συνέπεια, και η ίδια η Ευρωπαϊκή Ενωση γιατί η "δημοκρατική" Δύση τρέμει τη γνώμη του λαού, όπως φάνηκε και με τον πανικό σε Βρυξέλλες, Βερολίνο και Παρίσι για το ελληνικό δημοψήφισμα. Η Ελλάδα δεν ήταν παρά το πρώτο "ελαφρύ" ανάχωμα, δεν ήταν όμως αυτή που άνοιξε την κερκόπορτα. Τώρα, είναι αργά για δάκρυα Ανγκελα και Νικολά...

Γιατί το Πολυτεχνείο ζει!

Ξέρετε γιατί πολλοί δε βρίσκουν νόημα στον εορτασμό επετείων όπως αυτή του Πολυτεχνείου; Γιατί είναι μαθημένοι στο να ακολουθούν πρόσωπα κι όχι ιδέες! Σου λένε, "γιατί να τιμήσουμε ανθρώπους που η μεταπολιτευτική τους πορεία ήταν δυσανάλογη των ηρωικών τους στιγμών επί χούντας"; Ισχυρίζονται οι ίδιοι, "γιατί να βγούμε στους δρόμους για να τιμήσουμε, για παράδειγμα, τη Μ. Δαμανάκη όταν αυτή εδώ και πολλά χρόνια δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ατιμάζει τα νιάτα της";...
Δεν θα σας πω μόνο πως πρέπει να δούμε την αυριανή πορεία το Πολυτεχνείου σα μιαν ευκαιρία να διατρανώσουμε την αντίθεσή μας στη νέα χούντα των τραπεζιταρχών και των σημιτοφασιστών. Αυτή είναι μόνο μια ανάγνωση και, ίσως, η πιο επιφανειακή. Το Πολυτεχνείο ζει και θα ζει, όπως άλλωστε και κάθε επαναστατική στιγμή στην ιστορία, όσο τα προβλήματα που το δημιούργησαν, όπως η έλλειψη δημοκρατίας, και τα αιτήματα που το συνόδευσαν, όπως το "ψωμί, παιδεία, ελευθερία", παραμένουν επίκαιρα. Και πείτε μου εσείς αν στη σημερινή Ελλάδα δεν έχουμε ανάγκη από δημοκρατία, ψωμί, παιδεία κι ελευθερία...
Η εξουσία φθείρει τους ανθρώπους. Θα έλεγα πως αυτό είναι σχεδόν νομοτελειακό! Αν κάνουμε την αυτοκριτική μας, θα διαπιστώσουμε ότι όποτε μας δόθηκε η ευκαιρία να ελέγξουμε τις ζωές άλλων, είτε λέγονται υφιστάμενοί μας στη δουλειά, είτε ακόμα και τα παιδιά μας, ενεργήσαμε, κάποιες φορές τουλάχιστον, καθ' υπέρβασην της αρχής της ισότητας. Ετσι αντιμετωπίζω κι όσους από εκείνους αγωνίστηκαν πραγματικά κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, αν και δεν ήταν τόσοι όσοι εμφανίστηκαν στη μεταπολίτευση διεκδικώντας μερίδιο ηρωισμούπου δεν τους αναλογούσε, και οι οποίοι όταν έγιναν υπουργοί, βουλευτές ή διοικητές δημόσιων οργανισμών συμπεριφέρθηκαν με απληστία κι αλαζονεία. Δεν ήταν παρά θύματα της ανθρώπινης φύσης, η οποία είναι ικανή για τα καλύτερα και για τα χειρότερα. Γι' αυτό, επαναλαμβάνω, τα παιδιά στα σχολεία δεν είναι αρκετό να μαθαίνουν τα ονόματα ηρώων και ημερομηνιών που τιμούν το έθνος. Πρέπει, πρώτα από όλα, να διδάσκονται την αξία της επανάστασης απέναντι σε ό,τι κι όποιον πιστεύει ότι είναι ανώτερος από τον άλλο και γι' αυτό μπορεί να του συμπεριφέρεται σα να ήταν δούλος του. Η δική μου γενιά και οι παλαιότερες δυστυχώς διδαχθήκαμε την υποταγή σε αυθεντίες, πολιτικές, οικονομικές, πνευματικές. Γι' αυτό κι αποκτήσαμε και τους πολιτικούς που δεν άξιζαν σε εμάς, αλλά στα γράμματα που μάθαμε. Η μόνη μας ελπίδα βρίσκεται στη σαρωτική αλλαγή τού εκπαιδευτικού μας μοντέλου, που δεν θα δημιουργεί πειθαρχημένα ρομποτάκια, αλλά αυτοπειθαρχημένουςπολίτες με το π κεφαλαίο. Και τότε θα βλέπαμε πόση αποδοχή θα είχαν στην κοινή γνώμη οι τραπεζιτάρχες "μεσσίες", οι αρχιερείς της διαπλοκής και οι φασιστοειδείς κολαούζοι τους...

Η...πολιτική άνοιξη των καιροσκόπων!

Ο Σ. Χατζηγάκης είναι ένας παλαιάς κοπής πολιτικός, από εκείνους δηλαδή που είναι περισσότερο κομματάρχες παρά άνθρωποι με όραμα για μια άλλου είδους διακυβέρνηση. Κι αν θέλαμε μια απόδειξη γι' αυτό τη βρήκαμε με την αποκάλυψη ότι διόρισε μπάρμαν, άνευ άλλων προσόντων, στο Δημόσιο όταν ήταν υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης! Ωστόσο, έχει δίκιο όταν μιλά για ακροδεξιά "σταγονίδια" στη Ν.Δ. κι όταν αποκαλεί τον Α. Σαμαρά επικίνδυνο κι ότι προσπαθεί να μετατρέψει την αξιωματική αντιπολίτευση στο αλήστου μνήμης απολειφάδι που λεγόταν Πολιτική Ανοιξη. Θυμάστε, το κόμμα που αποτέλεσε μείγμα καιροσκοπισμού, υποτέλειας στα διαπλεκόμενα κι ακροδεξιάς και το οποίο μπήκε γρήγορα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας...

Ο Α. Σαμαράς είναι εξήντα χρόνων! Δεν το γράφω μόνο και μόνο από αριθμολαγνεία, αλλά και για να υπονοήσω πως η πολιτική του καριέρα δεν άρχισε πριν από δύο χρόνια όταν κι έγινε, εκμεταλλευόμενος τις περιστάσεις, αρχηγός της Ν.Δ. Υπήρξε γόνος πλούσιας και πολιτικής οικογένειας, σκληρός αβερωφικός βουλευτής από τα είκοσι έξι του, ο υπουργός Εξωτερικών που άνοιξε τα σύνορα στους πάντες, διασπαστής της παράταξης που σήμερα προεδρεύει, εξυπηρετώντας συμφέροντα, καθώς και ιδρυτής ενός κόμματος η πολιτική πρόταση του οποίου, αν υπήρχε τέτοια, γρήγορα ξεχάστηκε από τον ελληνικό λαό. Γι' αυτό και δε δικαιούται να εμφανίζεται σήμερα ως ο ρηξικέλευθος πολιτικός, πόσω μάλλον όταν γι' άλλη μια φορά στην καριέρα του έκανε την κωλοτούμπα του για να είναι αρεστός κι όχι χρήσιμος στον τόπο...

Αν αύριο μεθαύριο έρθει στην εξουσία ο Α. Σαμαράς με ποιούς θα κυβερνήσει; Με τους ακροδεξιούς Χ. Λαζαρίδη και Φ. Κρανιδιώτη ή με πολιτικούς νάνους όπως οι παγκοσμίως άγνωστοι Ν. Μηταράκης και Χ. Σταϊκούρας; Η Ν.Δ. του κ. Σαμαρά δεν είναι τίποτα άλλο από μια παραλλαγή της αποτυχημένης Πολιτικής Ανοιξης κι ένας πιο εκλεπτυσμένος ΛΑΟΣ. Αυτό, όμως, έχει ανάγκη η χώρα μας ή μήπως μια πραγματικά εναλλακτική πρόταση εξουσίας που δεν θα τοποθετεί το προσωπικό συμφερόν πάνω από όλους κι από όλα και θα έχει στη βάση της τη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου κι όχι την εξυπηρέτηση των δανειστών;...

Φωτιά και...τσεκούρι στους προσκυνημένους!

Αν δεν ήταν τραγική, θα ήταν αστεία η αίσθηση περί εθνικής υπερηφάνειας που χαρακτηρίζει τους μνημονιακούς: από τη μια είχαν "στυλώσει" τα πόδια για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με το επιχείρημα πως πλήττεται το εθνικό γόητρο στο εξωτερικό, όπως φάνηκε κι από τον τρόπο που αντιμετώπισαν το ρεζίλη των Παπανδρέου στις Κάννες η Α. Μέρκελ, ο Ν. Σαρκοζί κι ο Μ. Ομπάμα. Από την άλλη, ώστόσο, οι ίδιοι άνθρωποι καμαρώνουν για την πραξικοπηματική συγκυβέρνηση στην οποία έγιναν υπουργοί και υφυπουργοί και μη μετανοημένοι ακροδεξιοί. Κι ας μας πήραν χαμπάρι οι ξένοι κι ας μας "κράζουν" γιατί συμμετέχουν σε αυτή άνθρωποι που ηγούνταν της νεολαίας φιλοχουντικού κόμματος κι έμποροι αντισημιτικών φυλλαδίων...
Ας το προσπεράσω κι ας επικεντρωθώ στον τραπεζίτη που ηγείται της πραξικοπηματικής κυβέρνησης και τον οποίο οι δημοσκοπήσεις έσπευσαν να τον αποθεώσουν πριν αφήσουν το λαό να δει πρώτα το έργο του και μετά να τον κρίνει... Τί θα κάνει ο Λ. Παπαδήμος; Θα συνεχίσει μια φορομπηχτική πολιτική που έχει αναγκάσει ακόμα κι έντιμους πολίτες να δηλώνουν δημοσίως πως θα κάνουν στάση πληρωμών; Θα ιδιωτικοποιήσει κερδοφόρες ή εν δυνάμει κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις σε τιμή ευκαιρίας; Κι αν το κάνει πώς θα χρηματοδοτούνται, στη συνέχεια, τα απομεινάρια του κοινωνικού κράτους; Ή θα προχωρήσει, επιτέλους, το αγαπημένο "παιδί" του εγχώριου και ξένου κεφαλαίου σε εκείνες τις περικοπές δαπανών, όπως οι συγχωνεύσεις και καταργήσεις άχρηστων δημόσιων οργανισμών, και σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, όπως το πλήρες άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, που και θα περιορίσουν το έλλειμμα και το χρέος και θα τονώσουν την οικονομία χωρίς να πληγούν καίριοι τομείς όπως η παιδεία και η υγεία;...
Ενδεχομένως να είμαι προκαταβολικά σκληρός με το Λ. Παπαδήμο. Ωστόσο, αυτό το συναίσθημα μου προκαλεί οποιοσδήποτε αναρριχάται στην εξουσία χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση, είτε είναι συνταγματάρχης είτε τραπεζιτάρχης. Και φοβάμαι πολύ εκείνους που είναι φανερά οι εκλεκτοί του επιχειρηματικού κατεστημένου αυτής της χώρας. Κι αυτό γιατί τα συμφέροντα της πλειονότητας του ελληνικού λαού δεν ταυτίζονται με τα συμφέροντα όσων ξεπλένουν τις αμαρτίες τους στο "ποτάμι" της φιλανθρωπίας...

Ενα κράμα Σούπερμαν και Τσακ Νόρις!

Αν ο Ιησούς γνώριζε πόσοι "μεσσίες" θα τον διαδέχονταν στην Ελλάδα μετά από τη σταύρωσή του, φαντάζομαι πως θα ξανασκεφτόταν να περνούσε τα "θεία πάθη"! Κι αυτό γιατί θα ήταν, απλώς, ένας ακόμα στο σωρό, όπως άλλωστε κι όλοι οι "σωτήρες" πρωθυπουργοί που πέρασαν τις τελευταίες δεκαετίες και οι οποίοι μας οδήγησαν στο να αγωνιζόμαστε τώρα για τη...σωτηρία τής χώρας.

Αυτές τις υπερφυσικές ιδιότητες, ένα κράμα δηλαδή Σούπερμαν και...Τσακ Νόρις, προσδίδουν πολλοί στον πραξικοπηματία πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο: έχουν περισσέψει αυτές τις ώρες οι ύμνοι γύρω από ένα πρόσωπο το οποίο, για να μην ξεχνιόμαστε, συνδέεται άμεσα με αιτίες που έφεραν την Ελλάδα στο γκρεμό: η "φούσκα" του χρηματιστηρίου, η εποχή των διακοποδανείων και των εορτοδανείων, καθώς και η είσοδος της χώρας στο ευρώ, χωρίς να είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο, συνδέονται άμεσα όχι μόνο με τον αρχιερέα της διαπλοκής αλλά και με τον τότε διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος. Απορώ, επομένως, με το ζήλο με τον οποίο οι εγχώριοι και οι ξένοι διαπλεκόμενοι, όπως και τα μιντιακά παπαγαλάκια τους εξωραΐζουν τη δημόσια εικόνα ενός ανθρώπου ο οποίος δε γεννήθηκε χθες, παρουσιάζοντάς τον σαν τον άσπιλο Δον Κιχώτη που θα διασώσει την Ελλάδα από την καταστροφή...

Το ομολογώ πως το μείγμα...σημιτοφασιστών που συμπεριλαμβάνονται στη νέα κυβέρνηση μου προκαλεί τρόμο: από τη μια έχουμε την παραμονή ή την επαναφορά προσώπων του σημιτικού παρελθόντος της χώρας, τα οποία είχαν αποτύχει, εκ του αποτελέσματος, όσες φορές τους ανατέθηκαν κυβερνητικά καθήκοντα. Κι από την άλλη, αυτό που μας φαινόταν ως κακόγουστο αστείο μέχρι πριν από μερικά χρόνια, παίρνει "σάρκα κι οστά": βουλευτές τού ΛΑΟΣ, όπως ο "μπουμπούκος" Αδ. Γεωργιάδης κι ο...τσεκουράτος Μ. Βορίδης προαλείφονται για υπουργοί! Η ελληνική δημοκρατία στα χειρότερά της...

Μες του...Νοέμβρη τη γιορτή!

Συμφωνούμε πως ο Σ. Μπερλουσκόνι είναι ένας γελοίος κρετίνος, η διήγηση των επιχειρηματικών και ροζ σκανδάλων του οποίου θα μπορούσε να γεμίσει τη Βιβλιοθήκη τής Αλεξάνδρειας; Κι όμως ούτε αυτός ο απατεώνας ολκής προτίμησε να σχηματιστεί, μετά την υπεσχημένη παραίτησή του, κυβέρνηση συνεργασίας με πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη. Ακόμα κι ο "Καβαλιέρε" επέλεξε το δρόμο των εκλογών παρά τον εξευτελισμό της παράδοσης της Ιταλίας στους γερμανογαλλοαμερικανούς, στις τράπεζες και στις αγορές. Και ύστερα λένε πως με τους ιταλούς είμαστε "ούνα φάτσα, ούνα ράτσα"...

Στη μπανανία, πάλι, που λέγεται Ελλάδα η απευθείας έκφραση της λαϊκής βούλησης όχι μόνο δεν θεωρείται αυτονόητη επιλογή, αλλά χαρακτηρίζεται κι απευκταία, τουλάχιστον για το αμέσως προσεχές χρονικό διάστημα. Γι' αυτό και καταλήγουμε στο σχηματισμό μιας κυβέρνησης-παρωδίας χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση, η οποία μάλιστα θα λάβει μέτρα κι αποφάσεις οι οποίες θα δεσμεύουν και τα παιδιά των παιδιών μας. Θα το πω ακόμα πιο καθαρά και μέσα στην όποια υπερβολή εντοπίστε τα ψήγματα αληθείας που ενδεχομένως να κρύβονται: αυτήν την εβδομάδα στην Ελλάδα συντελέστηκε πραξικόπημα! Ναι, δεν είχαμε τανκ στους δρόμους ούτε συλλήψεις πολιτικών αρχηγών. Κι ο Λ. Παπαδήμος δε χαρακτηρίζεται από τον παραληρηματικό λόγο του δικτάτορα Παπαδόπουλου. Οφείλω να ομολογήσω πως αυτήν τη φορά ο ξένος δάκτυλος τα κατάφερε καλύτερα από ό,τι πριν από σαράντα τέσσερα χρόνια, όταν οι συνταγματάρχες πρόλαβαν τους "εκλεκτούς" στρατηγούς! Ωστόσο, έχουμε την επιβολή μιας κυβέρνησης από εξωθεσμικούς παράγοντες, οι οποίοι το τελευταίο που έχουν στο μυαλό τους είναι η σωτηρία της χώρας...

Δείτε, για παράδειγμα, πώς "σκαρφαλώνει" ο Γ.Δ. του Χρηματιστηρίου και θα καταλάβετε γιατί ο λαός μόνο τα χειρότερα μπορεί να περιμένει τους επόμενους μήνες. Πολύ φοβάμαι, μάλιστα, πως αν η χούντα κράτησε επτά χρόνια, η μεταμοντέρνα εκδοχή της θα θυμίζει σε διάρκεια περισσότερο τη δικτατορία Φράνκο στην Ισπανία. Ας παραλλάξουμε, επομένως το γνωστό χουντικό άσμα κι ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί "μες...του Νοέμβρη τη γιορτή"!

Ο "παραλίας νούμερο δύο"!

Ούτε ένα πραξικόπημα δε μπορούν να διοργανώσουν σωστά! Οι πραξικοπηματίες παλεύουν επί ημέρες για να βρουν κάποιον αρχιπραξικοπηματία, αλλά ούτε αυτό δεν είναι ικανοί να διεκπεραιώσουν στην ώρα του. Και να πει κανείς πως δεν είναι μεγαλωμένοι μέσα στην εξουσία και δεν ξέρουν πώς λειτουργεί το σύστημα; Κάθε άλλο, φαίνεται όμως πως τόσο για το ρεζίλη των Παπανδρέου όσο και για το συγκάτοικό του στη Βοστόνη ισχύει στην αντιστροφή του αυτό που έλεγε ο Ναπολέων όταν τον έψεγαν για τη μη αριστοκρατική του καταγωγή: πως, δηλαδή, η γενιά του ξεκινούσε από τον ίδιο κι αυτό ήταν το πλεονέκτημά του στη ζωή...

Η κωλοτούμπα είναι ενδημικό στοιχείο της πολιτικής ανάλυσης στην Ελλάδα, ειδικώς μάλιστα όταν προέρχεται από "παπαγαλάκια" που συντάσσονται με πρόσωπα όχι από εκτίμηση ή από ιδεολογία, αλλά από καθαρό συμφέρον. Γι' αυτό και τα ίδια πρόσωπα που αποθέωναν το ρεζίλη των Παπανδρέου για το δήθεν διεθνές του κύρος, την πραότητα και το σθένος του χαρακτήρα του να τα βάζει με όλους για να σώσει τη χώρα, σήμερα τον λοιδορούν περισσότερο κι από εκείνους που δεν πίστεψαν ποτέ σε αυτόν. Κι αυτή είναι η προσωπική τραγωδία τού ανδρός που έγινε "βασιλιάς" από οικογενειακή παράδοση κι όχι από προσωπικό χάρισμα...

Ήδη, άλλωστε, ο ρεζίλης σπεύδει να ακολουθήσει τα χνάρια τού προκατόχου του, του τεμπέλη της Ραφήνας: τις τελευταίες ημέρες εμφανίζεται χαμογελαστός, χωρίς γραβάτα και με διάθεση για καφεδάκια στον Εθνικό Κήπο την ώρα που έχει αφήσει πίσω του μια χώρα ακυβέρνητη! Ποσώς, όμως, τον νοιάζει αφού ο ίδιος έβγαλε από πάνω του ένα βάρος που οι πολιτικοί του ώμοι ήταν πολύ στενοί για να αντέξουν. Αυτό είναι, όμως, και το μεγάλο πρόβλημα με όσους έχουν κληρονομήσει την εξουσία και δεν την έχουν κερδίσει με το "σπαθί" τους, με τους ανθρώπους που δε χρειάστηκε να φτύσουν "αίμα" μέχρι να καταφέρουν κάτι στη ζωή τους: πως η επιμονή τους διαρκεί τόσο όσο μερικοί κύκλοι του φεγγαριού. Αλίμονο, όμως, στους λαούς που εξακολουθούν να επιλέγουν ηγέτες με βάση τα επώνυμά τους. Κι ακόμα περισσότερο αλίμονο στους λαούς που έχουν υποπέσει στο αμάρτημα περισσότερες της μίας φορές...

Μυρμήγκι δε γεννιέσαι, γίνεσαι...

Μπορεί ο ρεζίλης των Παπανδρέου κι ο συγκάτοικός του στη Βοστόνη να αξίζουν πολλά. Ωστόσο, στη ζωή δεν παίρνεις αυτό που αξίζεις, αλλά αυτό που διεκδικείς και οι συγκεκριμένοι δύο πολιτικοί δεν έχουν διεκδικήσει τίποτα για την Ελλάδα, τουλάχιστον τα δύο τελευταία χρόνια. Φυσικό επόμενο είναι η Α. Μέρκελ, ο Ν. Σαρκοζί καθώς και η υπόλοιπη κομπανία των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον να τους κάνουν ό,τι θέλουν, να τους εκβιάζουν ακόμα και με τις υπογραφές τους για τη νέα δανειακή σύμβαση και το νέο μνημόνιο που αυτή συνεπάγεται. Φυσικό επόμενο είναι, επίσης, η χώρα να διοικηθεί, πραξικοπηματικώ τω τρόπω, από κάποιον υπάλληλο των διεθνών οργανισμών τού νεοφιλελευθερισμού και των τραπεζών κι όχι από κάποιον που θα έχει επιλεγεί από το λαό με την ψήφο του...

Μέσα στους φρενήρεις ρυθμούς που...δεν εξελίσσονται τα πράγματα, δεν έχουμε το χρόνο να δούμε την κατάσταση στην ολότητά της, παρά διυλίζουμε τον κώνωπα। Γιατί αν είχαμε το χρόνο και το κουράγιο να το κάναμε θα διαπιστώναμε πόσο εξευτελιστικό είναι ακόμα και γι' αυτήν την κοινοβουλευτική ολιγαρχία μας εξωθεσμικοί παράγοντες χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση να παζαρεύουν πόσους παραπάνω μήνες θα μείνουν στην πρωθυπουργία! Αν είναι δυνατό, για παράδειγμα, ο Λ। Παπαδήμος, ο άνθρωπος των τραπεζιτών, ο τύπος που ήταν διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος την εποχή της "φούσκας" του χρηματιστηρίου και της εισόδου της χώρας στην ευρωζώνη, να απαιτεί από τους εκλεγμένους πολιτικούς αρχηγούς να μείνει στο Μέγαρο Μαξίμου πλέον των τριών μηνών που συμφωνήθηκε από Παπανδρέου-Σαμαρά. Και δεν είναι δυνατόν, επίσης, η Α. Μέρκελ να μας δίνει την άδειά της για να γίνουν εκλογές, αφού πρώτα ψηφιστεί η υποδούλωση του ελληνικού λαού για τουλάχιστον μια δεκαετία. Όπου να 'ναι θα μας ζητήσουν και ματαίωση των προγραμματισμένων βουλευτικών εκλογών σε δύο χρόνια λόγω πολεμικών συνθηκών ή εξοικονόμησης πόρων!

Στην ουσία, όμως, η μεγαλύτερη ευθύνη δε βαρύνει τους εξωθεσμικούς παράγοντες, αλλά τον απερχόμενο πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι οποίοι δε συναίνεσαν είτε στη διεξαγωγή δημοψηφίσματος είτε στη διενέργεια εκλογών εδώ και τώρα, ούτως ώστε να φέρουν τους διεθνείς τοκογλύφους προ τετελεσμένων γεγονότων. Γι΄αυτό τώρα οι τελευταίοι γελούν με τα χάλια μας και συνεχίζουν τους ανελέητους εκβιασμούς τους: γιατί δεν τους κάναμε να κλάψουν πριν από μια εβδομάδα, παρά αναλύθηκε η δημόσια συζήτηση σε αυτήν τη χώρα γύρω από την...απρέπεια να αποφασίσει ο λαός ακόμα και για το μέλλον του στην ευρωζώνη. Λες και σε οποιαδήποτε τράπεζα μπορεί να πάει κάποιος τρίτος για να ζητήσει δάνειο εκ μέρους κάποιου άλλου κι αυτός ο άλλος να μην έχει το δικαίωμα να ακυρώσει τη συμφωνία...

(Και) το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, οι τραπεζίτες στην εξουσία!

Ολα φαίνεται πως πάνε "πρίμα"! Από τη στιγμή που γλιτώσαμε το ανήκουστο για μια δημοκρατία, δηλαδή ο λαός να αποφασίζει ο ίδιος μέσω δημοψηφίσματος ή μέσω εκλογών για το τί θέλει να του συμβεί τα επόμενα είκοσι χρόνια, ήταν θέμα χρόνου να καταλήξουμε στην ευκταία λύση: δηλαδή τα ηνία της χώρας να τα αναλάβουν, κι επισήμως, οι γερμανογάλλοι, οι τραπεζίτες και τα εγχώρια διαπλεκόμενα συμφέροντα...

Στόχος επετεύχθη και για τα...MEGAλα και τα...ουράνια μέσα ενημέρωσης, τα οποία εξέπεμπαν όλες αυτές τις ημέρες ενημερωτικές εκπομπές επί εικοσιτετραώρου βάσεως για τις ραγδαίες εξελίξεις που προσδοκούσαν κι όχι για γεγονότα. Μπορεί, εξάλλου, το όνειρό τους να ήταν η παλινόρθωση του αρχιερέα της διαπλοκής, αλλά δεν πειράζει, κι αυτός που προαλείφεται για δοτός πρωθυπουργός "παιδί" του είναι, από τον ίδιο "σωλήνα" έχει βγει. Κι έτσι μπορούμε πλέον να νομιμοποιήσουμε και το άτυπο πραξικόπημα με μια εκλογική αναμέτρηση το Φεβρουάριο από την οποία δεν θα προκύψει τίποτα ουσιαστικό γιατί τα ουσιαστικά θα ψηφιστούν μέσα στους επόμενους μήνες από μια κυβέρνηση...τραπεζιταρχών. Αν, όμως, η κυβέρνηση Παπανδρέου δεν είχε μια φορά τη λαϊκή νομιμοποίηση να επιβάλει τις πολιτικές που επέβαλε, η κυβέρνηση Παπαδήμου (το ομολογώ, είχα την αφέλεια να νομίζω πως δεν θα ερχόταν ποτέ η ημέρα που τα επιχειρηματικά συμφέροντα θα εγκατάλειπαν τη διοίκηση της χώρας από την κουίντα και θα το έκαναν φόρα παρτίδα) δεν την έχει εκατό φορές! Αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατό ο άνθρωπος που ως διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος συνέβαλε ώστε η χώρα να μπει με ψευδή στοιχεία κι εντελώς απροετοίμαστη στην ΟΝΕ να θεωρείται η ιδανικότερη λύση για να διατηρηθεί σε αυτή...

Τα γεγονότα, όμως, των τελευταίων ημερών έχουν κι εν δυνάμει θετικά στοιχεία. Κατ' αρχάς, ανάγκασαν τον Α. Σαμαρά να βγάλει τη μάσκα του "Ρομπέν" των αντιμνημονιακών και να αποκαλυφθεί το αληθινό πρόσωπο της συντηρητικής παράταξης: αυτό του δοσιλογισμού και της εθελοδουλίας με τον οποίο ως όπλο κυβέρνησε άλλωστε τη χώρα το συντριπτικά μεγαλύτερο διάστημα του 20ού αιώνα. Και, φυσικά, πήγε περίπατο η ρητορεία περί επαναδιαπραγμάτευσης από τον πρόεδρο της Ν.Δ.: όταν δεν είσαι ικανός ως αντιπολίτευση να λες τα μεγάλα "όχι", πώς θα τα πεις όταν θα έχεις την εξουσία;...

Το θετικότερο, όμως, θα ήταν ο λαός να ανατρέψει με τη δράση του οποιαδήποτε νομοθετική ρύθμιση θα προσπαθήσει να περάσει η κυβέρνηση Παπαδήμου και με την οποία θα επιμερίζεται πάλι περισσότερα βάρη από αυτά που αναλογούν στην "πλάτη" του. Γιατί αυτό θα προσπαθήσουν να κάνουν οι πραξικοπηματίες μέχρι τότε: να φτωχοποιήσουν έτι περαιτέρω τους πολίτες στο όνομα της εθνικής σωτηρίας. Ακόμα, όμως, κι αν φτάσουμε στις εκλογές του Φεβρουαρίου με νέα μέτρα, είναι χρυσή ευκαιρία μια ενωμένη Αριστερά να γκρεμίσει το δικομματισμό από το βάθρο του. Τώρα είναι η ώρα ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, Δημοκρατική Αριστερά, Οικολόγοι Πράσινοι, Αρμα Πολιτών, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι οποιοσδήποτε άλλος αριστερος σχηματισμός να παραμερίσουν τις διαφορές τους και να επαναλάβουν το εκλογικό "θαύμα" της ΕΔΑ προ πενηντατριών χρόνων. Και γιατί όχι ακόμα καλύτερα: γιατί όχι να μη μιλάμε το Φεβρουάριο για την ενωμένη Αριστερά στην εξουσία;...

Το Παλάτι βρίσκεται στο Βερολίνο...

Οταν ακούω κάποιον να ξεκινά μια φράση με το "κατά την ταπεινή μου γνώμη" το μεταφράζω πως μέσα στη μεγαλομανία του μόνο ταπεινή δεν θεωρεί την άποψή του. Το ίδιο αισθάνομαι κι όταν αφουγκράζομαι τον οποιοδήποτε, κι όχι μόνο το ρεζίλη των Παπανδρέου, όταν ισχυρίζεται πως δεν είναι κολλημένος στην καρέκλα του. Ανεξαρτήτως του τί θα γίνει τις επόμενες ώρες, ο πρωθυπουργός έχει αποδείξει αυτά τα δύο χρόνια που εκτελεί τις εντολές των δανειστών μας στα λόγια και στην πράξη δεν τα βάζει με το "βαθύ" ΠΑΣΟΚ πως πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά η λατρεία για την εξουσία από έναν Παπανδρέου...

Οπως και να έχει, αυτό που ήθελαν τα ξένα κι εγχώρια επιχειρηματικά συμφέροντα και οι αγορές επιτεύχθηκε, παρότι στην αρχή η ψυχή τους είχε πάει στην Κούλουρη: η δανειακή σύμβαση θα περάσει, ειδικώς τώρα που έπεσαν οι "μάσκες" κι από τον Αντ. Σαμαρά. Οπότε στην ουσία καμιά σημασία δεν θα έχει για τον ελληνικό λαό η διενέργεια εκλογών εφόσον από αυτές προκύψουν νέες εκλογές μέχρι ο δισέγγονος της Πηνελόπης Δέλτα να γίνει πρωθυπουργός! Οι εκλογές θα αποκτήσουν σημασία μόνο αν από αυτές προκύψει μια σαφής ήττα του δικομματισμού και μια ενίσχυση των αριστερών δυνάμεων οι οποίες είναι οι μόνες, έστω και μέσα στο λαϊκισμό τους, οι οποίες προτείνουν ένα διαφορετικό δρόμο από εκείνον που ακολουθείται σήμερα...

Από την άλλη, μια πιθανή κυβέρνηση τεχνοκρατών εκφράζει τόσο το λαϊκό αίσθημα όσο και τα νησιώτικα τραγούδια ένα βουνίσιο! Γι' αυτό κι από όλες τις πιθανές λύσεις είναι η χειρότερη: γιατί είναι η μοναδική που θέτει εντελώς στο περιθώριο το λαό, τον οποίο αυτοί που μας κυβερνούν τον θεωρούν ανάξιο να αποφασίσει για το συμφέρον...τους. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, οι δρόμοι και οι πλατείες πρέπει να γεμίσουν με εκατομμύρια κόσμου, που θα απαιτήσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του κι όχι να αφήσει σε δήθεν σοφούς να αποφασίσουν για το πώς θα ζει τις επόμενες δεκαετίες. Εστω κι αν το σύγχρονο Παλάτι βρίσκεται στην καγκελαρία στο Βερολίνο...

Ποιός κυβερνά, επιτέλους, αυτόν τον τόπο;

Επιτρέψτε μου μια υπόθεση: ο θεός, θέλετε από πραγματικό ενδιαφέρον, θέλετε από βαριεστημάρα, αποφασίζει να κατεβεί στην Ελλάδα και να δώσει λύση στο πολιτικό αδιέξοδο της χώρας αναλαμβάνοντας τη διακυβέρνησή της! Λίγο δύσκολο, αν υπολογίσουμε το ότι δεν το έχει κάνει εδώ και χιλιάδες χρόνια, αλλά και την πιθανότητα να μην υπάρχει καν θεός! Σας έχω κι εναλλακτική λύση: να εντοπίσουμε επτά σοφούς, να αναλάβουν εκείνοι τα ηνία και να διασώσουν τη γλυκιά μας πατρίδα. Ούτε αυτό το βλέπω, πάντως, εύκολο αφού τα κριτήρια με τα οποία αξιολογεί ο καθένας μας την πνευματική ανωτερότητα κάποιου άλλου είναι τόσο υποκειμενικά που θα εμποδίσουν μια κοινή ετυμηγορία! Γι' αυτό, επομένως, και η πλήρης έκφραση της λαϊκής βούλησης είναι η πιο ενδεδειγμένη λύση παντού και πάντοτε: γιατί είναι προτιμότερο οι όποιες λανθασμένες αποφάσεις να λαμβάνονται από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού κι όχι από τη μειοψηφία τριακοσίων βουλευτών, οι οποίοι ψηφίζουν με βάση τις βουλές των χορηγών τους, εγχώριων κι αλλοδαπών...

Αναρωτηθήκατε γιατί ο ρεζίλης των Παπανδρέου οδεύει προς απόσυρση τώρα κι όχι μετά το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμό ή το πολυνομοσχέδιο; Γιατί οι αξιοθρήνητοι υπουργοί και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ συναίνεσαν σε όλα τα παραπάνω, αλλά αποστατούν σήμερα στην απόφαση του πρωθυπουργού ο λόγος να δοθεί στο λαό; Γιατί τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης ουρλιάζουν κυριολεκτικώς τις τελευταίες ημέρες κατά του δημοψηφίσματος και δεν επέδειξαν το ίδιο σθένος στις αποφάσεις που φτωχοποιούσαν τη συντριπτική πλειονότητα του λαού; Γιατί τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ακόμα και η Αριστερά, αρνούνται το δικαίωμα στους πολίτες να αποφασίσουν εκείνοι για το μέλλον τους; Γιατί, πολύ απλά, είναι το πολιτικό κι επιχειρηματικό σύστημα που βασίζουν την ύπαρξή τους στο ευρώ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση κι όχι ο ελληνικός λαός...

Μας τρομοκρατούν πως αν δεν πάρουμε την έκτη δόση μας θα πεθάνουμε, με την ίδια "σύνεση" που θα συμβούλευε κάτι παρόμοιο ένας γιατρός σε έναν ηρωινομανή! Λυπάμαι που είμαι εγώ που θα σας μεταφέρω το κακό νέο, αλλά αν παραμείνουμε στο ευρώ και στην Ε.Ε. θα είμαστε επ' άπειρον τα "γκαρσόνια" της Ευρώπης, το 17ο κρατίδιο της Ομοσπονδιακής Γερμανίας, το πειραματόζωο του νεοφιλελευθερισμού. Γι' αυτό και τρέμουν τώρα η Α. Μέρκελ, ο Ν. Σαρκοζί και οι εγχώριοι και διεθνείς κερδοσκόποι τούς οποίους υπηρετούν: "κάναμε τόσο κόπο για να στήσουμε το παιχνιδάκι μας κι έρχεσαι τώρα να φέρεις τα πάνω κάτω;", είναι σα να διαμήνυσαν στον ρεζίλη στις Κάννες...

Η Ελλάδα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία εξαιτίας του ευρώ: τα κρατικά ελλείμματα, το δημόσιο χρέος, ο τραπεζικός δανεισμός κράτους και πολιτών γιγαντώθηκαν από τη στιγμή που ο αρχιερέας της διαπλοκής, τον οποίο τα αφεντικά του θέλουν να τον επαναφέρουν στα πράγματα, τράβηξε το πρώτο εικοσάευρω από ΑΤΜ πριν από δέκα χρόνια. Ημασταν ένας οικονομικώς και πολιτικώς ανήλικος λαός που του δόθηκε ένα παιχνίδι για ενηλίκους. Φυσικό επόμενο ήταν να το κακομεταχειριστούμε όλοι μας. Και το χειρότερο; Αυτό το παιχνίδι μάς απαγορεύει να ενηλικιωθούμε, δε μας επιτρέπει να ανοικοδομήσουμε από την αρχή την οικονομία μας, δε μας σώζει, αντιθέτως μας πνίγει. Γι' αυτό και η έξοδος από την Ε.Ε. και η επιστροφή στη δραχμή κρίνω πως είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει ο ελληνικός λαός, εφόσον του δοθεί η δυνατότητα να μιλήσει, είτε με δημοψήφισμα είτε, έστω, με εκλογές, και δεν τον "καπελώσουν" πάλι με μια κυβέρνηση δήθεν εθνικής σωτηρίας ή τεχνοκρατών. Φυσικά κι αυτός ο δρόμος θα είναι επίπονος. Εδώ που φτάσαμε, άλλωστε, έχουμε ξοδέψει τις εύκολες λύσεις. Ωστόσο, η παραμονή στο ευρώ καταλύει την εθνική και, κυρίως, τη λαϊκή κυριαρχία। Αυτό θέλουμε;...

Καϊλημενούλη μου!

Αγαπητέ ρεζίλη των Παπανδρέου,

δε σε γνωρίζω προσωπικώς αλλά συγχώρα μου τον ενικό γιατί δε νομίζω πως διαφέρεις από την πλειονότητα των ελλήνων, η οποία ποτέ δεν αναλαμβάνει την ευθύνη που της αναλογεί για οτιδήποτε. Όσο για το "αγαπητός" κατανόησε πως δεν το χρησιμοποιώ ούτε από ευγένεια ούτε από εκτίμηση, αλλά από οίκτο για τη δεινότατη θέση στην οποία έχεις περιέλθει. Είναι, όμως, και διδακτικό για εκείνους που λατρεύουν τους μεσσίες να τους βλέπουν να αποκαθηλώνονται με δραματικό τρόπο, όπως συνέβη και με το σύντροφό σου Μ. Γκαντάφι. Κατανοώ, επίσης, πως σε μεγάλωσαν καμαριέρες, αλλά θα έπρεπε να γνωρίζεις πως ο καθένας όπως στρώνει κοιμάται. Γι' αυτό κι όταν θυμάσαι στα πολιτικά σου στερνά να τα βάλεις με τα τραπεζικά συμφέροντα και να ισχυριστείς πως η δημοκρατία είναι υπεράνω των αγορών ναι μεν είναι θεμιτό, άλλωστε και καθαρώς χριστιανικώς να το δει κανείς μόνο όσοι ζητούν συγχώρεση μπορούν να κερδίσουν τη βασιλεία των ουρανών, ωστόσο είναι πολύ αργά για να γίνει πιστευτό από τον ελληνικό λαό...

Αγαπητέ Γιώργο, ίσως μέσα στην αφέλειά σου να πίστεψες ότι τα συμφέροντα που υπηρέτησες με την πολιτική σου των δύο τελευταίων χρόνων θα βρίσκονταν πάντα στο πλευρό σου, να σε στηρίζουν σε ό,τι κι αν έκανες, ακόμα κι αν αυτά έρχονταν κάποια στιγμή σε αντιπαράθεση με τα συμφέροντά τους, όπως συνέβη με το δημοψήφισμα. Παραπλανήθηκες, όμως, ρεζίλη μου, όπως οι κορασίδες που νομίζουν πως ο κόσμος είναι φτιαγμένος από αγγέλους. Δεν υπολόγισες πως τα ίδια συμφέροντα θα σε πετούσαν σα στυμένη λεμονόκουπα μόλις αντιλαμβάνονταν ότι όχι μόνο δεν τους ήσουν πλέον χρήσιμος, αλλά τους είχες γίνει κι επικίνδυνος. Και το κάνουν με τον πιο εξευτελιστικό τρόπο για εσένα: γιατί αν για τον παππού σου, πριν από πέντε σχεδόν δεκαετίες, τη βρόμικη δουλειά είχε αναλάβει να διεκπεραιώσει ένας ευφυής πολιτικός όπως ο Κ. Μητσοτάκης, τώρα αυτή ανατέθηκε σε τηλεοπτικές γλάστρες, όπως η Μ. Αποστολάκη και η Ε. Καϊλή. Αχ...καϊλημενούλη ρεζίλη μου!

Οι "δημοκράτες" τρέμουν τη δημοκρατία!

Ας είμαστε ρεαλιστές: το σύστημα θα ανακαλύψει τις, νομικές ή πολιτικές, αφορμές για να μη διεξαχθεί ποτέ το δημοψήφισμα που ανάγγειλε πάνω στον πανικό του για να κρατηθεί στην εξουσία ο ρεζίλης των Παπανδρέου. Ηδη ο Αντ. Σαμαράς, για παράδειγμα, απειλεί πως θα παραιτήσει την κοινοβουλευτική του ομάδα στην περίπτωση που η κυβέρνηση λάβει ψήφο εμπιστοσύνης την Παρασκευή. Μακάρι, όμως, να διαψευστώ και να δοθεί, επιτέλους, η ευκαιρία στον ελληνικό λαό να αποφασίσει ο ίδιος ποιό θέλει να είναι το μέλλον το δικό του, των παιδιών του και των παιδιών των παιδιών του. Γιατί, αν δεν το έχετε καταλάβει ήδη, αυτό διακυβεύεται με την υπερψήφιση ή καταψήφιση της δανειακής σύμβασης και των λοιπών αποφάσεων που αυτή συνεπάγεται...

Σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι καθόλου τυχαίος ο πανικός που έχει καταλάβει τον επιχειρηματικό και πολιτικό κόσμο της χώρας αλλά και τους ξένους δανειστές μας, όπως αυτός αποτυπώνεται στις γεμάτες εκφοβισμό τοποθετήσεις τους στα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης. Δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να αποκαλύπτουν την απέχθειά τους για την πραγματική δημοκρατία, την οποία τόσο εύσχημα είχαν αντικαταστήσει τους τελευταίους αιώνες με την κοινοβουλευτική ολιγαρχία. Από πού κι ως πού λοιδορείται τόσο άκριτα η γνήσια έκφραση της λαϊκής βούλησης και η κριτική της ικανότητα από εκείνους που ψήφισαν το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και το πολυνομοσχέδιο χωρίς καν να τα διαβάσουν, όπως ομολογούν οι ίδιοι, και τα οποία μας έχουν οδηγήσει στο σημερινό αδιέξοδο;

Ακούω με προσοχή επιχειρήματα του τύπου, "η Ελλάδα δεν έχει κουλτούρα δημοψηφισμάτων" ή πως "δε μπορούμε να απαντήσουμε με ένα απλό "ναι" ή ένα "όχι" σε σύνθετα ζητήματα". Θα συμφωνήσω, όπως και θα συμφωνούσα με τις επαναστάσεις των συνειδητοποιημένων κι όχι με τις εξεγέρσεις εκείνων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν! Το έχω γράψει, άλλωστε, και παλαιότερα πως η άμεση δημοκρατία θα έπρεπε να ξεκινήσει πρώτα από τα χαμηλά, όπως για τα ζητήματα της γειτονιάς, και ύστερα να καταλήξει στα εθνικά κι αυτό για να έχουμε προλάβει να διαμορφώσουμε μια κουλτούρα συμμετοχής στα κοινά και πολίτες με όλη τη σημασία της λέξης. Ωστόσο η ζωή, όπως ορθώς λέγεται, είναι αυτό που συμβαίνει όταν εμείς κάνουμε άλλα σχέδια και γι' αυτό θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αρπάζουμε την ευκαιρία από τα μαλλιά όταν αυτή μας δίνεται: είναι η ώρα για όποιον έχει δικαίωμα ψήφου να ενημερωθεί πλήρως, χωρίς κραυγές ένθεν κακείθεν, για το τί συνεπάγεται η δανειακή σύμβαση και τα συμπαρομαρτούντα της για τη ζωή του. Ας χάσουμε κι ένα επεισόδιο της αγαπημένης μας τουρκικής σειράς, ας μην πάμε και μια φορά στο γήπεδο ή για καφέ κι ας διαβάσουμε το κείμενο που θα τεθεί σε δημοψήφισμα η έγκριση ή απόρριψή του. Κι ας έχουμε στο μυαλό μας πως τυχόν αρνητική απάντηση δε συνεπάγεται απαραιτήτως την έξοδό μας από το ευρώ, όπως απειλούν εκείνοι που φαντασιώνονταν εθνικές καταστροφές και με "κούρεμα" στο μισό τού χρέους. Αν και, προσωπικώς, μια τέτοια εξέλιξη δεν θα με έβρισκε αντίθετο: προτιμώ να χτίσουμε την οικονομία μας από την αρχή παρά να είμαστε εσαεί τα "γκαρσόνια" της Ευρώπης. Και τα δύο ενδεχόμενα εμπεριέχουν πόνο, μόνο που το πρώτο μας προσφέρει κι ένα όραμα...