Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Τους πυρομανείς δεν τους κάνεις πυροσβέστες...



Κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, όποιος ισχυριζόταν πως η Ευρώπη χρήζει επανασύστασης θεωρείτο από τους "ρεαλιστές" γραφικός της...εξωπραγματικής Αριστεράς. Πριν από τέσσερα χρόνια, για παράδειγμα, η ιδέα και μόνο πως αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τις διαφορετικές οικονομίες, τη μη ενιαία δημοσιονομική πολιτική αλλά το κοινό νόμισμα, δε μπορεί να "περπατήσει" για πολύ χαρακτηριζόταν ανοησία από τους επαΐοντες ευρωκράτες, οι οποίοι μπέρδευαν το σάπιο με το ώριμο. Δυστυχώς για όλους μας, όμως, ήρθε ο καιρός να πάρουν κι εκείνοι το μάθημά τους και να φτάσουμε στο σημείο ο Ν. Σαρκοζί, ο ηγέτης ενός από τους δύο ισχυρούς πυλώνες της Ευρώπης, δηλαδή της Γαλλίας, να δηλώνει δημοσίως πως η Ευρώπη πρέπει να επανασυσταθεί. Το ίδιο, πάνω κάτω, κατανοεί πλέον και η έτερος "καππαδόκης", η Α. Μέρκελ...

Ποιός διαφωνεί πως η Ευρώπη πρέπει να "γκρεμιστεί" και να "χτιστεί" από την αρχή; Μόνο που είναι αδιανόητο αυτό να γίνει από τους ίδιους ανθρώπους οι οποίοι την οδήγησαν στην καταστροφή. Όπως οι πυρομανείς είναι δύσκολο να γίνουν επιτυχημένοι πυροσβέστες, έτσι και οι αποτυχημένοι πολιτικοί, που κοιτούσαν τη σκιά τους κι όχι μπροστά τους, είναι αδύνατο να διαχειριστούν μια κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Πόσω μάλλον όταν θα πρέπει να τα βάλουν και με τα...χέρια που τους τάιζαν τόσα χρόνια και τα οποία ανήκουν στο διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Το ίδιο βεβαίως ισχύει και με τους τεχνοκράτες, οι οποίοι τώρα τελευταίως πλασάρονται ως σωτήρες από μια καταστροφή της οποίας είναι και οι ίδιοι συμμέτοχοι. Ετσι δεν είναι Λουκά;...

Αν ευσταθούν οι πληροφορίες για το σχέδιο που προετοιμάζει η καγκελάριος της Γερμανίας, το οποίο είναι ένας συνδυασμός προτεσταντικής ηθικής και δημοσιονομικής ουτοπίας, τότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πηδήξουμε από το καράβι όσο είναι καιρός! Λυπάμαι, αλλά δε μπορώ να βρω προοπτική σε ένα πλοίο ο καπετάνιος του οποίου το στέλνει κατευθείαν στο "παγόβουνο". Η Ευρώπη χρειάζεται να θυμηθεί τον τρόπο που την έβγαλε από το αδιέξοδο μετά από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου: χρειάζεται, δηλαδή, ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη, μέριμνα για τους ασθενέστερους, και μάλιστα στο πολλαπλάσιο από αυτό που παρείχε η σοσιαλδημοκρατία, καθώς και περισσότερη δημοκρατία. Δεν έχει ανάγκη ούτε από αυτομαστίγωμα διαρκείας, ούτε από "τυφλούς" τιμονιέρηδες...

Δεν υπάρχουν σχόλια: