Αυτός ο κατασυκοφαντημένος λαός τα έχει πει όλα κι όμως εξακολουθεί να λοιδορείται από εκείνους που δεν έχουν πάρει και δεν έχουν στηρίξει ούτε μια σωστή απόφαση τα τελευταία δύο χρόνια. "Από τη στιγμή που βγήκε το συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο", διατείνεται η λαϊκή σοφία κι επιβεβαιώνεται κάθε ημέρα. Πόσω μάλλον όταν ακόμα δεν έχουμε ακούσει τη λέξη "συγγνώμη" να βγαίνει από τα χείλη εκείνων οι οποίοι, στην θεωρία τουλάχιστον, ήταν πρόθυμοι ακόμα και να θυσιάσουν το ένα τους χέρι για να μας πείσουν πόσο ωφέλιμο κι αποτελεσματικό ήταν το μνημόνιο για την Ελλάδα...
Ο Ν. Στρος Καν, αφού "τακτοποίησε" την καμαριέρα και τις "εκκρεμότητες" που προέκυψαν από τα πάθη του, μίλησε με τα χειρότερα λόγια για τη συμφωνία που καταδυναστεύει και τώρα τη χώρα μας, την οποία χαρακτήρισε τιμωρητική, εκδικητική και καθόλου χρήσιμη. Ποιός τα είπε αυτά, για να μην ξεχνιόμαστε; Ο άνθρωπος ο οποίος κατά την ομιλία του στο ελληνικό Κοινοβούλιο την εποχή της παντοδυναμίας του παρίστανε το γιατρό που χορηγούσε πικρό αλλά σωτήριο φάρμακο. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για θλιβερά υπουργίδια τύπου Σαχινίδη ("πέσαμε έξω"), Λοβέρδου ("δεν είχαμε επιτυχίες") και Χρυσοχοΐδη ("αποδειχθήκαμε πλήρως ανίκανοι"), τα οποία "προσεύχονται" για μετάνοια πριν τους εύρει ο πολιτικός τους θάνατος...
Ολοι αυτοί, πάντως, έχουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα στη "φαρέτρα" τους: την "κοντή" μνήμη του εκλογικού σώματος, το οποίο δίνει πολύ εύκολα "συγχωροχάρτια" κάθε φορά που προσέρχεται στις κάλπες. Πώς να εξηγήσω αλλιώς το ότι βγάζει πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις τη Ν.Δ. των ίδιων πάνω κάτω προσώπων τα οποία παρέδωσαν ένα κράτος στα όρια της χρεοκοπίας; Λυπάμαι, αλλά δεν κατανοώ τη λογική του μη χείρον βέλτιστον, πόσω μάλλον όταν αυτή έχει αποτύχει ξανά και ξανά και ξανά. Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να παριστάνουμε τις...καμαριέρες;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου