Υπάρχουν δύο κατηγορίες πολιτικών και πολιτών, οι οποίοι βιάζονται να γίνουν εκλογές: οι πρώτοι, κι αγνότεροι, είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν τη στοιχειώδη απαίτηση η κυβέρνηση που τους επιβάλλει τις αποφάσεις της και η οποία τους αντιπροσωπεύει στο εξωτερικό να διαθέτει τη νομιμοποίησή τους: δηλαδή να έχει εκλεγεί από τους ίδιους και να μην έχει σχηματιστεί κατόπιν πιέσεων από τα εγχώρια κι αλλοδαπά πολιτικά κι επιχειρηματικά συμφέροντα, όπως συμβαίνει...κακή ώρα με την κυβέρνηση Παπαδήμου. Υπάρχει, ωστόσο, και μια άλλη κατηγορία, η οποία ζητά εκλογές εδώ και τώρα γιατί φοβάται πως αν αυτές αργήσουν η δίψα της για εξουσία δεν θα κορεστεί ποτέ. Αναφέρομαι, κυρίως, στο κόμμα της Ν.Δ. και στον αρχηγό της Α. Σαμαρά, ο οποίος διαπιστώνει ημέρα με την ημέρα ότι η στρατηγική του "κωλοτούμπα" να αποδεχθεί, στην ουσία, τη μνημονιακή πολιτική τον έχει αποξενώσει από εκείνους που άγονται και φέρονται από συνθήματα κι άκοπες υποσχέσεις για "καλύτερες ημέρες", δηλαδή την πλειονότητα του εκλογικού σώματος...
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι τυχαίο ότι η Ν.Δ., που είναι πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις ελέω της πολυδιασπασμένης Αριστεράς, με το ζόρι ξεπερνά το 20%. Για να μη μιλήσω, βεβαίως, για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο αν κατεβεί στις εκλογές με το ρεζίλη των Παπανδρέου θα πρέπει να είναι ικανοποιημένο αν διατηρήσει τη δεύτερη θέση. Ωστόσο, άλλος θα είναι ο νικητής των εκλογών, με την προύπόθεση πως αυτός υπάρξει! Πρόκειται για το κόμμα του "Κανένα", η δυναμική του οποίου διαπερνά ψηφοφόρους όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων, από την άκρα Αριστερά ως την άκρα δεξιά. Είναι φανερό πια σε όλους: ο λαός ψάχνει για σωτήρες, αλλά δεν τους βρίσκει στα "αποκαΐδια" της μεταπολίτευσης. Πράττει ορθώς; Οχι! Κι αυτό γιατί οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από ηγέτες, αλλά από τη δυνατότητα να ηγούνται οι ίδιοι των ζωών τους...
Πώς θα συμβεί αυτό; Αποκτώντας, πρώτα, την παιδεία να αντιλαμβάνονται ότι οι "μεγάλοι" και "τρανοί" της ιστορίας δεν ήταν θεότητες με υπερφυσικές δυνατότητες, αλλά άνθρωποι από σάρκα κι οστά που πήγαν ένα βήμα παραπέρα από τους υπόλοιπους όχι γιατί είχαν περισσότερα πόδια, αλλά γιατί δε φοβήθηκαν τη...μετακίνηση. Πέρα από την παιδεία, εξάλλου, που θα τους διδάξει την ισότητα, οι πολίτες χρειάζονται θεσμούς που θα διέπονται από ισοπολιτεία και ισονομία. Κι εδώ παρεμβαίνει η δημιουργία κουλτούρας συμμετοχής στα κοινά, η οποία και θα γεννήσει το αίσθημα της ατομικής ευθύνης σε βάρος της τυφλής μούντζας και βίας. Οταν θα αρχίσουμε να αποφασίζουμε για το πού θα τοποθετηθεί ο κάδος απορριμμάτων της γειτονιάς μας, θα φτάσουμε κάποια στιγμή να αποφασίζουμε και για το πού θα πρέπει να διατίθενται τα κρατικά έσοδα, χωρίς λαϊκισμούς κι αμετροέπειες. Ολα αυτά προφανώς κι απαιτούν χρόνο. Γι' αυτό κι ελπίζω στο μεσοδιάστημα να μην "ξεφυτρώσουν"...Κανένες, οι οποίοι θα φορέσουν το μανδύα του "Μεσσία" και θα πείσουν ένα λαό σε απελπισία να τους ακολουθήσει στο δρόμο της εκπλήρωσης της ατομικής τους ματαιοδοξίας και μόνο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου