Φωνάζετε τον υδραυλικό της γειτονιάς σας για ένα μερεμέτι, εκείνος έρχεται, παίρνει τα χρήματά σας αλλά σας λέει πως δεν είναι ο κατάλληλος γι' αυτήν τη δουλειά και φεύγει! Ξεχνά, όμως, να σας επιστρέψει τα χρήματά σας. Θα τον ξανακαλούσατε; Μάλλον όχι, αλλά το θέμα μου δεν είναι η "συμπαθής" κατηγορία των ελεύθερων επαγγελματιών για τους οποίους η φοροδιαφυγή είναι τρόπος ζωής, αλλά η επίσης "συμπαθής" κατηγορία των πολιτικών, οι οποίοι για να σώσουν το τομάρι τους επιχειρηματολογούν υπέρ της ανικανότητάς τους! Πείτε μου εσείς πώς αλλιώς μπορώ να χαρακτηρίσω εκείνους οι οποίοι προκρίνουν την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα από την εκ θεμελίων αναδόμησή του. Ή, για να θυμηθώ τον αρχιερέα της διαπλοκής το φάντασμα του οποίου κυβερνά αυτήν τη χώρα, πώς είναι δυνατό να ζητούν την ψήφο μας εκείνοι που ισχυρίζονται πως αυτή είναι η Ελλάδα και δεν αλλάζει;...
Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για εκείνους οι οποίοι ενώ συμμετέχουν σε κυβέρνηση συνεργασίας, υποτίθεται για τη σωτηρία της χώρας, υποστηρίζουν πως αυτή δεν είναι λύση γι' αυτό και ζητούν αυτοδυναμία στις επερχόμενες, γρηγορότερα παρά αργότερα όπως δείχνουν τα πράγματα, εκλογές. Κι επειδή η "καμπάνα" χτυπά για τον Α. Σαμαρά, η άμετρη φιλοδοξία του οποίου μπορεί να συγκριθεί με το ύψος του, καλό είναι να του υπενθυμίσω πως όποιος αγαπά πραγματικά την πατρίδα του δε χρειάζεται να κατοικεί στο Μέγαρο Μαξίμου για να το αποδεικνύει...
Αυτό είναι, όμως, και το μεγάλο πρόβλημα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των "δελφίνων" του ΠΑΣΟΚ: διαθέτει την οίηση του Ναπολέοντα, αλλά δράμι από τη στρατηγική του σκέψη. Οι διάφοροι ηγετίσκοι μπερδεύουν το πολιτικό τους μπόι με τη σκιά τους κι όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού είναι έτοιμοι να ρίξουν την ευθύνη οπουδήποτε αλλού εκτός από τους εαυτούς τους. Σε αντίθεση με ό,τι παρακινούσε ο Νίκος Καζαντζάκης τους ανθρώπους να κάνουν, δεν αγαπούν την ευθύνη, δε λένε "μονάχοι μας θα σώσουμε τον κόσμο κι αν αυτός δε σωθεί, εμείς θα φταίμε". Αγαπούν μόνο τον εαυτό τους, την εξουσία και το χρήμα κι όχι απαραιτήτως με αυτήν τη σειρά! Γι' αυτό κι όταν πρέπει να κάνουν και καμιά δουλειά, κι όχι μόνο παράτες και δεξιώσεις, πανικοβάλλονται σα να τους έχουν ζητήσει να διασχίσουν τον Ατλαντικό κολυμπώντας. Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι δε χρειαζόμαστε πολιτικούς, αλλά πολιτική συνείδηση ώστε να παίρνουμε μόνοι μας τις αποφάσεις που αφορούν τις ζωές μας και να μην επαφιέμαστε στον ανύπαρκτο πατριωτισμό των εγκληματιών του λευκού κολλάρου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου