Ξέρετε με τί μοιάζουμε; Με εκείνους που τους οδηγούν, χωρίς διαμαρτυρία, ως τον τεσσαρακοστό όροφο ουρανοξύστη, τους σπρώχνουν στο κενό, αλλά δεν προσπαθούν να κρατηθούν από κάπου για να σωθούν κι αρχίζουν να ουρλιάζουν μόνο όταν φτάνουν σε απόσταση αφής από το πεζοδρόμιο! Γι' αυτό και η απορία μου με τα χθεσινά έκτροπα με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν είναι το ότι συνέβησαν, αλλά το ότι ήταν περιορισμένα...
Για να μην παρεξηγούμαι: η τυφλή βία, πέρα από ανόητη, είναι τόσο ωφέλιμη όσο ένα καράβι στον Ολυμπο: όταν στοχοποιείς κι επιτίθεσαι στην επαγγελματική ιδιότητα κάποιου κι όχι στις ατομικές του πράξεις το μόνο που έχεις στο πλευρό σου δεν είναι το δίκιο αλλά το φασισμό. Ωστόσο, μου προκαλεί θλίψη μια κοινωνία που έχει αυτοβυθιστεί στην κατάθλιψη και στη "μοίρα" της χωρίς να κάνει τίποτα για να την αλλάξει. "Και τί μπορούμε να κάνουμε;", αναρωτιούνται πολλοί, απογοητευμένοι κι από την άδοξη κατάληξη κινημάτων όπως των "αγανακτισμένων", τα οποία δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να πάνε μακριά δεδομένων των διαφορετικών αφετηριών, προσωπικών και πολιτικών, από τις οποίες ξεκίνησαν όσοι συμμετείχαν σε αυτό. Θα μπορούσαμε να κάνουμε, πάντως, πολύ περισσότερα από το να στηρίζουμε στις δημοσκοπήσεις και, κυρίως, με τη σιωπή μας μια κυβέρνηση χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση, η οποία μην απορήσετε αν θελήσει να κυβερνήσει και μετά το 2013, επικαλούμενη έκτακτες συνθήκες...
Πολλές φορές χανόμαστε στην αναζήτηση του μεγαλειώδους, δηλαδή μιας επανάστασης του μεγέθους της γαλλικής ή της οκτωβριανής, όταν μπορούμε να ξεκινήσουμε πρώτα από τα αυτονόητα. Γιατί να μη διοργανωθούν, για παράδειγμα, πανελλαδικώς συγκεντρώσεις συμπαράστασης στους συνταξιούχους για τους οποίους έρχονται κι άλλες περικοπές; Στο κάτω κάτω μας αφορά όλους το θέμα, αφού όσο κι αν αγαπά κανείς τη δουλειά που κάνει, δεν επιθυμεί να εξαρτάται από αυτή εφ' όρου ζωής. Με λίγα λόγια, ζητώ τη δημιουργία κινημάτων που θα θέτουν την αλληλεγγύη και τη λαϊκή ενότητα πάνω από την "απλή" διαμαρτυρία για την απώλεια ατομικών κεκτημένων. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί και να διασώσει κι ο συνδικαλισμός κάτι από τη χαμένη του τιμή. Οπως και να έχει άλλωστε, και μέχρι να δω κάποια θεϊκή οντότητα να κατεβαίνει στην Ελλάδα για να μας σώσει, η σωτηρία δεν θα έρθει από τεχνοκράτες που δεν έχουν ιδέα από την πραγματική ζωή κι εφαρμόζουν τα αποστειρωμένα οικονομικά των βιβλίων και των αμφιθεάτρων, αλλά από εμάς τους ίδιους. Γι' αυτό και είναι ώρα να ουρλιάξουμε και λίγο πριν γίνουμε ένα με την άσφαλτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου