Η ατομική ευθύνη "εξορίζει" τους σωτήρες...

Οι περισσότεροι τρομάζουν στη σκέψη του διορισμού Κοινοτικού Επιτρόπου για τα δημοσιονομικά επειδή φοβούνται απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Ορισμένοι, πάλι, εύχονται να έρθει ένας "γκάουλαϊτερ" μήπως και "φτιάξουμε κράτος". Λίγοι, όμως, συμμερίζονται αυτό που στο φτωχό μου το μυαλό είναι αυτονόητο: ότι η σωτηρία μας δεν θα έρθει ούτε από τραπεζιτάρχες ούτε από κομματόσκυλα ούτε από "τροϊκανούς", αλλά από τα διαχρονικά θύματα του δικομματισμού και της μνημονιακής πολιτικής. Κι επειδή αυτό διαβάζεται γενικόλογο, μπορούμε όλοι μας, σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο, να φέρουμε, για παράδειγμα, αντιρρήσεις στην καταπάτηση των δικαιωμάτων μας στους χώρους εργασίας μας και να ανατρέψουμε στην πράξη την κατάργηση του κατώτατου, του 13ου και του 14ου μισθού. Αλλωστε, τα σκυλιά-αφεντικά που γαβγίζουν είναι συνήθως κι αυτά που δεν έχουν δόντια για να δαγκώσουν...

Συγγνώμη που ξυπνώ ορισμένους από εσάς από το γλυκό σας ύπνο, αλλά το νεοελληνικό κράτος, από την ίδρυσή του το 1830 μέχρι σήμερα, δεν ήταν, στην ουσία, ποτέ ανεξάρτητο. Πάντοτε υπήρχε κάποιος ή κάποιοι ξένοι κηδεμόνες που έλυναν κι έδεναν. Γι' αυτό κι απορώ με εκείνους που περιμένουν τον ευρωπαίο επίτροπο για τα δημοσιονομικά προκειμένου να πενθήσουν για τη...χαμένη μας εθνική αξιοπρέπεια. Όπως απορώ και με τους ευρωλιγούρηδες, όσους τέλος πάντων δε στηρίζουν την ξενομανία τους σε προσωπικά τους συμφέροντα, οι οποίοι θεωρούν πως ο κομισάριος θα έρθει για να φτιάξει κράτος κι όχι για να σιγουρευτούν οι δανειστές μας ότι τα λιγοστά χρήματα που θα βγάζει αυτό, θα πηγαίνουν κατευθείαν για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους. Γι' αυτό κι επιμένω: εμείς και μόνο εμείς θα είμαστε είτε η σωτηρία είτε η καταστροφή μας...

Δεν θα γίνεις άνθρωπος ποτέ, ακροδεξιέ!

Σάββατο βράδυ και στο κέντρο της Αθήνας μερικές δεκάδες τύποι που, αντί για μυαλό, στο κεφάλι τους κουβαλούν τροφή για μουλάρια, φώναζαν επανειλημμένα και με στεντόρεια φωνή, μήπως και υπάρξει κάποιος που να μην ακούσει πόσο ηλίθιοι είναι, "δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ, αλβανέ"! Αν μη τί άλλο η εποχή είναι περίεργη κι από αυτή μπορεί να προκύψουν τα πάντα: από τα καλύτερα, δηλαδή μια επανάσταση προς την κατεύθυνση της δίκαιης αναδιανομής του πλούτου, μέχρι τα χειρότερα, όπως είναι η παράδοση της χώρας στη μισαλλοδοξία και στο φανατισμό εκείνων που ταυτίζουν τον πατριωτισμό με το μίσος για οτιδήποτε κι οποιοδήποτε δεν τους μοιάζει στον καθρέφτη και δεν έχει τις ίδιες ιστορικές αναφορές...

Θυμάστε τί είχε απαντήσει ο Μοχάμεντ Αλι όταν τον είχαν ρωτήσει γιατί αρνήθηκε να πολεμήσει στο Βιετνάμ; "Γιατί κανένας δε με έχει αποκαλέσει ποτέ νέγρο", είχε αποκριθεί ο σπουδαίος πυγμάχος, αφήνοντας άφωνους όλους όσοι κερδοσκοπούσαν πάνω σε πτώματα. Γι' αυτό και είναι ανησυχητική, αν και δε με εκπλήσσει, η δημοσκοπική άνοδος της Χρυσής Αυγής. Ωστόσο, αδυνατώ να καταλάβω γιατί είναι οι ξένοι εκείνοι που μας κατάστρεψαν τη ζωή. Με την εξαίρεση του ρεζίλη των Παπανδρέου, κανένας αλλοδαπός δεν κυβέρνησε αυτήν τη χώρα τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες! Κανένας πακιστανός δεν άσκησε δημόσια διοίκηση και δε διορίστηκε στο Δημόσιο ρουσφετολογικά, κανένας αλβανός δεν είχε τράπεζα που να δάνειζε αβέρτα και κανένας αφγανός δε συμμετείχε στην απάτη του Χρηματιστηρίου. Επίσης, κανένας μπαγκλαντεσιανός δεν καρπώθηκε Κοινοτικά κονδύλια για να τα "επενδύσει" σε βίλες, πισίνες και σκυλάδικα, όπως δε γνωρίζω ούτε ένα βούλγαρο που να τα κονόμησε παριστάνοντας τον επιχειρηματία όντας διαπλεκόμενος με το ελληνικό Δημόσιο. Δεν θέλω να σας κουράσω με άλλα παρόμοια παραδείγματα γιατί το πιάσατε το νόημα. Να προσθέσω μόνο πως αγαπώ πολύ την πατρίδα μου, όπως και πολλοί άλλοι βεβαίως, για να την παραδώσουμε σε εκείνους που στα χέρια τους η ελληνική σημαία δεν είναι τίποτα περισσότερο από βρόμικο πανί...

Οι λύκοι δεν είναι κατάλληλοι για να φυλούν τα πρόβατα...

Καλά ξυπνητούρια σε όσους πίστευαν ότι ο τραπεζιτάρχης ανάλαβε πραξικοπηματικά την πρωθυπουργία προκειμένου να διαπραγματευτεί με την τρόικα καλύτερα τα συμφέροντα του ελληνικού λαού από ό,τι ο ρεζίλης των Παπανδρέου! Αν μη τί άλλο ζουν ανάμεσά μας αφελείς, οι οποίοι θεωρούσαν πως το σύστημα ήθελε το καλό μας γι' αυτό κι επέλεξε να το υπερασπιστεί ένας άνθρωπός του αντί να γίνει δημοψήφισμα ή να προκηρυχθούν εκλογές...

Ο ρόλος του Λ. Παπαδήμου ήταν και είναι πολύ συγκεκριμένος: να ολοκληρώσει αυτό που ξεκίνησε ο ρεζίλης, ο οποίος όμως είχε απολέσει κάθε λαϊκό έρεισμα ώστε να φέρει μόνος του σε πέρας την αποστολή του. Η Ελλάδα έπρεπε να θυσιαστεί στο "ναό" της παγκοσμιοποίησης, ώστε να σταματήσουν και οι υπόλοιποι λαοί να "κουνιούνται" και να ζητούν "απίθανα" πράγματα όπως δίκαιη ανακατανομή του πλούτου! Αυτή τη δουλειά κλήθηκε να περαιώσει ο τραπεζιτάρχης κι όχι, βεβαίως, να διασώσει μισθούς και συντάξεις...

Αυτό επιβεβαιώνουν, άλλωστε, και οι συνομιλητές του Λ. Παπαδήμου, οι οποίοι αντιλαμβάνονται ότι έχουν να κάνουν με έναν άνθρωπο "τροϊκανότερο" των "τροϊκανών". Για παράδειγμα, η κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού, καθώς και του κατώτατου μισθού δεν υπάρχει γραμμένη σε κανένα κείμενο των δανειστών μας. Ποιός, επομένως, το θέτει στο τραπέζι; Ας μας εξηγήσουν τόσο ο τραπεζιτάρχης όσο και οι χορηγοί του, που δίνουν και τα σχετικά "ραβασάκια" στην τρόικα. Ρωτήστε και τους βοσκούς: εκείνοι ποτέ δεν θα έβαζαν τους λύκους να φυλούν τα πρόβατα, τα οποία, "παρεμπιπτόντως", καλό είναι κάποια στιγμή να εξανθρωπιστούν και να σταματήσουν να βελάζουν μπροστά στη χαντζάρα του σφαγέα τους...

Δημοκρατική Αριστερά του ΠΑΣΟΚ; Οχι, δεν θα πάρω!

Αν είναι το ΠΑΣΟΚ να πεθάνει για να αναστηθεί ως Δημοκρατική Αριστερά, ίσως είναι προτιμότερο να μείνει ακόμα στη ζωή μέχρι να μη μπορεί πια κανείς να το σώσει! Κι αυτό γιατί δεν είναι λύση η μεταμφίεση ενός σάπιου συστήματος, ώστε να διαιωνίζεται ένα μοντέλο διακυβέρνησης το οποίο έχει αποτύχει παταγωδώς...

Προσέξτε τη ρητορική του Φ. Κουβέλη, εφόσον βεβαίως έχετε την ψυχική αντοχή να την παρακολουθείτε συστηματικά χωρίς να σας παίρνει ο ύπνος: το πρόβλημα δεν είναι το τί λέει, σε αυτό είναι συνεπής στην αριστερή αντίληψη της ζωής, αλλά στην παθητικότητα με την οποία...δεν αντιμετωπίζει ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Για παράδειγμα, η Δημοκρατική Αριστερά είναι κατά της κατάργησης του κατώτατου, του 13ου και του 14ου μισθού. Ωστόσο, με τη σιωπηρή στήριξή της στην κυβέρνηση Παπαδήμου (πρέπει να κρατούνται κι αυτά τα έρμα τα προσχήματα) στην ουσία καλεί τον ελληνικό λαό να τον σφάξει ο αγάς του για να αγιάσει...

Δυστυχώς η ελληνική Αριστερά είναι κατακερματισμένη σε κόμματα που λένε αφοριστικά "όχι" σε όποια μεταρρύθμιση προτείνεται από την τρόικα και την κυβέρνηση και σε άλλα που λειτουργούν σαν αναχώματα της διαπλοκής, ώστε να μην "παρασυρθεί" ο λαός και κινηθεί αποφασιστικότερα σε βάρος των τυράννων του. Τη δεδομένη στιγμή, όμως, σαφώς και προτιμώ εκείνους τους κομματικούς σχηματισμούς που αντιστέκονται σθεναρά στην υποδούλωση των ελλήνων από άλλους που κρατάνε ζεστή την "καρέκλα" του συστήματος μέχρι αυτό να επανέλθει δριμύτερο...

Ο δημιουργός του έφυγε, ο "Θίασος" όμως έμεινε...

Δε μου αρέσουν οι ταινίες του Θόδωρου Αγγελόπουλου, που "γέμισαν μια γενιά με χασμουρητά", όπως εύστοχα είχε γράψει ο Δ. Σαββόπουλος! Για να σας πω τη μαύρη αλήθεια μου, προτιμώ την ελαφρότητα των μιούζικαλ της "Φίνος Φιλμ", τα οποία δεν παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους, από τις μακρόσυρτες, σπουδαιοφανείς πομφόλυγες του αδικοχαμένου σκηνοθέτη. "Ωραίο επικήδειο του γράφεις του ανθρώπου", θα μου πείτε! Ωστόσο, έχω βαρεθεί τις προκάτ αγιογραφίες για κάθε έναν που πεθαίνει, όπως αυτές, για παράδειγμα, για το Γ. Κεφαλογιάννη, οι οποίες "ξεχνούν" να αναφερθούν και στα σκοτεινά σημεία της ζωής του όποιου τεθνεώτα. Ας μάθουμε επιτέλους να συμβιώνουμε με τον θάνατο: κανείς μας δεν είναι άγιος όσο είναι ζωντανός και κανείς μας δε γίνεται μόλις εγκαταλείψει το μάταιο τούτο κόσμο. Αφήστε που θεωρώ πως οι πνευματικοί άνθρωποι, όπως αναμφίβολα ήταν ο Αγγελόπουλος, έχουν καθήκον να μιλούν, να μιλούν, να ξαναμιλούν και να φλέγονται σαν κίτρινα ρωμαϊκά κεριά, για να θυμηθώ τον Τζακ Κέρουακ, για όσα θλιβερά συμβαίνουν γύρω τους και να μην το κάνουν μόνο μέσω των δημιουργημάτων τους. Η τέχνη οφείλει να επικοινωνεί με τις μάζες και να μην αναλώνεται σε πνευματικό αυνανισμό για συγγενείς και φίλους...

Την ώρα, όμως, που ο Αγγελόπουλος έφευγε, ο..."Θίασος", για να θυμηθώ ίσως την καλύτερη ταινία του, έμενε στη σκηνή για να παρουσιάσει ένα ακόμα θλιβερό θέαμα! Τί να θυμηθώ και τί να ξεχάσω; Τους...αδιάβαστους Κατσέλη και Χρυσοχοΐδη, που με τα λεγόμενά τους ξεπέρασαν σε ανέκδοτα κι αυτόν ακόμα τον Τσακ Νόρις; Τον ανεκδιήγητο αρχιερέα της διαπλοκής Κ. Σημίτη, ο οποίος δε μας έκανε την τιμή ούτε καν να απαντήσει σε όσα τον κατηγορούσαν, και με το δίκιο τους, οργισμένοι πολίτες στο Βερολίνο; Ή την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, που δεν είχε κανένα ενδοιασμό να υπερψηφίσει τα "ψαλίδια" σε μισθούς και συντάξεις, καθώς και τα χαράτσια; Οταν, όμως, κλήθηκε να απελευθερώσει το ωράριο των φαρμακείων για να μπορούν οι δύστυχοι κάτοικοι αυτής της χώρας να έχουν το φάρμακό τους τη στιγμή που το χρειάζονται, τότε θυμήθηκε το "αντιμνημονιακό" της πνεύμα και το καταψήφισε! Ο...θίασος ανάκραξε για μια ακόμα φορά: "οι συντεχνίες να είναι καλά και οι υπόλοιποι ας φαρμακωθούν"...

Αν οι "τροϊκανοί" είναι σοφοί, προτιμώ τους χαζούς...

Ξέρετε αυτό που λέγεται ανεκδοτολογικά, πως ο αστυνομικός και το μπουζούκι είναι όργανα, άρα ο αστυνομικός είναι μπουζούκι. Αυτήν τη...μη λογική ακολουθεί και η τρόικα, ανάμεσα σε άλλα ζητήματα και σε εκείνο των μισθών. Αν ήμουν νεοζηλανδός και με ρωτούσαν για το 13ο και το 14ο μισθό των ελλήνων θα εξεγειρόμουν με αυτούς τους τεμπέληδες που χρεοκόπησαν, αλλά επιτρέπουν στον εαυτό τους τέτοιες πολυτέλειες. Επειδή, όμως, δε ζω στο μακρινό Ουέλιγκτον, αλλά στην...κοντινότατη Αθήνα είμαι σε θέση να γνωρίζω πως οι μισθοί στο Ελλαδιστάν δεν έχουν καμιά σχέση με εκείνους σε άλλες προηγμένες χώρες. Γι' αυτό κι ο 13ος κι ο 14ος μισθός δεν είναι μπόνους για τον έλληνα εργαζόμενο, αλλά ανάγκη...
Φαίνεται, όμως, πως μολονότι οι "τροϊκανοί" πηγαινοέρχονται στην Ελλάδα ενάμισι χρόνο τώρα είτε εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα κι όχι εκείνα των ελλήνων, είτε δεν έχουν ενημερωθεί όπως θα έπρεπε από τους συνομιλητές τους, είτε, τόσο απλά, τα πτυχία από τα καλύτερα πανεπιστήμια δε δίνονται πάντοτε και στα φωτεινότερα μυαλά! Σε διαφορετική περίπτωση θα είχαν αντιληφθεί ότι οι έλληνες έχουν να πάρουν πραγματικές αυξήσεις από τα μέσα της δεκαετίας του 1980. Από τότε το βιοτικό επίπεδο των μισθωτών ανέβηκε κυρίως χάρη στην αύξηση του δανεισμού τους, η οποία αύξηση του δανεισμού, για να μην ξεχνιόμαστε, έφερε και τα εμπορικά πλεονάσματα των δανειστών μας που τώρα παριστάνουν τους ανήξερους...
Από τη στιγμή που όλα γίνονται στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, υπάρχουν κι άλλες λύσεις πέρα από τη μείωση των μισθών σε επίπεδο Βουλγαρίας και Ρουμανίας. Δεν θα σταθώ μόνο, για παράδειγμα, στην καταπολέμηση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς, αλλά στο ουσιωδέστερο: η ανταγωνιστικότητα αυξάνεται κι όταν οι εργαζόμενοι αισθάνονται πως ο πλούτος που παράγουν δεν πηγαίνει σε τσέπες άλλων, αλλά στις δικές τους. Φανταστείτε τον εαυτό σας πόσο πιο παραγωγικός θα ήταν, αν ξέρατε πως οι πωλήσεις από το προϊόν της εργασίας σας θα κατάληγε στον οικογενειακό σας προϋπολογισμό. Με λίγα λόγια, η ανταγωνιστικότητα, η "ευελφάλεια" όπως την ονομάζει σε άπταιστα...νεοταξίτικα η Α. Διαμαντοπούλου, είναι μια έννοια που γέννησε ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά μπορούν να αξιοποιήσουν οι λαοί παίρνοντας στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής...

Οι "ιερές αγελάδες" ψόφησαν!

Είναι ο ρεζίλης των Παπανδρέου ο μόνος υπεύθυνος για τη χρεοκοπία της Ελλάδας και, κυρίως, των Ελλήνων; Οχι βεβαίως! Η απόλυτη προσωποποίηση της ευθύνης για μια εθνική τραγωδία πέρα από ιστορικώς άστοχη (κυβέρνησαν κι άλλοι τη χώρα) δείχνει μικροψυχία κι από όλους εκείνους που ναι μεν δε βρέθηκαν στην εξουσία αλλά ωφελήθηκαν τα μάλα από το συναγελασμό μαζί της. Από την άλλη, όμως, μαρτυρούν θράσος δηλώσεις όπως αυτές του Α. Λοβέρδου, κατά τον οποίο όποιος τολμήσει να αγγίξει την "ιερή αγελάδα" που λέγεται Γ. Παπανδρέου θα προκαλέσει μακελειό...

Το ΠΑΣΟΚ όσο θα μικραίνει τόσο περισσότερο παπανδρεϊκό θα γίνεται γιατί αυτός παραμένει ο πυρήνας των ψηφοφόρων του: άνθρωποι, δηλαδή, που επιμένουν να πιστεύουν ότι ο μεγαλύτερος γιος έχει κάποια έστω από τα αρχηγικά χαρίσματα του Α. Παπανδρέου. Γι' αυτό και οι "δελφίνοι" επιδιώκουν να προσεταιριστούν τους παπανδρεϊκούς με κάθε δυνατό τρόπο, ακόμα και με αδιανόητη κολακεία για έναν άνθρωπο ο οποίος ευθύνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό για την επιστροφή στο μεσαίωνα της πλειονότητας των ελλήνων πολιτών...

Η δικαιοσύνη οφείλει, για μια φορά έστω, να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να διερευνήσει σε βάθος το αν υπήρξε "φούσκωμα" του ελλείμματος του 2009 και, σε περίπτωση καταφατικής απάντησης, αν αυτό έγινε από αφέλεια ή εσκεμμένα. Λυπάμαι που θα στενοχωρήσω εκπεσόντες πρίγκιπες και τους αυλικούς τους αλλά όλοι κρίνονται, ακόμα κι εκείνοι που πίστευαν ότι η εξουσία τούς έχει δοθεί από τον θεό και μόνο σε αυτόν οφείλουν να λογοδοτούν...

Ξανθόπουλοι που δεν είναι παιδιά του λαού...

Τί άσχημα που περνούν κι αυτοί οι εργοδότες! Ξέρετε πόσο "δύσκολο" είναι να καρπώνεσαι, την εποχή της ακμής, την υπεραξία του μόχθου των εργαζομένων σου, δίνοντάς τους τα περισσεύματα, και την ώρα της κρίσης να τους απολύεις για να μη χάσεις δεκάρα τσακιστή από όσα εκείνοι σε βοήθησαν να κονομήσεις; Ο καθένας μπορεί να επιλέγει για τον εαυτό του να υποδυθεί όποιο ρόλο του αρέσει: άλλοι ερμηνεύουν τους φωτεινούς παντογνώστες, κάποιοι τους μοιραίους εραστές κι ορισμένοι τους...Ξανθόπουλους!

Στην τελευταία κατηγορία μπορούμε να συμπεριλάβουμε πολλά "αφεντικά" που κλαίγονται κι οδύρονται πως δε μπορούν να τα βγάλουν πέρα με την κρίση. Την ίδια ώρα, όμως, όταν επιστρέφουν από το γραφείο τους δεν επιστρέφουν σε κάποιο χαμόσπιτο στην Κοκκινιά, αλλά στη βίλα τους σε κάποιο από τα βόρεια ή τα νότια προάστια, αναλόγως αν αγαπούν το βουνό ή την θάλασσα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν αγαπούν τους υπαλλήλους τους, τους ανθρώπους δηλαδή οι οποίοι τους παρήγαγαν τον πλούτο πάνω στον οποίο "αράζουν" την άκοπη ματαιοδοξία τους και οι οποίοι στηρίζουν με τον ιδρώτα τους τον προκλητικώς τρυφηλό βίο τους...

Φαίνεται, όμως, πως ορισμένοι έχουν βγάλει τόσα χρήματα τα τελευταία χρόνια που με αυτά μπορούν να ζήσουν και τα παιδιά των παιδιών τους και δεν ενδιαφέρονται να τα ριψοκινδυνεύσουν τώρα που η Ελλάδα "μπάζει νερά". Θεωρούν προτιμότερο να "ξεκουράζονται" τα ευρώ ή τα δολάριά τους σε ελβετικές τραπεζικές θυρίδες κι άλλους φορολογικούς παραδείσους παρά να τα επενδύσουν στην ασθμαίνουσα ελληνική οικονομία. Στο όνομα μιας θολής αντίληψης περί ανταγωνιστικότητας, η ανεργία θεριεύει και μετατρέπεται σε ένα τέρας το οποίο, όμως, θα κατασπαράξει πρώτους εκείνους που το ταΐζουν αφειδώς και με περίσσιο θράσος...

Γιατί δεν...ΠΑΜΕ και στην "Τυποεκδοτική";

Ο πόλεμος θα έπρεπε να αποτελεί την έσχατη λύση ύστερα από την εξάντληση της διπλωματίας. Φαντάζομαι πως στον 21ο αιώνα ακόμα και προαιώνιοι εχθροί μπορούν να κάθονται στο ίδιο τραπέζι, να συνομιλούν κι αν δεν τα βρουν τότε ας ορίσουν τόπο κι όπλα κι ας μονομαχήσουν! Μόνο που για κάποιους ο πόλεμος δεν αποτελεί την ύστατη καταφυγή, αλλά μέσο βιοπορισμού, λόγο για να υπάρχουν και να γεμίζουν το ταμείο τους. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται το ΚΚΕ, το κόμμα που είναι πρόθυμο να τα βάλει με όλους τους κεφαλαιοκράτες εκτός από το ίδιο. Γι' αυτό κι ο ακτιβισμός της συνδικαλιστικής του εκπροσώπησης, δηλαδή του ΠΑΜΕ, είναι πάντοτε δυναμικός, όπως φάνηκε κι από την κατάληψη του χώρου όπου θα συνομιλούσαν οι κοινωνικοί εταίροι, με εξαίρεση τα του "οίκου" του. Πού βρίσκονταν οι "επανασταράδες" του Περισσού όταν απολύονταν εργαζόμενοι στην "Τυποεκδοτική" (το κομματικό πιεστήριο που βγάζει εκατομμύρια ευρώ) και πού εξαφανίστηκαν όταν θα όφειλαν να επέμβουν για να μη βγει απεργοσπαστικό έντυπο του Κ. Γιαννίκου τού ALTER;...

Λυπάμαι που το γράφω, γιατί το ΚΚΕ έχει και μια ιστορία αγώνων για τους οποίους όσοι τους έδωσαν πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι, αλλά προτιμώ να ανοίξω κουβέντα με έναν...τοίχο παρά με στέλεχός του! Κι αυτό γιατί δεν αισθάνομαι πως συνομιλώ με ανθρώπους που είναι έτοιμοι να διαφωνήσουν μαζί μου στηριζόμενοι σε λογικά επιχειρήματα, αλλά με...κασετόφωνα που παπαγαλίζουν τις αποφάσεις της Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής χωρίς να αλλάζουν ούτε κόμμα από φόβο μη διαγραφούν από το Κόμμα! Ας μου απαντήσει, επιτέλους, κάποιος καπηλευτής του κομμουνισμού πώς είναι δυνατό να ζητά προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων για όλους τους άλλους εκτός από εκείνους που έχει στο μισθολόγιό του; Το επιχείρημα πως το ΚΚΕ λειτουργεί κι αυτό στο καπιταλιστικό σύστημα ακούγεται φαιδρό γιατί δεν ξέρω και καμιά άλλη επιχείρηση, τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο, που να τυγχάνει εξαίρεσης από τον καπιταλισμό...

Ο ακτιβισμός στις ημέρες μας δεν είναι δικαίωμα, αλλά υποχρέωση. Από την άλλη, όμως, έχω σιχαθεί όλους εκείνους, για να θυμηθώ και το Βολφ Μπίρμαν, που "από τους άλλους ζητούν παλικαριά και οι ίδιοι έχουν λερωμένα τα βρακιά". "Σύντροφοι", με τέτοια μυαλά ένας άλλος κόσμος δεν θα γίνει ποτέ εφικτός γιατί θα μοιάζει πολύ μα πάρα πολύ με αυτόν που θέλετε να γκρεμίσετε και, προσωπικώς, δε με απασχολεί να αλλάξω τον τύραννο που με κυβερνά κι ορκίζεται στο Φρίντμαν με κάποιον άλλο που θα καπηλεύεται το Μαρξ αλλά θα κονομά από το νεοφιλελευθερισμό...

Μη χαίρεστε Καίσαρες, οι "μελλοθάνατοι" δε σας χαιρετούν!

Εχουμε εξομολογηθεί, έχουμε φάει το τελευταίο μας γεύμα και είμαστε έτοιμοι για το εκτελεστικό απόσπασμα! Την τελευταία στιγμή, όμως, κάποιος "φιλεύσπλαχνος" τύραννος δίνει την εντολή να ματαιωθεί η εκτέλεση. Κι αυτό συμβαίνει τα τελευταία δυόμισι χρόνια κάθε ημέρα, με τη συντριπτική πλειονότητα των ελλήνων στο ρόλο των "μελλοθανάτων". Αυτό το λέτε ζωή; Και γιατί θα έπρεπε να αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη απέναντι σε αυτούς που μας κρατούν φυλακισμένους με το επιχείρημα πως αν μας αφήσουν ελεύθερους, εκεί έξω υπάρχει ένας σκληρός κόσμος που θα μας καταβροχθίσει; Μήπως αυτό δε συμβαίνει και τώρα που μας συμπεριφέρονται σα να είμαστε ανήλικοι εκείνοι που παριστάνουν τους γνώστες των μυστικών της ζωής;...
Είμαστε οι περισσότεροι ήρωες ενός δράματος, η κάθαρση όμως δεν πρόκειται να προκύψει από κανέναν από μηχανής θεό, αλλά από εμάς τους ίδιους. Η ανυπακόη στα χαράτσια είναι ένα καλό παράδειγμα του πώς μπορούμε να δράσουμε συλλογικώς για να αποτινάξουμε από πάνω μας το ζυγό των νεοφιλελεύθερων αρπακτικών, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, που έχουν μυριστεί αίμα και περιμένουν να ψοφήσουμε για να φάνε τις σάρκες μας. Δυστυχώς, όμως, για εκείνους τούτοι οι "μελλοθάνατοι" δεν είναι πρόθυμοι να χαιρετίσουν τον Καίσαρα, αλλά έχουν το μυαλό τους στην απόδραση από το Κολοσσαίο με το μόνο έντιμο τρόπο για κάθε συνειδητοποιημένο πολίτη: με την ανυπακοή σε όλους όσοι έχουν το θράσος να ταυτίζουν τη σωτηρία της "ευγενούς" κάστας τους με εκείνη του λαού...

Στο σπίτι του κλέφτη δε μιλούν για νομιμότητα...

Επανέρχεται επιτακτικό το ερώτημα: έχουν οι πολίτες το δικαίωμα να παραβιάζουν το νόμο ή κάτι τέτοιο θα μας μετέτρεπε σε ζούγκλα; Μόνο όσοι έχουν βάλει το μυαλό τους σε χειμερία νάρκη, λόγω και του κρύου, θα απαντούσαν με ένα ξερό "όχι" ή "ναι" χωρίς να "σκάψουν" λίγο παραπάνω. Αν θέλετε, πάντως, τη δική μου γνώμη, οι πολίτες διαθέτουν το αναφαίρετο δικαίωμα να παραβιάζουν το νόμο όταν θεωρούν πως αυτός είναι άδικος. Θα πρέπει να προσπαθήσετε πολύ για να με πείσετε, για παράδειγμα, ότι ο Ε. Βενιζέλος ανέβηκε στο όρος Σινά, στο οποίο του έδωσε ο θεούλης δυο πλάκες όπου πέρα από τις δέκα εντολές αναγραφόταν πεντακάθαρα και με ελληνικούς χαρακτήρες το "φορολόγησε τους άμοιρους έλληνες για την ακίνητη περιουσία τους, που ίδρωσαν για να αποκτήσουν, και κάντο μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ για να τους σπάσεις τον τσαμπουκά"!
Οι πιο νοικοκυραίοι ανάμεσά σας θα διερωτηθείτε πώς είναι δυνατό να μην καταλήξουμε μια ζούγκλα, όπου ο καθένας θα κάνει το δικό του χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει εφόσον όσοι παραβιάζουν τους κανόνες αποδέχονται την τιμωρία για τέτοιου είδους ενέργειες, υποκινώντας εμμέσως λαϊκές εξεγέρσεις. Αυτή θα ήταν και η ύψιστη μορφή του καλού παραδείγματος που θα μπορούσαν να δώσουν σε όσους εκτιμούν πως ο νόμος και η τάξη δεν έχουν κανένα έρεισμα εφόσον δε βασίζονται στην κοινωνική δικαιοσύνη. Σκεφτείτε να κοπεί το ρεύμα στις εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά που είτε δεν ήθελαν είτε δε μπορούσαν να φορολογηθούν ξανά και με τέτοιο αρπακτικό τρόπο από εκείνους που αφήνουν ανεξέλεγκτη τη φοροδιαφυγή και φοροαποφυγή των "καρχαριών". Αυτομάτως θα ξεσηκωθεί το σύμπαν κι έτσι θα αναγκαστούν και οι εγκληματίες του λευκού κολάρου να αποσύρουν ένα μέτρο που φέρει όλα τα χαρακτηριστικά της κλοπής και, μάλιστα, με τη σφραγίδα του κράτους...

Μας οδηγούν στην ξέρα από πρόθεση...

Ακούγεται ότι ο καπετάνιος του κρουαζιερόπλοιου που βυθίστηκε στα ανοιχτά της Τοσκάνης είχε πλησιάσει υπέρ το δέον την ακτή προκειμένου οι επιβάτες να βγάλουν καλές φωτογραφίες! Δεν ξέρω αν αληθεύει, με βολεύει όμως πολύ για να κάνω έναν παραλληλισμό με την ελληνική πολιτική σκακιέρα: κινδυνεύουμε να πέσουμε σε "ξέρα" γιατί όσοι μας κυβερνούν δεν ενδιαφέρονται να οδηγήσουν το "πλοίο" κι όσους επιβαίνουν σε αυτό σώους κι αβλαβείς στον προορισμό τους, αλλά ο καθένας τους ακολουθεί τη δική του προσωπική ατζέντα η οποία πόρρω απέχει από το να ταυτίζεται με τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού...
Θέλετε παράδειγμα; Ο τραπεζιτάρχης πρωθυπουργός αποδεικνύει με τα λεγόμενά του ότι ο πραγματικός λόγος που εγκαταστάθηκε ετσιθελικά στην εξουσία και χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση, ο πρώτος που το κατάφερε μετά από το συνταγματάρχη Παπαδόπουλο, ήταν για να μπορεί η τρόικα να έχει κάποιο δικό της άνθρωπο σε υπεύθυνη θέση ο οποίος να μιλά ελληνικά. Μπορεί τα μίντια της διαπλοκής να υμνούν τον τραπεζιτάρχη γιατί μιλά στην Α. Μέρκελ στο κινητό της τηλέφωνο (λες κι έχει το νούμερο της Μόνικα Μπελούτσι), ωστόσο γίνεται κατανοητό, και με τις θέσεις που έχει εκφράσει ο Λ. Παπαδήμος για τους μισθούς και την ανεργία, πως η καγκελάριος υπαγορεύει κι εκείνος καταγράφει τις επιθυμίες της. Με λίγα λόγια, η σχέση τους είναι διευθύντριας-γραμματέα, άντε πελάτη και σερβιτόρου...
Αν μιλούσα και δεν έγραφα, θα είχε "μαλλιάσει" η γλώσσα μου να το ισχυρίζομαι: το μεγάλο πρόβλημα της χώρας δεν είναι το χρέος και τα ελλείμματα. Δεν είναι κακό να δανείζεσαι. Είναι καταστροφικό, όμως, να θέτεις το δανεισμό ως αυτοσκοπό κι όχι ως μέσο για να ανοικοδομήσεις ένα λειτουργικό κράτος που θα θέτει ως πρώτη προτεραιότητά του τη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου. Σε αυτό το πλαίσιο, τί νόημα θα έχει να αποπληρώσουμε όλα μας τα χρέη γιατί αυτό είναι "ηθικό", λες και μας δάνειζαν αθώες περιστερές που βγάζουν το...παντεσπάνι τους κάνοντας κάτι παραγωγικό και κοινωνικώς ωφέλιμο, όταν στο τέλος θα κοιμόμαστε όλοι κάτω από τα αστέρια και θα τρώμε κυριολεκτικώς ο ένας τον άλλο για να επιβιώσουμε; Ας πάψει, επομένως, και το παραμύθι πως οι "πλουσιοπάροχα" αμειβόμενοι εργαζόμενοι είναι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας. Οχι μόνο γιατί δεν ισχύει, αλλά και γιατί δίνει περισσότερα επιχειρήματα σε όλους όσοι νομίζουμε πως η κυβέρνηση Παπαδήμου τοποθετήθηκε για να προσπαθήσει να φέρει εις πέρας την προδοτική αποστολή της όσο γίνεται πιο αθόρυβα κι αναίμακτα. Γιατί τί άλλο από προδοσία είναι να γνωρίζεις πού βρίσκεται ο ύφαλος, αλλά εσύ να πηγαίνεις το πλοίο καταπάνω του;...

Να θυσιάσουμε όσους ζητούν θυσίες μόνο από τους άλλους!

Λίγο πολύ όλοι έχετε πληροφορηθεί τί είπε στη Βουλή ο Λ. Παπαδήμος. Κάνοντας μια πρόχειρη μετάφραση από τη δική του τεχνοκρατική γλώσσα σε μια πιο λαϊκή, ο πρωθυπουργός έθεσε στον ελληνικό λαό ένα ακόμα δίλημμα, από αυτά που συνηθίζουν να θέτουν οι εκβιαστές: "ή θα δεχθείτε να μειωθούν οι κατώτατες απολαβές και στον ιδιωτικό τομέα ή θα μείνετε άνεργοι και δεν θα έχετε ούτε μισθό ούτε σύνταξη αργότερα"! Τόσο απλά γίνονται αυτές οι "δουλειές", με τον τρόπο που τις έκλεινε κι ο Βίτο Κορλεόνε στο "Νονό", και το ίδιο αιματηρά: κάνοντας προτάσεις που οι άλλοι δεν θα μπορούσαν να αρνηθούν...

Θα πρέπει να είναι κανείς αφελής για να πιστέψει ότι τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση και η τρόικα για να επιτύχουν την κινεζοποίηση της ευρωπαϊκής αγοράς εργασίας είναι ειλικρινή. Αλήθεια, μπορείτε να φανταστείτε το Λ. Παπαδήμο να γευματίζει σε κάποιο ακριβό εστιατόριο του Βερολίνου με την Α. Μέρκελ και να μη μπορεί κανείς από τους δυο τους να κατεβάσει μπουκιά γιατί θα "πρέπει" να ζητήσουν από τους λαούς τους νέες θυσίες; Συγχωρήστε μου τον κυνισμό αλλά η καγκελάριος της Γερμανίας, η οποία επιβάλλει την πολιτική της σε όλη την ευρωζώνη, αλλά κι ο τραπεζίτης Ελληνας πρωθυπουργός ποσώς ενδιαφέρονται για την ευημερία της συντριπτικής πλειονότητας των "υπηκόων" τους. Σε μια τέτοια περίπτωση θα είχαν επιβάλει, εδώ και δεκαετίες, τέτοιους κανόνες στην αγορά εργασίας ώστε την περίοδο της κερδοφορίας η μοιρασιά ανάμεσα στους εργοδότες και στους εργαζόμενους να μην είναι 90%-10% σε βάρος των δεύτερων και, αντιστοίχως, στην εποχή της κρίσης τα βάρη να μην πέφτουν, πάλι σε ποσοστό 90%-10%, στις "πλάτες" κατά κύριο λόγο των παραγωγών του πλούτου των λίγων...

Θα δεχόμουν μείωση μισθών και συντάξεων στην Ελλάδα μόνο αν έβλεπα τις βίλες στην Εκάλη, στην Πολιτεία και στη Δροσιά να μένουν ξενοίκιαστες κι όσους κατοικούσαν σε αυτές να μετακομίζουν στο Πέραμα και στην Κοκκινιά. Όσο, όμως, υπάρχουν στην Ελλάδα πάμπλουτοι επιχειρηματίες με πτωχευμένες επιχειρήσεις είναι όνειδος ο πρωθυπουργός της χώρας να προαναγγέλλει μειώσεις (κι άλλες) στους κατώτατους μισθούς και συντάξεις. Μήπως ήρθε η ώρα να θυσιάσουμε όσους ζητούν θυσίες μόνο από τους άλλους;...

Σήμερα είναι 5 Οκτωβρίου 2009!

Αν σήμερα νομίζετε πως είναι 12 Ιανουαρίου 2012, πλανάσθε πλάνην οικτρά! Βρισκόμαστε στις 5 Οκτωβρίου 2009, μία ημέρα μετά από την θριαμβευτική επιστροφή του "σοσιαλισμού" στην εξουσία, τότε δηλαδή που κοιμηθήκαμε Ουγκάντα του Βορρά και ξυπνήσαμε Δανία του Νότου! Μπορεί θεωρητικώς να έχουν περάσει δυόμισι περίπου χρόνια από τότε που ο ρεζίλης των Παπανδρέου μάς παραμύθιαζε με τα λεφτά που υπάρχουν, με την "πράσινη" ανάπτυξη και τη διαφάνεια, αλλά το έλλειμμα, όπως αποδεικνύεται κι από τα στοιχεία που είδαν χθες το φως της δημοσιότητας, εξακολουθεί να βρίσκεται εκεί κοντά στο 10%. Κάναμε μια τρύπα στο νερό, στο μεταξύ όμως φτωχοποιήθηκε σημαντική μερίδα του ελληνικού πληθυσμού, ενώ έπεται συνέχεια...

Την ίδια ώρα, μόνο ο ψιλικατζής της γειτονιάς μου δεν έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Πριν από αυτόν είχαν απομείνει πολιτικοί γίγαντες όπως ο Γιάννης Αμοιρίδης κι ο Στέφανος Τζουμάκας, αλλά κι αυτοί αφήνουν να αιωρείται το ενδεχόμενο να καταδεχθούν να θέσουν υποψηφιότητα! Θα μου πείτε, πριν από δύο μήνες κάποιοι πρότειναν στα σοβαρά να γινόταν πρωθυπουργός η Ελσα Παπαδημητρίου, στο ΠΑΣΟΚ θα "κολλούσε" η μετριότητα να αναζητήσει οφίτσια; Δεν κακολογώ, πάντως, τους τζουμάκες. Αυτοί είδαν φως και μπήκαν, πιστεύοντας ότι είναι τόσο "ψηλοί" όσο η σκιά τους. Το θέμα είναι να καταλάβουμε μια ώρα αρχύτερα πως η πρόοδος δεν θα έρθει ποτέ από "σκελετούς στη ντουλάπα", αλλά από τους νέους, στην ηλικία και στην ψυχή, οι οποίοι θα τραβήξουν το "κάρο" από τη λάσπη με νέες ιδέες κι όχι με παλαιοκομματισμούς και τακτικές ηττοπάθειας...

Αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες...

Σας βάζω δύσκολα: μετρήστε πόσες δηλώσεις έχουν γίνει τα τελευταία τρία περίπου χρόνια, από τη στιγμή δηλαδή που κατάρρεσε η "Lehman Brothers", από έλληνες κι ευρωπαίους που βρίσκονται στα κέντρα αποφάσεων οι οποίες να εστιάζουν στο πραγματικό παγκόσμιο πρόβλημα κι όχι σε δευτερεύουσα ζητήματα, όπως τα κρατικά χρέη κι ελλείμματα. Αναφέρομαι στην τρομακτική ανισοκατανομή του πλούτου που θέλει τη συντριπτική πλειονότητα να ζει φτωχά ή μικρομεσαία και μια δράκα ανθρώπων σε όλον τον πλανήτη να διαβιεί σαν οι πόροι αυτής της γης να είναι ανεξάντλητοι. Ελάχιστοι, αν όχι κανένας, από τους "σοφούς" που γνωρίζουν μόνο πώς να μιλούν για λιτότητα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας δεν πρόφεραν ποτέ την ουσία του προβλήματος. Κι όπως είναι λογικό, αν δεν έχεις θέσει πρώτα το σωστό στόχο μόνο από "καραμπόλα" μπορείς να φτάσεις στο επιθυμητό για τους λαούς αποτέλεσμα...
Η τρόικα και η χούντα των τραπεζιταρχών που κυβερνούν την Ελλάδα ετοιμάζουν την "τελική λύση". Μην ανησχείτε, θα είναι πιο "ανθρωπιστές" από το Χίτλερ: δεν θα μας κλείσουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και θαλάμους αερίων για να μας εξοντώσουν ολοκληρωτικά, τουλάχιστον όχι ακόμα! Βλέπετε, τους είμαστε χρήσιμοι γιατί κάποιοι πρέπει να παράγουν τον παγκόσμιο πλούτο κι αυτοί που κατέχουν τις θέσεις ευθύνης δε μπορούν μόνοι τους ούτε καν να φυσήξουν τη μύτη τους. Μόνο που τους κοστίζουμε λίγο παραπάνω από όσο τα ευγενή κατοικίδιά τους, τα οποία πηγαίνουν σε σαλόνια ομορφιάς, γι' αυτό πρέπει κι εμείς να δεχθούμε τώρα μειώσεις των "παχυλών" μισθών και συντάξεών μας γιατί διαφορετικά μπορεί να αποφασίσουν την ολοκληρωτική επιστροφή στη δουλεία. Κι όσο για τους ανέργους, θα δείξουν και σε αυτούς τη "φιλανθρωπία" τους: οργανώνουν ήδη συσσίτια όπου διδάσκουν την ελπίδα της βασιλείας των ουρανών γιατί αυτός ο κόσμος δεν πλάστηκε από τον θεό για τους πολλούς αλλά για τους λίγους, εκείνους τους "εκλεκτούς" που δεν αισθάνονται ενοχές όταν πατούν επί πτωμάτων...
Ξεχνούν, όμως, πως αν η απληστία τους απόκτησε μορφή κατεστημένου είναι γιατί φρόντισαν να ρίξουν το "δόλωμα" της δημιουργίας της μεσαίας τάξης, που λειτούργησε σαν ανάχωμα στις απειλητικές διαθέσεις των ταπεινών και καταφρονεμένων. Η απληστία, όμως, δεν έχει όρια γι' αυτό και πίστεψαν οι πάμπλουτοι επιχειρηματίες με τις πτωχευμένες επιχειρήσεις ότι δε χρειάζονται πλέον τους μικρομεσαίους για να κάνουν τη βρόμικη δουλειά. Μόλις υπέγραψαν την θανατική τους καταδίκη...

Οι...Παρθενώνες της πολιτικής σκέψης!

Πολύ μετριοπαθής ήταν ο Γ. Γιακουμάτος όταν πρότεινε την ενοικίαση της...Ακρόπολης. Γιατί να μην παραχωρήσουμε και το Ναό του Ποσειδώνος στο Σούνιο σε κάποιο ιδιοκτήτη νυχτερινού κέντρου ώστε να το μετατρέψει σε...ναό του μπουζουκιού και της καψούρας; Γιατί, επίσης, να μη δώσουμε και το Καλλιμάρμαρο Στάδιο σε αλυσίδα έτοιμου φαγητού προκειμένου να το "αναμορφώσει" σε γκουρμέ εστιατόριο με πέντε αστέρια Μισελέν; Και για να μη μείνει και η Θεσσαλονίκη παραπονεμένη, προτείνω την ενοικίαση του Λευκού Πύργου σε άραβες επενδυτές για τη λειτουργία VIP ξενοδοχείου...

Αυτά συμβαίνουν, όμως, όταν εμπιστευόμαστε το μέλλον μας σε "γίγαντες" της πολιτικής σκέψης όπως ο Γ. Γιακουμάτος, στο τρόπον τινά μυαλό των οποίων δεν υπάρχει τίποτα άλλο από μαύρο-άσπρο. Τί μας είπε στην ουσία ο πρώην υφυπουργός; Πως ή θα ενοικιάσουμε στους ιδιώτες και τον αέρα που αναπνέουμε και τη γη που πατούμε ή θα πρέπει να μειώσουμε μισθούς και συντάξεις. Άλλοι δρόμοι, όπως για παράδειγμα η μείωση άχρηστων δαπανών, δεν υπάρχουν γι' αυτούς που προσκυνούν δόγματα όπως ο μανιχαϊσμός και υπηρετούν μόνο τα "γαλάζια" ή "πράσινα" παιδιά και την προσωπική τους τσέπη...

Η σωτηρία θα έρθει από την "κίτρινη φυλή"!

Από πού θα έρθει η σωτηρία μας; Ούτε από την κυβέρνηση της ολιγαρχίας, ούτε από την τρόικα, ούτε ακόμα από το "ξανθό γένος", τη Ρωσία, όπως ονειρεύονται πολλοί είτε αφελώς είτε επί χρήμασι... Η σωτηρία μας θα έρθει, πρώτα και κύρια, από τους εαυτούς μας και, δευτερευόντως, από την Κίνα! Οι κινέζοι εργάτες, μάλιστα, είναι ικανοί να σώσουν όχι μόνο τους έλληνες συναδέλφους τους, αλλά κι όλους εκείνους στον υποτίθεται αναπτυγμένο κόσμο οι οποίοι βιώνουν μια χρόνια λιτότητα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας. Τί μπορεί να κάνει η "κίτρινη φυλή" για εμάς; Να διεκδικήσει για τον εαυτό της μια καλύτερη ζωή, η οποία θα έχει αντίκτυπο παγκοσμίως, αν ληφθεί υπόψη πως, για παράδειγμα, η Γερμανία την Κίνα είναι που έχει ως πρότυπο και χρησιμοποιεί σα μπαμπούλα για τις εργασιακές σχέσεις...
Είναι αλήθεια ότι οι κινέζοι λειτουργούν με διαφορετική νοοτροπία από εκείνη των δυτικών: στηρίζονται περισσότερο στη συνεργατικότητα και στην αλληλεγύη, που προφανώς και είναι στα υπέρ τους. Ωστόσο, όσο κι αν ο ατομικισμός της Δύσης μας έφτασε εδώ που μας έφτασε τόσο και η μη ανάπτυξη των ατομικών δεξιοτήτων και η συμπερίληψη στη μάζα αποτελούν ανασχετικούς παράγοντες για να φτάσουμε στο στόχο της κοινωνικής δικαιοσύνης και της προόδου...
Οι άνθρωποι, όμως, δε διαφέρουμε και πολύ από τα σκυλιά, όπως μας εκπαιδεύσουν, συμπεριφερόμαστε γι' αυτό και μπορούμε να αλλάξουμε! Επομένως, δεν θεωρώ καθόλου απίθανη μια ταξική επανάσταση στην Κίνα στην οποία θα συμμετάσχουν όλοι εκείνοι οι κινέζοι, και δεν είναι και λίγοι, οι οποίοι βλέπουν τη χώρα τους να αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς, αλλά σε εκείνους να μη δίνεται η δυνατότητα να συμμετάσχουν στο αναπτυξιακό "πάρτι". Η κινεζική κομματική νομενκλατούρα θα αναγκαστεί, αργά ή γρήγορα, να παραχωρήσει περισσότερα εργασιακά δικαιώματα και να αυξήσει μισθούς. Μπορεί η πληροφόρηση να ελέγχεται σε σημαντικό βαθμό από το Πεκίνο, αλλά με τις νέες τεχνολογίες ουδέν κρυπτόν ακόμα και κάτω από τον "κινεζικό" ήλιο, ο οποίος μπορεί να φωτίσει και την ευρωπαϊκή ήπειρο!

Αργά θυμήθηκες να κλείσεις την...πίσω πόρτα Γιώργο μου!

Τί μάθαμε από τη χθεσινή δημόσια κόντρα του ρεζίλη των Παπανδρέου με τον Στ. Ψυχάρη; Τίποτα που να μην ξέραμε, όλα όσα όμως υποψιαζόμασταν! Γιατί, πείτε μου, ποιός δεν υπέθετε πως η διαπλοκή έμπαινε, διαχρονικώς, στο Μέγαρο Μαξίμου από την πίσω πόρτα; Ή ποιός είχε την αφέλεια να πιστεύει ότι η πολιτική εξουσία δε συναλλασσόταν με τη μιντιακή κι επιχειρηματική εξουσία όπως ο μπακάλης με τους προμηθευτές του; Γι' αυτό, άλλωστε, η πολιτική, οι πολιτικοί, ο Τύπος και οι δημοσιογράφοι έχουν απαξιωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό στα "μάτια" της κοινής γνώμης: γιατί, όπως λένε και οι γυναίκες για τους άνδρες, όλα τα γουρούνια την ίδια φάτσα έχουν!

Ο ρεζίλης θα μπορούσε να είχε όλο το δίκιο με το μέρος του να μέμφεται τα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης, αν τον καιρό που ήταν ένοικος του Μαξίμου είχε τολμήσει να αντιπαρατεθεί μαζί τους και να μη συνδιαλλαγεί με αυτά. Αν τα κατηγορούσε με δημόσιες δηλώσεις του και, κυρίως, αν έκανε ό,τι μπορούσε για να μη διαιωνίζεται μια κατάσταση σήψης στο μιντιακό χώρο την εποχή που ήταν πρωθυπουργός, θα είχε κάθε δικαίωμα να επιτίθεται τώρα στους μιντιάρχες. Δεν το έκανε όμως, γι' αυτό κι ό,τι κι αν λένε σήμερα ο ίδιος και η οικογένειά του μοιάζουν προφάσεις εν αμαρτίαις...

Αφήστε που κι από την πρόταση για διαρχία που κατάθεσε ο ρεζίλης αποδεικνύει ότι δε βλέπει το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα, αλλά ως χωράφι που του κληροδότησε ο πατέρας του. Γι' αυτό και δε μπορεί με τίποτα να δεχθεί πως πρέπει να το παραχωρήσει σε άλλους γιατί ο ίδιος παρουσιάστηκε ανίκανος να το διαχειριστεί. Ως ένα βαθμό, πάντως, τον καταλαβαίνω το ρεζίλη μας: σκεφτείτε τον εαυτό σας να προσπαθεί να μάθει στα 60 του κάποια άλλη δουλειά από αυτή του...εισοδηματία. Γι' αυτό κι ο ρεζίλης παραχωρεί την "καυτή πατάτα" των εκλογών σε άλλον υποψήφιο πρωθυπουργό ώστε την επομένη, όταν στο ΠΑΣΟΚ θα προσπαθούν να μαζέψουν τα συντρίμμια τους, να εμφανιστεί ως ο μόνος εγγυητής της ενότητας του κόμματος. Ποιός είπε ότι η κουτοπονηριά δε χαρακτηρίζει κι όσους μεγάλωσαν στα σαλόνια;...

Το επόμενο τρίμηνο είναι το πιο κρίσιμο, μέχρι το επόμενο και το επόμενο και...

Αυτή η χώρα θα ήταν ένας παράδεισος επί γης με την προϋπόθεση, όμως, ότι όσοι την κυβερνούσαν, νοιάζονταν για τα συμφέροντα εκείνων που παράγουν τον πλούτο των λίγων στον ίδιο βαθμό που είναι αποτελεσματική η προπαγάνδα τους! Δεν προλάβαμε να ξεστολίσουμε τα χριστουγεννιάτικα δένδρα και η "μηχανή" πήρε μπρος: πρωθυπουργός και Πρόεδρος της Ολιγαρχίας, τραπεζίτες, τροϊκανοί και μιντιακά παπαγαλάκια ξεκίνησαν το γνωστό τροπάρι: "αν δε συναινέσετε στην καταστροφή σας, θα πεθάνετε! Θα επιστρέψετε στη δραχμούλα και τότε θα δείτε τί θα πει πόνος"! Κι επειδή κάθε "σωστή" προπαγάνδα πρέπει να έχει το χαρακτήρα του επείγοντος τίθεται, για πολλοστή φορά, το επόμενο τρίμηνο ως το πιο κρίσιμο. Μέχρι να διαψευστεί πανηγυρικώς κι αυτή η εσχατολογία, όπως ακριβώς κι εκείνη των Μάγιας για την καταστροφή του κόσμου το 2012!

Ως γνωστόν, τα προηγούμενα καθορίζουν και τα μελλούμενα. Να υπενθυμίσω, επομένως, ότι όταν ο αλήστου μνήμης ρεζίλης των Παπανδρέου "έδενε χειροπόδαρα" τη χώρα με το μνημόνιο, το Μάιο του 2010, μιλούσε τόσο εκείνος όσο και τα αφεντικά και οι δούλοι του για μια επίπονη προσπάθεια που θα οδηγούσε όμως στη μείωση του δημόσιου χρέους και στην επιστροφή σε ρυθμούς ανάπτυξης από το 2012. Αφού κάνω μια παύση για να σας αφήσω να χαμογελάσετε πικρά, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τη μεγαλύτερη υποψία μου: πως όσοι προβάλλουν σήμερα ως δόλωμα την παραμονή στο ευρώ για να αποφύγουν οι έλληνες τα χειρότερα δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να κερδίζουν χρόνο. Κι αυτό γιατί αν συνεχίζουν να παίρνουν το ένα επώδυνο μέτρο μετά από το άλλο το μόνο που θα έχουμε κερδίσει θα είναι να καταστραφούμε το 2020 κι όχι σε έξι μήνες, τίποτα παραπάνω! Στο μεταξύ, όμως, οι συμπονετικοί κυβερνώντες μας θα έχουν προλάβει να χτίσουν άλλες δυο τρεις βίλες, να έχουν "χοντρύνει" τις καταθέσεις τους στα νησιά Κέιμαν και να έχουν κλείσει τα αεροπορικά εισιτήρια διαφυγής από μια χώρα που θα έχει παραδοθεί στην απόλυτη εξαθλίωση. Με λίγα λόγια, οι σημερινές θυσίες δεν έχουν καμιά αξία από τη στιγμή που τα χρήματα που εξοικονομεί και κερδίζει το ελληνικό κράτος δεν πηγαίνουν στη δίκαιη αναδιανομή του πλούτου, αλλά στον περαιτέρω πλουτισμό γνωστών αγνώστων...

Πόσο υπερήφανος θα ήταν σήμερα ο Γκέμπελς! Θυμίζω τα προφητικά του λόγια: "αν πεις ένα μεγάλο ψέμα και το επαναλαμβάνεις συνεχώς, στο τέλος ο κόσμος θα το πιστέψει. Η εξουσία πρέπει να κάνει τα πάντα για να καταπνίγει την αντίσταση στο ψέμα γιατί η αλήθεια είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της"...

Το σύστημα ξέρει, πιστέψτε το!

Μα, τί θέλουν επιτέλους αυτοί οι εισαγγελείς Πεπόνης και Μουζακίτης; Γιατί δεν κάθονται στα αβγά τους, γιατί δεν αποδέχονται την θέση στο αρχείο των καταγγελιών τους, όπως αποφάσισαν οι προϊστάμενοί τους, και γιατί δεν περιμένουν μέχρι να φτάσουν σε ηλικία συνταξιοδότησης, να πάρουν το εφάπαξ τους, εφόσον βεβαίως υπάρχει μέχρι τότε κάτι τέτοιο, και να απολαύσουν με την οικογένειά τους το υπόλοιπο του βίου τους ήσυχα και ξέγνοιαστα; Πώς τολμούν να καταγγέλλουν πως σε αυτήν τη χώρα τα πάντα δεν είναι αγγελικώς πλασμένα και πως, τάχα, δέχονταν πιέσεις από υψηλόβαθμους στη διεκπεραίωση των καθηκόντων τους;...
"Ευτυχώς", όμως, το σύστημα έχει δικλείδες ασφαλείας. Οταν κάποιος ή κάποιοι προσπαθήσουν να το εκθέσουν εκείνο ξέρει πώς να αντεπιτίθεται και να τους θέτει στο περιθώριο. Κι όταν ακόμα αυτό δε γίνεται εφικτό σε απόλυτο βαθμό, κανένα πρόβλημα! Βρίσκει έναν ή περισσότερους αποδιοπομπαίους τράγους, κατώτερα στελέχη στην πλειονότητά τους, έτσι ώστε να απομακρύνεται το ενδεχόμενο επίρριψης ευθυνών στους ηθικούς αυτουργούς. Και, για να μιλάμε με ονόματα, για κάθε Καπελέρη που θυσιάζεται υπάρχει κάποιος Βενιζέλος που μένει στο απυρόβλητο...
Την ίδια ώρα, βεβαίως, το σύστημα εξακολουθεί να εκβιάζει με επιστροφή στη δεκαετία του 1950 εφόσον οι έλληνες δεν υποταχθούν στο νέο μνημόνιο. Μια από τα ίδια πάλι: τυχοδιωκτική καταστροφολογία και διλημματικές συμπεριφορές από ανθρώπους που ξέρουν μόνο να πετσοκόβουν μισθούς και συντάξεις και να επιβάλλουν νέους φόρους, αλλά τους πιάνουν οι "ευαισθησίες" μόνο όταν όταν είναι να τιμωρήσουν κάποιον από το σινάφι τους. Δείτε, για παράδειγμα, τον Πρόεδρο της...Ολιγαρχίας, ο οποίος όταν είναι να κάνει το νταβατζή τού συστήματος προβαίνει σε πιο πολιτικές δηλώσεις κι όταν είναι να υπερασπιστεί τη δημοκρατία παραπέμπει στις περιορισμένες από το Σύνταγμα αρμοδιότητές του...