Τί άσχημα που περνούν κι αυτοί οι εργοδότες! Ξέρετε πόσο "δύσκολο" είναι να καρπώνεσαι, την εποχή της ακμής, την υπεραξία του μόχθου των εργαζομένων σου, δίνοντάς τους τα περισσεύματα, και την ώρα της κρίσης να τους απολύεις για να μη χάσεις δεκάρα τσακιστή από όσα εκείνοι σε βοήθησαν να κονομήσεις; Ο καθένας μπορεί να επιλέγει για τον εαυτό του να υποδυθεί όποιο ρόλο του αρέσει: άλλοι ερμηνεύουν τους φωτεινούς παντογνώστες, κάποιοι τους μοιραίους εραστές κι ορισμένοι τους...Ξανθόπουλους!
Στην τελευταία κατηγορία μπορούμε να συμπεριλάβουμε πολλά "αφεντικά" που κλαίγονται κι οδύρονται πως δε μπορούν να τα βγάλουν πέρα με την κρίση. Την ίδια ώρα, όμως, όταν επιστρέφουν από το γραφείο τους δεν επιστρέφουν σε κάποιο χαμόσπιτο στην Κοκκινιά, αλλά στη βίλα τους σε κάποιο από τα βόρεια ή τα νότια προάστια, αναλόγως αν αγαπούν το βουνό ή την θάλασσα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν αγαπούν τους υπαλλήλους τους, τους ανθρώπους δηλαδή οι οποίοι τους παρήγαγαν τον πλούτο πάνω στον οποίο "αράζουν" την άκοπη ματαιοδοξία τους και οι οποίοι στηρίζουν με τον ιδρώτα τους τον προκλητικώς τρυφηλό βίο τους...
Φαίνεται, όμως, πως ορισμένοι έχουν βγάλει τόσα χρήματα τα τελευταία χρόνια που με αυτά μπορούν να ζήσουν και τα παιδιά των παιδιών τους και δεν ενδιαφέρονται να τα ριψοκινδυνεύσουν τώρα που η Ελλάδα "μπάζει νερά". Θεωρούν προτιμότερο να "ξεκουράζονται" τα ευρώ ή τα δολάριά τους σε ελβετικές τραπεζικές θυρίδες κι άλλους φορολογικούς παραδείσους παρά να τα επενδύσουν στην ασθμαίνουσα ελληνική οικονομία. Στο όνομα μιας θολής αντίληψης περί ανταγωνιστικότητας, η ανεργία θεριεύει και μετατρέπεται σε ένα τέρας το οποίο, όμως, θα κατασπαράξει πρώτους εκείνους που το ταΐζουν αφειδώς και με περίσσιο θράσος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου