Ο πόλεμος θα έπρεπε να αποτελεί την έσχατη λύση ύστερα από την εξάντληση της διπλωματίας. Φαντάζομαι πως στον 21ο αιώνα ακόμα και προαιώνιοι εχθροί μπορούν να κάθονται στο ίδιο τραπέζι, να συνομιλούν κι αν δεν τα βρουν τότε ας ορίσουν τόπο κι όπλα κι ας μονομαχήσουν! Μόνο που για κάποιους ο πόλεμος δεν αποτελεί την ύστατη καταφυγή, αλλά μέσο βιοπορισμού, λόγο για να υπάρχουν και να γεμίζουν το ταμείο τους. Σε αυτούς συμπεριλαμβάνεται το ΚΚΕ, το κόμμα που είναι πρόθυμο να τα βάλει με όλους τους κεφαλαιοκράτες εκτός από το ίδιο. Γι' αυτό κι ο ακτιβισμός της συνδικαλιστικής του εκπροσώπησης, δηλαδή του ΠΑΜΕ, είναι πάντοτε δυναμικός, όπως φάνηκε κι από την κατάληψη του χώρου όπου θα συνομιλούσαν οι κοινωνικοί εταίροι, με εξαίρεση τα του "οίκου" του. Πού βρίσκονταν οι "επανασταράδες" του Περισσού όταν απολύονταν εργαζόμενοι στην "Τυποεκδοτική" (το κομματικό πιεστήριο που βγάζει εκατομμύρια ευρώ) και πού εξαφανίστηκαν όταν θα όφειλαν να επέμβουν για να μη βγει απεργοσπαστικό έντυπο του Κ. Γιαννίκου τού ALTER;...
Λυπάμαι που το γράφω, γιατί το ΚΚΕ έχει και μια ιστορία αγώνων για τους οποίους όσοι τους έδωσαν πρέπει να αισθάνονται υπερήφανοι, αλλά προτιμώ να ανοίξω κουβέντα με έναν...τοίχο παρά με στέλεχός του! Κι αυτό γιατί δεν αισθάνομαι πως συνομιλώ με ανθρώπους που είναι έτοιμοι να διαφωνήσουν μαζί μου στηριζόμενοι σε λογικά επιχειρήματα, αλλά με...κασετόφωνα που παπαγαλίζουν τις αποφάσεις της Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής χωρίς να αλλάζουν ούτε κόμμα από φόβο μη διαγραφούν από το Κόμμα! Ας μου απαντήσει, επιτέλους, κάποιος καπηλευτής του κομμουνισμού πώς είναι δυνατό να ζητά προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων για όλους τους άλλους εκτός από εκείνους που έχει στο μισθολόγιό του; Το επιχείρημα πως το ΚΚΕ λειτουργεί κι αυτό στο καπιταλιστικό σύστημα ακούγεται φαιδρό γιατί δεν ξέρω και καμιά άλλη επιχείρηση, τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο, που να τυγχάνει εξαίρεσης από τον καπιταλισμό...
Ο ακτιβισμός στις ημέρες μας δεν είναι δικαίωμα, αλλά υποχρέωση. Από την άλλη, όμως, έχω σιχαθεί όλους εκείνους, για να θυμηθώ και το Βολφ Μπίρμαν, που "από τους άλλους ζητούν παλικαριά και οι ίδιοι έχουν λερωμένα τα βρακιά". "Σύντροφοι", με τέτοια μυαλά ένας άλλος κόσμος δεν θα γίνει ποτέ εφικτός γιατί θα μοιάζει πολύ μα πάρα πολύ με αυτόν που θέλετε να γκρεμίσετε και, προσωπικώς, δε με απασχολεί να αλλάξω τον τύραννο που με κυβερνά κι ορκίζεται στο Φρίντμαν με κάποιον άλλο που θα καπηλεύεται το Μαρξ αλλά θα κονομά από το νεοφιλελευθερισμό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου