Πολίτες χρειαζόμαστε, όχι μύθους...

Ζούμε σε κοινωνίες που διαχειρίζονται σύμβολα. Αυτή είναι η μέθοδος που ακολουθούμε για να καλύπτουμε τις δικές μας αδυναμίες ή για να θεοποιούμε τα προτερήματά μας. Γι' αυτό και δεν αντιμετωπίζουμε τους άλλους ανθρώπους ως ολοκληρωμένες οντότητες, αλλά σαν καλούς ή κακούς, όμορφους ή άσχημους, πλούσιους ή φτωχούς, διάσημους ή άσημους. Αν δεν τους τοποθετήσουμε σε κουτάκια, πιστεύουμε ότι παύουμε αυτομάτως να έχουμε το δικαίωμα σε δικαιολογίες για τις δικές μας αβελτηρίες. Πρέπει οπωσδήποτε να ταυτοποιήσουμε άλλους με τον θεό ή το διάβολο γιατί αυτή είναι μια πολύ πιο εύκολη διαδικασία από την κοπιώδη προσπάθεια για ενδοσκόπηση κι αυτογνωσία...
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν έχουμε κανένα ενδοιασμό να προσδώσουμε την ιδιότητα του θεού και του διαβόλου στο ίδιο πρόσωπο, αναλόγως με τις περιστάσεις. Ούτε που μας περνά από το μυαλό πως αυτός που άλλοτε εξυμνούμε κι άλλοτε ρίχνουμε στο πυρ το εξώτερον διαθέτει τα ίδια ανθρώπινα χαρακτηριστικά με τα δικά μας, οπότε δεν θα έπρεπε να τον κρίνουμε χρησιμοποιώντας κάποια μεταφυσικά κριτήρια, αλλά με βάση τη συγκρότησης της ίδιας μας της φύσης. Γι' αυτό κι ο Οσκαρ Πιστόριους, ο οποίος το καλοκαίρι ήταν ίνδαλμα και σήμερα-μετά από το φόνο τής συζύγου του- είναι πρότυπο προς αποφυγή, είναι στην ουσία θύτης και θύμα ταυτοχρόνως ενός συστήματος που διατηρείται στον αφρό στήνοντας και γκρεμίζοντας είδωλα κατά πώς το συμφέρει: οφείλουμε από τη μια να αισθανόμαστε ανθρωπάκια που δεν είμαστε ικανά για τίποτα σπουδαίο στη ζωή κι από την άλλη να έχουμε έτοιμες στα χέρια μας πέτρες ώστε να τις ρίξουμε όχι σε εκείνους που μας καταστρέφουν στην ουσία, αλλά σε αναλώσιμα προϊόντα μέσω των οποίων ξεπλένουν τις δικές τους αμαρτίες...
Δε χρειαζόμαστε πρότυπα, μύθους, σύμβολα. Αυτό που έχουμε απόλυτη ανάγκη είναι να πιστέψουμε στις δικές μας δυνάμεις κι ότι κανένας Πιστόριους σε αυτόν τον κόσμο δε γεννήθηκε με κάποιο υπέρτερο χάρισμα από το δικό μας παρά μόνο ίσως με αυτό της θέλησης. Οι γονείς, ωστόσο, και το σχολείο δε φροντίζουν να αναπτύξουν τις δεξιότητες των παιδιών, να τους δώσουν αυτοπεποιθηση και γνώσεις ανεξαρτησίας, αλλά να τα στοιχίσουν σε γραμμές και να τους διδάξουν ευαγγέλια ώστε να τρέμουν μπροστά στην θέα τής όποιας εξουσίας. Με λίγα λόγια, μεγαλώνουν υπηκόους κι όχι πολίτες. Κι εκεί ακριβώς είναι η ρίζα τού κακού κι όχι στα βίαια παιχνίδια στο "Playstation" ή στην αποκαθήλωση ενός αθλητικού ινδάλματος...