Ο Μητσοτάκης αναρωτιέται γιατί δεν τον αφήσαμε να μας σκοτώσει 20 χρόνια νωρίτερα...

Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Κ. Μητσοτάκη, όχι όμως και για λαϊκισμό. Αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά του από άλλους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους, οι οποίοι είναι πολύ πιο δημοφιλείς στο πόπολο από τον "επίτιμο". Ο Κ. Μητσοτάκης ποτέ δεν έκρυψε τις πραγματικές του πεποιθήσεις και ποιά συμφέροντα τις υποκινούσαν. Ο ίδιος άνθρωπος που επί 70 χρόνια ζητά από τον ελληνικό λαό να σφίγγει το ζωνάρι, λαμβάνει σήμερα τρεις ή και περισσότερες συντάξεις και διαθέτει σημαντική προσωπική περιουσία η οποία έχει χτιστεί με αποστασίες, αρχαιοκαπηλίες, Καλτσεστρούτσι και λοιπά πιο αφανή σκάνδαλα τα οποία είναι λογική απόρροια του άμεσου και διαχρονικού συναγελασμού του με την επιχειρηματική και τραπεζική ελίτ αυτής της χώρας. Ο πρώτος νεοφιλελεύθερος που θα σεβαστώ θα είναι εκείνος που θα έχει κάνει κτήμα στη δική του ζωή την άγρια λιτότητα. Λυπάμαι, αλλά όσοι νεοφιλελεύθεροι έχουν σήμερα δημόσιο λόγο για να κατακεραυνώνουν το κακό Δημόσιο και τον άπληστο λαουτζίκο τα έχουν κονομήσει χοντρά κι από το μεν κι από τον δε...
Κατανοώ την αγωνία του Κ. Μητσοτάκη για την υστεροφημία του. Αυτή είναι, άλλωστε, μια πολύ μεγάλη έγνοια για όλους τους ανθρώπους που έχει κάνει η εξουσία σαν τα μούτρα της. Καλό, όμως, είναι να κρατάμε τουλάχιστον τα προσχήματα και να μην παρουσιάζουμε τα τρία χρόνια τής πρωθυπουργίας μας σαν το καλύτερο ανολοκλήρωτο δώρο που έλαβε ποτέ ο λαός. Τί μας λέει, στην ουσία, σήμερα ο Κ. Μητσοτάκης, πιστός οπαδός τού θατσερισμού; Πως χάσαμε την ευκαιρία να αυτοκτονήσουμε 20 χρόνια νωρίτερα, ακολουθώντας πάνω κάτω τις ίδιες πολιτικές που μας επιβαλλονται τώρα από την τρόικα. Ο αιώνιος υπερασπιστής τού κεφαλαίου μάς κατηγορεί γιατί δεν τον αφήσαμε να μας σκοτώσει μια ώρα αρχύτερα...
Αυτό δε σημαίνει πως θεωρώ τη διακυβέρνηση της χώρας από τον Ανδρ. Παπανδρέου μια ευλογία για τον τόπο. Προφανώς κι ο πλούτος πρέπει να αναδιανέμεται, όπως το επιχείρησε ο ιδρυτής τού ΠΑΣΟΚ, μόνο που αυτό πρέπει να γίνεται δίκαια κι όχι προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός κομματικού κράτους που θα διοικείται από άχρηστους της κλαδικής. Ανάμεσα στο λαϊκισμό και στο νεοφιλελευθερισμό υπάρχει πολύς χώρος για να "φυτευτούν" και να "καλλιεργηθούν" η ταξική συνείδηση, η κοινωνική δικαιοσύνη και η εθνική ανεξαρτησία. Οι "δεινόσαυροι" του πάλαι ποτέ δικομματισμού, οι οποίοι ακόμα χαρακτηρίζονται χαρισματικοί από αρκετούς, δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να καταπνίξουν αυτον το χώρο, βαθιά βουτηγμένοι και οι ίδιοι στη σαπίλα που δημιουργείται από την ενός ανδρός αρχή που επέβαλαν στα κόμματά τους και στη χώρα. Γι' αυτό κι εύχομαι προσωπική μακροημέρευση στον Κ. Μητσοτάκη, αλλά τον άμεσο θάνατο των αντιλήψεών του, οι οποίες κινήθηκαν διαχρονικά από ιδιοτέλεια κι όχι από αισθημα ευθύνης απέναντι στον στα χαρτιά κυρίαρχο λαό...