Η Ελλάδα τής πλατείας Βάθη υπάρχει από παλιά...

Τη φωτογραφία που δημοσιεύω σήμερα την έχετε δει παντού. Εχει κάνει, άλλωστε, ήδη το γύρο τού κόσμου. Γιατί είναι τόσο πετυχημένη; Γιατί συμβολίζει ακριβώς το στόχο των πολιτικών που ακολουθούνται στην Ελλάδα τα τελευταία τρία χρόνια και οι οποίες αποτελούν πρότυπο και για την υπόλοιπη Ευρώπη. Ο λαός πρέπει να είναι ο ραγιάς που παρακαλεί για μια ντομάτα κι ένα αγγούρι και σε αντάλλαγμα είναι διατεθειμένος να ποδοπατήσει το διπλανό του και να απωλέσει οποιοδήποτε ίχνος αξιοπρέπειας τού έχουν αφήσει...
Είναι πολύ πιθανό αυτές οι εικόνες να είχαν καταγραφεί και σε καλύτερους καιρούς. Δύσκολα μπορεί να πει κανείς "όχι" στο τζάμπα. Αν ισχύει, όμως, αυτή η παρατήρηση, την οποία προβάλλουν επιδεικτικώς οι κάθε λογής εκπρόσωποι του οικονομικού ολοκληρωτισμού, τότε δεν κάνει τίποτα άλλο από το να επιβεβαιώνει τη διαχρονικότητα του προβλήματος, το οποίο δεν είναι άλλο από το ίδιο το σύστημα. Αλήθεια, επαίτες δεν ήμασταν πάντοτε; Κάποτε ικετεύαμε για μια θεσούλα στο δημόσιο, μια Κοινοτική επιδότηση ή ένα επιδοματάκι και σε αντάλλαγμα ήμασταν πρόθυμοι να διατηρούμε στην εξουσία κάθε φαύλο που πέρασε ποτέ από αυτόν τον τόπο. Το σύστημα καλλιεργεί τη ζητιανιά, ώστε να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι όταν μας πετά κανένα ξεροκόμματο, ενώ ταυτοχρόνως οι άνθρωποι που το υπηρετούν καλύτερα κάνουν το πάρτι τής ζωής τους...
Δε χάσαμε, επομένως, τώρα την αξιοπρέπειά μας, κυνηγώντας οπωροκηπευτικά σε μια πλατεία. Την είχαμε χάσει από τη στιγμή που αποφασίσαμε να θυσιάσουμε τις προσωπικότητές μας για να λατρέψουμε "χαρισματικους" ηγέτες, από την ώρα που αρχίσαμε να κυνηγούμε αποδιοπομπαίους τράγους, αρνούμενοι να κοιτούμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη, από το χρονικό σημείο που βυθίσαμε την ουσία για να κολυμπήσουμε στην επιφάνεια. Με λίγα λόγια, η Ελλάδα τής πλατείας Βάθη υπήρχε και τα προηγούμενα χρόνια. Μόνο που τότε κρυβόταν μέσα στον άγονο καταναλωτισμό μιας χώρας στην οποία το καρναβάλι δε διαρκούσε μόνο ένα μήνα το χρόνο...