Η χειρότερη μορφή δωσιλογισμού είναι η ταξική...

Κανένα κόμμα δε δημιουργήθηκε ποτέ με την υπόσχεση πως δεν θα φέρει την ανατροπή, αλλά πως θα συνεχίσει τις πολιτικές που ακολουθούνταν μέχρι την ίδρυσή του. Ακόμα και τα πλέον συντηρητικά αντιλαμβάνονται ότι θα πρέπει να πλασάρουν τη μονολιθικότητά τους με υλικά που δεν θα τρομάζουν το πόπολο. Αλίμονο στο μπακάλη που θα προσπαθήσει να προωθήσει την πραμάτειά του ισχυριζόμενος πως αποτελείται από σάπια προϊόντα. Γι' αυτό και δεν εξεπλάγην όταν ο Φ. Κουρέλης ίδρυε τη ΜΝΗΜΑΡ και υποσχόταν πως θα είναι η Αριστερά τής ευθύνης. Μερικά χρόνια αργότερα, κι αφού έχει μεσολαβήσει μια συγκυβέρνηση με τον πάλαι ποτέ δικομματισμό, το μόνο ασφαλές συμπέρασμα στο οποίο μπορεί να καταλήξει κανείς είναι πως η ΜΝΗΜΑΡ θα μείνει στην ιστορία αυτού του τόπου ως η χειρότερη μορφή δωσιλογισμού, η ταξική...
Ακόμα κι αν υιοθετήσω την πιο ήπια εκδοχή για να δικαιολογήσω την τακτική Κουρέλη και δεχθώ ως ειλικρινή την τοποθέτησή του πως συμμετέχει σε αυτήν την παρωδία κυβέρνησης για το καλό τής χώρας και για να μπορεί να μπαίνει ανάχωμα σε νεοφιλελεύθερες πολιτικές, τα μαθηματικά δε μου βγαίνουν. Ας μας πει ο μπάρμπα Φώτης για ποιό από τα μέτρα που έχει λάβει η τρόικα εσωτερικού θα πρέπει να του είμαστε ευγνώμονες. Οχι τίποτα άλλο, αλλά για να μην του κλέβουν άλλοι τη δόξα. Για τις νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων; Για το ότι η Ελλάδα είναι κι επισήμως πρωταθλήτρια Ευρώπης στην ανεργία; Για το ότι η απεργία θεωρείται ποινικό αδίκημα χρήζον επιστράτευσης; Για το ότι η χώρα εισέρχεται σε μια αφρικανικού τύπου ανθρωπιστική κρίση χωρίς ένα αξιοπρεπές σύστημα κοινωνικής πρόνοιας και με υγεία και παιδεία υπό διάλυση; Ας μας πει ο διάδοχος του Λ. Κύρκου στην προστασία των "νοικοκυρούληδων" Φ. Κουρέλης για ποιό λόγο θα πρέπει να του στήσουμε ανδριάντα και να μην αναζητήσουμε μια ημέρα τις πολιτικές και ποινικές ευθύνες του για την πλήρη εξαθλίωση του ελληνικού λαού...
Αν παρακολουθεί κανείς τα μίντια της διαπλοκής και τις δημοσκοπήσεις τους, μπορεί πολύ εύκολα να πιστέψει ότι οι πολίτες δε συζητούν τίποτα άλλο στην καθημερινότητά τους παρά για το μέλλον τής κεντροαριστεράς. Στους δρόμους, στα γραφεία, στα μπαρ και στα οικογενειακά τραπέζια τις κουβέντες μονοπωλεί το ερώτημα για το αν ΠΑΣΟΚ και ΜΝΗΜΑΡ θα ενωθούν εις σάρκα μία κι όχι για το αν θα υπάρχουν λεφτά την επομένη για να εξασφαλιστεί η επιβίωση. Στο διαπλεκόμενο κόσμο το τελευταίο είναι μια λεπτομέρεια που δε μπορεί να σκιάσει το πραγματικό ζητούμενο, που δεν είναι άλλο από το πώς θα γίνει εφικτό να μην κυβερνήσει ποτέ η Αριστερά αυτόν τον τόπο. Οπως στην τελευταία σκηνή μιας θεατρικής παράστασης εμφανίζονται στο παλκοσένικο όλοι οι ηθοποιοί, έτσι και σε αυτό το καθόλου διασκεδαστικό φινάλε τής μεταπολίτευσης προσπαθεί ο κάθε ξεχασμένος κι αποτυχημένος πολιτικάντης της να κάνει το κομμάτι του μήπως και σώσει τους διαχρονικούς νταβατζήδες του κι εκείνοι τον ανταμείψουν με μια καλή θεσούλα στη βασιλεία των καρχαριών.

"Ο Γρηγορόπουλος θα λήστευε τράπεζες και θα έβαζε βόμβες", κατά το Γ. Καρατζαφίρερ, ο οποίος αν ήταν τόσο καλός στις εκτιμήσεις όσο θα ήθελε ο ίδιος να πιστεύει, σήμερα δεν θα ήταν συνταξιούχος μπόντι μπίλντερ. "Οι χρυσαυγίτες είναι ακτιβιστές", σύμφωνα με με τον Ανδρ. Λοβέρδο, του οποίου η εκλογική απήχηση είναι τόσο μεγάλη όσο η δημοφιλία ενός λύκου σε ένα κοπάδι πρόβατα. Κι όμως, γι' αυτούς τους αποτυχημένους εξακολουθούμε να διαβάζουμε, να ακούμε και να βλέπουμε στα διαπλεκόμενα μέσα ενημέρωσης. Είπαμε, βρισκόμαστε στην τελευταία σκηνή τής παράστασης κι όλα επιτρέπονται, μόνο που δεν προβλέπω χειροκροτήματα όταν πέσει η αυλαία...