Την τρόικα πότε θα την επιστρατεύσετε;...

Είναι ενδιαφέρον το πώς προσδιορίζει την πυγμή του ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά. Κάποιοι, για παράδειγμα, προτιμούν να τα βάζουν με κάποιους που διαθέτουν την ίδια δύναμη με εκείνους, ενώ οι πιο γενναίοι ανάμεσά τους και με ισχυρότερους. Κάποιοι άλλοι, πάλι, αρέσκονται να δείχνουν τον κουτσαβακισμό τους επιτιθέμενοι σε πιο αδύναμους από τους ίδιους και κάνοντας την πάπια στους ισχυρότερους. Με αυτόν τον τρόπο πολιτεύεται από την αρχή τού σχηματισμού της η τρόικα εσωτερικού, η οποία εκδηλώνει την "αποφασιστικότητά" της επιστρατεύοντας εργαζόμενους στα μέσα μεταφοράς και ναυτεργάτες, αλλά όταν είναι να απαιτήσει τη διαπραγμάτευση του μνημονίου, για πρώτη φορά, ή ακόμα και να στείλει στα διεθνη δικαστήρια το ΔΝΤ και την Ε.Ε. σφυρίζει αδιάφορα, όταν δε σιγοντάρει τους δανειστές. Πώς, επομένως, μετά από όλα αυτά να μη βγαίνει περιχαρής ο γκαουλάιτερ Χ. Ράιχενμπαχ να δηλώνει πως δεν υπάρχει περίπτωση αλλαγής τού προγράμματος άγριας λιτότητας το οποίο εφαρμόζεται στα εν Ελλάδι πειραματόζωα;
Το 2013 αναμένεται να ξεκινήσει η συζήτηση και για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Αυτή είναι χρυσή ευκαιρία για τους κυβερνώντες μας να νομιμοποιήσουν κάθε συνταγματική καταστρατήγηση, και δεν είναι μία ή δύο, στην οποία έχουν προχωρήσει μέχρι σήμερα προκειμένου να διαιωνίσουν με τον αυταρχισμό και το "διαίρει και βασίλευε" την ηγεμονία τους. Ας καταργηθεί, για παράδειγμα, το...απαρχαιωμένο δικαίωμα στην απεργία και οι εργαζόμενοι να υποχρεούνται να δουλεύουν κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ώστε να μη μπαίνει στον κόπο η κυβέρνηση να στέλνει εκατοντάδες ή και χιλιάδες φύλλα επιστράτευσης, τα οποία στο κάτω κάτω τής γραφής επιβαρύνουν το περιβάλλον. Ας καταργηθεί και η Βουλή και να θεσπιστεί κι επισήμως ως πολίτευμα του κράτους η ελέω τρόικας συνταγματική ολιγαρχία...
Η εξουσία μπορεί να επιβάλλει τις πολιτικές της με τη βία, αν όμως δεν κατορθώσει να τις κάνει κτήμα στη συνείδηση της πλειονότητας τότε θα πρέπει να ξέρει ότι δεν πρόκειται να πάει μακριά. Η προπαγάνδα αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο, αλλά κι αυτή αποδεικνύεται λίγη όταν συγκρούεται με την πραγματικότητα. Είναι δυνατό οι μπάτσοι να δείρουν τους οδηγούς, τους αγρότες, τους ναυτεργάτες, τους εργαζόμενους στα ναυπηγεία κ.λ.π. κλ.π. κατόπιν άνωθεν εντολών, όταν όμως όλες οι επαγγελματικές κατηγορίες θα γυρίζουν σπίτια τους και δεν θα έχουν ούτε ψωμί και γάλα, τότε ούτε οι σφαίρες δεν θα μπορέσουν να λυγίσουν την οργή ενός εξαθλιωμένου και ταπεινωμένου λαού, ο οποίος θα είναι ενωμένος στη δυστυχία του, ακόμα κι αν δεν είναι από πεποίθηση...