Το αριστερό ξέπλυμα στους βιαστές τής αριστείας...

Η αξιοκρατία δεν έζησε τις καλύτερες στιγμές της ούτε επί ΣΥΡΙΖΑ. Ο Ν. Καρανίκας μπορεί να ήταν η εμβληματικότερη περίπτωση, αλλά δεν ήταν η μοναδική τα προηγούμενα τεσσεράμισι χρόνια κατά την οποία προκρίθηκαν κομματόσκυλα έναντι άξιων συμπολιτών μας, πολλοί από τους οποίους κατέληξαν στην ανεργία ή στο εξωτερικό. Ισχύει πως οι εκάστοτε πρωθυπουργός και υπουργοί είναι λογικό να έχουν δίπλα τους ανθρώπους εμπιστοσύνης, αλίμονο όμως αν έχουν σχεδόν μόνο τέτοιους και δεν αναζητούν τη συνδρομή κι επιτελικών στελεχών. Τι διαφορά, άλλωστε, έχει μία τέτοια δικαιολόγηση των συριζαίων για τα δικά τους πεπραγμένα από το "δεν θα βάλουμε τους ξένους" τού Μ. Βορίδη;...

Η κυνική παραδοχή από τον ίδιο τον αποπεμφθέντα διοικητή τού Νοσοκομείου Τρικάλων τής πολιτικής συναλλαγής του με τον Κ. Μητσοτάκη, η μη παραίτηση- απόλυση του ΥΦΥΠΕΞ με το πτυχίο τού "Κολάμπια" που ποτέ δεν πήρε και, κυρίως, η θλιβερή σιωπή τού όλου συστήματος της ΝΔ για τον πρώην βουλευτή της που είχε καταδικαστεί πρωτοδίκως για ασέλγεια σε ανήλικα και βγήκε λάδι στο εφετείο λόγω παραγραφής μαρτυρούν τι σημαίνει στην πραγματικότητα η περιλάλητη επιστροφή στην κανονικότητα. Δεν είναι τίποτα άλλο από την παλινόρθωση ενός συστήματος εξουσίας που οδήγησε στη χρεοκοπία τού 2010, η οποία και τότε ήταν πρώτα ηθική και μετά οικονομική. Είναι το ξέπλυμα ενός κατεστημένου το οποίο και η πρώτη φορά Αριστερά αντέγραψε σε ορισμένες πτυχές του, γι' αυτό και τώρα η κριτική της ακούγεται αδύναμη...

Το περιβόητο νέο αναπτυξιακό μοντέλο είτε θα στηρίζεται στην ισότητα ευκαιριών είτε δεν θα ωφελήσει ποτέ την πλειονότητα του πληθυσμού. Κι αν η φαυλότητα συνιστά εγγενές χαρακτηριστικό μιας φεουδαρχικής αντίληψης της ζωής, η προσαρμογή τής Αριστεράς στις παθογένειες του καπιταλισμού τη δυσκολεύει από το να αποτελέσει μια σοβαρή εναλλακτική λύση...

Για να το γράψω απλούστερα, αν δεν πάψει να δικαιολογεί τους καρανίκες ως ελάσσονα κακά τότε βάζει το λιθαράκι της στην αναπαραγωγή ενός συστήματος που υποθάλπει τις κοινωνικές ανισότητες. Ούτε το χρήμα ούτε η κομματική ένταξη είναι δυνατό να θεωρούνται κριτήρια επιλογής κι όσοι τα χρησιμοποιούν εντός τής Αριστεράς πιθηκίζουν αυτά που υποτίθεται πως κατηγορούν...