Μέτρο, όχι μετρό...

Δεν είναι όλοι οι αγώνες δίκαιοι και η εργατική τάξη δεν θα πάει σύσσωμη στον παράδεισο, όπως θα ήθελαν οι παλαιομαρξιστές. Βεβαίως αυτή η κυβέρνηση υποθάλπει τον κοινωνικό αυτοματισμό προκειμένου να περνά τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της. Ωστόσο, λάδι στη φωτιά βάζει κι εκείνη η μερίδα εργαζόμενων που προβαίνει σε κατάχρηση του δικαιώματος της απεργίας μολονότι είναι προνομιούχα, ανεξαρτήτως σύγκρισής της με άλλες επαγγελματικές ομάδες...

Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν και οι εργαζόμενοι στο μετρό, με αποτέλεσμα οι υπηρεσίες που προσφέρονται στους κατοίκους τής Αθήνας να υπολείπονται κατά πολύ των αναγκών τους. Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, όσοι εργάζονται στις διοικητικές υπηρεσίες- όπως συμβαίνει και σε άλλους δημόσιους φορείς, όπως στην εκπαίδευση- να είναι περισσότεροι από αυτούς που θα έπρεπε να βρίσκονται στα γκισέ, στους ελέγχους ή στις καμπίνες των οδηγών. Είναι απαράδεκτο ακόμα και σε ώρες αιχμής τα δρομολόγια να είναι αραιά και τα Σαββατοκύριακα ακόμα αραιότερα...

Δεν ισχυρίζομαι πως αφού κάποιοι πεινάνε πρέπει όλοι να λιμοκτονούν ούτε ασπάζομαι την θεωρία να ψοφήσει η κατσίκα τού γείτονα. Υπάρχουν, όμως, κατηγορίες εργαζόμενων που, εκμεταλλευόμενες την θέση τους, αδιαφορούν πλήρως για το κοινωνικό σύνολο ούτως ώστε να εξυπηρετούν τα αποκλειστικώς συντεχνιακά τους συμφέροντα. Και φυσικά σιγοντάρονται από τους εργατοπατέρες που υπονομεύουν την αξιοπιστία τού συνδικαλιστικού κινήματος και των δικαίων τής πλειονότητας των εργαζόμενων για να κερδίζουν μερικά ψηφαλάκια παραπάνω στις αρχαιρεσίες τους...