Αν ο θεός δεν είναι και γκέι δεν έχει λόγο ύπαρξης...

Το ερώτημα επανέρχεται ξανά και ξανά, ιδίως σε μια χώρα όπου η υποκρισία είναι το εθνικό μας σπορ. Υπάρχουν όρια στην τέχνη ή στη σάτιρα; Στον Ποινικό Κώδικα σαφώς και υπάρχουν, αλλά θα έπρεπε να είναι ο Ποινικός Κώδικας το βασικό κριτήριο της ηθικής μιας κοινωνίας ή, ακόμα ακόμα, τα χρηστά ήθη τής πλειονότητας του πληθυσμού; Γιατί, για παράδειγμα, οι ίδιοι που προσβάλλονται από τον βαμμένο Ιησού με σκουλαρίκια εκδηλώνουν παραλλήλως το μίσος τους για οτιδήποτε διαφορετικό, προσβάλλοντας κάτι πολύ ουσιαστικότερο από το πρόσωπο του ιδρυτή τής θρησκείας τους, την ίδια του τη φιλοσοφία δηλαδή;...

Γιατί, άλλωστε, ο Ιησούς να μην φορά σκουλαρίκια και να μην βάφεται; Ο υποτιθέμενος θεάνθρωπος έχει συγκεκριμένο φύλο και δεν προστατεύει και τις γυναίκες ή τους διεμφυλικούς; Ο θεός αποκλείεται να είναι γυναίκα; Ή πρέπει να ντύνεται και να συμπεριφέρεται όπως τον θέλουν να ντύνεται και να συμπεριφέρεται οι αυτόκλητοι υπηρέτες του;…

Αν ο θεός αποκλείεται να είναι, για παράδειγμα, και γκέι, τότε δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης; Αν δεν έχει τη διάθεση να αγκαλιάσει όλα τα δημιουργήματά του, ακόμα κι αν τα θεωρεί παραστρατημένα, τότε ο χριστιανισμός έχει βασιστεί σε μία απάτη.

Αυτός ο κόσμος ενδεχομένως να ήταν πολύ χειρότερος αν δεν υπήρχε ο φόβος θεού. Αν ο Ιησούς, πάντως, ήταν όντως θεάνθρωπος θα γελούσε αυτοσαρκαζόμενος με αυτά που οι γραμματείς και φαρισαίοι θεωρούν βλασφημία. Αλίμονο αν ήταν και οι θεοί κομπλεξικοί μικροαστοί...