Δεν είναι μνησικακία των απόντων, είναι ο ρεβανσισμός των ηττημένων...

Ο Κ. Μητσοτάκης είναι φανερό ότι έπεσε μόνος του στο λάκκο που θέλησε να ανοίξει για τους πολιτικούς του αντιπάλους, συμπαρασύροντας στην κατρακύλα την Φ. Γεννηματά, η οποία αδυνατεί να απομακρύνει το κόμμα της από τη ΝΔ, όμηρος των περισσότερων βουλευτών της που την σέρνουν προς τα δεξιά. Ανεξαρτήτως, ωστόσο, των μικροκομματικών παιχνιδιών τού πρωθυπουργού, η προβοκάτσια που θέλησε να στήσει κακώς χαρακτηρίζεται μόνο μνησικακία των απόντων σε βάρος όσων συμμετείχαν στην εξέγερση του 1973 και των πολιτικών τους επιγόνων. Αποδεικνύει και το ρεβανσισμό των παρόντων από την πλευρά των τανκ και των πολιτικών τους επιγόνων, των ηττημένων δηλαδή της μεταπολίτευσης, απέναντι σε εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται την Ιστορία ως μια γραμμική συνέχιση της αδικίας και της τυραννίας...

Η εθνική ενότητα δεν οικοδομείται πάνω σε ιστορικά ψεύδη και χουντοειδή διατάγματα. Αν η δεξιά θέλει να συνεισφέρει σε αυτή, οφείλει να ζητήσει επιτέλους μια συγγνώμη για την ανάπηρη δημοκρατία τής μετεμφυλιακής περιόδου, καθώς και για τη στήριξη- ενεργητική και παθητική- που παρείχε στους απριλιανούς συνταγματάρχες. Αυτοί που μέχρι πρότινος αμφισβητούσαν τους νεκρούς τού Πολυτεχνείου δεν το έκαναν γιατί ήταν αυτόπτες μάρτυρες του Νοέμβρη, αλλά γιατί ήταν υπερήφανοι που τους αφιέρωναν βιβλία τους οι πραξικοπηματίες. Το να μιλούν σήμερα, επομένως, για ιδεολογικά άβατα της Αριστεράς εκείνοι που δεν πάτησαν το πόδι τους ούτε καν στην Πατησίων και στη Στουρνάρη μοιάζει σαν να υποστηρίζουν οι ναζί πως ήταν θύματα του Ολοκαυτώματος...

Φυσικά και κάποιοι καπηλεύτηκαν τη συμμετοχή τους στο Πολυτεχνείο- τρανότερο παράδειγμα η Μ. Δαμανάκη- για να κάνουν πολιτική καριέρα που δεν αναλογούσε στο μπόι τους. Είναι, επίσης, πιθανό ότι αν δεν είχαν προκύψει οικονομικές δυσκολίες και η τραγωδία τής Κύπρου η λαϊκή ανεκτικότητα απέναντι στη χούντα να διαρκούσε περισσότερο... 

Υπάρχουν, όμως, και χιλιάδες άνθρωποι που, άλλος λιγότερο κι άλλος περισσότερο, αγωνίστηκαν σε βάρος τής τυραννίας και δεν πρόδωσαν αυτόν τον αγώνα στη μετέπειτα πορεία τους. Αν καθίσουμε να μετρήσουμε πόσοι από αυτούς ήταν Αριστεροί και πόσοι δεξιοί το άθροισμα μάλλον δεν θα στηρίξει το μητσοτακικό ιστορικό αναθεωρητισμό. Κι αυτό δεν είναι διχαστικό, είναι απλώς η ιστορική αλήθεια, την οποία ορισμένοι μάλλον από τύψεις κι ενοχές διαστρεβλώνουν με τον αέρα που τους δίνει η πρόσκαιρη εξουσία τους...