Εργοδότες εθισμένοι στους εργαζομένους τους...

Μέσα στην αλαζονική αυταρέσκεια της Μαρίας Αντουανέτας που τον χαρακτηρίζει, ο Κ. Μητσοτάκης είπε και μια αλήθεια: πράγματι, οι εργαζόμενοι είναι εξαρτημένοι από το μισθό τους. Μόνο που ο πρωθυπουργός για μια ακόμα φορά είπε τη μισή αλήθεια. 

Οι περισσότεροι εργαζόμενοι είναι εξαρτημένοι από το μισθό τους γιατί δεν διαθέτουν παράνομους εισοδηματικούς πόρους, ενώ κι αυτός ο ίδιος ο μισθός στις περισσότερες των περιπτώσεων αντιστοιχεί σε ψίχουλα. Αλήθεια, ο Κυριάκος και οι περισσότεροι υπουργοί και βουλευτές του- πολλοί εκ των οποίων έχουν πάρει και δανεικά κι αγύριστα εκατομμυρίων ευρώ από τις τράπεζες- μπορούν να ισχυριστούν πως ζουν μόνο από το μισθό τους και πως δεν διαθέτουν μαύρους εισοδηματικούς πόρους;...

Μια ακόμα αλήθεια που δεν πρόκειται να βγει ποτέ από τα χείλη τού διεφθαρμένου, νεοφιλελεύθερου προέδρου τής κυβέρνησής μας είναι πως οι εργοδότες είναι εξαρτημένοι από την εργασία των εργαζομένων τους. Ακόμα και οι πιο έντιμοι και πρωτοπόροι ανάμεσά τους- είδος, πάντως, που σπανίζει στην Ελλάδα- δεν θα μπορούσαν να βγάλουν ούτε ευρώ αν κάποιοι δεν έκαναν πραγματικότητα τις θεωρίες τους. Μόνο που ο Μητσοτάκης δεν ενδιαφέρεται ούτε για το σύνολο των επιχειρηματιών, παρά μόνο για τους πιο πλούσιους ανάμεσά τους, τους συνδαιτημόνες του στα γεύματα και στα δείπνα όπου προετοιμάζεται η νέα αναδιανομή τού πλούτου προς τα πάνω...

Αν δεν υπήρχε ο κοροναΐός, ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να τον εφεύρει, αφού ο προκάτοχός του είχε διασφαλίσει την έξοδο της χώρας από τα μνημόνια κι επομένως είχε κλείσει την πόρτα στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Τώρα, όμως, ο Μητσοτάκης τις βάζει ξανά πάνω στο τραπέζι, μολονότι στην υπόλοιπη Ευρώπη οι περισσότερες κυβερνήσεις, ακόμα και δεξιές, ενισχύουν τη δημόσια Υγεία και Παιδεία και τις δημόσιες μεταφορές. 

Κι έχει και το θράσος από πάνω να συγκρίνει μήλα με πορτοκάλια- όπως με το Βέλγιο, που είναι έδρα τής ΕΕ και μαζεύει όλη την Ευρώπη στην εδαφική του επικράτεια- προκειμένου να στηρίξει ένα αφήγημα που καταρρέει ημέρα με την ημέρα. Το δυστύχημα είναι πως μαζί με αυτό το αφήγημα καταρρέει και η κοινωνική συνοχή, αυτή που με τόση δυσκολία είχε επανασυγκολληθεί ύστερα από μια δεκαετία λιτότητας...