Το φίδι δεν διαλέγει το θύμα του κακομοίρη μικροαστέ...

Ο Κ. Μητσοτάκης θέλησε να στήσει ένα σόου πάταξης και καταστολής προκειμένου να λησμονηθούν οι τραγικές επιλογές του στην καταπολέμηση της πανδημίας κι εν μέρει τα κατάφερε, έστω και προσωρινώς. Χαρακτηριστικό, βεβαίως, του κουτσαβακισμού του ήταν η επιλεκτική εφαρμογή τού χουντοδιατάγματος, αφού, για παράδειγμα, δεν τόλμησε να προσαγάγει τον Αλέξη Τσίπρα και τους βουλευτές τού ΣΥΡΙΖΑ για παραβίασή του. Κάποιος που βαυκαλίζεται τον προστάτη τής αντισυνταγματικής νομιμότητας δεν μπορεί να κάνει εκπτώσεις στα πιστεύω του, εκτός αν δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένας πολιτικός αγύρτης...

Είναι ενθαρρυντικό πως ένα σημαντικό κομμάτι τού πληθυσμού επέδειξε γρήγορα δημοκρατικά αντανακλαστικά κόντρα στο χουντοδιάταγμα της κυβέρνησης για τις συναθροίσεις. Θα στρουθοκαμήλιζα, όμως, αν δεν έβλεπα πως υπάρχουν κι εκείνοι, που δεν είναι και λίγοι, οι οποίοι επικροτούν οποιαδήποτε απαγόρευση με το μιθριδατισμό που χαρακτηρίζει όσους, σαν ρομποτάκια δίχως ενσυναίσθηση, λειτουργούν μόνο με εντολές, ενθουσιάζονται με αυτούς που τις δίνουν κι εξεγείρονται σε βάρος εκείνων που δεν πιστεύουν ότι όσα εκπορεύονται από οποιαδήποτε εξουσία έχουν πάντοτε ως αιτία την υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος. 

Πρόκειται γι' αυτούς που ηδονίζονται με κάθε κλατς του κλομπ στο κεφάλι διαδηλωτή, πιστεύοντας δίχως τη χρεία αποδείξεων στο αλάθητο της κρατικής βίας και στην ενοχή τού όποιου θύματός της. Είναι κωμικοτραγικό πως πολλοί από αυτούς που εναντιώνονται σε οποιαδήποτε παρέμβαση του κράτους στην οικονομία φανερώνονται υπερκρατιστές όταν πρόκειται για την άσκηση βίας από όργανα της τάξης...

Αυτό που δεν υπολογίζουν ποτέ σωστά οι φρόνιμοι νοικοκυραίοι είναι πως αν αφήσεις το φίδι ελεύθερο αυτό δεν θα κάνει διάκριση σε συνετούς κι ατίθασους την επόμενη φορά που θα βγάλει τη γλώσσα του. Του αρκεί να βρει κάποιον που να βρίσκεται σε απόσταση βολής, ανεξαρτήτως αν εκείνος έτυχε να βρίσκεται στο λανθασμένο σημείο τη λανθασμένη στιγμή. 

Γι' αυτό και η υπεράσπιση βασικών δημοκρατικών ελευθεριών δεν αποτελεί μόνο κοινωνική, αλλά κι ατομική μας υποχρέωση, όσο κυνικό κι αν διαβάζεται. Συνιστά, πέρα από καθήκον ενός πολίτη που τιμά την ιδιότητά του, κι όρο ατομικής επιβίωσης, ιδίως αν θεωρεί στρεβλά πως οι προστάτες του θα τον προστατεύουν πάντοτε αν επιδεικνύει υπακοή. Θα τον καταναλώσουν πριν καν συνειδητοποιήσει ότι γι' αυτούς είχε πάντα σφραγισμένη στο κούτελο μια ημερομηνία λήξης τής χρησιμότητάς του...