Τους είναι τόσο ξένος ο λαός που κυβερνούν...

Ο Κ. Μητσοτάκης θα μπορούσε, τρόπον τινά, να παίξει με πολλές υπουργικές θέσεις, βάζοντας κολλητούς του και κολλητούς ισχυρών φίλων του όπου εκείνος κι εκείνοι επιθυμούσαν. Όχι όμως και με το ποιους θα τοποθετούσε επικεφαλής στο υπουργείο Υγείας και Παιδείας, ιδίως εν μέσω πανδημίας. 

Κι όμως, (και) σε αυτά τα δύο υπουργεία τοποθέτησε δύο ανθρώπους ανάξιους να φέρουν τον τίτλο τού υπουργού, τον Β. Κικίλια και την Ν. Κεραμέως. Αν, άλλωστε, αναζητά κανείς τρανότερη απόδειξη της κυβερνητικής αποτυχίας στη διαχείριση του κοροναΐού αυτή δεν είναι άλλη από το ξεγύμνωμα Κικίλια από τις αρμοδιότητές του, καθώς και η πολύ πιθανή όσο και πολύ δίκαιη αποχώρησή του από το υπουργείο με τον πρώτο ανασχηματισμό...

Όσο για την σημερινή υπουργό Παιδείας, η οποία κερδίζει με άνεση θέση ανάμεσα στους χειρότερους υπουργούς Παιδείας της μεταπολίτευσης, τι να θυμηθείς και τι να ξεχάσεις. Αυτόν τον ενάμισι χρόνο που βρίσκεται στο συγκεκριμένο πόστο η Ν. Κεραμέως έχει αποδείξει ότι τα ράσα- τα πτυχία, δηλαδή, από πολυδιαφημισμένα πανεπιστήμια- δεν κάνουν απαραιτήτως τον παπά, αλλά και το ότι έχει φανερωθεί αποτελεσματική μόνο στην απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης και στο προμοτάρισμα της ιδιωτικής. Πέρα, βεβαίως, από την επιστροφή στο δόγμα "πατρίς, θρησκεία, οικογένεια" ως προς το περιεχόμενο της παιδείας που πρέπει να απολαμβάνει η μαθητιώσα νεολαία...

Όπως κι αν έχει, τα λάθη τής εταιρείας που ανάλαβε την τηλεεκπαίδευση αντανακλούν στην υπουργό και τα λάθη τής υπουργού στον πρωθυπουργό, ο οποίος ζει ένα σε ένα παράλληλο σύμπαν. Σε αυτό όπου οι εργαζόμενοι είναι πρεζάκια με το μισθό τους κι αποταμιεύουν εν μέσω καραντίνας για να ξοδέψουν σαν να μην υπάρχει αύριο μόλις βγουν από αυτή. Ο Κ. Μητσοτάκης φαίνεται πως έχει πιστέψει το ίδιο του το ψέμα για την κοινωνική πραγματικότητα κι αυτό δεν προμηνύεται θετική έκβαση...