Προφανώς θα ήταν καλύτερα να στήναμε ένα αστυνομικό τμήμα έξω από κάθε μπαρ...

Είναι αλήθεια ότι όσοι άνοιξαν καφετέριες, μπαρ ή εστιατόρια πριν την πανδημία δεν είχαν σκεφτεί πως μια από τις υποχρεώσεις τους κάποια στιγμή θα ήταν να ελέγχουν πιστοποιητικά εμβολιασμού και ταυτότητες. Αυτά τα βλέπαμε σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας, τρομάζαμε για δύο ώρες και ύστερα επιστρέφαμε στην κανονικότητά μας. Μόνο που είναι περιττό να σας πω ότι εδώ κι ενάμιση χρόνο κανονικότητα είναι η πανδημία κι όχι το αντίθετο. Γι' αυτό κι όλοι μας έχουμε προσαρμοστεί ή θα έπρεπε να έχουμε προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, που δεν είναι πλέον και τόσο νέα...

Συνεπώς, ακούω βερεσέ τα κλαψουρίσματα επαγγελματιών τής εστίασης ή του εμπορίου γενικότερα για το ότι δεν μπορούν να ελέγχουν τα χαρτιά των πελατών τους. Θα προτιμούσαν, δηλαδή, να στηνόταν ένα μίνι αστυνομικό τμήμα έξω από κάθε μαγαζί ώστε να ελέγχουν όργανα της τάξης τα πιστοποιητικά; Κι αν χάνουν πελάτες γι' αυτό το λόγο, που χάνουν βεβαίως, ας συντρέξουν κι εκείνοι την καμπάνια τού εμβολιασμού ώστε να γλιτώσουμε μια ώρα αρχύτερα από αυτόν τον διάολο...

Σε έναν πόλεμο προφανώς και οι αποφάσεις των στρατηγών παίζουν σημαντικό ρόλο για την εξέλιξή του. Εν προκειμένω, οι στρατηγοί μας έχουν αποδειχθεί, το λιγότερο, ανεπαρκείς. Οι πόλεμοι, ωστόσο, κερδίζονται ή χάνονται στα πεδία των μαχών, από τους απλούς στρατιώτες, τις ικανότητες και κυρίως την θέλησή τους να κερδίσουν ή να χαθούν. Μην έχουμε, άλλωστε, καμία αυταπάτη, αυτό που ζούμε είναι ένας πόλεμος, ίσως ένας από τους πολλούς βιολογικούς που θα ακολουθήσουν αλλά πόλεμος όπως κι αν έχει. Κι "όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει, στρατιώτη μου τον πόλεμο τον χάνει"...