Όταν ο Μίκης Θεοδωράκης έθετε το 1974 το δίλημμα "Καραμανλής ή χάος" η χώρα έβγαινε από μία επτάχρονη δικτατορία, με τον δεξιάρχη να ζει εκτός Ελλάδας από το 1963. Κατά πάσα πιθανότητα, εξάλλου, δεν είχε ζητήσει από τον μουσικοσυνθέτη να κάνει τη σχετική δήλωση.
Τα δεδομένα, δηλαδή, είναι πολύ διαφορετικά με τα σημερινά για να μπορούν να πείθουν τα μαντρόσκυλα του νυν πρωθυπουργού στην κυβέρνηση, στη Βουλή, στη δικαιοσύνη και στα ΜΜΕ όταν μας λένε "Μητσοτάκης ή χάος". Η ταύτιση, άλλωστε, της δημοκρατίας με ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, το οποίο, μάλιστα, κατά τη θητεία του ευθύνεται και για μια σειρά παραβιάσεων του κράτους δικαίου μάλλον αδικεί τη δημοκρατία και ξεπλένει το πρόσωπο...
Το πιθανότερο είναι πως την Παρασκευή δεν θα πέσουν ούτε η Βαστίλη ούτε η Τριπολιτσά ούτε τα χειμερινά ανάκτορα. Όταν, όμως, έπεσαν ποιος είχε την ευθύνη; Ο γαλλικός λαός ή ο βασιλιάς, ο ελληνικός λαός ή ο σουλτάνος, ο ρωσικός λαός ή ο τσάρος; Όσοι, συνεπώς, επικαλούνται τη σταθερότητα μάλλον το δικό τους τομάρι θέλουν να σώσουν κι όχι το πολίτευμα...
Κι αν πέσουν η Βαστίλη, η Τριπολιτσά, η Αγία Πετρούπολη τι κάνουμε; Πολύ απλά επιβεβαιώνουμε ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά Συντάγματα που πρέπει να εφαρμόζονται. Ο κυρίαρχος λαός ή το Κοινοβούλιο θα αποφασίσουν αν θέλουν ξανά τον Μητσοτάκη ή κάποιον άλλο...
Αυτό που σίγουρα δεν προβλέπεται στις δημοκρατίες είναι οι εκβιασμοί, η επίδειξη βίαιου αυταρχισμού και η γκεμπελική προπαγάνδα. Είναι αλήθεια ότι έχουμε υποστεί τόσες δόσεις τους και στο πρόσφατο παρελθόν που αρκετοί από εμάς έχουμε εθιστεί στο δηλητήριο και το αποζητούμε. Όχι, όμως, όλοι κι όχι για πάντα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου