Την 1η Μαρτίου, μία ημέρα μετά τη δεύτερη επέτειο και τις συγκεντρώσεις για τα Τέμπη, πολύ λίγα πράγματα θα θυμίζουν το σημερινό πολιτικό σκηνικό. Η οργή τού λαού θα αποτελέσει καταλύτη εξελίξεων. Το ξέρουν και στο Μαξίμου, το καταλαβαίνουν και στην αντιπολίτευση. Γι' αυτό κι όλοι προετοιμάζονται για την επόμενη ημέρα...
Κι αν στη ΝΔ οι εξελίξεις, αναπόφευκτα, θα συσχετιστούν και με ζητήματα διαδοχής και δαχτυλιδιών, στην αντιπολίτευση η κατάσταση είναι πιο πολύπλοκη. Τόσο πολύπλοκη που κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει σήμερα ποιος θα είναι οδηγός τού κοινωνικού κύματος οργής, ιδίως αν το ΠΑΣΟΚ συνεχίσει με τον Ν. Ανδρουλάκη στην προεδρία. Αλίμονο, όμως, αν η επόμενη ημέρα μάς φέρει μια κυβέρνηση με ακόμα πιο δεξιά χαρακτηριστικά από τη σημερινή. Τότε Μητσοτάκης θα λέμε και θα κλαίμε...
Σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ πως θα πρέπει να διατηρήσουμε τον σημερινό πρωθυπουργό για να μην μας κυβερνήσουν ο Κ. Βελόπουλος ή η Αφρ. Λατινοπούλου. Το πολιτικό ζητούμενο, ωστόσο, για την προοδευτική παράταξη δεν είναι η συγκρότηση ενός κοινού μετώπου, ιδίως όταν το γαλλικό πρότυπο καταρρέει κι έτσι κι αλλιώς αφορούσε κι ένα εντελώς διαφορετικό εκλογικό σύστημα...
Το ζητούμενο είναι η έκφραση της λαϊκής αγανάκτησης να συνοδεύεται κι από θετικό λόγο, μιας και τα κόμματα όταν παριστάνουν τους ντετέκτιβ περισσότερο εργαλειοποιούν τραγωδίες και λιγότερο κάνουν ό,τι μπορούν για να αποτρέψουν επόμενες. Καλά κάνουν και πιέζουν ώστε να αποκαλυφθεί η συγκάλυψη, αν δεν μας πουν όμως και πώς θα αλλάξουν το σιδηρόδρομο προς το καλύτερο δεν θα κερδίσουν την εμπιστοσύνη μας. Και δικαίως αφού είμαστε πολύ κουρασμένοι από τους καιροσκόπους που έπαιξαν με τα συναισθήματά μας είτε για να τους εμπιστευτούμε ξανά είτε για να τους αλλάξουμε με νέους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου