Σάββατο μεσημέρι στην πλατεία Συντάγματος. Μια παρέα 10-15 παιδιών κάθεται στην Αμαλίας, μπροστά από το κτίριο της Βουλής, σχηματίζοντας έναν κύκλο. Στα αφτιά τους λουλούδια κι ένα από αυτά τα παιδιά παίζει κιθάρα κι όλοι μαζί τραγουδούν το "Δεν θα ξαναγαπήσω" του Μάνου Λοΐζου.Κυριακή βράδυ στο "Απλό Θέατρο", στο, παρεπιμπτόντως καλό, έργο του Δημήτρη Γκενεράλη, "Βερολίνο 1989, Ιστορίες Μιας Πόλης". Λίγο πριν την παράσταση μια μεσήλικη καθηγήτρια βρήκε μια αφορμή για να ξεσπαθώσει σε βάρος των παιδιών, "τα οποία πέφτουν θύματα πολιτικών κομμάτων και τα οποία διαμαρτύρονται στους δρόμους γιατί έτσι τους έχουν πει". Μπορεί για ορισμένους μαθητές να συμβαίνει αυτό ακριβώς. Υπήρξα, όμως, αυτόπτης μάρτυρας και των δύο σκηνών και καμιά μεσήλικη κυρία δεν μπορεί να με πείσει πως τα παιδιά που τραγουδούσαν ένα μελαγχολικό τραγούδι του Λοΐζου με κλειστά τα μάτια ήταν οργανωμένα από κάποιο κόμμα. Απλούστατα γιατί κανένα κόμμα στην Ελλάδα δεν μπορεί να προκαλέσει συγκίνηση. Μακάρι αυτά τα παιδιά να μην ακούν τους γονείς που τους καλούν να γυρίσουν στον καναπέ. Ίσως τότε να μπορέσουν και "να ξαναγαπήσουν"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου