"Τί να κάνουμε, δεν υπάρχει άλλος δρόμος". Τάδε έφα ο πρώην εργατοπατέρας και νυν απροκάλυπτος κολαούζος της εξουσίας Χρήστος Πολυζωγόπουλος για να δικαιολογήσει την οικονομική χούντα. Το ίδιο θα πει και μετά από μερικά χρόνια ο νυν εργατοπατέρας Γ. Παναγόπουλος, όταν θα έχει εκλεγεί βουλευτής ή θα έχει καταλάβει κάποια άλλη δημόσια καρέκλα. Αυτή είναι η φυσιολογική ροή της ζωής για ανθρωπάκια, όπως οι κ. Πολυζωγόπουλος και Παναγόπουλος...
Το "δεν υπάρχει άλλος δρόμος", όμως, είναι αστείο έστω και να λέγεται. Ακόμα και τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, που άνθρωποι τον δημιουργούν, άνθρωποι μπορούν και να τον αλλάξουν. Φτάνει να μην "περπατούν σκυφτοί κι όλο να λένε τα μάλιστα", που λέει και το τραγούδι.
Αύριο συμπληρώνονται 34 χρόνια από την απώλεια του Αλέκου Παναγούλη, ενός ανθρώπου που θα έσκαγε στα γέλια αν ζούσε σήμερα κι άκουγε όλους εκείνους τους σφουγγοκωλάριους της εξουσίας να μιλούν για μονόδρομο. Γιατί οι τελευταίοι είναι της ίδιας πάστας άνθρωποι με εκείνους που κατά τη διάρκεια της χούντας έλεγαν πως δεν υπάρχει άλλη λύση για να σωθεί η πατρίδα από το "γύψο". Ηταν οι ίδιοι άνθρωποι που ενώ στην επαταετία είχαν "λερωμένα τα βρακιά", μετά απαιτούσαν την θανατική ποινή για τους πραξικοπηματίες. Ετσι και σήμερα, έχουν το θράσος να μιλούν εκείνοι που επί τέσσερις δεκαετίες υπηρέτησαν ένα ξοφλημένο, πλέον, για τα καλά πολιτικό σύστημα. Κι έχουν το θράσος, μάλιστα, κάτι κοντά ανθρωπάκια με ελιές, κάποιοι "Δρακουμέλ" και κάποιοι καλογυμνασμένοι να αναζητούν νέο ρόλο σωτήρα για τον εαυτό τους!
"Θέλω να νικήσω, αφού δε μπορώ να νικηθώ", έγραφε ο Μεγάλος Απών από τις φυλακές Μπογιατίου, όπου τον είχε "εντοιχίσει" η χούντα. Και σήμερα θα νικήσουμε αυτούς που θα πανηγυρίσουν τη σωτηρία των αριθμών σε βάρος της σωτηρίας των ανθρώπων. Είμαστε πολλοί κι έχουμε το δίκιο με το μέρος μας. Είναι αδύνατο να νικηθούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου