Καμία αντίρρηση! Οι καιροί ου μενετοί και το μέλλον δυσοίωνο. Και τί πρέπει να κάνουμε δηλαδή; Να λουφάξουμε σε κάποιο καταφύγιο μέχρι να σταματήσει ο βομβαρδισμός; Να σκύβουμε το κεφάλι ή να αυτομαστιγωνόμαστε; Να σταματήσουμε να διασκεδάζουμε και να κλειστούμε στα σπίτια μας, να μας δείχνει με το δάχτυλο ο κ. Πρετεντέρης και να "ψυχαγωγούμαστε" με την Τζούλια;...
Επαναλαμβάνω, δεν θεωρώ κανένα λαό ανώτερο από κανέναν άλλο: μακάρι κι εμείς οι έλληνες να διαθέταμε την αίσθηση υπευθυνότητας που διακατέχει τους γερμανούς. Αισθάνομαι, όμως, τυχερός γιατί είμαι κομμάτι ενός λαού που την ώρα που οι "κοστουμάκηδες" του ΔΝΤ και της Κομισιόν του ετοιμάζουν την κηδεία, εκείνος εξακολουθεί να απολαμβάνει τον ήλιο, τον καφέ του και να προετοιμάζει τις καλοκαιρινές διακοπές του.
Οσο φολκλόρ κι αν διαβάζεται, ο Αλέξης Ζορμπάς, που με ένα χορό "βγάζει τη γλώσσα" στον θάνατο, είναι η συνταγή σωτηρίας μας! Μα, κάποιος θα πει: "ρε φίλε, οι φραπεδιές μας έφεραν εδώ που μας έφεραν". Δεν αντιλέγω, πείτε το όμως ομοιοπαθητική, αλλά είναι και οι φραπεδιές που θα μας γλιτώσουν από την κατάθλιψη! Γι' αυτό και νομίζω πως η καλύτερη απάντηση στους ξένους δεν είναι να κάνουμε αντισυλλαλητήρια, όπως αυτό στο Ντίσελντορφ, ως απάντηση σε συλλαλητήρια γερμανών νεοναζί που μας κουνούν τη "βέργα". Είναι να συνεχίζουμε να χαμογελάμε κάτω από το λαμπρό ήλιο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου