Την ώρα που η χώρα χρειάζεται, τόσο έντονα όσο λίγες φορές στο παρελθόν, μια ενωμένη Αριστερά ποιά είναι η στάση των υποτίθεται πρωτοκλασάτων στελεχών της; Επιλέγουν τη διάσπαση στο όνομα ενός ευρωπαϊσμού, που είναι πιο ανεπίκαιρος από ποτέ. Γιατί, πείτε μου, όταν η Ευρωπαϊκή Ενωση αποφασίζει και διατάζει μέτρα που πιο αντιλαϊκά δεν πάρθηκαν ποτέ στο παρελθόν της, δεν είναι δυνατό οι Κουβέληδες να συντάσσονται, σε βαθμό διάσπασης, με την "ευρωπαϊκή Αριστερά" κι όχι με την Αριστερά των κινημάτων και των αγώνων για ένα καλύτερο αύριο.
Καλύτερα, εξάλλου, να μη σχολιάσω τα πρόσωπα που βαυκαλίζονται πως προσφέρουν μια εναλλακτική πρόταση. Ο κ. Κουβέλης, στην καλύτερη περίπτωση, θα μπορούσε να χρησιμεύει ως ένα εναλλακτικό υπνωτικό χάπι! Οποιος πιστεύει ότι διαθέτει την προσωπικότητα να συγκινήσει πλατύτερα στρώματα, προφανώς συγκινείται με το παραμικρό...
Ωστόσο, ξεκαθαρίζω ότι δεν θεωρώ ούτε τον κ. Τσίπρα ούτε τον κ. Αλαβάνο αξιόλογες προσωπικότητες. Ο μεν πρώτος πολιτεύεται με λογική συντηρητικού 80χρονου, ο δε κ. Αλαβάνος θα έπρεπε, μετά από τόσα χρόνια στην πολιτική, να καταλαβαίνει τη διαφορά της προσήλωσης στην ιδεολογία από την προσήλωση στο μεγαλοϊδεατισμό. Οσο για το ΚΚΕ, ο απομονωτισμός δεν είναι λύση, αλλά μικροπολιτική του χθες. Μήπως, όμως, είναι λύση και τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς με την ασυγχρόνιστη επαναστατική γυμναστική τους; Αυτό που θα ευχόμουν θα ήταν η δημιουργία μιας μεγάλης Αριστεράς που θα περιλάμβανε τους πάντες: ΣΥΡΙΖΑ, Κουβέληδες, ΚΚΕ, Οικολόγοι Πράσινοι, εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, όλοι μαζί ενωμένοι για να τσακίσουμε τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Δε συνεχίζω, όμως, γιατί αν συγκρίνει κάποιος την ευχή μου με την πραγματικότητα θα με χαρακτηρίσει γραφικό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου