Οσοι δεν έχουν διάθεση να αγωνιστούν για έναν καλύτερο κόσμο φροντίζουν να κουβαλούν μαζί τους πάντοτε μια γυάλινη σφαίρα, μέσα στην οποία βλέπουν μόνο καταστροφές για το μέλλον. Ισχυρίζονται όσοι επιμένουν ότι ο νεοφιλελευθερισμός θα σώσει τη χώρα πως αν η Ελλάδα κηρύξει στάση πληρωμών ή, έστω, ζητήσει αναδιάρθρωση του χρέους της, οι έλληνες θα βυθιστούν στη φτώχεια για τις επόμενες δεκαετίες. Δυστυχώς δε διαθέτω τις δικές τους μαντικές τους ικανότητες, γνωρίζω όμως όσα μας έχει διδάξει το πρόσφατο παρελθόν...
Καθόλη τη διάρκεια αυτής της κρίσης,λοιπόν, η τρόικα επένδυσε στις απειλές και η κυβέρνηση στο φόβο για να επιβάλουν την πολιτική τους: οι μεν ξένοι παρουσιάστηκαν σαν αρσακειάδες, προσβεβλημένες από τους άσωτους έλληνες, ενώ ο αρχηγός Γιωργάκης και η παρέα του φρόντισαν να παίξουν καλά το δικό τους ρόλο τού δημιουργού μαζικών ενοχών. Το παραδέχονται, άλλωστε, τώρα και υπουργοί του, όπως ο Μ. Χρυσοχοΐδης, για να μην αναφερθώ στο "έχω πει πολλές βλακείες τελευταίως" του Θ. Πάγκαλου.
Κι όμως, εκείνοι που μας θεωρούν τεμπέληδες και γουρούνια, υποστηρίζοντας πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει ένα τεράστιο δημοσιονομικό πρόβλημα, φροντίζουν να το επιτείνουν με νέο επαχθές δάνειο. Γιατί; Οχι γιατί φοβούνται για τους δικούς τους λαούς (κι αυτούς στη λιτότητα τους έχουν άλλωστε), αλλά για τις τράπεζές τους. Αντί, όμως, εμείς να παίξουμε τα ρέστα μας, αφού έτσι κι ακολουθήσουμε τη συνταγή της τρόικας δεκαετίες φτώχειας μάς περιμένουν έτσι κι αλλιώς, και να ζητήσουμε αναδιάρθρωση του χρέους εδώ και τώρα, εξακολουθούμε να παίζουμε το παιχνίδι τους...
Με λίγα λόγια, εκτιμώ πως η τρόικα δεν θα μας αφήσει να "τινάξουμε στον αέρα" το ευρώ: αυτό μάς δίνει το χρόνο για να αναδιαρθρωσουμε τη χώρα, με βάση τηδίκαιη αναδιανομή του πλούτου,ηοποίαθαφέρεικαιτηνπαραγωγικότητα. Κυρίως θέμα πολιτικής βούλησης είναι, για παράδειγμα, να παταχθεί η φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή: ο πλούτος των λίγων είναι εμφανής, αφού φροντίζουν, μέσα στη ματαιοδοξία τους, να τον επιδεικνύουν σε κάθε ευκαιρία. Επιπλέον, οφείλουμε να αλλάξουμε το δημόσιο τομέα, ακόμα και με απολύσεις, όχι προς τον αφανισμό του αλλά προς τη λειτουργικότητά του με την αντικατάσταση, για παράδειγμα, κομματόσκυλων από ανθρώπους με γνώσεις και κίνητρα για δουλειά. Και, φυσικά, όλα αυτά απαιτούν την αλλαγή των κανόνων του πολιτικού παιχνιδιού, με την αμεσότερη εμπλοκή των πολιτών στη λήψη αποφάσεων και με την πραγματική απονομή δικαιοσύνης από ένα δικαστικό μηχανισμό που δεν θα επιλέγεται από την εκτελεστική εξουσία και δεν θα στηρίζεται στο "Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει"...
Επαναλαμβάνω, δεν ξέρω αν αυτές οι προτάσεις κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση. Ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον όμως πως ό,τι εφαρμόστηκε αυτόν τον ενάμισι χρόνο της κρίσης έχει αποτύχει και γι' αυτό θα ήταν τραγικό να επαναληφθεί, πόσω μάλλον με τη φθαρμένη ταμπέλα τού "μονόδρομου"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου