Η νύχτα ξεδιπλώνει μ' ευκολία τα φτερά της,
πάνω απ' την παρακμή της ημέρας.
Τ' αστέρια σκεπάζουν μ' άνεση τις ηλιαχτίδες που φυλλορροούν.
Το σκοτάδι απλώνει χαρούμενο τα δίχτυα του για την υποταγή των θαλασσών.
Η θλίψη σφίγγει άπληστα στην αγκαλιά της τη χαρά, μέχρι εκείνη ν' αφήσει το τελευταίο της αναφιλητό.
Ο πόνος γλιστρά ύπουλα μέσα απ' τις ανοιχτές θύρες, που αφήνει ανέμελη η ευτυχία.
Λυσσομανά χαιρέκακα ο αποχαιρετισμός, με φθόνο τεντώνει τις χορδές του, μήπως και καταφέρει και γκρεμίσει ό,τι δε γκρεμίζεται.
Φουσκώνει τα πανιά του το αντίο, έτοιμο να ξεκινήσει για τ' ανεπίστροφο ταξίδι.
Μα η άγκυρα πολύ γερή, πολύ πιστή για να εγκαταλείψει το Εις το Επανιδείν.
Ο θάνατος κι ο ίδιος ο θεός μαζί, όσο κι αν απλωθούν, όσο και να ζηλέψουν,
πολύ δειλοί, πολύ μικροί για να σκεπάσουν την Αγάπη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου