Αντίο!

Την Τρίτη καλούσα να αφήσουμε άλαλα τα χείλη των νεοφιλελευθέρων. Και τ' αφήσαμε, σε σημείο πλέον που να αισθάνομαι συμπόνοια για τον ρεζίλη των Παπανδρέου, την ίδια ακριβώς συμπόνοια που αισθάνθηκα για τον τουρίστα της Ραφήνας όταν εγκατέλειπε κι εκείνος την εξουσία! Δυστυχώς, στα πρόσωπα αυτών των δύο μετριοτήτων η χώρα δε γνώρισε μόνο το χειρότερο δείγμα οικογενειοκρατίας, αλλά πληρώνει και το βαρύ τίμημα για τα παιδικά τραύματα δυο τύπων που γεννήθηκαν μέσα στην εξουσία και άρα ήταν προορισμένοι να την υπηρετούν μέχρι τέλους...
Ο τουρίστας της Ραφήνας θα προτιμούσε να μπει στο βιβλίο Γκίνες για την καταβρόχθιση των περισσότερων κεμπάπ σε μια ώρα ή για τις περισσότερες "ώρες πτήσης" με την κονσόλα βιντεοπαιχνιδιών! Ο ρεζίλης των Παπανδρέου, πιο αθλητικός τύπος εκείνος, θα μπορούσε να είχε αναδειχθεί Ολυμπιονίκης στο μαραθώνιο, στο κανόε καγιάκ ή ακόμα και στην ποδηλασία, αν κατανοούσε κάποια στιγμή πως δε μπορείς να βάζεις την αλυσίδα εν κινήσει! Αν ακολουθούσαν τα όνειρά τους, τώρα η πατρίδα μπορεί και να τους ευγνωμονούσε για τις υπηρεσίες που της πρόσφεραν...

Ωστόσο, όπως και τόσοι άλλοι έλληνες που δεν πραγματώνουν τις δικές τους φιλοδοξίες αλλά εκείνες της οικογένειάς τους, οδηγήθηκαν στο "λαβύρινθο" της πολιτικής: εκεί, δηλαδή, όπου το όνομα μπορεί να είναι αρκετό για να σε κάνει πρωθυπουργό, αλλά δε σου δίνει, απαραιτήτως, και τα αναγκαία ηγετικά χαρίσματα. Ο τουρίστας της Ραφήνας άρχισε να το καταλαβαίνει όταν το ένα σκάνδαλο στενών συνεργατών του ακολουθούσε το άλλο, ο ρεζίλης των Παπανδρέου όταν αντιλήφθηκε πως καλές είναι οι υπηρεσίες στο νεοφιλελεύθερο κεφάλαιο, αλλά υπάρχει κι ένας λαός από πίσω, ο οποίος πρέπει να τραφεί, να ποτιστεί και, κυρίως, να ονειρευτεί...
Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες και γι' αυτό πρέπει να είμαστε όλοι ευγνώμονες στο λαό που ξεσηκώθηκε, σε αυτήν την έστω απολιτίκ στα σπάργανά της μάζα, η οποία ξύπνησε για να διεκδικήσει ένα καλύτερο αύριο. Οποιος κατεβαίνει στους δρόμους και στις πλατείες συνειδητοποιεί πως ημέρα με την ημέρα οι σκλάβοι αφαιρούν ολοένα και περισσότερα κομμάτια από τις αλυσίδες τους. Αυτό, ακριβώς, βλέπει και το πολιτικό σύστημα που σήμερα πνέει τα λοίσθια και με σπασμωδικές κινήσεις προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή...

"Κύριοι", είστε νεκροί! Γι' αυτό αφήστε τη νέα γενιά να πάρει τα ηνία, εκείνη που δε γαλουχήθηκε στον κομματισμό σας, που έχει άγραφο πολιτικό παρελθόν και, επομένως, λιγότερες "σκιές" να τη βαραίνουν. "Κύριοι", όσο περισσότερο κρατιέστε από τη χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση εξουσία σας, τόσο περισσότεριο χρόνο δίνετε στους νεούς να σχηματίσουν μια καλύτερη απάντηση για το μέλλον. Και τόσο περισσότερο, "κύριοι", σφίγγετε την θηλιά γύρω από το λαιμό σας, την οποία δεν θα μπορέσει να λύσει κανένα αστυνομικό παρακράτος σας...