Κάθε ημέρα που περνά, γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο: αυτό που επιχειρεί το τελευταίο διάστημα ο ρεζίλης των Παπανδρέου, με "πρίμο σεκόντο" το φίλο από τα φοιτητικά χρόνια Α. Σαμαρά, δεν είναι η σωτηρία της χώρας, αλλά του πολιτικού συστήματος. Οι δήθεν προσπάθειες για συναίνεση, συγκυβέρνηση εθνικής συνεργασίας, η ψήφος εμπιστοσύνης, το δημοψήφισμα και, φυσικά, η εδώ και τώρα ψήφιση του μεσοπρόθεσμου, αν μη τί άλλο προδίδουν τον πανικό των κοινοβουλευτικών κομμάτων εξουσίας και των δεξιών εξαπτέρυγών τους...
Αν δεν ήταν τραγικό, θα ήταν αστείο: την ώρα που σε όλο τον πλανήτη ο ένας μετά από τον άλλο παραδέχεται πως η τυχόν χρεοκοπία της Ελλάδας θα έχει παγκόσμιες καταστρεπτικές επιπτώσεις κι όταν ακόμα κι αξιωματούχοι ομολογούν πως η συνταγή τής αύξησης των φόρων και της μείωσης των μισθών σε μια χώρα που βρίσκεται σε ύφεση δε βγάζει πουθενά, ο μεγαλύτερος αντίπαλος της χώρας μας αποδεικνύεται η ίδια της η κυβέρνηση! Αντί να πιέσει καταστάσεις για να εξομαλύνει το μεσοπρόθεσμο, επιμένει στην άμεση ψήφισή του κι αρκείται στον επιδέξιο λόγο του Ε. Βενιζέλου για να τουμπάρει τους παλαμάκηδες βουλευτές τού ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι θα τουμπάρονταν έτσι κι αλλιώς μπροστά στην απώλεια της εξουσίας...
Εχω, όμως, μια απορία: αν συγκεντρωθούν, την ημέρα ψήφισης του μεσοπρόθεσμου, ένα εκατομμύριο άνθρωποι έξω από τη Βουλή, πώς είναι δυνατό να ισχυρίζεται το πολιτικό σύστημα πως διατηρεί ακόμα τη λαϊκή νομιμοποίηση; Ως πότε θα πετά τη "μπάλα στην εξέδρα", περιμένοντας από το διαιτητή να σφυρίζει συνεχώς ανύπαρκτα πέναλτι, προκειμένου να κερδίζει μάχες εντυπώσεων; Πού καταλήγω; Πως ο λαός είναι και θα είναι ο απόλυτος ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων κι όχι εκείνοι που φεύγουν τρέχοντας μέσα στη νύχτα, ρίχνοντας χημικά πίσω τους...
Υ.Γ: "Μα, γιατί δεν τρώνε παντεσπάνι;", θα αναρωτιόταν το Μητσοτακαίικο αν βρισκόταν στις Βερσαλίες την εποχή της γαλλικής επανάστασης. Η αστική τους ευγένεια θα έπρεπε να τους είχε διδάξει,όμως, πως όταν "τρώνε", δε μιλάνε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου