Αμα τη πτώσει της δικτατορίας, πριν από τριάντα επτά χρόνια, είχαν συγκεντρωθεί εκατομμύρια ελλήνων στους δρόμους για να πανηγυρίσουν. Είχαν όλοι τους συμμετάσχει στον αντιδικτατορικό αγώνα; Οχι, αφού όσοι αντιστάθηκαν πραγματικώς στη χούντα δεν είχαν ξεπεράσει τις μερικές χιλιάδες. Είχαν άδικο, όμως, να πανηγυρίζουν οι πολλοί για την πτώση της δικτατορίας;...
Γιατί κάνω αυτήν την, τρόπον τινά, ιστορική παρατήρηση; Γιατί έχουν εμφανιστεί αυτές τις ημέρες αρκετοί δημοσιολογούντες, πολλοί εκ των οποίων δεν έχουν αγωνιστεί ούτε μια ημέρα στη ζωή τους αφού βρίσκονται επί χρόνια στο "πέι ρολ" της κάθε εξουσίας, οι οποίοι απαξιώνουν τις εκατοντάδες χιλιάδες των ελλήνων που συγκεντρώνονται κάθε ημέρα στο Σύνταγμα και αλλού. Το βασικό τους επιχείρημα στηρίζεται στο ότι οι "αγανακτισμένοι" είναι οι ίδιοι ακριβώς που ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. όλα αυτά τα χρόνια, έναντι προσωπικών ανταλλαγμάτων, όπως ο διορισμός στο Δημόσιο.
Ως ένα βαθμό συμφωνώ μαζί τους, όπως και με τη δυσφορία τους απέναντι στη σωματική βία που ασκείται, αδιακρίτως, σε βάρος υπουργών και βουλευτών. Το ξεκαθαρίζω: η τυχόν δολοφονία κάποιου πολιτικού δεν θα λύσει κανένα πρόβλημα. Το αντίθετο, μάλιστα,αφού θα ηρωοποιήσει μια διεφθαρμένη φάρα στα μάτια των πιο μετριοπαθών, οι οποίοι αποτελούν και την πλειονότητα.
Από την άλλη όμως, όπως ακριβώς και στις πρώτες ημέρες της μεταπολίτευσης, ακόμα και οι αδαείς περί τα κοινά πολίτες έχουν κάθε λόγο να κατεβαίνουν στους δρόμους. Η ανοχή τους έχει εξαντληθεί και θέλουν να το διατρανώσουν με κάθε τρόπο. Εκτιμώ, πάντως, πως η κοινωνική αλλαγή δεν θα προέλθει από τους μέχρι χθες βολεμένους, αλλά από τους νέους ανθρώπους: εκείνους οι οποίοι βγαίνουν τώρα σε μια ανύπαρκτη αγορά εργασίας, όπου, κι αν ακόμα κατορθώσουν να βρουν δουλειά, θα αμείβονται, στην καλύτερη των περιπτώσεων, με πεντακόσια ευρώ το μήνα. Το τραγικότερο για τη νεοφιλελεύθερη ελίτ είναι πως πρόκειται για νέους με πανεπιστημιακή μόρφωση και γνώση των νέων τεχνολογιών, που τους κάνει ιδιαιτέρως επίφοβους για την εξουσία.
Αυτοί οι νέοι θα κληθούν να επιβιώσουν σε μια χρεοκοπημένη Ελλάδα, αλλά θα έχουν ένα μεγάλο πλειονέκτημα: δεν θα εξαρτιώνται από κομματικούς μηχανισμούς, όπως οι γονείς και οι παππούδες τους. Ζώντας, μάλιστα, σε ένα άκρως πολιτικοποιημένο περιβάλλον θα κάνουν το πείραμα της Ε.Ε., του ΔΝΤ και των καπιταλιστών του άκρατου κέρδους να σκάσει στα μούτρα τους! Το "μάστερ πλαν" της απληστία των λίγων, που τους οδηγεί στην επιβολή μέτρων σοκ κατά της μεσαίας τάξης, ήταν η οικονομική υποδούλωση των λαών της Ευρώπης, ξεκινώντας από την Ελλάδα. Στο τέλος, όμως, θα έχουν φέρει τον κομμουνισμό χωρίς να το έχουν καν καταλάβει και δίχως να έχει ανεμιστεί ούτε μια κόκκινη σημαία. Και μόνο γι' αυτό τούς "αξίζει" να γλιτώσουν τις κρεμάλες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου