Ο Παπάκ έχει...ρεύμα στους διαπλεκόμενους!

Αν κάποτε στηθεί Ειδικό Δικαστήριο στο οποίο κατηγορούμενοι για εσχάτη προδοσία θα είναι όλοι όσοι οδήγησαν τη χώρα στην οικονομική, πολιτική και κοινωνική υποδούλωση θα πρέπει να φυλαχτεί μια θέση και για τον Γ. Παπακωνσταντίνου! Ο σημερινός υπουργός ΠΕΚΑ έκανε ό,τι μπορούσε όταν ήταν υπουργός Οικονομικών για να τεθούμε υπό διεθνή κηδεμονία, με μεγαλύτερο έγκλημά του το "φούσκωμα" του ελλείμματος του 2009. Αν δεν είχε σπουδάσει οικονομικά στα καλύτερα ξένα πανεπιστήμια κι αν δε διέθετε κυβερνητική εμπειρία, αλλά κι αντίστοιχη σε διεθνείς οργανισμούς μπορεί και να απέδιδα τις καταστροφικές πολιτικές του σε άγνοια. Δυστυχώς, όμως, δε μπορώ να του απονείμω αυτό το ελαφρυντικό. Ο Παπάκ ήξερε πολύ καλά τί έκανε και, για να μιλήσουμε νομικά, δεν ενέργησε από ενσυνείδητη αμέλεια αλλά από δόλο...
Σε άλλα πολιτικά συστήματα οι πολιτικοί που αποτυγχάνουν, πηγαίνουν σπίτια τους ή ακόμα και φυλακή όταν αποδεικνύεται ότι καταχράστηκαν την εξουσία τους. Στο Ελλαδιστάν, όμως, κανένας φαύλος δεν πηγαίνει χαμένος! Η χειρότερη τιμωρία που μπορεί να υποστεί από τον πολιτικό του προϊστάμενο είναι η μετάθεσή του σε άλλο υπουργείο, λιγότερο "βαρύ" αλλά το ίδιο προσοδοφόρο όταν έχει τις κατάλληλες γνωριμίες. Κι ο Παπάκ έχει τις άκρες του στον επιχειρηματικό κόσμο της χώρας! Τις είχε από την εποχή που ως μέλος του Δ.Σ. του ΟΤΕ λειτουργούσε ως ο "από μέσα" των προμηθευτών του...
Οι καιροί μπορεί να αλλάζουν, αλλά ο Παπάκ βρίσκει πάντοτε τον τρόπο να είναι ευχάριστος στους πλούσιους φίλους του. Τελευταία χάρη που τους έκανε είναι η αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ κατά 12% σε μια εποχή που οι περισσότεροι πολίτες βλέπουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται ραγδαία. Ποιός επωφελείται από αυτήν την απόφαση; Μα, οι ιδιώτες πάροχοι ενέργειας βεβαίως, οι οποίοι δε μπορούν να ανταγωνιστούν τη ΔΕΗ παρά μόνο αν αυτή απαξιωθεί. Κι αυτό συμβαίνει όχι μόνο με τις αυξήσεις στο ρεύμα, αλλά και με μια σειρά άλλων κινήσεων που δρομολογούντα, όπως το πρωτοφανές της παραχώρησης εργοστασίων της σε ιδιώτες στο όνομα του ελεύθερου ανταγωνισμού! Αυτή ήταν, όμως, και παραμένει η ιδιωτική επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα: κρατικοδίαιτη, μιζαδόρικη και καθόλου καινοτόμα. Ευτυχώς, ωστόσο, για τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι γεμάτο με πρόθυμους να ξεπουλήσουν δημόσια περιουσία Παπάκ...
Υ.Γ.: Καλή Χρονιά, με υγεία, δημιουργία κι αντίσταση σε εκείνους που βλέπουν τις ζωές μας σα χωράφια τους...

Είμαστε όλοι βορειοκορεάτες!

Επιτρέψτε μου να καταθέσω μια αιρετική άποψη: ο οδυρμός των βορειοκορεατών κρύβει, μέσα στην υπερβολή του, μια αληθινή προσήλωση στον αποθανόντα "Πολυαγαπημένο Ηγέτη" Κιμ Γιονγκ Ιλ! Μη με παρεξηγείτε, είμαι ο τελευταίος που του αρέσει να απολογείται για αυταρχικούς δικτάτορες οι οποίοι καταδικάζουν τους λαούς τους στην εξαθλίωση και στην πείνα στο όνομα όμορφων ιδεών, ενώ την ίδια ώρα εκείνοι ζουν στα πλούτη τα οποία κληροδοτούν στα παιδιά τους. Ο τύραννος είναι τύραννος ακόμα κι όταν ισχυρίζεται πως τον επιβουλεύονται οι καπιταλιστικές δυνάμεις...Τότε γιατί κλαίνε τον Κιμ Γιονγκ Ιλ με τέτοιο πάθος οι βορειοκορεάτες; Είναι πολύ απλό: για τον ίδιο λόγο που και οι έλληνες δεν ξεσηκώνονται ενάντια σε ένα σύστημα που διαιωνίζει την κοινωνική αδικία. Αν υπήρχαν νομικώς κατοχυρωμένα δικαιώματα της πλύσης εγκεφάλου την εποχή που αυτή εφευρέθηκε, τότε ο δημιουργός της θα "κολυμπούσε" στο χρήμα...

Οι βορειοκορεάτες από την ώρα που ξυπνούσαν μέχρι τη στιγμή που πήγαιναν για ύπνο έβλεπαν, άκουγαν, οσφραίνονταν, γεύονταν, ακουμπούσαν τον Κιμ Γιονγκ Ιλ! Οι πέντε ανθρώπινες αισθήσεις ήταν ιδιοκτησία του καθεστώτος, το οποίο έτσι δε χρειαζόταν τα όπλα για να επιβληθεί. Το ίδιο συμβαίνει και στο δυτικό πολιτισμό, όχι όμως με το γκροτέσκο τρόπο που ακολουθείται στη Βόρειο Κορέα. Ο καπιταλισμός επιβιώνει γιατί έχει καταφέρει να πλασάρει την παραμύθα πως όλοι μπορούμε να γίνουμε πλούσιοι αρκεί να "ακολουθήσουμε το όνειρό μας". Γι' αυτό και υπομένουμε όλα τα δεινά, ζώντας με την ψευδαίσθηση πως θα γυρίσει ο τροχός χάρη στη σκληρή μας εργασία κι όλος ο πλανήτης θα μας ανήκει...

Συγγνώμη που σας ξυπνώ απότομα, αλλά στη ζωή δεν παίρνεις ό,τι αξίζεις, αλλά ό,τι διεκδικείς. Αν αυτά είναι μόνο το χρήμα και η εξουσία θα τα πάρεις, μόνο που πρέπει να πληρώσεις και το ανάλογο αντίτιμο, όπως μπορεί να μας διαβεβαιώσει κι ο...Φάουστ. Μόνο η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη, οι οποίες μπορούν να αποκτηθούν με ένα διαφορετικό σύστημα διαπαιδαγώγησης, οικογενειακής και σχολικής, μπορεί να μας λυτρώσει. Χωρίς, όμως, να χάνουμε την ατομικότητα που ξεχωρίζει τους ανθρώπους από τα πρόβατα...

Μικροί άνθρωποι σε μεγάλες θέσεις!

Ποιά είναι η αγαπημένη σας ματαιοδοξία; Και μη μου πείτε πως δεν έχετε καμία γιατί πρώτο από όλους κοροϊδεύετε τον εαυτό σας! Δεν θα σας αποκαλύψω τη δική μου, εκτός αν υποσχεθείτε να με βοηθήσετε να την εκπληρώσω, αλλά θα σας υπενθυμίσω ποιά ήταν αυτή για το "σατανά" Αλ Πατσίνο στο "Δικηγόρο του Διαβόλου": η ματαιοδοξία κυρίες και κύριοι! Σαν αυτή από την οποία χαρακτηρίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό ο ρεζίλης των Παπανδρέου, ο οποίος για να παραμείνει πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς είναι πρόθυμος να οδηγήσει το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του και το οποίο, στην ουσία, κληρονόμησε σε μια ιστορική συντριβή στις επερχόμενες εκλογές...

Αν θέλετε την άποψή μου, θεωρώ τη ματαιοδοξία τη φιλοδοξία των μετρίων. Εκείνων, δηλαδή, που μπερδεύουν το μπόι τους με τη σκιά τους, των τραγικών περιπτώσεων που πιστεύουν ότι η ζωή, η ιστορία, ο λαός, ο θεός τούς χρωστούν τα πάντα και γι' αυτό θα πρέπει να υπομένουν στωικώς όλες τις παραξενιές τους. Από αυτήν την ασθένεια πάσχει κι ο ρεζίλης αλλά και η μητέρα του, οι οποίοι δε μπορούν να πιστέψουν ότι οι πολίτες έχουν στρέψει την πλάτη τους σε αυτόν που γεννήθηκε στο βασίλειο της Μακεδονίας, αλλά δεν έγινε ποτέ Φίλιππος ή Αλέξανδρος...

Μακάρι το ΠΑΣΟΚ να κατεβεί στις επόμενες εκλογές με το ρεζίλη ή, έστω, αυτός να καθυστερήσει τόσο πολύ να κινήσει τις διαδικασίες αντικατάστασής του ώστε ο διάδοχός του να παραλάβει τον "Τιτανικό" την ώρα που το προσωπικό του θα κατεβάζει ήδη τις σωσίβιες λέμβους! Ας μη γελιόμαστε όμως, το μεγάλο πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι τα πρόσωπα αλλά η ξηρασία ιδεών, η σήψη που έχει προκληθεί στον "οργανισμό" του από τα τόσα χρόνια στην εξουσία που δεν το έκαναν σοφότερο αλλά κυνικότερο. Γι' αυτό και συνέβη το πιο επικίνδυνο: μικροί άνθρωποι βρέθηκαν σε υψηλές θέσεις, ζαλίστηκαν από την θέα που δεν προοριζόταν για τα μάτια τους κι έπεσαν πάνω μας. Ως συνέπεια, βρισκόμαστε τώρα καταπλακωμένοι από τα συντρίμμια του "πράσινου ήλιου"...

Θα πάω στο Αγιον Ορος να μάθω διοίκηση επιχειρήσεων!

Οσα περισσότερα μαθαίνουμε για τον ηγούμενο Εφραίμ τόσο περισσότερο διαπιστώνω ότι πρόκειται, στην ουσία, για κλώνο του Γ. Ρασπούτιν, του καλόγερου που διοικούσε, χάρη στις μαγγανείες του, τη Ρωσία περισσότερο από ό,τι ο αυτοκράτορας Νικόλαος Β' και η σύζυγός του Αλεξάνδρα. Δεν εξηγείται αλλιώς γιατί σε αυτήν τη χώρα όταν εκδίδεται ένταλμα σύλληψης σε βάρος κάποιου αυτός ο κάποιος καταλήγει στη φυλακή εκτός αν λέγεται Μ. Ψωμιάδης ή ηγούμενος Εφραίμ...

Ας υποθέσουμε πως είμαι ένας καλοπροαίρετος, στα όρια μεταξύ αφέλειας κι ανοησίας, άνθρωπος και δεχθώ ότι ο ηγούμενος είναι πραγματικά άρρωστος και δεν κοροϊδεύει θεούς κι ανθρώπους για να γλιτώσει την "ψειρού". Αν είναι έτσι, πρώτη φορά βλέπω γιατρούς κάποιου που είναι ασθενής επί ημέρες να τον συμβουλεύουν να μη μεταφερθεί σε νοσοκομείο. Δε λέω, ο θεός μπορεί να είναι μεγάλος, κι ακόμα μεγαλύτερος για τους...αγίους, αλλά κι αυτός δε μπορεί να κάνει και πολλά αν ο ασθενής δεν θέλει να ιαθεί!

Την ίδια ώρα, έχω ακούσει όλες αυτές τις ημέρες γελοία επιχειρήματα, κυρίως από αστείους ρασοφόρους, οι οποίοι ισχυρίστηκαν ακόμα κι ότι ο Εφραίμ δεν έπρεπε να συλληφθεί επειδή είναι Χριστούγεννα! Λες και η Δικαιοσύνη δεν πρέπει να κάνει τη δουλειά της 365 ημέρες το χρόνο. Αφήστε που οι μοναχοί σε κάποιες μονές στο Αγιον Ορος (δεν είμαι βέβαιος για το Βατοπέδι) είναι παλαιοημερολογίτες οπότε τα Χριστούγεννα δεν έφτασαν ακόμα γι' αυτούς...

Για να μην πολυλογώ, προφανώς και οι κρίνοντες κρίνονται. Απορώ, όμως, με όλους εκείνους τους ιερωμένους και τους πολιτικούς που σπεύδουν να επιτεθούν στη Δικαιοσύνη μόνο στις σπάνιες περιπτώσεις που απλώνει τα "χέρια" της σε κάποιον του σιναφιού τους, αλλά σφυρίζουν αδιάφορα όταν, για παράδειγμα, αφήνει το μεγαλύτερο σκάνδαλο των τελευταίων δύο δεκαετιών, δηλαδή τη Siemens, ατιμώρητο...

Ακροδεξιά δεν θέλατε στην κυβέρνηση; "Λουστείτε" την τώρα!

Ας υποθέσουμε για ένα λεπτό ότι η χώρα είχε ανάγκη μια συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., δηλαδή δεξιάς με αριστερό παρελθόν και γνήσιας δεξιάς, για να σωθεί. Από πού κι ως πού, όμως, θα έπρεπε να συμμετάσχει σε αυτή και η ακροδεξιά; Οι "πράσινοι" και οι "γαλάζιοι" βουλευτές δεν ήταν έτσι κι αλλιώς αρκετοί ώστε να έχει η κυβέρνηση Παπαδήμου άνετη κοινοβουλετική πλειοψηφία; Γι' αυτό κι απορώ τώρα με τους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ που τσακώνονται με τον "τσεκουράτο" Μ. Βορίδη, ενθυμούμενοι ξαφνικά ότι έχουν διαφορετικό αξιακό κώδικα από το ΛΑΟΣ. Λυπάμαι, αλλά κανείς δεν κοιμήθηκε ποτέ διαφορετικά από όπως έστρωσε...

Το ότι οι πολιτικές αντιλήψεις των Γ. Καρατζαφέρη, Μ. Βορίδη κι Αδ. Γεωργιάδη είναι τόσο σκοταδιστικές όσο ο μεσαίωνας είναι γνωστό σε όλους όσοι επιμένουμε να θέλουμε να ζούμε στον 21ο αιώνα. Δε με παραξενεύει επομένως που ο υπουργός Μεταφορών, τρομάρα μας, για το μόνο που ανησυχεί είναι μήπως αποφυλακιστούν οι λαθρομετανάστες και μας κλέψουν τις περιουσίες μας, βιάσουν τις γυναίκες μας και σκοτώσουν τα παιδιά μας. Το ότι αυτό ακριβώς κανει η νεοφιλελεύθερη πολιτική που υπηρετεί κι ο ίδιος δε φαίνεται να απασχολεί και πολύ το Μ. Βορίδη. Ούτε βεβαίως ότι είναι πολύ πιο επικίνδυνοι για την κοινωνία οι λύκοι με τσεκούρια, οι οποίοι κυκλοφορούν με αμφίεση προβάτου...

Οι ακροδεξιοί του ΛΑΟΣ, εξάλλου, ανησυχούν πως ο θεσμός του γάμου θα απαξιωθεί εφόσον ένα ζευγάρι μπορεί να χωρίσει συναινετικώς χωρίς να χρειάζεται να τρέχει στα δικαστήρια. Γι' αυτούς είναι προτιμότερο να διαιωνίζεται η δυστυχία στον αιώνα τον άπαντα, με θύματα κυρίως τα παιδιά, παρά να μπορεί κάποιος να συνεχίζει την πορεία του χωρίς να προσφεύγει πρώτα σε δικηγόρο γι' αυτό. Πολύ με τρομάζουν οι θεματοφύλακες της ηθικής γιατί δεν έχουν ιδέα από ζωή παρά μόνο από ευαγγέλια. Αφήστε που σε πλείστες περιπτώσεις ο μοραλισμός τους είναι συνώνυμο της υποκρισίας...

Πολύ περισσότερο, όμως, με τρομάζουν οι "αριστεροί" που ανοίγουν τις κερκόπορτες στους σκοταδιστές και τους επιτρέπουν να γίνονται συνδιαμορφωτές αποφάσεων, αντί να τους κλείνουν στην "ντουλάπα" και να μην τους επιτρέπουν να βγουν από αυτή πριν σκάσουν! Ολα τα υπόλοιπα είναι "κροκοδείλιες υλακές" ανθρώπων που θα πουλούσαν ακόμα και τη μάνα τους για να διατηρήσουν τα οφίτσιά τους...

Υ.Γ. Χρόνια πολλά και καλά σε όλους όσοι τα αξίζουν!

Το ΠΑΣΟΚ είναι επιτέλους νεκρό και τώρα όλα επιτρέπονται!

Ημέρες που είναι σας έχω μια κινηματογραφική πρόταση: δείτε το "Δρόμο του Χρήματος" στον οποίο εξαιρετικοί ηθοποιοί, όπως ο Κέβιν Σπέισι κι ο Τζέρεμι Αϊρονς, υποδύονται μεγαλοστελέχη επενδυτικής εταιρείας, που δεν κατονομάζεται αλλά φέρνει όλα τα χαρακτηριστικά της "Lehman Brothers", τα οποία αφού συνειδητοποιούν πως το "καράβι" πάει προς το παγόβουνο εξαιτίας της δικής τους απληστίας αλλά και των πελατών τους αποφασίζουν να κάνουν το τελευταίο κόλπο: να θυσιάσουν έναν ολόκληρο πλανήτη, βυθίζοντάς τον στην κρίση, προκειμένου εκείνοι να γλιτώσουν τις παχυλές τους αμοιβές και τα ακόμα πιο παχυλά τους μπόνους. Κακή ώρα δηλαδή σαν το ΠΑΣΟΚ, σε μεγαλύτερο βαθμό, και τη Ν.Δ. σε μικρότερο!
Κοιτάξτε πού κατάντησαν τα δύο κόμματα εξουσίας, να περικόπτουν για τρίτη φορά τις επικουρικές συντάξεις, με λίγα λόγια να υπεξαιρούν τις καταθέσεις ζωής των εργαζόμενων προκειμένου να μην αναγκαστούν να στενοχωρήσουν μόνο τους πελάτες τους. Αυτό δε συμβαίνει, άλλωστε, τα τελευταία δύο χρόνια; Αντί να απολυθούν ανίκανοι δημόσιοι υπάλληλοι, να κλείσουν άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί, να γίνουν κάποια μικρά έστω βήματα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής, επιλέχτηκε η οριζόντια μείωση μισθών και συντάξεων και η επιβολή δεκάδων νέων άμεσων κι έμμεσων φόρων. Ποιά λογική κρυβόταν πίσω από αυτήν την παράνοια; Απλούστατα, οι κυβερνώντες ήθελαν να αποφύγουν την ολομέτωπη επίθεση σε αυτούς που τους έκαναν κυβερνώντες γι' αυτό και προτίμησαν να διαλύσουν το σύμπαν! Ο αδιέξοδος πολιτικός καιροσκοπισμός τους, όμως, οδήγησε στο αναπόφευκτο: να μην είναι δυνατό πλέον να εξαιρεθούν και τα "δικά μας παιδιά" από την καρμανιόλα, τα οποία όμως επειδή είναι κακομαθημένα δεν έχουν σκοπό να στηρίξουν τώρα το χέρι που τους τάιζε, αλλά δεν τους ταΐζει πια. Κάπως έτσι εξηγείται και η μεγάλη δημοσκοπική κατρακύλα του ΠΑΣΟΚ, η οποία θυμίζει πτώση από τον 100ό όροφο ουρανοξύστη...
Αυτοί που ζουν από το ξίφος πεθαίνουν από αυτό κι όσοι εξουσιάζουν χάρη στο πελατειακό κράτος που δημιούργησαν, καταρρέουν όταν αυτό δε μπορεί πλέον να σταθεί. Το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η Ν.Δ. είχαν πάψει προ πολλού να αποτελούν (αν υπήρξαν ποτέ) πόλους διαμόρφωσης πολιτικών με βάση ιδεολογικούς προσανατολισμούς. Δεν ήταν τίποτα άλλο από μηχανισμοί διεκδίκησης και νομής της εξουσίας, χρησιμοποιώντας τις πιο μακιαβαλικές των τακτικών. Γι' αυτό και τώρα που η εποχή κι ο λαός "διψούν" για νέες ιδέες αυτοί οι δύο κομματικοί σχηματισμοί μοιάζουν εντελώς έξω από τα νερά τους. Σε αυτό το πλαίσιο έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως το ΠΑΣΟΚ δε μπορεί να το σώσει κανένας Βενιζέλος, Λοβέρδος ή Χρυσοχοΐδης, αλλά ούτε και η ως επί το πλείστον καλοζωισμένη μέχρι πρόσφατα βάση του. Για να παραφράσω το Νίτσε, το ΠΑΣΟΚ είναι επιτέλους νεκρό και τώρα όλα επιτρέπονται!

Βουλευτές από τον Αρη, λαός από την Αφροδίτη!

"Είμαστε κομμάτι της κοινωνίας και κατανοούμε τα προβλήματά της". "Συμπάσχουμε με τον κόσμο που υποφέρει, δεν έχουμε κατεβεί από τον Αρη". "Είμαστε άνθρωποι του λαού". Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αυτές και παρόμοιες παρόλες από βουλευτές, υπουργούς και πολιτικούς αρχηγούς; Και ύστερα έρχεται η δημοσιοποίηση του πόθεν έσχες τους από την οποία αποκαλύπτεται πόσο διαφορετικές είναι οι ζωές των ανθρώπων της εξουσίας: ο μέσος όρος τους διαθέτει καταθέσεις μερικών δεκάδων ή κι εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ κι αρκετά περισσότερα του ενός ακίνητα, για να μιλήσω μόνο για τις "χοντρές" περιπτώσεις και να μην υπεισέλθω σε "λεπτομέρειες", όπως μετοχές, ομόλογα, σκάφη και λοιπές απολαύσεις για λίγους...

Οπως εγώ δε μπορώ να καταλάβω (τουλάχιστον όχι ακόμα!) τη ζωή ενός άστεγου που ψάχνει στα σκουπίδια για να βρει κάτι να φάει, έτσι και οι περισσότεροι πολιτικοί μας δε μπορούν να γνωρίζουν τί σημαίνει για ένα μέσο νοικοκυριό να πληρώνει το ένα χαράτσι πίσω από το άλλο και την ίδια ώρα να βλέπει τους μισθούς του στην καλύτερη περίπτωση να μειώνονται και στη χειρότερη να καταργούνται λόγω της ανεργίας. Και για να το προσωποποιήσω, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα σαν την κορυφή του παγόβουνου κι όχι από εμπάθεια, πώς είναι δυνατό ο Ε. Βενιζέλος, με τις καταθέσεις μερικών εκατομμυρίων ευρώ στις τράπεζες (για να μην αναφέρω την υπόλοιπη οικογενειακή περιουσία του), να καταλαβαίνει πόσο απίθανο είναι για ένα μεροκαματιάρη να επιβιώσει όταν χρειάζεται να δίνει σχεδόν όλη την αμοιβή του σε φόρους;...

Την ίδια ώρα, εκτιμώ πως μόνο λαϊκισμός δεν είναι να αναρωτιέμαι με ποιά περιουσία μπήκαν στην πολιτική οι περισσότεροι βουλευτές και με ποιά βρίσκονται τώρα. Από πού κι ως πού άνθρωποι που δεν έχουν κάνει άλλη δουλειά στη ζωή τους διαθέτουν καταθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ; Γιατί δε γράφουν βιβλία όπου θα καταγράψουν το μυστικό της επιτυχίας τους, αν το χρήμα μπορεί να θεωρηθεί επιτυχία, κι έτσι να φανούν πραγματικά χρήσιμοι στους ψηφοφόρους τους; Και πώς είναι δυνατό να αγοράζουν ακίνητα σε πανάκριβες περιοχές σε εξευτελιστικές τιμές; Ποιά είναι η κρυφή διαπραγματευτική τους συνταγή που κάνει όσους να συναλλάσσονται μαζί τους να υποκύπτουν στη "γοητεία" τους; Φοβάμαι πως οι περισσότεροι την υποψιαζόμαστε...

Μας περνούν για...καμαριέρες!

Αυτός ο κατασυκοφαντημένος λαός τα έχει πει όλα κι όμως εξακολουθεί να λοιδορείται από εκείνους που δεν έχουν πάρει και δεν έχουν στηρίξει ούτε μια σωστή απόφαση τα τελευταία δύο χρόνια. "Από τη στιγμή που βγήκε το συγγνώμη χάθηκε το φιλότιμο", διατείνεται η λαϊκή σοφία κι επιβεβαιώνεται κάθε ημέρα. Πόσω μάλλον όταν ακόμα δεν έχουμε ακούσει τη λέξη "συγγνώμη" να βγαίνει από τα χείλη εκείνων οι οποίοι, στην θεωρία τουλάχιστον, ήταν πρόθυμοι ακόμα και να θυσιάσουν το ένα τους χέρι για να μας πείσουν πόσο ωφέλιμο κι αποτελεσματικό ήταν το μνημόνιο για την Ελλάδα...

Ο Ν. Στρος Καν, αφού "τακτοποίησε" την καμαριέρα και τις "εκκρεμότητες" που προέκυψαν από τα πάθη του, μίλησε με τα χειρότερα λόγια για τη συμφωνία που καταδυναστεύει και τώρα τη χώρα μας, την οποία χαρακτήρισε τιμωρητική, εκδικητική και καθόλου χρήσιμη. Ποιός τα είπε αυτά, για να μην ξεχνιόμαστε; Ο άνθρωπος ο οποίος κατά την ομιλία του στο ελληνικό Κοινοβούλιο την εποχή της παντοδυναμίας του παρίστανε το γιατρό που χορηγούσε πικρό αλλά σωτήριο φάρμακο. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν και για θλιβερά υπουργίδια τύπου Σαχινίδη ("πέσαμε έξω"), Λοβέρδου ("δεν είχαμε επιτυχίες") και Χρυσοχοΐδη ("αποδειχθήκαμε πλήρως ανίκανοι"), τα οποία "προσεύχονται" για μετάνοια πριν τους εύρει ο πολιτικός τους θάνατος...

Ολοι αυτοί, πάντως, έχουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα στη "φαρέτρα" τους: την "κοντή" μνήμη του εκλογικού σώματος, το οποίο δίνει πολύ εύκολα "συγχωροχάρτια" κάθε φορά που προσέρχεται στις κάλπες. Πώς να εξηγήσω αλλιώς το ότι βγάζει πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις τη Ν.Δ. των ίδιων πάνω κάτω προσώπων τα οποία παρέδωσαν ένα κράτος στα όρια της χρεοκοπίας; Λυπάμαι, αλλά δεν κατανοώ τη λογική του μη χείρον βέλτιστον, πόσω μάλλον όταν αυτή έχει αποτύχει ξανά και ξανά και ξανά. Μήπως ήρθε η ώρα να σταματήσουμε να παριστάνουμε τις...καμαριέρες;

"Είμαστε ανίκανοι, ψηφίστε μας"!

Φωνάζετε τον υδραυλικό της γειτονιάς σας για ένα μερεμέτι, εκείνος έρχεται, παίρνει τα χρήματά σας αλλά σας λέει πως δεν είναι ο κατάλληλος γι' αυτήν τη δουλειά και φεύγει! Ξεχνά, όμως, να σας επιστρέψει τα χρήματά σας. Θα τον ξανακαλούσατε; Μάλλον όχι, αλλά το θέμα μου δεν είναι η "συμπαθής" κατηγορία των ελεύθερων επαγγελματιών για τους οποίους η φοροδιαφυγή είναι τρόπος ζωής, αλλά η επίσης "συμπαθής" κατηγορία των πολιτικών, οι οποίοι για να σώσουν το τομάρι τους επιχειρηματολογούν υπέρ της ανικανότητάς τους! Πείτε μου εσείς πώς αλλιώς μπορώ να χαρακτηρίσω εκείνους οι οποίοι προκρίνουν την ιδιωτικοποίηση του δημόσιου τομέα από την εκ θεμελίων αναδόμησή του. Ή, για να θυμηθώ τον αρχιερέα της διαπλοκής το φάντασμα του οποίου κυβερνά αυτήν τη χώρα, πώς είναι δυνατό να ζητούν την ψήφο μας εκείνοι που ισχυρίζονται πως αυτή είναι η Ελλάδα και δεν αλλάζει;...
Το ίδιο, βεβαίως, ισχύει και για εκείνους οι οποίοι ενώ συμμετέχουν σε κυβέρνηση συνεργασίας, υποτίθεται για τη σωτηρία της χώρας, υποστηρίζουν πως αυτή δεν είναι λύση γι' αυτό και ζητούν αυτοδυναμία στις επερχόμενες, γρηγορότερα παρά αργότερα όπως δείχνουν τα πράγματα, εκλογές. Κι επειδή η "καμπάνα" χτυπά για τον Α. Σαμαρά, η άμετρη φιλοδοξία του οποίου μπορεί να συγκριθεί με το ύψος του, καλό είναι να του υπενθυμίσω πως όποιος αγαπά πραγματικά την πατρίδα του δε χρειάζεται να κατοικεί στο Μέγαρο Μαξίμου για να το αποδεικνύει...
Αυτό είναι, όμως, και το μεγάλο πρόβλημα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, συμπεριλαμβανομένων των "δελφίνων" του ΠΑΣΟΚ: διαθέτει την οίηση του Ναπολέοντα, αλλά δράμι από τη στρατηγική του σκέψη. Οι διάφοροι ηγετίσκοι μπερδεύουν το πολιτικό τους μπόι με τη σκιά τους κι όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού είναι έτοιμοι να ρίξουν την ευθύνη οπουδήποτε αλλού εκτός από τους εαυτούς τους. Σε αντίθεση με ό,τι παρακινούσε ο Νίκος Καζαντζάκης τους ανθρώπους να κάνουν, δεν αγαπούν την ευθύνη, δε λένε "μονάχοι μας θα σώσουμε τον κόσμο κι αν αυτός δε σωθεί, εμείς θα φταίμε". Αγαπούν μόνο τον εαυτό τους, την εξουσία και το χρήμα κι όχι απαραιτήτως με αυτήν τη σειρά! Γι' αυτό κι όταν πρέπει να κάνουν και καμιά δουλειά, κι όχι μόνο παράτες και δεξιώσεις, πανικοβάλλονται σα να τους έχουν ζητήσει να διασχίσουν τον Ατλαντικό κολυμπώντας. Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι δε χρειαζόμαστε πολιτικούς, αλλά πολιτική συνείδηση ώστε να παίρνουμε μόνοι μας τις αποφάσεις που αφορούν τις ζωές μας και να μην επαφιέμαστε στον ανύπαρκτο πατριωτισμό των εγκληματιών του λευκού κολλάρου...

Οταν οι "θεοί" αποδεικνύονται φούσκες...

Δεν είναι ειρωνικό; Σκάει σα φούσκα η "μετοχή" Λ. Παπαδήμος, γρηγορότερα κι από όσο η "φούσκα" του χρηματιστηρίου πριν από μια δεκαετία περίπου, κατά την οποία ο σημερινός πραξικοπηματικά διορισμένος πρωθυπουργός κρατούσε "τσίλιες" με την ιδιότητα του διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος...
Δεν εκπλήσσομαι με τη δημοσκοπική κατρακύλα της κυβέρνησης Παπαδήμου, αλλά και για την ασυνεννοησία που υπάρχει μεταξύ των υπουργών της, οι οποίοι, τηρώντας την "παράδοση", ενδιαφέρονται περισσότερο για την προσωπική και κομματική τους διάσωση και δευτερευόντως για τη διάσωση της χώρας. Αυτό το σύμπλεγμα τραπεζιτοφασιστών που σχηματίστηκε τον προηγούμενο μήνα δεν ήταν δημιούργημα της λαϊκής ετυμηγορίας, αλλά μιας απονεννοημένης προσπάθειας της πολιτικής κι επιχειρηματικής ελίτ να γλιτώσει τον αφανισμό της. Γι' αυτό κι ο ίδιος ο Λ. Παπαδήμος προβλήθηκε από τα "megaλα" μέσα ενημέρωσης της διαπλοκής σα μία μείξη θεού κι αλλάχ, σαν το μεσσία που κατέβηκε στη γη από τη...Φρανκφούρτη για να γλιτώσει τους έλληνες από τος εαυτούς τους!
Καλώς ή κακώς, όμως, η κοινωνία της πληροφορίας στην οποία ζούμε δεν επιτρέπει το εύκολο πλάσιμο μύθων. Κι όταν ακόμα κάποιοι βρίσκουν τρόπο να εξαπατήσουν, ο χρόνος διάρκειας της εξαπάτησης θυμίζει φρέσκο γάλα. Αυτό ήταν και το λάθος όσων πλάσαραν το Λ. Παπαδήμο ως τη μοναδική λύση για τη χώρα: θεοποίησαν έναν άνθρωπο με πολλές αδυναμίες. Θα έπρεπε επικοινωνιακώς να είχαν κάνει τη δουλειά τους πολύ καλύτερα, να μη δημιουργούσαν δηλαδή μεγάλες προσδοκίες έτσι ώστε η κατηφόρα να μην ήταν πολύ απότομη. Αφού ήθελαν ο τραπεζιτάρχης να μείνει στην εξουσία μέχρι το 2013 όφειλαν να τον προστατεύσουν καλύτερα και να μην τον "προικοδοτήσουν" με αγιογραφίες. Γι' αυτό και τώρα η προσφυγή στη βούληση του λαού, την οποία τόσο μισούν οι άνθρωποι του παρασκηνίου, μοιάζει πιο αναπόφεκτη από ποτέ...

Αν δε μπορείτε να φανείτε χρήσιμοι, τουλάχιστον μην είστε αριβίστες!

Ψάχνω, ψάχνω, αλλά δε μπορώ να εντοπίσω πού χάθηκαν όλες αυτές οι δηλώσεις, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, απο κυβερνητικούς και τροϊκανούς, για το πόσο ωφέλιμο και σωτήριο για τη χώρα είναι το μνημόνιο. Θυμάστε, για παράδειγμα, το στιλ αυστηρού γυμνασιάρχη που είχε λανσάρει ο Β. Βενιζέλος όταν πρωτοδιορίστηκε υπουργός Οικονομικών; Αν ο οποιοσδήποτε τολμούσε να του πει το αυτονόητο, πως σε κάποιον δηλαδή με σπασμένο πόδι δε μπορείς να τον βάλεις να τρέξει κατοστάρι, τον κοιτούσε με τον απαξιωτικό τρόπο τον οποίο υιοθετούν πολύ γρήγορα όσοι φαύλοι κι ανίκανοι νομίζουν πως αποκτούν εξουσία και του απαντούσε σα να συνομιλούσε με εθνικο μειοδότη! Τώρα, όμως, ο "πολύς" Β. Βενιζέλος δηλώνει πως το DNA του μνημονίου ήταν λανθασμένο και πως αν μπορούσε θα εφάρμοζε εντελώς διαφορετική πολιτική!
Είμαι πρόθυμος να δεχθώ τις δικαιολογίες όσων πίστεψαν πραγματικά στο μνημόνιο και στην ωφελιμότητά του για τον τόπο. Αλλωστε, ούτε εγώ θεωρώ πως όλες οι "συνταγές" του ήταν λανθασμένες ή, έστω, προς τη λανθασμένη εκτίμηση. Οι πολιτικές αποφάσεις, εξάλλου, δεν πρέπει να ποινικοποιούνται παρά μόνο αν υπολανθάνει δόλος προσπορισμού παράνομου πλουτισμού. Ωστόσο, όσοι πολιτεύονται με κυνισμό κι αριβισμό οφείλουν να έχουν τη στοιχειώδη ευθιξία να παραιτούνται από τα δημόσια αξιώματά τους και, φυσικά, να μην έχουν βλέψεις να διεκδικήσουν την αρχηγία κομμάτων. Οποιος τώρα ισχυρίζεται πως έβλεπε την καταστροφή να έρχεται κι όχι μόνο δε σήμανε συναγερμό, αλλά απειλούσε κι όλους εκείνους που τον προειδοποιούσαν να αλλάξει ρότα, καλά θα κάνει να σωπαίνει γιατί αλλιώς εκτίθεται...
Το ίδιο, βεβαίως, δεν ισχύει μόνο για το Β. Βενιζέλο, αλλά και για εκείνους, στην κυβέρνηση, στη Βουλή, στην τρόικα και στα μίντια, οι οποιοι ωρύονταν σε βάρος όλων όσων διαπίστωναν, χρησιμοποιώντας τη στοιχειώδη λογική ενός δεκάχρονου, πως το "πράγμα δε βγαίνει". Σε ποιά "σπηλιά" έχουν χωθεί τώρα όλοι αυτοί οι...αγνοούμενοι του μνημονίου; Και γιατί έχουν αφήσει στην θέση τους γραφικές περιπτώσεις, όπως αυτή της τραγουδίστριας της χούντας Ν. Μούσχουρη, να υπερασπίζονται τα ανυπεράσπιστα; Για ό,τι συνέβη τα τελευταία δύο χρόνια ο ιστορικός του μέλλοντος θα πρέπει να κανει μεγάλη προσπάθεια για να τα εξωραΐσει, αλλά και για να εντοπίσει ψήγματα έστω σωστών (χρησιμοποιώ αυτό το...αηδιαστικό επίθετο με κάθε επιφύλαξη γιατί μου θυμίζει κατηχητικό!) αποφάσεων και πράξεων. Και, πάντως, από αυτό το απόλυτο ναυάγιο του πολιτικού, τεχνοκρατικού και μιντιακού προσωπικού σε ελάχιστους θα πρέπει να επιτρέψει ο ελληνικός λαός να ανεβούν στις σωστικές λέμβους...

Κανένας...άχρηστος δεν πήγε χαμένος σε αυτήν τη χώρα!

Συνήθως ένα ζευγάρι κάνει τα πάντα για να πείσει συγγενείς, γνωστούς και φίλους ότι παντρεύεται από έρωτα κι όχι από συνοικέσιο. Κάθε κανόνας, όμως, έχει και την εξαίρεσή του και στην πολιτική σκηνή της χώρας αυτή αντικατοπτρίζεται στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου: βλέπετε, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. προσπαθούν να πείσουν ότι αυτός ο "γάμος" δεν έγινε από έρωτα, αλλά από συνοικέσιο! Δυστυχώς, όμως, για εκείνους δεν είναι μόνο ο βήχας που δε μπορεί να κρυφτεί...
Μπορούν να παριστάνουν όσο θέλουν τους αντιπάλους για τα "μάτια" του εκλογικού σώματος, ωστόσο η αλήθεια είναι ότι ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. συμφωνούν σε πολύ περισσότερα από όσα τολμούν να παραδεχθούν ακόμα και στις κομματικές τους συνεδριάσεις. Δε στέκομαι μόνο στο βασικότερο, δηλαδή στην αποδοχή της μνημονιακής πολιτικής, αλλά ακόμα και στους εξυπνακισμούς για την αποφυγή εφαρμογής μέτρων που ναι μεν επιβάλλονται απέξω αλλά έπρεπε να είχαν ληφθεί στην Ελλάδα εδώ και χρόνια. Πιο κραυγαλέα παραδείγματα είναι η εργασιακή εφεδρεία και οι συγχωνεύσεις άχρηστων δημόσιων οργανισμών. Και τα δύο κόμματα βολεύονται με το να πετούν τη "μπάλα" στην εξέδρα γιατί το τελευταίο που θέλουν να κάνουν είναι να πληγώσουν τα κομματόσκυλά τους...
Δεν πειράζει αν εγκαταλείπονται σχολεία και νοσοκομεία χωρίς το απαραίτητο προσωπικό, αρκεί να μένουν στην θέση τους, για παράδειγμα, όσοι αποξηραίνουν ακόμα την Κωπαΐδα, 81 χρόνια μετά από την αποξήρανσή της! Ούτε ενδιαφέρει και πολύ τους προϊσταμένους της δημόσιας διοίκησης να διώξουν εκείνους τους δημοσίους υπαλλήλους οι οποίοι έχουν γνώσεις δημοτικού κι εργατικότητα τζίτζικα, αλλά οι ίδιοι και οι οικογένειές τους ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ. "δαγκωτό" εδώ και δεκαετίες! Κι όλα αυτά γιατί, αλίμονο, στόχος δεν είναι ο εκσυγχρονισμός κι άρα διάσωση του δημόσιου τομέα, αλλά η διατήρηση των φαύλων όσο γίνεται περισσότερο. Κι όταν αυτό δε θα μπορεί να κρατήσει άλλο, να παραχωρηθούν οι λειτουργίες του Δημοσίου στους "ημέτερους" ιδιώτες. Οσο για τους άχρηστους, όλο και κάπου θα τους βολέψουν οι κομματάρχες. Κανένας άχρηστος δεν πήγε χαμένος σε αυτήν τη χώρα...

Ολοι οι...θλιβεροί άνθρωποι του προέδρου!

Το να θεωρεί κάποιος τον εαυτό του ηγέτη ενώ είναι ηγετίσκος, πέρα από έλλειψη ευθυκρισίας μαρτυρά κι άνθρωπο αδύναμο ακόμα και να αντιληφθεί την τραγικότητα της υπόστασής του. Επιτρέψτε μου, όμως, να θεωρώ πως υπάρχει κι ένα είδος ανθρώπων ακόμα θλιβερότερο από εκείνους που προσκολλώνται στην εξουσία χωρίς να την αξίζουν και γιατί αυτή είναι το μόνο "επάγγελμα" που γνωρίζουν να κάνουν στη ζωή τους: πρόκειται για τους λακέδες αυτών των αρχηγίσκων, οι οποίοι ναι μεν θέλουν να διασκεδάζουν τα αφεντικά τους, ωστόσο στο τέλος αυτοί που το γλεντούν περισσότερο είναι όσοι αντιλαμβάνονται τη φαιδρότητα των γελωτοποιών τού "βασιλιά"...

Αυτό δε συμβαίνει, άλλωστε, τώρα και με όλους τους ανθρώπους του πρόεδρου Παπανδρέου; Την ώρα που εκείνος ταξιδεύει σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη για να επιλύσει και το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής, αφού πρώτα έλυσε όλα τα εγχώρια και διεθνή οικονομικά προβλήματα, οι υποτελείς του, τύπου Καρχιμάκη ή Γερουλάνου, βγαίνουν κάθε τρεις και λίγο στα μέσα ενημέρωσης για να υπερασπίζονται τα ανυπεράσπιστα: δηλαδή τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης! Ούτε η κυβέρνηση του τουρίστα της Ραφήνας, άλλωστε, δεν είχε καταφέρει να πυροδοτήσει μια παγκόσμια κρίση...

Φυσικά κι αντιλαμβάνομαι την πρεμούρα όλων αυτών των πασοκοειδών, τα οποία γνωρίζουν ότι χωρίς το ρεζίλη των Παπανδρέου δεν έχουν κανένα μέλλον στο δημόσιο βίο της χώρας. Ούτε είμαι εγώ εκείνος που θα φορέσει "μαύρα" αν το ΠΑΣΟΚ συγκεντρώσει μονοψήφιο ποσοστό στις ερχόμενες εκλογές, εφόσον αυτές δεν αναβληθούν επ' αόριστον μέχρι να διασωθούν οι γερμανοί και οι τραπεζίτες. Ωστόσο, αποτελεί προσβολή για τους αγνούς υποστηρικτές του συγκυβερνώντος κόμματος η εμφάνιση του ρεζίλη ως εγγυητή της ενότητας μιας παράταξης η οποία γιγαντώθηκε λόγω μιας ψευδεπίγραφης σοσιαλιστικής ρητορείας, παράμεινε στην εξουσία επί δεκαετίες εξαιτίας του "πράσινου" πελατειακού κράτους που καλλιέργησε και τώρα καταρρέει όπως καθετί που έχει φτιαχτεί στην άμμο. Ο ρεζίλης έκανε ό, τι ακριβώς κι ο πατέρας του: χρησιμοποίησε ωραίες λέξεις, όπως "διαφάνεια" και "πράσινη" ανάπτυξη, για να γραπώσει την εξουσία. Οι ηγέτες, όμως, δεν κρίνονται από τις δηλώσεις αλλά από τις πράξεις τους και σε αυτές τόσο ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ όσο και οι κολαούζοι του "έγραψαν" κάτω από τη βάση πάνω από μία φορές και γι' αυτό δε δικαιούνται να ζητούν νέες ευκαιρίες...

Να μη μας "τυφλώσει" ο...Κανένας!

Υπάρχουν δύο κατηγορίες πολιτικών και πολιτών, οι οποίοι βιάζονται να γίνουν εκλογές: οι πρώτοι, κι αγνότεροι, είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν τη στοιχειώδη απαίτηση η κυβέρνηση που τους επιβάλλει τις αποφάσεις της και η οποία τους αντιπροσωπεύει στο εξωτερικό να διαθέτει τη νομιμοποίησή τους: δηλαδή να έχει εκλεγεί από τους ίδιους και να μην έχει σχηματιστεί κατόπιν πιέσεων από τα εγχώρια κι αλλοδαπά πολιτικά κι επιχειρηματικά συμφέροντα, όπως συμβαίνει...κακή ώρα με την κυβέρνηση Παπαδήμου. Υπάρχει, ωστόσο, και μια άλλη κατηγορία, η οποία ζητά εκλογές εδώ και τώρα γιατί φοβάται πως αν αυτές αργήσουν η δίψα της για εξουσία δεν θα κορεστεί ποτέ. Αναφέρομαι, κυρίως, στο κόμμα της Ν.Δ. και στον αρχηγό της Α. Σαμαρά, ο οποίος διαπιστώνει ημέρα με την ημέρα ότι η στρατηγική του "κωλοτούμπα" να αποδεχθεί, στην ουσία, τη μνημονιακή πολιτική τον έχει αποξενώσει από εκείνους που άγονται και φέρονται από συνθήματα κι άκοπες υποσχέσεις για "καλύτερες ημέρες", δηλαδή την πλειονότητα του εκλογικού σώματος...
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν είναι τυχαίο ότι η Ν.Δ., που είναι πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις ελέω της πολυδιασπασμένης Αριστεράς, με το ζόρι ξεπερνά το 20%. Για να μη μιλήσω, βεβαίως, για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο αν κατεβεί στις εκλογές με το ρεζίλη των Παπανδρέου θα πρέπει να είναι ικανοποιημένο αν διατηρήσει τη δεύτερη θέση. Ωστόσο, άλλος θα είναι ο νικητής των εκλογών, με την προύπόθεση πως αυτός υπάρξει! Πρόκειται για το κόμμα του "Κανένα", η δυναμική του οποίου διαπερνά ψηφοφόρους όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων, από την άκρα Αριστερά ως την άκρα δεξιά. Είναι φανερό πια σε όλους: ο λαός ψάχνει για σωτήρες, αλλά δεν τους βρίσκει στα "αποκαΐδια" της μεταπολίτευσης. Πράττει ορθώς; Οχι! Κι αυτό γιατί οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από ηγέτες, αλλά από τη δυνατότητα να ηγούνται οι ίδιοι των ζωών τους...
Πώς θα συμβεί αυτό; Αποκτώντας, πρώτα, την παιδεία να αντιλαμβάνονται ότι οι "μεγάλοι" και "τρανοί" της ιστορίας δεν ήταν θεότητες με υπερφυσικές δυνατότητες, αλλά άνθρωποι από σάρκα κι οστά που πήγαν ένα βήμα παραπέρα από τους υπόλοιπους όχι γιατί είχαν περισσότερα πόδια, αλλά γιατί δε φοβήθηκαν τη...μετακίνηση. Πέρα από την παιδεία, εξάλλου, που θα τους διδάξει την ισότητα, οι πολίτες χρειάζονται θεσμούς που θα διέπονται από ισοπολιτεία και ισονομία. Κι εδώ παρεμβαίνει η δημιουργία κουλτούρας συμμετοχής στα κοινά, η οποία και θα γεννήσει το αίσθημα της ατομικής ευθύνης σε βάρος της τυφλής μούντζας και βίας. Οταν θα αρχίσουμε να αποφασίζουμε για το πού θα τοποθετηθεί ο κάδος απορριμμάτων της γειτονιάς μας, θα φτάσουμε κάποια στιγμή να αποφασίζουμε και για το πού θα πρέπει να διατίθενται τα κρατικά έσοδα, χωρίς λαϊκισμούς κι αμετροέπειες. Ολα αυτά προφανώς κι απαιτούν χρόνο. Γι' αυτό κι ελπίζω στο μεσοδιάστημα να μην "ξεφυτρώσουν"...Κανένες, οι οποίοι θα φορέσουν το μανδύα του "Μεσσία" και θα πείσουν ένα λαό σε απελπισία να τους ακολουθήσει στο δρόμο της εκπλήρωσης της ατομικής τους ματαιοδοξίας και μόνο...

Η Ευρώπη είναι νεκρή γιατί δε γεννήθηκε ποτέ!

Εφόσον δεν αλλάξει κάτι δραματικά τις επόμενες ώρες, η Ευρώπη όπως την ξέραμε θα αποτελέσει παρελθόν λίαν συντόμως! Αυτό δεν θα ήταν απαραιτήτως κακό αν στην θέση της δε δημιουργείτο ένα καινοφανές μόρφωμα δημοσιονομικής πειθαρχίας, στα όρια της νεύρωσης, κι απροκάλυπτου γερμανικού "ιμπέριουμ", που όμοιό του είχε να ζήσει η ήπειρός μας από την εποχή που δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση ακριβώς γι' αυτόν το λόγο: για να μη χρειαστεί δηλαδή ξανά η Ευρώπη, αλλά κι ο πλανήτης να υποστούν τις αιματηρές συνέπειες του γερμανικού εθνικισμού. Για να μη χρειαστεί να ξαναφορέσουν μαύρα γυναίκες από το Δίστομο (όπως η εικονιζόμενη Μαρία Παντίσκα) ύστερα από το πέρασμα αυτών που και σήμερα επιμένουν να εξωραΐζουν τον ιμπεριαλισμό τους με ισχυρές δόσεις προτεσταντικής ηθικής...

Ας μην κοροϊδεύομαστε όμως: αυτό που αποκαλείται εύσχημα "Ενωμένη Ευρώπη" δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα. Ο γαλλογερμανικός άξονας, για παράδειγμα, που τη διαφεντεύει σήμερα δε δημιουργήθηκε από το Ν. Σαρκοζί και την Α. Μέρκελ αλλά προϋπήρχε αυτών των δύο "μοιραίων" ηγετών. Η Ε.Ε. πολύ γρήγορα έπαψε να είναι ένας μοχλός διατήρησης της ειρήνης στην ήπειρό μας κι αλληλεγγύης μεταξύ των λαών της και μετατράπηκε σε ένα όχημα επιβολής πολιτικών που οδήγησαν σε μια άνιση κατανομή του πλούτου. Οι αποκαλούμενοι ευρωκράτες υπηρέτησαν πιστά ένα σύστημα το οποίο οδήγησε σταδιακά στην εξαφάνιση ακόμα κι αυτού του κοινωνικού κράτους, που δεν ήταν τίποτα άλλο από μια μεσοβέζικη λύση που εφηύρε ο καπιταλισμός για να μη χάσει το "παιχνίδι" από το σοσιαλισμό...

Γι' αυτό και το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι η απουσία χαρισματικών ηγετών. Αυτοί ποτέ δεν υπήρξαν, τουλάχιστον όχι στο βαθμό που θεοποιούνται σήμερα. Πόσο οραματιστές μπορούμε, για παράδειγμα, να χαρακτηρίσουμε εκείνους που στο παρελθόν έβαλαν την άμαξα μπροστά από το άλογο, όπως συνέβη με την οικονομική ένωση που προηγήθηκε της πολιτικής; Η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερη δημοκρατία, αλληλεγγύη κι ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη. Η Ευρώπη, ωστόσο, που ονειρεύονται οι "Μερκοζί" είναι ο εφιάλτης εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιτών της...

Αχ, Αννούλα...ευτυχώς που δεν έχει χιονιά!

Ευτυχώς που, όπως λέει και το τραγούδι, "κρύο δεν κάνει στην Ελλάδα, κρύο δεν έκανε ποτέ"! Διαφορετικά θα είχαμε μαθητές που όχι μόνο θα πήγαιναν πεινασμένοι (κι όχι για γνώση) και με άδειες τσάντες (ελλείψει βιβλίων) στο σχολείο τους, αλλά εκεί θα τους περίμενε μια παγωμένη τάξη, κι όχι εξαιτίας της ψυχρότητας των καθηγητών. Δυστυχώς έτσι λειτουργεί σήμερα στην Ελλάδα ένας από τους βασικότερους, αν όχι ο βασικότερος πόλος που θα μπορούσε να "τραβήξει" τη χώρα μακριά από την κρίση. Γιατί είναι η παιδεία αυτή που θα μας οδηγήσει για πρώτη φορά στα χρονικά στο δρόμο της ανάπτυξης με κοινωνική δικαιοσύνη κι όχι φυσικά οι οριζόντιες περικοπές των μισθών και των συντάξεων...
Το δυστύχημα είναι, όμως, πως εκείνοι που μας κυβερνούν δεν ενδιαφέρονται τόσο για την υπεράσπιση των συμφερόντων της πλειονότητας του ελληνικού λαού (αυτή είναι για εκείνους δευτερεύουσα προτεραιότητα), αλλά η σωτηρία της κάστας και της μεγαλομανίας τους! Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, η Α. Διαμαντοπούλου να νομοθετεί για το νέο Λύκειο και το νέο Πανεπιστήμιο όταν δε μπορεί να εξασφαλίσει τους στοιχειώδεις όρους λειτουργίας τους. Κανείς δεν αντιλέγει ότι χρειάζονται μεταρρυθμίσεις και, κυρίως, να εφαρμοστούν αυτές οι μεταρρυθμίσεις, αλλά είναι εγκληματικό να αφήνεις μαθητές και φοιτητές χωρίς θέρμανση και βιβλία στις τάξεις και στα αμφιθέατρα και να περιμένεις από αυτούς να γίνουν άξιοι επαγγελματίες σε μια χώρα που φέρεται στη μισθωτή εργασία σα να είναι χολέρα...
Δεν έχω αντίρρηση να ευχηθώ χρόνια πολλά στην Αννα Διαμαντοπούλου για την αυριανή της γιορτή. Ωστόσο, με τις ευχές δε λύνονται τα προβλήματα παρά μόνο αν είναι κανείς παπάς και ζει από αυτές! Τί να ζητήσεις, όμως, από μια κυβέρνηση που έτσι κι αλλιώς σχηματίστηκε για να μη ζητά πολλά από τους δανειστές μας; Και γιατί η πολιτική ελίτ κι επιχειρηματική ελίτ να βάλει τα δάχτυλά της και να βγάλει τα μάτια της, δίνοντας ουσιαστικές γνώσεις στη νεολαία ώστε εκείνη να στραφεί μια ημέρα εναντίον τους; Γι' αυτό και στη σκέψη εκείνων που μας διαφεντεύουν είναι προτιμότερο να απαξιωθεί έτι περαιτέρω η δημόσια παιδεία και να αντικατασταθεί από την ιδιωτική, η οποία προφανώς και δεν θα ενδιαφέρεται να δημιουργήσει συνειδητοποιήμένους πολίτες, παρά μόνο πειθήνια ρομποτάκια που δεν θα έχουν το "θράσος" να θέλουν και να αμείβονται καλά!

Ας ουρλιάξουμε και λίγο πριν γίνουμε ένα με την "άσφαλτο"!

Ξέρετε με τί μοιάζουμε; Με εκείνους που τους οδηγούν, χωρίς διαμαρτυρία, ως τον τεσσαρακοστό όροφο ουρανοξύστη, τους σπρώχνουν στο κενό, αλλά δεν προσπαθούν να κρατηθούν από κάπου για να σωθούν κι αρχίζουν να ουρλιάζουν μόνο όταν φτάνουν σε απόσταση αφής από το πεζοδρόμιο! Γι' αυτό και η απορία μου με τα χθεσινά έκτροπα με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν είναι το ότι συνέβησαν, αλλά το ότι ήταν περιορισμένα...
Για να μην παρεξηγούμαι: η τυφλή βία, πέρα από ανόητη, είναι τόσο ωφέλιμη όσο ένα καράβι στον Ολυμπο: όταν στοχοποιείς κι επιτίθεσαι στην επαγγελματική ιδιότητα κάποιου κι όχι στις ατομικές του πράξεις το μόνο που έχεις στο πλευρό σου δεν είναι το δίκιο αλλά το φασισμό. Ωστόσο, μου προκαλεί θλίψη μια κοινωνία που έχει αυτοβυθιστεί στην κατάθλιψη και στη "μοίρα" της χωρίς να κάνει τίποτα για να την αλλάξει. "Και τί μπορούμε να κάνουμε;", αναρωτιούνται πολλοί, απογοητευμένοι κι από την άδοξη κατάληξη κινημάτων όπως των "αγανακτισμένων", τα οποία δεν θα μπορούσαν έτσι κι αλλιώς να πάνε μακριά δεδομένων των διαφορετικών αφετηριών, προσωπικών και πολιτικών, από τις οποίες ξεκίνησαν όσοι συμμετείχαν σε αυτό. Θα μπορούσαμε να κάνουμε, πάντως, πολύ περισσότερα από το να στηρίζουμε στις δημοσκοπήσεις και, κυρίως, με τη σιωπή μας μια κυβέρνηση χωρίς καμιά λαϊκή νομιμοποίηση, η οποία μην απορήσετε αν θελήσει να κυβερνήσει και μετά το 2013, επικαλούμενη έκτακτες συνθήκες...
Πολλές φορές χανόμαστε στην αναζήτηση του μεγαλειώδους, δηλαδή μιας επανάστασης του μεγέθους της γαλλικής ή της οκτωβριανής, όταν μπορούμε να ξεκινήσουμε πρώτα από τα αυτονόητα. Γιατί να μη διοργανωθούν, για παράδειγμα, πανελλαδικώς συγκεντρώσεις συμπαράστασης στους συνταξιούχους για τους οποίους έρχονται κι άλλες περικοπές; Στο κάτω κάτω μας αφορά όλους το θέμα, αφού όσο κι αν αγαπά κανείς τη δουλειά που κάνει, δεν επιθυμεί να εξαρτάται από αυτή εφ' όρου ζωής. Με λίγα λόγια, ζητώ τη δημιουργία κινημάτων που θα θέτουν την αλληλεγγύη και τη λαϊκή ενότητα πάνω από την "απλή" διαμαρτυρία για την απώλεια ατομικών κεκτημένων. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί και να διασώσει κι ο συνδικαλισμός κάτι από τη χαμένη του τιμή. Οπως και να έχει άλλωστε, και μέχρι να δω κάποια θεϊκή οντότητα να κατεβαίνει στην Ελλάδα για να μας σώσει, η σωτηρία δεν θα έρθει από τεχνοκράτες που δεν έχουν ιδέα από την πραγματική ζωή κι εφαρμόζουν τα αποστειρωμένα οικονομικά των βιβλίων και των αμφιθεάτρων, αλλά από εμάς τους ίδιους. Γι' αυτό και είναι ώρα να ουρλιάξουμε και λίγο πριν γίνουμε ένα με την άσφαλτο!

Εάν είχαμε νέο ΕΑΜ...

Ακόμα και οι δημοσκοπήσεις δε μπορούν να κρύψουν πλέον τη στροφή του ελληνικού λαού προς τα αριστερά! Την ώρα που οι "Μερκοζί" επιμένουν σε μια αδιέξοδη πολιτική- συνονθύλευμα νεοφιλελευθερισμού και...αυτοκτονικού ιδεασμού, οι ευρωπαϊκοί λαοί, κι ανάμεσά τους οι έλληνες, θέλουν αλλαγή πορείας. Δείτε, για παράδειγμα, τη δημοσκόπηση που βγήκε "στον αέρα" του ΜΕGA, που μόνο για τα αριστερά αντανακλαστικά του δε φημίζεται. Τί έδειξε; Πως η ενωμένη Αριστερά μπορεί να βγει πρώτο κόμμα στις ερχόμενες εκλογές, όποτε δεήσει τέλος πάντων η επιχειρηματική και πολιτική ελίτ να της διεξάγει...

Θα μου πείτε, όμως, και θα έχετε δίκιο, πως η Αριστερά μόνο ενωμένη δεν είναι την παρούσα περίοδο (πότε ήταν άλλωστε;). Θα συμφωνήσω, επίσης, πως οι δικαιολογίες που ανασύρουν όσοι δεν την θέλουν ενωμένη δεν είναι τίποτα άλλο παρά προφάσεις εν αμαρτίαις. Κι αυτό γιατί όταν το "καράβι" βουλιάζει και οι κυβερνητές αναζητούν τρόπο σωτηρίας μόνο των "VIP" επιβατών, είναι αστείο στο αμπάρι να μαλώνουν για τον κανονισμό λειτουργίας. Ας σωθούν πρώτα οι "σκλάβοι" και ύστερα μπορούμε να συζητήσουμε για το τί είδους σοσιαλισμός θα οικοδομηθεί. Εκτός αν κάποιοι επιθυμούν να διατηρούν εσαεί για τον εαυτό τους τα "πνευματικά δικαιώματα" της Αριστεράς ή να κρατούν το ρόλο των "εξαπτέρυγων" του δικομματισμού...Ας θυμηθούμε, εξάλλου, πως η τελευταία φορά που η Αριστερά ήταν πρώτη δύναμη ήταν την εποχή της εθνικής αντίστασης κατά των γερμανών, τότε που το ΕΑΜ μεγαλουργούσε στις πόλεις και στα βουνά. Εσείς δε βλέπετε τις ομοιότητες με τη σημερινή εποχή;...

Μιχάλη μου, κοίτα το χάλι σου!

Ο Μ. Χρυσοχοΐδης μάλλον μεγάλωσε έχοντας ως ίνδαλμα το Στιβ Μακ Κουίν και, κυρίως, το ρόλο του κλέφτη από χόμπι Τόμας Κράουν τον οποίο είχε υποδυθεί ο διάσημος ηθοποιός! Κι αυτό επειδή σε μια σεκάνς της ταινίας τον ρωτά η φιλενάδα του γιατί δείχνει στενοχωρημένος. Κι εκείνος της απαντά με φλεγματικό στιλ: "Γιατί δεν έχω αποφασίσει ακόμα ποιός θα είμαι αύριο". Φαίνεται πως το ίδιο αισθάνεται κι ο υπουργός Ανάπτυξης: χθες ήταν παπανδρεϊκός, σήμερα αντιπαπανδρεϊκός, πάντοτε όμως υποκριτής και καιροσκόπος...
Ο βραβευμένος από την ομοσπονδιακή αστυνομία των ΗΠΑ υπουργός και συχνός συνομιλητής των Αμερικανών πρέσβεων στην Αθήνα δεν έχει άδικο στη δριμεία κριτική που ασκεί στο ρεζίλη των Παπανδρέου. Μόνο που υπάρχει μια "μικρή" λεπτομέρεια, η οποία καταστρέφει τη δημόσια εικόνα που θέλει να "χτίσει" για τον εαυτό του: επί δύο χρόνια όχι μόνο δεν είχε πει κακή κουβέντα για τον πρόεδρο και πρωθυπουργό του, αλλά ήταν κι από εκείνους που δικαιολογούσαν απολύτως τις πολιτικές του και συκοφαντούσαν όσους τολμούσαν να περιγράφουν το "βασιλιά" όπως ακριβώς ήταν, δηλαδή γυμνός. Από πού κι ως πού τώρα, Μιχάλη μου, αυτός ο μέχρι πρότινος σωτήρας του έθνους μεταλλάχθηκε σε κάποιον που οδήγησε σε εθνικά και κοινωνικά αδιέξοδα, όπως υποστήριξες σε συνέντευξή σου; Και πόσο γενναίο κι έντιμο είναι εκ μέρους σου να προσκυνάς κάποιον όταν είναι δυνατός και να τον φτύνεις όταν είναι πεσμένος; Τα ελαττώματα χαρακτήρα που παρουσιάζεις, Μιχάλη μου, δεν ταιριάζουν σε εκείνους που μπορούν να γίνουν ηγέτες...
Αυτό, όμως, είναι και το μεγάλο μειονέκτημα όλων όσων έχουν ακουστεί τα ονόματα για υποψήφιοι διάδοχοι του ρεζίλη των Παπανδρέου: τα τελευταία δύο χρόνια ακολουθούσαν τη μνημονιακή πολιτική του προέδρου τους χωρίς να εκφράζουν διαφωνίες και την υπερασπίζονταν ασμένως, όταν δεν τη συνδιαμόρφωναν κιόλας. Με τί θράσος θα απευθυνθούν, επομένως, στη βάση του ΠΑΣΟΚ και θα ζητήσουν την ψήφο της για να επέλθει ρήξη με το παρελθόν και να δοθεί μια νέα πρόταση για το μέλλον; Καλώς ή κακώς στην πολιτική, όπως φυσικά και γενικότερα στη ζωή, κρίνεσαι τόσο από τα "ναι" όσο κι από τα "όχι" που έχεις πει, αλλά κυρίως από τις περιστάσεις και τους όρους με τους οποίους τα λες. Μόνο οι ηλίθιοι δεν αλλάζουν γνώμη ποτέ. Σωστά, αλλά και μόνο οι υποκριτές και καιροσκόποι μωροφιλόδοξοι αλλάζουν γνώμη συνεχώς...

Τους πυρομανείς δεν τους κάνεις πυροσβέστες...

Κάποτε, όχι πολύ καιρό πριν, όποιος ισχυριζόταν πως η Ευρώπη χρήζει επανασύστασης θεωρείτο από τους "ρεαλιστές" γραφικός της...εξωπραγματικής Αριστεράς. Πριν από τέσσερα χρόνια, για παράδειγμα, η ιδέα και μόνο πως αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση, με τις διαφορετικές οικονομίες, τη μη ενιαία δημοσιονομική πολιτική αλλά το κοινό νόμισμα, δε μπορεί να "περπατήσει" για πολύ χαρακτηριζόταν ανοησία από τους επαΐοντες ευρωκράτες, οι οποίοι μπέρδευαν το σάπιο με το ώριμο. Δυστυχώς για όλους μας, όμως, ήρθε ο καιρός να πάρουν κι εκείνοι το μάθημά τους και να φτάσουμε στο σημείο ο Ν. Σαρκοζί, ο ηγέτης ενός από τους δύο ισχυρούς πυλώνες της Ευρώπης, δηλαδή της Γαλλίας, να δηλώνει δημοσίως πως η Ευρώπη πρέπει να επανασυσταθεί. Το ίδιο, πάνω κάτω, κατανοεί πλέον και η έτερος "καππαδόκης", η Α. Μέρκελ...

Ποιός διαφωνεί πως η Ευρώπη πρέπει να "γκρεμιστεί" και να "χτιστεί" από την αρχή; Μόνο που είναι αδιανόητο αυτό να γίνει από τους ίδιους ανθρώπους οι οποίοι την οδήγησαν στην καταστροφή. Όπως οι πυρομανείς είναι δύσκολο να γίνουν επιτυχημένοι πυροσβέστες, έτσι και οι αποτυχημένοι πολιτικοί, που κοιτούσαν τη σκιά τους κι όχι μπροστά τους, είναι αδύνατο να διαχειριστούν μια κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Πόσω μάλλον όταν θα πρέπει να τα βάλουν και με τα...χέρια που τους τάιζαν τόσα χρόνια και τα οποία ανήκουν στο διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Το ίδιο βεβαίως ισχύει και με τους τεχνοκράτες, οι οποίοι τώρα τελευταίως πλασάρονται ως σωτήρες από μια καταστροφή της οποίας είναι και οι ίδιοι συμμέτοχοι. Ετσι δεν είναι Λουκά;...

Αν ευσταθούν οι πληροφορίες για το σχέδιο που προετοιμάζει η καγκελάριος της Γερμανίας, το οποίο είναι ένας συνδυασμός προτεσταντικής ηθικής και δημοσιονομικής ουτοπίας, τότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να πηδήξουμε από το καράβι όσο είναι καιρός! Λυπάμαι, αλλά δε μπορώ να βρω προοπτική σε ένα πλοίο ο καπετάνιος του οποίου το στέλνει κατευθείαν στο "παγόβουνο". Η Ευρώπη χρειάζεται να θυμηθεί τον τρόπο που την έβγαλε από το αδιέξοδο μετά από το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου: χρειάζεται, δηλαδή, ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη, μέριμνα για τους ασθενέστερους, και μάλιστα στο πολλαπλάσιο από αυτό που παρείχε η σοσιαλδημοκρατία, καθώς και περισσότερη δημοκρατία. Δεν έχει ανάγκη ούτε από αυτομαστίγωμα διαρκείας, ούτε από "τυφλούς" τιμονιέρηδες...

Των συντάξεων ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν περί Μακεδονίας...

Ο ελληνικός λαός έχει αναπτυγμένο το αίσθημα του...μαζοχισμού! Εχει μάθει, για παράδειγμα, να ζει δεκαετίες "αγκαλιά" με τη λιτότητα. Αλλωστε, αν το βιοτικό επίπεδο αυξήθηκε τα τελευταία χρόνια πριν από την κρίση, αυτό δεν οφείλεται στις αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, που κυμαίνονταν στο ύψος του πληθωρισμού όταν δεν έμεναν "παγωμένες", αλλά στον ακατάσχετο δανεισμό, τον οποίο μας πλάσαρε η επιχειρηματική και πολιτική ελίτ σαν πανάκεια, ώστε τώρα να καμώνεται πως μαζί τα φάγαμε κι επειδή πέσαμε στην παγίδα είμαστε, σωρευτικά ή διαζευκτικά- δεν το διευκρίνισε ο Θ. Πάγκαλος-, φασίστες, κομμουνιστές και μαλ...
Κι έρχεται τώρα η ίδια ελίτ να "πετσοκόβει" οριζοντίως μισθούς και συντάξεις και να επιβάλλει έκτακτους και τακτικούς φόρους δίχως να λαμβάνει υπόψη κανένα κοινωνικό κριτήριο. Κι αν το "ψαλίδι" στους μισθούς όλων ανεξαιρέτως είναι μια φορά άδικο, το αντίστοιχο στις συντάξεις είναι εκατό. Πόσω μάλλον όταν από τον προϋπολογισμό τής επόμενης χρονιάς οι μόνες δημόσιες δαπάνες που αυξάνονται είναι για τα εξοπλιστικά προγράμματα και για τη συμμετοχή μας στο ΝΑΤΟ! Φαίνεται πως η χούντα των τραπεζιταρχών και οι τοκογλύφοι δανειστές της εκτιμούν πως οι έλληνες μπορούν να ζήσουν χωρίς ψωμί, τυρί, παιδεία και υγεία, αλλά όχι δίχως υποβρύχια που γέρνουν και ιμπεριαλιστικούς πολέμους όπου υπάρχει πετρέλαιο...
Μπορεί να ακούγεται βαρύ, αλλά θεωρώ έγκλημα εσχάτης προδοσίας τη μείωση της σύνταξης, την οποία προπλήρωνε επί δεκαετίες, σε κάποιον που έχει δουλέψει σαράντα χρόνια πιστεύοντας σε ένα σύστημα που εμφανίζεται τόσο αφερέγγυο απέναντί του την ώρα που το έχει περισσότερο ανάγκη, δηλαδή στα γεράματά του. Αν έκανε κάτι τέτοιο ένας μεμονωμένος πολίτης, θα το χαρακτηρίζαμε "ληστεία του αιώνα". Οταν το κάνει, όμως, το κράτος βαφτίζεται "εξορθολογισμός των δαπανών". Και σα μην έφταναν όλα αυτά, έχουμε και την...ακροδεξιά του Κυρίου, όπως την εκπροσωπεί ο Γ. Καρατζαφίρερ, να απειλεί με αποχώρηση από την κυβέρνηση-παρωδία της δημοκρατίας στην οποία μετέχει όχι γιατί φτωχοποιείται ο ελληνικός λαός, αλλά στην περίπτωση που η ΠΓΔΜ αναγνωριστεί με όνομα που να περιέχει τη λέξη "Μακεδονία" ή παράγωγό της. Μόνο γι' αυτό το ανούσιο θέμα δικαιολογεί δημοψήφισμα η φασιστική κομπανία του ΛΑΟΣ. Ολα τα υπόλοιπα καλώς καμωμένα σε μια Ελλάδα και μια Ευρώπη που "βυθίζονται" στην άβυσσο την οποία δημιούργησαν διαχρονικώς οι ηγεσίες τους, "χαρισματικές" και μη...