Πόσο ακόμα θα εκθέτουμε τη μεταπολίτευση;...

Μου αρέσουν τα μήλα, όταν όμως είναι ώριμα κι όχι σαπισμένα. Το ίδιο ισχύει και για τη μεταπολίτευση, της οποίας γιορτάζουμε (τρόπος τού λέγειν) σήμερα τα 39α γενέθλια. Προφανώς και μου αρέσει που δε  με κυβερνούν συνταγματάρχες, που τα τανκ δεν πηγαίνουν πάνω κάτω την Πατησίων ή που η Μπουμπουλίνας στεγάζει υπουργείο κι όχι κέντρο βασανιστηρίων. Γι' αυτό και δεν ανήκω στους αρνητές τής μεταπολίτευσης, με την έννοια πως δεν την θεωρώ κατάρα για τον τόπο. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως σήμερα στην Ελλάδα υφίστανται θεμελιώδεις προϋποθέσεις για να χαρακτηρίζουμε το πολίτευμά μας ολιγαρχικό, με τη διαφορά πως κουμάντο δεν κάνουν τα γαλόνια αλλά οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές και λοιποί κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες. Το ολιγαρχικό μας σύστημα, εξάλλου, είναι ελάχιστα κοινοβουλευτικό αφού ένα σωρό επώδυνες για το λαό ρυθμίσεις περνούν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, με υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα, ενώ κι όταν ακόμα συνεδριάζει το Κοινοβούλιο, οι βουλευτές απειλούνται με αποκλεισμό από τα επόμενα ψηφοδέλτια των κομμάτων τους στην περίπτωση που καταψηφίσουν μνημονιακά μέτρα...

Στα αστυνομικά τμήματα οι βασανισμοί κρατουμένων, κυρίως μειονοτήτων, πάνε σύννεφο. Οι συγκεντρώσεις, όταν δεν απαγορεύονται, "πνίγονται" στα χημικά, η μιντιακή προπαγάνδα θυμίζει ΥΕΝΕΔ, η δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι κλειστή (εδώ αδικώ τη χούντα, αφού αυτό δεν έγινε ούτε τότε), τα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχουν ανοίξει (προς το παρόν μόνο για τους μετανάστες) και η ακροδεξιά επιβάλλει την ατζέντα της με χαρακτηριστική άνεση. Ακόμα κι όταν διεξάγονται, εξάλλου, εκλογές θυμίζουν το χουντικό δημοψήφισμα για το πολίτευμα, αφού οι πολίτες καλούνται να επιλέξουν με βάση τους εκβιασμούς εντός κι εκτός συνόρων για το αν προτιμούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ή την πυρηνική καταστροφή...

Η μεταπολίτευση ήταν μια ωραία γυναίκα που κακογέρασε. Δεν είναι κρίμα, επομένως, να την αφήνουμε να εκτίθεται ακόμα περισσότερο αντί να της ζητήσουμε να παραμερίσει για να την αντικαταστήσει κάποια νεώτερη; Ας την κηδέψουμε δημοσία δαπάνη, με όλες τις τιμές που της αναλογούν, κι ας πάμε παρακάτω. Βασική προϋπόθεση, βεβαίως, για να συμβεί αυτό είναι να κάνουν επιτέλους στην άκρη τα πρόσωπα που σημάδεψαν και στιγμάτισαν τη  μεταπολίτευση. Ό,τι ήταν να προσφέρουν το πρόσφεραν. Ακόμα και να ήθελαν να δώσουν κάτι παραπάνω, δεν το μπορούν γιατί από όπου κι αν τους πιάσεις, στάζουν διαφθορά και σαπίλα. Θα μου πείτε πως ο δρόμος μετά είναι άγνωστος και μπορεί να έχει φαντάσματα και λύκους. Ενδεχομένως, αλλά αν δεν αποφασίσουμε να τον διανύσουμε δεν θα σιγουρευτούμε ποτέ, έτσι δεν είναι;...